Big Big Train – Grimspound

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Niki Nikolakaki
18 / 05 / 2017

Although Big Big Train have a history of 25 years in discography, it is strange that the last eight are by far their most significant and most successful. Starting with The Underfall Yard (2009) and culminating in English Electric (Part One) that followed in 2012, their course went up abruptly as well as pleasantly.

Last year’s Folklore confirmed the high level of the band and before a year passed by, Grimspound is released and the question is obvious: will the series of successful albums continue?

[bandcamp width=650 height=120 album=3005376859 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Good but not essential

Just a year after the release of the splendid Folklore, the British prog rockers released this year their tenth studio album called Grimspound. From the first hearings, it is apparent that the main composers Greg Spawton and Andy Poole seem to keep the folk element they had introduced in their previous work, as well as the more contemporary approach in comparison to their older releases.

The opening track Brave Captain contains many features from Grimspound‘s DNA: intense melodiousness, beautiful guitar / keyboard moments and a clear upgrading of Rachel Hall’s role (violin, viola, cello). However, the most important problems lie in the unreasonably long duration and the non-escalation and the absence of peak moments.

Experimental Gentlemen is on the same wavelength, with the beginning giving excellent impressions, but the rest is not as good. Things improve dramatically in A Mead Hall In Winter, probably the most ambitious track of the album. Gentle melodies and great variations and fluctuations mark one of the highlights of the album, with an impressive performance by David Longdon.

In my favorite On The Racing Line –and one of their best instrumentals in general- the band sounds tight by delivering excellently the most demanding orchestral symphonic prog parts. The range of Big Big Train’s sound and the easiness to include different and varied songs on the same album are depicted in both the sweet instrumental ballad Meadowland and The Ivy Gate, enriched with progressive folk elements, in which by the way the great singer Judy Dyble (Fairport Convention, Trader Horne) participates. The title track is also characterized by a more gentle approach with prog outbreaks being absent. Grimspound closes 68 minutes of its duration with As The Crow Flies, one of their most well-written songs with Genesis influences being more intense than in any other part on the record.

All in all, the elements that characterize the British band are constantly present, i.e. the ability to write beautiful melodies inspired by Peter Gabriel-era Genesis, their high technical level, the impeccable production and the blessing to have such a capable vocalist as David Longdon. However, I think that they rushed to release this album, as half of the compositions do not justify their duration, and the most rambling playing in The Underfall Yard and English Electric (Part One) is absent. My wish is that the successor of Grimspound will be shorter and that there will be a better balance between the complex structures and the melody. They are an excellent band and I think they can do much better than this.

7 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

If I exclude the two English Eclectic albums and some moments from The Underfall Yard and last year’s Folklore, Big Big Train have not fascinated me much. The aesthetics and orientation of their new album shows that they do not want to deviate from the course they have already etched and their already formed identity. The natural beauty of the British countryside is well illustrated by the epic-lyric character of the album. The easily memorable melodies of the violin and Richard Hall’s cello are a point of reference as well as the gripping and precise performance of the amazing American drummer Nick D’Virgilio. Generally, the album continues with the tradition of Folklore, a symphonic / folk mix that is built on a neo-prog basis. I think that BBT, especially to avoid self-repeating, should redefine their course in their next steps without destroying the nature of their music or canceling their identity.

7 / 10

Thomas Sarakintsis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη
18 / 05 / 2017

Αν και η ιστορία των Big Big Train δισκογραφικά μετρά αισίως 25 χρόνια, περιέργως τα τελευταία οκτώ είναι με διαφορά τα πιο σημαντικά και πιο επιτυχημένα. Με αφετηρία το The Underfall Yard (2009) και με αποκορύφωμα το αμέσως επόμενο English Electric (Part One) (2012) η πορεία τους ανέβηκε πολύ απότομα όσο και ευχάριστα.

Το περσινό Folklore επιβεβαίωσε το υψηλό επίπεδο της μπάντας και πριν καν περάσει ένας χρόνος από την κυκλοφορία του, το Grimspound είναι γεγονός και το ερώτημα είναι προφανές: θα συνεχιστεί το σερί;

[bandcamp width=650 height=120 album=3005376859 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Καλό αλλά όχι σημαντικό

Χωρίς να έχει συμπληρωθεί καλά καλά ούτε χρόνος από την έκδοση του εξαιρετικού Folklore, οι Βρετανοί prog rockers κυκλοφόρησαν φέτος τον δέκατο studio δίσκο τους ονόματι Grimspound. Από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις, οι βασικοί συνθέτες τους Greg Spawton και Andy Poole φαίνεται να διατηρούν μερικώς τόσο το folk στοιχείο που φάνηκε να υιοθετούν από την προηγούμενή τους δουλειά, όσο και την πιο σύγχρονη προσέγγιση σε σχέση με τις πιο παλιές τους κυκλοφορίες.

Το εναρκτήριο Brave Captain περιέχει πολλά χαρακτηριστικά από το DNA του Grimspound: έντονη μελωδικότητα, όμορφες κιθαριστικές / keyboard στιγμές και σαφής αναβάθμιση του ρόλου της Rachel Hall (βιολί, βιόλα, τσέλο). Ωστόσο τα σημαντικότερα προβλήματα έγκεινται στην αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια και στη μη κλιμάκωση και κορύφωση της σύνθεσης.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το Experimental Gentlemen, με την αρχή να αφήνει εξαιρετικές εντυπώσεις αλλά τη συνέχεια να μην είναι ανάλογη. Τα πράγματα βελτιώνονται αισθητά στο A Mead Hall In Winter, το πιθανότατα πιο φιλόδοξο κομμάτι του δίσκου. Gentle μελωδίες και εξαιρετικές εναλλαγές και διακυμάνσεις χαρακτηρίζουν ένα από τα highlights του δίσκου, με την ερμηνεία του David Longdon να εντυπωσιάζει.

Στο προσωπικό αγαπημένο On The Racing Line, και ένα από τα καλύτερα instrumental τους γενικά, η μπάντα ακούγεται δεμένη αποδίδοντας στο μάξιμουμ τα απαιτητικά ορχηστρικά symphonic prog μέρη. Η ηχητική γκάμα των Big Big Train και η ευκολία να συμπεριλαμβάνουν διαφορετικά και ετερόκλητα κομμάτια στον ίδιο δίσκο αποτυπώνεται τόσο στη γλυκιά, ακουστική μπαλάντα Meadowland, όσο και στο εμπλουτισμένο με prog folk στοιχεία The Ivy Gate όπου παρεμπιπτόντως συμμετέχει η σπουδαία τραγουδίστρια Judy Dyble (Fairport Convention, Trader Horne). Το ομώνυμο κομμάτι επίσης χαρακτηρίζεται από μια πιο ήπια προσέγγιση με τις prog εξάρσεις να απουσιάζουν. Το Grimspound κλείνει τα 68 λεπτά της διάρκειάς του με το As The Crow Flies, ένα από τα πιο καλογραμμένα τους τραγούδια με τις επιρροές εδώ των Genesis να είναι πιο έντονες από κάθε άλλη στιγμή του δίσκου.

Συνολικά, τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν σταθερά τους Βρετανούς είναι παρόντα. Η ικανότητα δηλαδή να γράφουν όμορφες μελωδίες με οδηγό τους Genesis της Peter Gabriel εποχής, το υψηλό τεχνικό τους επίπεδο, οι άψογες παραγωγές και η ευλογία να έχουν έναν τόσο ικανό τραγουδιστή όσο ο David Longdon. Παρόλα αυτά θεωρώ πώς βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν την επόμενή τους δουλειά, καθώς οι μισές περίπου συνθέσεις δεν δικαιολογούν τη διάρκειά τους και το πιο δαιδαλώδες παίξιμο δίσκων όπως τα The Underfall Yard και English Electric (Part One) απουσιάζει. Επιθυμία μου είναι ο διάδοχος του Grimspound να έχει μικρότερη διάρκεια και να υπάρχει καλύτερη ισορροπία μεταξύ περίπλοκων δομών και μελωδικότητας. Πρόκειται περί εξαιρετικού σχήματος και πιστεύω πώς μπορούν να τα καταφέρουν πολύ καλύτερα από φέτος.

7 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Αν εξαιρέσω την διλογία του English Eclectic και κάποιες στιγμές από το The Underfall Yard και το περσινό Folklore, οι Big Big Train ουδέποτε με καθήλωσαν με τις δημιουργίες τους. Η αισθητική και ο προσανατολισμός του καινούργιου τους δίσκου δείχνει να μη θέλει να παρεκκλίνει της πορείας που ήδη έχουν χαράξει και της ήδη διαμορφούμενης ταυτότητάς τους. Η φυσική ομορφιά της βρετανικής υπαίθρου εικονοποιείται άρτια δια του επικολυρικού χαρακτήρα του album. Οι ευμνημόνευτες μελωδίες του βιολιού και του τσέλου της Richard Hall αποτελούν σημείο αναφοράς, όπως και το καθηλωτικό και ακριβές παίξιμο του εκπληκτικού Αμερικανού drummer Nick D’ Virgilio. Γενικότερα, ο δίσκος συνεχίζει με συνέπεια την παράδοση του Folklore, ήτοι ένας συγκερασμός από symphonic / folk το οποίο δομείται επί μίας neo-prog βάσης. Φρονώ πώς οι BBT, κυρίως για την αποφυγή αυτοαναφορών και αναμασημάτων, θα πρέπει στα επόμενα βήματά τους να επαναπροσδιορίσουν την πορεία τους δίχως να αποδομήσουν τη φύση της μουσικής τους και να ακυρώσουν την ταυτότητά τους.

7 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης