Lunarmare – Lunarmare

   [Self-released, 2013]

Εισαγωγή: Δημήτρης Καστρίτης
13 / 02 / 2014

Translunar Invasion

Psychedelic Space Rock: κουρδίζουμε χαμηλά, χρησιμοποιούμε εφφέ, φστ φστ πίου πίου ποτενσιόμετρα και διάφορους ηχογραφημένους διαλόγους από διαστημικές αποστολές μεταξύ πληρώματος και κέντρου ελέγχου, που ίσως θυμίζουν διαλόγους νυχτερινής βάρδιας κέντρου ραδιοταξί. Δεν είναι τόσο απλό τελικά.

“Μία Πηγή, μία Φυλή, ένας Κόσμος, μία Ψυχή, ένα Σύμπαν, μία Αγάπη”. Tα λόγια του Nik Turner τεκμηριώνουν απόλυτα πως η Υπέρβαση για τη μουσική αυτή είναι σκοπός, αδιαπραγμάτευτος και ιερός. Εδώ, κύριες και κύριοι, στεκόμαστε προσοχή. Για όλους εμάς τους πιστούς οπαδούς του space μουσικού ιδιώματος, είναι πολύ σημαντικό να βγαίνουν καινούρια albums από νέες μπάντες, τα οποία δεν είναι απλώς τυποποιημένα αναμασήματα, αλλά προσφέρουν και κάτι ακόμα, ένα στοιχείο αισθητικής και μουσικής ποικιλίας, που τα κάνει να ξεχωρίζουν. Αυτό το “κάτι” φαίνεται πως υπάρχει στην  πρώτη δισκογραφική απόπειρα των Lunarmare, και στην πορεία ελπίζουμε να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο.

Η περιπλάνηση των Lunarmare στους γαλαξίες του διαστήματος γίνεται με μπούσουλα τους αστρικούς χάρτες που άφησαν οι Hawkwind ως αιώνια παρακαταθήκη. Δηλώνουν παιδιά τους και είναι (και εμείς μαζί τους) περήφανοι γι’ αυτό. Το alternative στοιχείο του δίσκου όμως, είναι εκείνο που τον κάνει να ακούγεται ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Και όταν λέμε alternative, δεν εννοούμε ούτε φωτογραφίες στο instagram από πιάτα διακοσμημένα με ασκορδουλάκους, ούτε διακοπές στη Δονούσα σε camping των φίλων της σπιρουλίνας, ούτε κάποιο άλλο δείγμα ανορεξικού χιψτερισμού. Οι φωνητικές γραμμές του τραγουδιστή δένουν εξαιρετικά με το τοξικό και βαρύ, stoner παίξιμο της μπάντας και, μαζί με τα πλήκτρα και την παραγωγή, αποτελούν τα δυνατά σημεία του δίσκου. Το διαστημόπλοιο των Lunarmare απογειώνεται στο δεύτερο μισό του δίσκου (το alternative στοιχείο που λέγαμε), με την κορύφωση να συμπίπτει με το τελευταίο κομμάτι (“Οverthought”), στο οποίο space και alternative ισορροπούν αρμονικά, προσδίδοντας στη μπάντα μία ιδιαίτερη ταυτότητα.

Οι στιγμές που ξεχωρίζουν στο δίσκο,  πέραν του τελευταίου κομματιού, είναι το “Rings Of Saturn”, το οποίο έχει συμπεριληφθεί και σε συλλογή της Spinalonga Records, τα γυναικεία φωνητικά στο “Αnswer”, και η εισαγωγή (πρώτο κομμάτι του δίσκου), που θυμίζει την πρώιμη ηλεκτρονική Γερμανία των 70’s, και προσωπικά με ψάρωσε. 

Κλισέ φράσεις όπως “η μπάντα έχει όλο το μέλλον μπροστά της”, “το μέλλον τους ανήκει” κ.τ.λ. κρίνονται ακατάλληλες. “You shouldn’t do that”.

7.5 / 10

Ηλίας Γουμάγιας

To rock διαστημόπλοιο της Κομοτηνής

Νομίζω πως ο τίτλος σε συνδυασμό με το artwork προετοιμάζει ιδανικά τον ακροατή για αυτό που πρόκειται να ακούσει. Το κυρίαρχο στοιχείο έχει να κάνει με την λέξη “space”, που οι Lunarmare δείχνουν να θέτουν ως μουσική, αλλά και γενική καλλιτεχνική προσέγγιση. Αυτό το στοιχείο συνοδεύεται με ένα heavy rock ήχο και η ανάμιξή τους αποτελεί και την ταυτότητα του δίσκου. Η έμφαση έχει δοθεί σε δυνατά κιθαριστικά περάσματα και συνθέσεις με ισόποσες δόσεις space και psych επιρροών. Αν προσπαθήσουμε να θέσουμε το πλαίσιο επιρροών των Lunarmare στο ντεμπούτο τους, έχω την εντύπωση πως η λέξη Hawkwind είναι επαρκής. Παρόλα αυτά, το συγκρότημα φαίνεται να έχει χωνέψει αρκετά καλά όλη τη heavy rock και space rock παράδοση της δεκαετίας του 1970, αλλά και σκηνή του ‘90 που επαναπροσδιόρισε τον ήχο αυτό.

Ο δίσκος ξεκινά με το εισαγωγικό “Trans Lunar Injection (Part I)”, το οποίο αποτελείται από άλλα 3 μέρη, που λειτουργούν ως γέφυρες στη ροή του δίσκου. Μετά την αρκετά ψαρωτική εισαγωγή μπαίνει το “Bullet”, όπου το συγκρότημα μας προσφέρει όλα όσα θα ακολουθήσουν: δυνατή κιθάρα με σωστό και συμπαγές riffing, heavy παίξιμο και space περάσματα στο background με τη χρήση πλήκτρων και όλα αυτά ροκάροντας, πράγμα που έχει χαθεί όσο τίποτα ειδικά στις μέρες μας νομίζω. Επόμενο κομμάτι του δίσκου είναι το “Rings Of Saturn” όπου το δυνατό παίξιμο, εν είδει τζαμαρίσματος, και οι επιρροές από αντίστοιχα γκρουπ είναι εμφανείς. Αξιοσημείωτη είναι η έκφραση της κιθάρας εδώ, η οποία δίνεται σωστά χωρίς να κουράζει ή να επαναλαμβάνει χιλιοπαιγμένα heavy / stoner ριφφάκια ή σόλο. Όσο ο δίσκος κυλάει εμφανίζονται και πιο εναλλακτικά στοιχεία, όπως στο “Forget And Forgive” και το “Pale Blue Dot”. Το πρώτο θεωρώ πως αποτελεί μία απλώς καλή στιγμή, ενώ το δεύτερο χαρακτηρίζεται από διαφορετικά επίπεδα: μελωδική εισαγωγή, ολίγον σκοτεινή ατμόσφαιρα εν συνεχεία, πανέμορφο παίξιμο από το rhythm section του γκρουπ με εμφανείς τις 70ς επιρροές και σταδιακό ανέβασμα μέχρι να ξεδιπλωθεί από το δεύτερο μισό και μετά σε ένα επιτυχές heavy rock κομμάτι. Ακολουθεί το “Answer” και εδώ έχουμε μία από τις κορυφές του δίσκου. Εντυπωσιακή ροκ σύνθεση που ισορροπεί με άνεση στους πυλώνες που έχει θέσει το συγκρότημα, με το βάρος να έχει μετατοπιστεί από τα μεγάλα space σημεία και το πρωτόλειο jam άπλωμα του ήχου σε ένα συμπαγές παίξιμο με πάρα πολύ ωραία και μελωδικά διπλά φωνητικά, τα καλύτερα στο δίσκο μάλλον, ένα ευσύνοπτο αποτέλεσμα με αρκετή δόση μελωδίας. Το άλμπουμ κλείνει με το “Overthought” και ήδη από την αρχή αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας το χρώμα του κομματιού με την εισαγωγή που θυμίζει τους μεγάλους Ozric Tentacles. Η σκυτάλη περνάει στα πιο space συστατικά με το heavy riff να συνοδεύει εντυπωσιακά, ενώ αξιοσημείωτα είναι τα ηλεκτρονικά δείγματα που εμφανίζονται δυναμικά, βγάζοντας συνολικά μία (πάντα ευχάριστη) αίσθηση πρώιμων Porcupine Tree.

Συνολικά, το ντεμπούτο των Lunarmare είναι μία αξιόλογη στιγμή στην ελληνική σκηνή και ταυτόχρονα ελπιδοφόρο, τόσο για τη συνέχεια των ιδίων όσο και την εδραίωση μιας neo-psych σκηνής στη χώρα μας. Ως αρνητικό σημείο μπορεί να θεωρηθεί το όχι τόσο επιτυχημένο δέσιμο των φωνητικών στην παραγωγή, γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο βέβαια σε μία ανεξάρτητη κυκλοφορία.

Όποιος θέλει να ακούσει κάτι σύγχρονο και δυνατό, που δεν ετεροκαθορίζεται από το post-rock στοιχείο της εποχής, ας κάνει τον κόπο να ακούσει αυτό το δίσκο. Οι Lunarmare το αξίζουν και με το παραπάνω.

7.5 / 10

Δημήτρης Καστρίτης