[7hard, 2015]
Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
21 / 10 / 2015
Για μερικές ελληνικές metal μπάντες η δικαίωση των προσπαθειών τελικά επιτεύχθηκε και η αναγνώριση της δουλειά τους συμπαρέσυρε και την υπόλοιπη σκηνή σε ανώτερα επίπεδα. Οι Acid Death με τη δική τους παρουσία, αν και είχαν τις δυνατότητες για ακόμα σπουδαιότερη σταδιοδρομία, συνέβαλαν σημαντικά στην πρόοδο της ελληνικής σκηνής.
Οι Acid Death είναι ένα από τα παλαιότερα ενεργά συγκροτήματα στο χώρο του ελληνικού metal, όντας δραστήριοι σε δύσκολα χρόνια, μιας και η ύπαρξή τους χρονολογείται από το μακρινό 1989 με θρυλικές εμφανίσεις δίπλα σε σχήματα όπως οι Kreator, Coroner κ.ά. οι οποίες συνέβαλαν στη διάδοση του ονόματός τους.
Μια σειρά από demo και split σφυρηλάτησαν το μουσικό χαρακτήρα της μπάντας και η αγάπη για το προοδευτικό death metal φάνηκε στο ντεμπούτο τους “Pieces Of Mankind” που κυκλοφόρησε μόλις το 1997 θαμπώνοντας με την ποιότητά του. Μετά από τρία χρόνια θα ακολουθήσει ο δίσκος “Random’s Manifest” και ένα χρόνο μετά η μπάντα αποφασίζει τη πρόωρη διάλυσή της.
Το 2011 επανασυνδέθηκαν και το 2012 κυκλοφορεί το “Eidolon”. Το φετινό “Hall Of Mirrors” είναι μόλις η τέταρτη full-length κυκλοφορία σε διάστημα 20 χρόνων. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό των ατραπών που μια ελληνική μπάντα είχε να αντιμετωπίσει κατά το παρελθόν, κάτι που μεταξύ άλλων μας εξήγησε πρόσφατα λεπτομερώς ο μπασίστας, τραγουδιστής και ηγέτης της μπάντας, ο Σάββας Μπετίνης (κλικ). Η νέα δουλεία των Acid Death αναπληρώνει το χαμένο χρόνο και δικαιώνει την πίστη τους στη μουσική που υπηρετούν.
Τεκ-Ντεθομεταλλάδικοι μεσουγκιζμοί ελληνιστί Τεχνικό death metal. Όρος που χρησιμοποίησαν οι μουσικοκριτικοί για να διαχωρίσουν τους Death, Cynic, Atheist (και τους απογόνους τους) από το υπόλοιπο ιδίωμα. Παρεξηγήσιμος όρος, μιας και τις περισσότερες θρυλικές μπάντες του νεκρομεταλλικού χώρου, άτεχνες δεν τις λες. Οπότε στην συνείδηση των περισσοτέρων, το τεχνικό death metal συνδέεται με το στρυφνό, πολυεπίπεδο ακραίο metal που αναμοχλεύει την τεράστια δεξαμενή ιδεών που προσέφερε ο Chuck Schuldiner. Οι Acid Death, πάνω κάτω σε αυτή την κατηγορία συγκροτημάτων ανήκουν, μιας και δεν φοβούνται αποκλίσεις από την πεπατημένη του ήχου, κυρίως όμως προσπαθούν ταυτόχρονα να ακούγονται πιστοί στο παρελθόν με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Με το “Eidolon” πέτυχαν κυρίως το πρώτο σκέλος, ενώ με το “Hall Οf Mirrors” στόχευσαν να δημιουργήσουν έναν πιο σύγχρονο δίσκο, που μόνο retro δεν θα ακούγεται. Εάν ξεκινήσεις την ακρόαση από το ομώνυμο κομμάτι ή το “Life Αnd Death”, τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως οι Acid Death θα σε απασχολήσουν για αρκετό καιρό. Εξαιρετικά δομημένες συνθέσεις, βουτηγμένες σε κολλητικά riffs και commercial μεσουγκισμούς που ευτυχώς δεν θυμίζουν σε τίποτα τις ορδές από djent bands. Και κάπου εδώ εντοπίζω το μεγάλο ατού του “Hall Οf Mirrors”. Δεν πέφτει στην εύκολη λύση του σύγχρονου «προοδευτικού» death metal, με τον υπερφορτωμένο ήχο, τις core αναφορές, τα πλήκτρα και την μίξη growls και καθαρών φωνητικών σε αναλογία 50-50. Διατηρεί ενεργό έναν 90’s ηχητικό πυρήνα και προσθαφαιρεί ως δορυφόρους κάποια από τα προαναφερθέντα στοιχεία. Την τόσο ευχάριστη έκπληξη που μου επιφύλασσαν οι συνθέσεις του άλμπουμ, μου χάλασε και πάλι (όπως και στο “Eidolon”) μια συνισταμένη που στην Ελλάδα συνήθως μας αρέσει να παραβλέπουμε. Ίσως οι Acid Death να είχαν εξελιχθεί σε μεγαλύτερο μέγεθος για το ελληνικό metal εάν διέθεταν ένα αρτιότερο λαρύγγι. Θεωρώ ότι ο frontman Σάββας Μπετίνης δεν καλύπτει πλήρως τις απαιτήσεις μιας σύγχρονης death metal μπάντας με τα growls του να ακούγονται αδύναμα (πνιχτά και ιδιαίτερα χαμηλά) αφαιρώντας δυναμική από τις αξιολογότατες συνθέσεις. Βέβαια υπάρχει και η οπτική της cult υπόστασης μιας φωνής, την οποία και σέβομαι. Αλλά οφείλω να έχω ενστάσεις για το αν προσφέρει όντως υπεραξία αυτή την στιγμή στους Acid Death…
7 / 10 Αλέξανδρος Τοπιντζής | Προοδευτικός εκσυγχρονισμός Ο νέος δίσκος αναμενόμενα έχει τα γνωρίσματα του ήχου των Acid death και κυρίως την προσήλωση στον ήχο των πρωτεργατών του προοδευτικού death και thrash metal: τους Coroner, Atheist και Death που μέχρι και σήμερα ορθώνονται σαν φάροι για το είδος. Υπάρχει όμως διάθεση να αφουγκραστούν νεότερες αναφορές από μπάντες όπως οι Meshuggah, Gojira, από το νεότευκτο κίνημα του djent. Η μουσική τους συν τοις άλλοις έχει αποκτήσει περισσότερες μελωδίες που όχι μόνο δεν ακούγονται παράταιρες, αλλά συνυπάρχουν έξυπνα με την επιθετικότητα των ρυθμών τους. Η διάθεση για εμπλουτισμού του ήχο τους επισφραγίζεται και με την ύπαρξη αρκετών μουσικών προσκεκλημένων από την ελληνική σκηνή. Με μια πολύ παραγωγή ο δίσκος μετά από το intro (“Hell’s Maw”) ανοίγει ορμητικά με το “Mental Slime” και τους thrash ρυθμούς του. Ακολουθεί το εξαιρετικό “Life And Death” με την εναλλαγή ακραίων και καθαρών φωνητικών (συμμετέχει ο Jon Soti των Floating World) και υπέροχο κιθαριστικό solo. Στο ομώνυμο κομμάτι θα βρούμε τον διάσημο ήχο των Meshuggah προσαρμοσμένο στα μέτρα των Acid Death και συμμετέχοντα τον Μάνθο Στεργίου από τους Tardive Dyskinesia. Στo “Taste Of Erratic” με τον μοντέρνο ήχο θα συναντήσουμε την τραγουδίστρια Ηλιάνα Τσακιράκη, άλλο ένα δείγμα της ποικιλίας του ήχου ο οποίος ευνοεί μέχρι και την ύπαρξη γυναικείων φωνητικών. Το επόμενο κομμάτι με τίτλο “Ghostship”, σκοτεινό και δυσοίωνο, φέρει κάτι από Behemoth και είναι εξαιρετικά αξιομνημόνευτο. Η πιο metal στιγμή είναι χωρίς αμφιβολία το “Planes Of The Eternal Dead” με το ωραίο σόλο το οποίο πιστώνεται στο νεοεισελθόντα Γιάννη Αναγνώστου. Ο δίσκος κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα, χωρίς μέτριες στιγμές, διαθέτει τη δική προσωπικότητα και οι αναφορές που προαναφέραμε θέτουν την έμπνευση των Αcid Death σε νέους δρόμους. Η μπάντα χωρίς να εγκαταλείπει τον ήχο της που εδράζεται στο τεχνικό death / thrash αγκαλιάζει με ευρηματικό τρόπο τα κελεύσματα της νέας εποχής και τα ενσωματώνει με ένα τρόπο που μόνο μία ευφυής μπάντα θα μπορούσε, μια μπάντα αναφανδόν προοδευτική. Το “Hall Of Mirrors” είναι η απόδειξη πως μια μπάντα με πάνω από είκοσι έτη ζωής έχει πολλά να προσφέρει. Οι ιστορίες για το παρελθόν αφορούν όσους έχουν παροπλιστεί από τη δράση. Oι Acid Death όμως είναι ενεργοί, ακμαίοι και γράφουν ακόμα ιστορία.
8 / 10 Χρήστος Μήνος |
Be the first to comment