Aenaon – Extance

   [Code666 / Aural Music, 2014]

Είναι αλήθεια ότι το ακραίο metal στην Ελλάδα έχει μακρά παράδοση, όπως αλήθεια είναι επίσης ότι (πιθανώς με εξαίρεση τους Rotting Christ) αυτή η μουσική δύσκολα και σπάνια υπερέβη το ακροατήριό της, γεγονός μάλλον λογικό. Ωστόσο, οι ταχύτατες εξελίξεις στο συγκεκριμένο ήχο, ειδικά κατά την τελευταία δεκαετία, και η κατ’ ουσίαν μετατροπή του σε βασικό πεδίο μουσικού πειραματισμού, έχουν αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Συνδεόμενη είτε με το industrial, είτε με το avant-garde στοιχείο, ή ακόμα με την πιο σύγχρονη εκδοχή του tech-metal, η προοδευτική και experimental πλευρά του ακραίου metal και δη του black metal αποκάλυψε νέες οδούς έκφρασης, που ευτυχώς δεν έχουν καμία σχέση με τη γραφικότητα που χαρακτήριζε τις περισσότερες black metal μπάντες κατά τη δεκαετία του ‘90.

Σε αυτό το σχετικά νέο μουσικό ρεύμα ανήκουν και κάποιες εξαιρετικότατες ελληνικές μπάντες. Εκτός των Hail Spirit Noir για τους οποίους γράψαμε πρόσφατα (κλικ), μεταξύ αυτών των συγκροτημάτων βρίσκονται και οι Θεσσαλοί Aenaon και μάλιστα σε περίοπτη θέση, όχι μόνο λόγω του μουσικού τους επιπέδου, αλλά και γιατί διατηρούν σε μεγάλο βαθμό και τη μουσική black metal ταυτότητα, διαφοροποιούμενοι από τους πιο ψυχεδελικούς και retro-prog ομόσταυλούς τους στην Code666 records.

Μετά από ένα ΕP και ένα  full-length δίσκο, οι Aenaon ήταν έτοιμοι για το μεγάλο και αποφασιστικό βήμα. Οι φήμες για άλμπουμ υψηλού επιπέδου που διαφοροποιείται αρκετά από το μέχρι σήμερα ύφος της μπάντας επιβεβαιώθηκαν. Προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια στην απόδοση και τον ήχο των κομματιών και με εκλεκτούς καλεσμένους, όπως οι Mirai Kawashima (Sigh) και Sindre Nedland (In Vain / Funeral), καθώς και ο Χάρης των Hail Spirit Noir και Transcending Bizarre? και η αγαπημένη μας Τάνια των Universe217, οι Aenaon δεν κρύβουν τη φιλοδοξία του “Extance” ως εγχειρήματος.

Ο Χρήστος Μήνος και ο Κώστας Μπάρμπας αποκρυπτογραφούν την πυκνή αλλά και προσβάσιμη μουσική των Aenaon και αναλύουν τη σημασία της καλλιτεχνικής επιτυχίας του “Extance”.

Αέναο όραμα

Στο μεταίχμιο  των δεκαετιών  του ‘80 και του ‘90 εμφανίζονται οι Rotting Christ, η ύπαρξη των οποίων θα σηματοδοτήσει -άτυπα- την έλευση του ακραίου ήχου στην καθ’ ημάς πραγματικότητα. Σε συνθήκες που πόρρω απέχουν από τις ανέσεις  της σημερινής εποχής, οι Έλληνες μουσικοί θα κυκλοφορήσουν μερικά εξαιρετικά demos προλειαίνοντας τη θριαμβευτική τους είσοδο στη δισκογραφία. Οι δίσκοι που θα ακολουθήσουν θα αποθεωθούν από το διεθνή τύπο και θα μετατρέψουν τη μπάντα σε διασημότητα. Εν πολλοίς  η αναγνώριση του έργου τους  στο εξωτερικό θα στρέψει πλήθος βλέμματα στην Ελλάδα. Δε θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως οι R.C. συνέβαλαν τα μέγιστα στην ενηλικίωση του ελληνικού μέταλ το οποίο επί σειρά ετών ήταν ανυπόληπτο ακόμα και για τους γηγενείς ακροατές, όχι όμως αδικαιολόγητα. Ο ερασιτεχνισμός που συνήθως απέρρεε από την έλλειψη των αναγκαίων μέσων αλλά και από την απουσία οράματος των μουσικών ήταν το κύριο σύμπτωμα του μέταλ του ‘80. Σταδιακά το σκηνικό θα αλλάξει. Οι νέες τεχνολογίες  θα αμβλύνουν τις ελλείψεις και ως εκ τούτου η τεχνογνωσία δεν θα είναι προνόμιο λίγων. Η απόσταση που μας  χώριζε από τις παγκόσμιες εξελίξεις θα πάψει  πανηγυρικά να υφίσταται. Επιπρόσθετα, η εμπειρία των πιονιέρων  θα μεταλαμπαδεύσει το όραμα της καταξίωσης στους φερέλπιδες μουσικούς. Κάπως έτσι, πολύ επιγραμματικά, η Ελλάδα θα αποκτήσει -πολύ καθυστερημένα- μέταλ κουλτούρα και μέσα σε αυτό το αναγεννησιακό πλαίσιο θα ανδρωθούν μεγάλες μπάντες.

Οι Αenaon είναι μία μεγάλη μπάντα! Tο νέο τους άλμπουμ, “Extance”, είναι μια εξαιρετική κυκλοφορία σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα μέλη της μπάντας, με καταγωγή από την κεντρική Ελλάδα, δημιούργησαν ένα κολοσσό που, κατά τη ταπεινή άποψη του γράφοντα, θα μνημονεύεται σαν ορόσημο της ελληνικής μέταλ μουσικής. Το προοδευτικό τους black metal θαρρείς  πως είναι η μετεξέλιξη ενός οράματος που ταπεινά υποφώσκει για χρόνια και  που πλέον βρίσκει δικαίωση στο πρόσωπο των Αenaon.

Οι επιρροές τους αντικατοπτρίζουν τη πρόοδο του black metal: oι Solefald, οι Enslaved, οι παρανοϊκά εμπνευσμένοι Dødheimsgard, οι Sigh και το προοδευτικό όχημα του πάλαι  ποτέ μέλους των Εmperor Ihsahn είναι μερικοί από τους πρωτοπόρους ενός μονολιθικού κινήματος που σε διάψευση των αφετηριακών του θέσεων σήμερα κομίζει την αλλαγή στον ευρύτερο ορίζοντα του μέταλ. Το παραδοσιακό προοδευτικό μέταλ πνέει τα λοίσθια και οι κατακλυσμιαίες αλλαγές έρχονται πλέον από αλλού…Το άλμπουμ των Αenaon κυοφορεί αυτή την αλλαγή και επανανοηματοδοτεί το progressive, το οποίο από κοιτίδα ρηξικέλευθων μουσικών έχει ολισθήσει στον επάρατο μιμητισμό και στον άκοπο εντυπωσιασμό.

Εντυπωσιακά κομμάτια  που λειτουργούν ως  μωσαϊκά τα οποία αποτελούνται από εφιαλτικές μέταλ νότες, οι οποίες συνυφαίνονται με επείσακτα στοιχεία: τo σαξόφωνο στάζει δροσιά σε αυτό το  εξ αποκαλύψεως τοπίο που πυρακτώνει τις αισθήσεις κατακρημνίζοντας τη βεβαιότητα της ασφαλούς ακρόασης. Η avant-garde οπτική της μπάντας χτίζει δαιδαλώδη κομμάτια, όχι κατ’ ανάγκη μεγάλα σε διάρκεια, αν και το αποκορύφωμα του άλμπουμ πρέπει να είναι το τελευταίο κομμάτι, το “Palindrome”, διάρκειας 12 και πλέον λεπτών. Στο σάλο που προκαλεί  η ακρόαση αναδύονται και οι Virus και ενδυναμώνεται η αρχική εντύπωση πως η παράνοια του άλμπουμ είναι καλά μελετημένη και μεγαλοφυώς εκτελεσμένη.

Ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το οποίο μου θυμίζει μια φράση του Χέγκελ αντεστραμμένη: το «όταν δεν μπορείς να ξεπεράσεις την εποχή σου γίνε η εποχή σου» στην περίπτωση των Αenaon θριαμβεύει το αντίθετο: μια νέα εποχή ανατέλλει μαζί τους διότι ασφυκτιούν στη μιζέρια που τους περικυκλώνει. Το φλέγον είναι άλλο. Όταν πλέον βρεθείς να ποδηγετείς την εποχή σου θα γίνει αντιληπτό από τους άλλους; Αυτό είναι το μόνο που πρέπει να μας απασχολεί: αν οι Αenaon θα δρέψουν όσα καταπληκτικά  ποίησαν…

9 / 10

Χρήστος Μήνος

Entering the extreme metal elite

Δεύτερο full length album για τους Aenaon μετά το ελπιδοφόρο “Cendres Et Sang” και όλα είναι στην εντέλεια. Όλα τα στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίσουν από τον σωρό του ακραίου metal  στο ντεμπούτο τους, είναι και πάλι παρόντα, ανεπτυγμένα  και εμπλουτισμένα με ξεκάθαρο σκοπό τη δημιουργία ενός δίσκου σύγχρονου και μέσα στην εποχή του.

Το μεγαλύτερο προτέρημα της μπάντας είναι η πλήρης γνώση του ήχου που υπηρετούν (progressive black metal / avant-garde metal), αλλά και του ακραίου ήχου γενικά, συνδυασμένο με μια πολύ υψηλή παικτική ικανότητα. Έχοντας αυτό το υπόβαθρο, δεν φοβούνται να φορτώσουν τα κομμάτια με στρώματα ήχου και ιδεών. Ο ακροατής ακούει τα καλύτερα στοιχεία του prog black metal να παρελαύνουν, με κύρια βάση επιρροής τις μεγάλες μπάντες της Νορβηγίας. Η riff-ολογία των Ved Buens Ende / Virus, όπως και των Thorns και των σύγχρονών Mayhem, είναι εδώ. Δε διστάζουν επίσης να φανερώσουν τις επιρροές τους από τους τελευταίους δίσκους των Shining, καλώντας και guest μουσικούς σε τσέλο, σαξόφωνο και φυσαρμόνικα. Παρόλα αυτά, δεν αφήνουν σε δεύτερη μοίρα τη μελωδικότητα. Για παράδειγμα, μερικά κιθαριστικά σόλο έχουν ένα rock αέρα. Όλη αυτή η πολυσυλλεκτικότητα δείχνει ότι οι συνθέτες της μπάντας έχουν σφαιρική γνώση της προοδευτικής μουσικής γενικότερα.

Αυτό το μείγμα ήχων λοιπόν, καταφέρνουν να μας το παρουσιάσουν μέσα σε κομμάτια που υπηρετούν πρωτίστως τις αρχές του songwriting. Παρόλη τη μεγάλη διάρκεια και ηχητική ποικιλία, ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν ξεφεύγει σε άγονο πειραματισμό ή σε μπέρδεμα ήχων. Το μόνο αρνητικό που μπορεί να βρει κανείς είναι καθαρά στη σύνθεση. Παρά τη σωστή τους τοποθέτηση, δυστυχώς δεν είναι όλες οι ιδέες το ίδιο καλές και αυτό καμιά φορά συμβαίνει και στο ίδιο κομμάτι. Έτσι, ενώ ο δίσκος κρατάει γενικά τον ακροατή, σε κάποιες στιγμές μπορεί να κουράσει με τη μεγάλη διάρκειά του, ενώ αν είχαν περιοριστεί σε λιγότερο χρόνο, πιθανώς το αποτέλεσμα να ήταν ακόμα καλύτερο.

Αν πάμε ξεχωριστά στους μουσικούς παρατηρούμε ένα βασικό στοιχείο. Ο πυρήνας του παιξίματος της μπάντας συνίσταται στο στιβαρότατο rhythm section και τις ρυθμικές κιθάρες, που εκτός από τα riffs, επιδίδονται ανά στιγμές και σε ουσιώδεις αρπισμούς (και με χρήση ακουστικής), δίνοντας σημαντικότατες και αναγκαίες ανάσες στα κομμάτια. Τα κιθαριστικά σόλο, όπως προαναφέρθηκε, χρωματίζουν και γλυκαίνουν τον ήχο. Σε αυτόν τον χρωματισμό, σπουδαίο ρόλο παίζουν και τα πλήκτρα, παιγμένα από τον Χάρη των Hail Spirit Noir, που εκτός από εξαιρετικός παίχτης, δείχνει να έχει πλέον και τον δικό του trademark ήχο. Πάνω σε αυτόν τον καμβά ακουμπάνε και τα προαναφερθέντα guest όργανα, συνεπικουρώντας άλλοτε στη μελωδικότητα και άλλοτε στην avant-garde προσέγγιση. Τέλος, τα φωνητικά είναι από τα πολύ δυνατά χαρτιά του δίσκου. Πέρα από τα πολύ δυνατά guests (με κορυφαίο αυτό της Τάνιας των Universe217 στο εξαιρετικό “Funeral Blues”), η απόδοση του τραγουδιστή της μπάντας, Astrous, σε ακραία και καθαρά φωνητικά, ανεβάζει ψηλά τον πήχη.

Η παραγωγή, που έγινε στην Νορβηγία από τον Tom Kvålsvoll, παρέχει ότι ακριβώς χρειάζονται οι συνθέσεις για να αναδειχθούν, όντας μεν πολύ δυναμική, αλλά τονίζοντας με σωστό τρόπο τις λεπτομέρειες στη μουσική της μπάντας.

Οι Aenaon λοιπόν, πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό αυτό που στόχευαν. Έκαναν έναν καλοστημένο, καλοδουλεμένο και δικαιολογημένα φιλόδοξο δίσκο, με όλα τα στοιχεία που ορίζουν τον σύγχρονο ακραίο ήχο. Τους αξίζουν συγχαρητήρια.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας