Barock Project – Detachment

Intro: Lila Gatzioura
Translation: Niki Nikolakaki, Thanos Patsos
08 / 05 / 2017

Barock Project come from Italy and were initially introduced with their debut  Misteriose Voci (Musea Records) in 2007, followed by Rebus (Mellow Records, 2009), Coffee In Neukolln (Musea Records, 2012), Skyline (2015 – after their collaboration with Stars of Italy to get this year to Detachment. The main character of the band is Luca Zabbini, who contributes a lot (piano, guitar, vocals) and is framed by Francesco Caliendo in the bass, Eric Ombelli in the percussion and drums and Marco Mazzuoccolo in the electric guitar. Zabbini is an admirer of the progressive rock scene of the 70s, and especially of ELP and the remarkable recently deceased Keith Emerson (our feature article here). Are Barock Project at the end of their ten-year course at their peak? Probably yes.

[bandcamp width=650 height=120 album=755794616 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Balance of old and new

As the band’s name reveals, Barock Project’s music is a mix of barock elements, classical music, rock aesthetics, jazz fills, traditional harmonies, and heavy doses of progressive rock. A small piece with sound effects and piano opens the album.

After the introductory Driving Rain, comes Promises that starts with pop aesthetics and neo-prog elements and unfolds in Porcupine Tree style, while Happy to See You that follows has influences from classical music. One Day which follows is a ballad with a wonderful introduction with acoustic guitars, where folk elements are added with the flute standing out. One of the most interesting compositions of the album is Secret Therapy. Its distinctive folk orchestration reminded me of The Incredible String Band, while the modern vocals and the flamenco turns of the guitar make the piece deviate from the expected course. Broken is next in the series, which features Pete Jones phenomenon (aka Tiger Moth Tales), who has had countless collaborations with huge names of the genre, and is a highly talented multi-organist despite losing his sight when he was just 15 months old. Synthetically the track did not excite me, but Peter’s voice is incredible. The next piece, Old Ghosts, has dynamics that comes mainly from its flamenco outfit, while Alone that follows appeases the tone, and Peter Jones is moving with his interpretation. Rescue Me puts the listener in a thrilling climate with its dancing pace. The drum combination with the electric guitar solo is excellent. A symphonic ballad that follows, Twenty Years, is good but sappy. Fortunately, however, as the piece develops, it gets tense and rock dynamics that saves the day. Waiting which is next has an electro-pop frame and fantastic melodies. The keys can travel the listener, the changes are effortless and the symphonic element is dynamically integrated without altering the overall result. Here is one of the best compositions of the album, A New Tomorrow. The influence by Jethro Tull is more than obvious both with the musical and the vocal parts of the track, while the second part of it could easily be an adaptation of Atomic Rooster. Again, the addition of modern elements turns this song into a modern sound. The album closes with the amazing Spies, which is incredibly inspired by a gorgeous mix of melodic lines. Whatever doubts I had disappeared by hearing this last piece. I found intelligent the jazz theatrics in the middle of the track, while the landing on the basic melody with symphonics is a thrill. An ideal closure of a  very good work, both in composition and song.

Fortunately, the production of this album does not bury the talents of the group members, but instead highlights the harmonic link between them. The duration of the album could have been limited, but the compositions alone are not commercially prohibitive. On the contrary. The executive level of the band’s members combined with their young age makes the result even more remarkable! A closely-knit band that we hope will continue to offer such high-quality work in the future.

8 / 10

Lila Gatzioura

2^nd opinion

Eloquently mixing neo-symphonic prog and pop/crossover prog, Barock Project deliver yet again another album full of optimism and skill. With influences ranging from Proto-Kaw and Kansas, to Jethro Tull, New Trolls, Spock’s Beard and the likes of Frost* (in their pop moments), the result is fresh, melodic and dynamic, a worthy representative of today’s progressive rock.

Shadow Gallery-infused pianos, oriental passages akin to fellow Italians Profusion, bombastic and inspired keyboards straight out of 70’s Rock Progressivo Italiano, these guys are indeed prog “Stars of Italy” (their promoters there doing an excellent job). A very accessible and pristine sound, at times approaching the dangerous levels of mellow but counterbalanced by the excellent musicianship and enough complexity to keep it afloat, Detachment, although emotionally burdened, unleashes an enchanting aura of optimism. Probably among 2017’s top-10.

Top moments: Happy to See You, One Day (reminds me of Bob Seger’s Turn the Page vocal lines), Twenty Years

8.5 / 10

Thanos Patsos

Εισαγωγή: Λίλα Γκατζιούρα
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη, Θάνος Πάτσος
08 / 05 / 2017

Οι Barock Project έρχονται από τη γειτονική Ιταλία και μας πρωτοσυστήθηκαν με το δίσκο Misteriose Voci (Musea Records) εν έτει 2007. Ακολούθησαν τα Rebus (Mellow Records, 2009), Coffee In Neukolln (Musea Records, 2012), Skyline (2015 – κατόπιν της συνεργασίας τους με την Stars of Italy) για να φτάσουμε αισίως φέτος στο Detachment. Κύριο πρόσωπο της μπάντας είναι ο Luca Zabbini, ο οποίος δεν κάνει και λίγα (πλήκτρα, πιάνο, κιθάρες, φωνητικά) και πλαισιώνεται από τους Francesco Caliendo στο μπάσο, τον Eric Ombelli σε κρουστά και drums και τον Marco Mazzuoccolo στην ηλεκτρική κιθάρα. Ο Zabbini τυγχάνει θαυμαστής της progressive rock σκηνής των 70s και ιδιαίτερα των ELP και του σπουδαίου προσφάτως εκλιπόντος, Keith Emerson (το αφιέρωμά μας εδώ). Bρίσκονται οι Barock Project στο κλείσιμο της δεκαετούς πορείας τους στην κορύφωσή τους; Μάλλον ναι.

[bandcamp width=650 height=120 album=755794616 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ισορροπία παλιού και νέου

Όπως λέει και το όνομα του συγκροτήματος, η μουσική των Barock Project είναι μια μίξη από barock στοιχεία, κλασική μουσική, rock αισθητική, jazz γεμίσματα, παραδοσιακές αρμονίες και γερές δόσεις προοδευτικού rock.

Ένα μικρό κομμάτι με ηχητικά εφέ και πιάνο ανοίγει το album. Μετά το εισαγωγικό Driving Rain, έρχεται το Promises που ξεκινά με pop αισθητική και neo-prog στοιχεία και εκτυλίσσεται σε αλά Porcupine Tree ύφος, ενώ το Happy to See You που ακολουθεί έχει επιρροές από κλασσική μουσική. Το One Day στη συνέχεια είναι μια μπαλάντα με μια υπέροχη εισαγωγή με ακουστικές κιθάρες, όπου κατόπιν μπαίνουν και folk στοιχεία με το φλάουτο να ξεχωρίζει. Ακολουθεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις του δίσκου το Secret Therapy. Η ξεκάθαρα folk ενορχήστρωσή του μου θύμισε στοιχεία από The Incredible String Band, ενώ τα μοντέρνα φωνητικά και τα αλά flamenco γυρίσματα της κιθάρας κάνουν το κομμάτι να παρεκκλίνει από την αναμενόμενη πορεία που θα ανέμενε λογικά κανείς. Σειρά για το Broken στο οποίο συμμετέχει το φαινόμενο Pete Jones (aka Tiger Moth Tales), ο οποίος έχει άπειρες συνεργασίες στο ενεργητικό του με τεράστια ονόματα του χώρου και είναι εξαιρετικά ταλαντούχος πολυοργανίστας παρά το γεγονός ότι έχασε την όρασή του όταν ήταν μόλις 15 μηνών. Συνθετικά το κομμάτι δεν με ενθουσίασε, αλλά η φωνή του Peter είναι απίστευτη. Το επόμενο κομμάτι Old Ghosts έχει ένα δυναμισμό που προκύπτει κυρίως από την flamenco ενδυμασία του, ενώ το Alone στη συνέχεια ρίχνει τους τόνους και ο Peter Jones συγκινεί με την ερμηνεία του. Το Rescue Me επαναφέρει τον ακροατή σε κλίμα ευφορίας με το χορευτικό ρυθμό του. O συνδυασμός στα τύμπανα με το σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας είναι εξαιρετικός. Μια συμφωνική μπαλάντα για τη συνέχεια, το Twenty Years, το οποίο είναι καλό μεν, γλυκανάλατο δε. Ευτυχώς όμως καθώς το κομμάτι αναπτύσσεται, αποκτά ένταση και rock δυναμική που σώζει την κατάσταση. Σειρά έχει το Waiting με electro-pop σκελετό και φανταστικές μελωδίες. Τα πλήκτρα είναι ταξιδιάρικα, οι αλλαγές αβίαστες και το συμφωνικό στοιχείο εντάσσεται δυναμικά χωρίς να αλλοιώνει το όλο αποτέλεσμα. Ακολουθεί μία από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου, το A New Tomorrow. H επιρροή από Jethro Tull είναι παραπάνω από εμφανής τόσο μουσικά, όσο και στα φωνητικά μέρη του κομματιού, ενώ το δεύτερο μέρος του, θα μπορούσε άνετα να πρόκειται για διασκευή Atomic Rooster. Και πάλι η προσθήκη μοντέρνων στοιχείων μετατρέπει το εν λόγω τραγούδι σε σύγχρονο άκουσμα. Το album κλείνει με το εκπληκτικό Spies το οποίο είναι απίστευτα εμπνευσμένο με έναν πανέμορφο συνδυασμό μελωδικών γραμμών. Ό,τι αμφιβολίες είχα εξαφανίστηκαν με το που άκουσα αυτό το τελευταίο κομμάτι. Βρήκα έξυπνη τη jazz θεατρικότητα στη μέση του κομματιού, ενώ η προσγείωση στη βασική μελωδία με τη συμφωνικότητα προκαλεί συγκίνηση. Ιδανικό κλείσιμο σε μια ομολογουμένως πολύ καλή δουλειά, τόσο στη σύνθεση όσο και στο τραγούδι.

Ευτυχώς η παραγωγή του συγκεκριμένου δίσκου δεν θάβει το ταλέντο των μελών του group, αλλά αντιθέτως αναδεικνύει την μεταξύ τους αρμονική σύνδεση. Η διάρκεια του δίσκου θα μπορούσε να ήταν και μικρότερη, αλλά παρόλα αυτά οι συνθέσεις μεμονωμένα δεν είναι απαγορευτικές εμπορικά. Κάθε άλλο. Το δε εκτελεστικό επίπεδο των μελών της μπάντας σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας τους, κάνει το αποτέλεσμα ακόμα πιο αξιοθαύμαστο! Μια δεμένη μπάντα που ελπίζουμε ότι θα εξακολουθήσει και στο μέλλον να μας προσφέρει δουλειές τέτοιου υψηλού επιπέδου.

8 / 10

Λίλα Γκατζιούρα

2^η γνώμη

Οι Barock Project παραδίδουν ένα εξαιρετικό μείγμα neo-symphonic prog και pop/crossover prog, γεμάτο αισιοδοξία και δεξιοτεχνία. Οι επιρροές τους ποικίλες, από Proto-Kaw και Kansas, σε Jethro Tull, New Trolls, Spock’s Beard και σε νεώτερα σχήματα του Neo-prog όπως οι Frost* (ειδικά στις pop στιγμές), το αποτέλεσμα, φρέσκο, δυναμικό, και ισάξιο κορυφαίων μοντέρνων συγκροτημάτων του ήχου.

Τα πιάνα θυμίζουν Shadow Gallery, οι ανατολίτικες επιρροές Profusion και τα keyboards βγαίνουν κατευθείαν από το 70s RPI. Νομίζω ο χαρακτηρισμός “Stars of Italy” (η marketing εταιρεία πίσω από τους Barock) δεν είναι υπερβολή. Ο ήχος είναι προσιτός και καθαρός, και ενώ σε στιγμές αγγίζει την υπερβολή στη μελωδία, η εξαιρετική μουσικότητα και η πολυσυνθετικότητα των συνθέσεων δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Το Detachment, αν και συναισθηματικά φορτισμένο, παράγει μια αναζωογονητική αύρα αισιοδοξίας. Πιθανότατα στο τοπ-10 της χρονιάς.

Καλύτερες στιγμές: Happy to See You, One Day (θυμίζει τις φωνητικές μελωδίες του Turn the Page από Bob Seger!), Twenty Years

8.5 / 10

Θάνος Πάτσος