Aenaon – Hypnosophy

Intro: Kostas Barbas
Translation: Alexandros Mantas
29 / 11 / 2016

The extreme sound is one of the most exportable products of our country and black metal is no exception. Aeanon is clearly one of the best (relatively) new domestic acts and looks effortlessly in the eyes bands from abroad. Aside that, their deviation from the traditional black metal templates renders their music accessible to a wider metal and progressive audience. So far they have given us the much promising, when it came out, Cendres Et Sang (2011), and Extance (2014) justified the expectations of those who believed in them. This year, the avant-garde black metallers will keep us engaged with Hypnosophy, which more than likely will consolidate them.

When hard work repays

It’s kind of unusual to start a review by lavishing congratulations, but Aenaon (as it did happen in Extance) impress right away thanks to their professionalism and the aesthetic quality they transfuse to their works. From the amazing cover art onwards to the spectacular band photo, the entire packaging is of high standards. Needless to say that it would be of no importance, hadn’t the content been as good.

Listening to Hypnosophy for the first time, it looks that it steps on the footsteps of Extance, since all the basic “weapons” have returned. Composing adventurous songs is their trademark, without sacrificing the basics ingredients of a metal composition, which results in making the record a pleasant listen for most of the fans of modern metal. Nevertheless, that band won’t hesitate to throw in avant-garde black metal riffs and unorthodox melodies, whereas the saxophone is part and parcel of their sound, infusing a progressive rock touch which is an ace up their sleeve. The solos are as melodic as it gets and meaningful, giving breathing space to longer songs like Fire Walk With Me. The usage of traditional instruments, and generally traditional elements, is appropriate but in a role that is more enriching than overwhelming, and maybe fortunately so. The dipole between clean and brutal vocals is well-balanced, whereas the female vocals on Void can’t be judged as anything but successful. Finally, the production is stellar, showcasing the compositions and verifying the initial ascertainment about the emphasis the band places on its art.

In conclusion, Aenaon seem to have moulded their own formula which is something they achieved from their previous release, consequently the surprises are definitely diminished here (even though a creeping trend to shake off a good deal of the avant-garde elements surely exists). Nevertheless, right from the start they give us their best song till now, the splendorous Oneirodynia. What comes next is just as good, the Fire Walk With Me and the more commercial Earth Tomb with its characteristic chorus. My main knock, which was present in Extance too, is that throughout its duration it falls flat occasionally, which doesn’t mean that there is a glaring average moment.

One way or another, Aenaon never cease to justify the hype that surrounds them, but also the hard work they have done. Hypnosophy consolidates them as a global distinct force in extreme (and not only) metal, without sacrificing their distinct sound. The next planet to conquer is to pull off to top off their musical formula and keep a steady compositional pace.

8 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion 

Undoubtedly, Hypnosophy doesn’t challenge the “unsuspected” listener in comparison to the prior release Extance and even more to their debut album Cendres et Sang (2011). The black metal feeling is ever present, though there is an obvious tendency to push back the pure black metal elements, which take a backseat but are not eliminated. The band’s first artistic priority is to enrich its sound with even more, in comparison with its past, jazz / noir and occasionally ethnic elements (the addition of some string instruments like bouzouki and sitar testify this). Orestis Zyrinis’ well-placed saxophone parts, embellish the sound of the Greek progressive / avant-garde / extreme metallers, while the clean vocals that interject as a contrast to Astrous’ vocals intensify the admittedly theatrical esthetic  the record emanates. Hypnosophy is a highly interesting alternative proposition in the extreme metal genre. Fans of Arcturus, Solefald, Ihsahn, Dødheimsgard as well as of the British Code should check it out!

7 / 10

Thomas Sarakintsis

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
29 / 11 / 2016

Ο ακραίος ήχος αποτελεί σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα εξαγώγιμα μουσικά προϊόντα της χώρας μας, με το black metal να μη αποτελεί εξαίρεση. Οι Aenaon είναι σαφέστατα μια από τις καλύτερες (σχετικά) νέες εγχώριες προτάσεις και στέκονται με άνεση στο παγκόσμιο χάρτη του είδους. Εκτός αυτού, η παρέκκλισή τους από τις παραδοσιακές black metal φόρμες, κάνει την μουσική τους προσεγγίσιμη από ένα ευρύτερο metal και progressive ακροατήριο. Μέχρι στιγμής μας έχουν δώσει το, πολλά υποσχόμενο όταν κυκλοφόρησε, “Cendres Et Sang” (2011) και το “Extance” (2014) το οποίο δικαίωσε τις προσδοκίες όσων πίστεψαν σε αυτούς (οι κριτικές μας εδώ). Φέτος οι κεντροελλαδίτες avant-garde black metallers θα μας απασχολήσουν με το “Hypnosophy” το οποίο πιθανότατα να τους εδραιώσει.

Όταν η δουλειά ανταμoίβει

Είναι κάπως παράξενο να αρχίζει μια κριτική δίσκου κατευθείαν με συγχαρητήρια, αλλά οι Aenaon (όπως συνέβη και στο “Extance”) εντυπωσιάζουν με το καλημέρα χάρη στον επαγγελματισμό και την καλαισθησία με τα οποία συνοδεύουν τα δισκογραφικά τους πονήματα. Από το εκπληκτικό εξώφυλλο μέχρι και την εντυπωσιακή φωτογράφιση της μπάντας όλο το περιτύλιγμα του δίσκου είναι υψηλότατων προδιαγραφών. Βέβαια κάτι τέτοιο θα ήταν αμελητέο αν το περιεχόμενο δεν ακολουθούσε σε ποιότητα.

Με μια πρώτη ακρόαση το Hypnosophy μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα του “Extance” αφού όλα τα βασικά «όπλα» της μπάντας επιστρέφουν. Η δημιουργία περιπετειωδών κομματιών είναι το βασικό χαρακτηριστικό τους, χωρίς ποτέ να θυσιάζουν τα βασικά της metal σύνθεσης, κάνοντας τον δίσκο να μπορεί να ακουστεί ευχάριστα από τους περισσότερους ακροατές του σύγχρονου metal. Παρόλα αυτά η μπάντα δεν διστάζει να χρησιμοποιεί avant-garde black metal riffs και «πειραγμένες» μελωδίες, ενώ η χρήση του σαξοφώνου είναι πλέον βασικό τους χαρακτηριστικό, προσδίδοντας μια progressive rock πινελιά και αποτελώντας άσσο στο μανίκι τους. Τα καθαριστικά σόλο είναι μελωδικότατα και πολύ ουσιώδη δίνοντας ανάσες στα μεγαλύτερα κομμάτια όπως το “Fire Walk With Me”. Πολύ σωστή είναι και η χρήση παραδοσιακών οργάνων και κάποιων γενικότερα παραδοσιακών στοιχείων, πιο πολύ  όμως (και ίσως ευτυχώς) σε ρόλο εμπλουτισμού. Τα φωνητικό δίπολο ακραίων και καθαρών φωνητικών κρατάει και αυτό σωστά τις ισορροπίες, ενώ και γυναικεία φωνητικά στο Void κρίνονται σίγουρα πετυχημένα. Τέλος η παραγωγή είναι εξαιρετικότατη, αναδεικνύοντας τις συνθέσεις και επιβεβαιώνοντας την αρχική διαπίστωση για την σημασία που δίνει η μπάντα στην τέχνη της.

Γενικά οι Aenaon ήδη από τον προηγούμενο δίσκο δείχνουν ότι έχουν βρει την δική τους φόρμουλα για να δημιουργούν, οπότε οι εκπλήξεις είναι σίγουρα λιγότερες εδώ (αν και μια τάση για απαγκίστρωση από τους πολλούς avant-garde-ισμούς υπάρχει σίγουρα). Παρόλα αυτά με το καλημέρα μας δίνουν το καλύτερο τους κομμάτι μέχρι σήμερα, το αριστουργηματικό “Oneirodynia”. Η συνέχεια είναι εξίσου καλή με το “Fire Walk With Me” και το «εμπορικό» “Earth Tomb” με το χαρακτηριστικό του ρεφραίν. Το βασικό μου παράπονο το οποίο ίσχυε και για το Extance είναι ότι δεν κρατούν το ίδιο συνθετικό επίπεδο καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, χωρίς βέβαια να υπάρχει και κάποια χτυπητά μέτρια στιγμή στη ροή του.

Όπως και να έχει οι Aenaon δεν παύουν να δικαιώνουν τον ντόρο γύρω από το όνομά τους, αλλά και την σκληρή δουλειά που έχουν ρίξει. Με το Hypnosophy εδραιώνονται πλέον ως παγκόσμια δύναμη στο ακραίο (και όχι μόνο) metal, χωρίς να θυσιάζουν την ιδιαιτερότητα τους. Το μόνο που μένει είναι στον επόμενο δίσκο να καταφέρουν να υπερβούν την μουσική τους φόρμουλα και αποκτήσουν σταθερή συνθετική δεινότητα.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη 

Αναμφίβολα, το “Hypnosophy” δεν προκαλεί τον ανυποψίαστο ακροατή σε σχέση με ό,τι συντελούνταν στο προ διετίας “Extance” και ακόμα περισσότερο με το ντεμπούτο τους, το “Cendres et Sang” (2011). Η μαυρομεταλλική ατμόσφαιρα παραμένει πανταχού παρούσα, αλλά με σαφείς τάσεις ελάττωσης των επί μέρους, αμιγώς, black metal στιγμών τους. Οι ανόθευτες μαυρομεταλλικές ευθείες αναφορές είναι ξεκάθαρα δευτερεύουσες δίχως να έχουν αποδομηθεί, ενώ η πρωτεύουσα καλλιτεχνική ανάγκη της μπάντας είναι να διανθίσει τον ήχο της με ακόμα περισσότερα, σε σχέση με το παρελθόν της, jazz / noir και ενίοτε ethnic στοιχεία (οι χρήσεις κάποιων εγχόρδων όπως μπουζούκι και sitar πιστοποιούν την εν λόγω αναφορά). Το σαξόφωνο του Ορέστη Ζυρίνη εμπλουτίζει με ιδιαίτερα στοχευμένο τρόπο τον ήχο των Ελλήνων progressive / avant-garde / extreme metallers, ενώ οι καθαρές φωνητικές επεμβάσεις ως αντιπαραβολή στα αντίστοιχα φωνητικά του Astrous, επιτείνουν την ομολογουμένως θεατρική και αναθηματική αισθητική που αποπνέει ο δίσκος. Το “Hypnosophy”, αποτελεί μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εναλλακτική πρόταση στο χώρο του ακραίου μεταλλικού ήχου. Οι φίλοι των Arcturus, Solefald, Ihsahn, Dødheimsgard και των Βρετανών Code, ας σπεύσουν άφοβα!

7 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης