David Cross Band – Sign of the Crow

Intro: Giannis Zavradinos
15 / 11 / 2016

In 1972, when Robert Fripp reformed King Crimson combining the talents of Bruford, Wetton, Palmer-James and Muir, he considered the addition of string instruments appropriate. For this role he trusted the fiddlestick of the then 23 year-old David Cross who honored in the best way the history of the band with his unique style. The period of Lark’s Tongue In Aspic, Starless and Bible Black, Red is considered by many as their best and Cross’s contribution in this has been undoubtedly important.

Cross’s love for jazz-rock came to light later through various bands with emphasis on improvisation and free forms. His participation in the masterpiece Forever Blowing Bubbles of Clearlight and albums of Radius can only be described as remarkable. From the 80s onwards he was active as a solo artist, and his best work was Exiles (1997) that is adorned by the presence of Fripp, Wetton and Hammill. Perhaps this is the only time so far that he has made his presence felt as a solo artist with a career admittedly significant but also quiet.

Exiles no more

Τhis year has proved productive for David Cross with three releases. We notice two collaborations (one of them with Stickmen) and the one that will concern us more as a David Cross Band. Apart from the valuable contribution of his long-term colleagues, Paul Clark (guitar) and Mick Paul (bass) both in songwriting and orchestration, we also have the reunion with the lyricist Richard Palmer-James (from their joint coexistence in KC). Craig Bundell on drums (Frost*) and Jinian Wilde on vocals complete the puzzle of an ambitious and efficient lineup with Alex Halls (Grails) on keyboards participating as a guest in three tracks. Sign of the Crow is the darkest and most modern album Cross has ever released. The compositions are well balanced without special improvisational development, but with thematic passages full of intensity and depth where the listener is invited to guess if the phrases are written on the violin translated into the guitar or vice versa.

The overall style and aesthetic result is based on the guitar and violin, with some metal tones and American elements of the 90s. The rhythmic basis, robust and flexible to the necessary extent, and the quality interpretation of Wilde raise high enough the level of homogeneity, while the production functions as a cohesion factor with emphasis on every detail. Within all this, the ghost of King Crimson is lurking like a shadow on each rough phrase and outbreak, however the jazz-rock element tends to be lacking. Starfall captures instantaneously with its opening, the changes and the beautiful refrain, while in the title track the frantic duels between guitar and violin leave no room for doubt; only impatience for continuity. The folk lyricism of The Pool unfolds and brings feelings of nostalgia with Cross giving his best reminding the good old times. The dramatic intro of Raintwist with its special development becomes attracts the most passionate Tool fan, but the song that makes sense with its haunting atmosphere and smart setup is Spiderboy. The remaining compositions, Crowd Surfing, Mumbo Jumbo, Water on the Flame and Rain Rain maintain the stable character of the whole album and guarantee enjoyable hearings.

Sign of the Crow hides more surprises than what the history of David Cross and all the musicians involved in this ambitious venture prefigures. It can convince and rekindle the interest of each friend of progressive rock for a great musician and sheds full light on what he is able to offer even now on the scene he has honored. His music vehicle consists of dedicated units who carry out their roles with impeccable training without trace of worship of the past, but with respect to every thinking music lover who is thirsty for creative and renewable compositional perception.

8 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion 

Listening to Sign Of The Crow is certainly a pleasant surprise, since its style is not something you would expect from a 67-year old musician. The album moves in the paths of modern progressive rock and is quite influenced by Tool, but also by bands influenced by Tool respectively, while of course there is a very strong King Crimson influence, as expected. Some parts sound almost metal and come in beautiful contrast with the most relaxing parts while in The Pool we even listen to folk music. The band Cross has created, meets the requirements of the compositions and sometimes the guitar or the keys assume a leading role beyond Cross’s violin. The vocals have a leading role also without impressing or disturbing the listener. The main drawback of the album is the production. The sound is too dull and doesn’t match at all the style of the band. Nevertheless, Sign Of The Crow can comfortably stand well above the average of modern progressive sound and fully flatters its veteran creator.

7 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός
15 / 11 / 2016

Το 1972 όταν ο Robert Fripp επαναπροσδιόριζε τους King Crimson συνδυάζοντας τα ταλέντα των Bruford, Wetton, Palmer-James και Muir, έκρινε σκόπιμη την προσθήκη εγχόρδου. Γι’ αυτό το ρόλο εμπιστεύτηκε το δοξάρι του 23χρονου τότε David Cross που τίμησε με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία της μπάντας με το ιδιαίτερο και αξιομνημόνευτο παίξιμό του. Η περίοδος των “Lark’s Tongue In Aspic”, “Starless and Bible Black”, “Red” φαντάζει για αρκετούς μουσικόφιλους ως η καλύτερή τους και η συνεισφορά του Cross σε αυτήν ήταν αδιαμφισβήτητα σημαντική.

Οι jazz-rock ανησυχίες του Cross θα εκδηλωθούν αργότερα μέσω διαφόρων μουσικών σχημάτων με έμφαση στον αυτοσχεδιασμό και τις ελεύθερες φόρμες. Αξιοσημείωτη δε και η συμμετοχή του στο αριστουργηματικό “Forever Blowing Bubbles” των Clearlight καθώς και στις δουλειές των Radius. Από τη δεκαετία του ‘80 και μετά βλέπουμε μεγαλύτερη δραστηριότητα όσον αφορα τις προσωπικές του δουλειές, με αποκορύφωμα το “Exiles” (1997) που το κοσμεί η παρουσία των Fripp, Wetton και Ηammill. Ίσως η μοναδική φορά μέχρι σήμερα που έκανε αισθητή την παρουσία του ως solo καλλιτέχνης με μια καριέρα κατά γενική ομολογία ουσιαστική, αλλά αθόρυβη.

Exiles no more

H φετινή χρονιά αποδεικνύεται παραγωγική για τον David Cross με τρεις κυκλοφορίες. Δύο συνεργασίες (μία εξ αυτών με τους Stickmen) και αυτή που θα μας απασχολήσει περισσότερο ως David Cross Band. Εκτός από την πολύτιμη συνδρομή των μακροχρόνιων συνεργατών του Paul Clark (κιθάρα) και Mick Paul (μπάσο) τόσο συνθετικά όσο και ενορχηστρωτικά, έχουμε και την επανασύνδεση με τον στιχουργό Richard Palmer-James (από την κοινή τους θητεία στους ΚC). Ο Craig Bundell στα ντραμς (Frost*) και o Jinian Wilde στα φωνητικά  συμπληρώνουν το puzzle της μιάς φιλόδοξης κι αποδοτικής σύνθεσης με τον Alex Halls (Grails) στα πλήκτρα να συμμετέχει ως guest σε τρία κομμάτια. Το “Sign of the Crow” λοιπόν είναι ό,τι πιο σκοτεινό και μοντέρνο έχει κυκλοφορίσει ως ο τωρα ο Cross. Οι  συνθέσεις είναι καλά ισορροπημένες χωρίς ιδιαίτερη αυτοσχεδιαστική ανάπτυξη, αλλά με θεματικά περάσματα γεμάτα ένταση και βάθος όπου ο ακροατής καλείται να μαντέψει εάν οι φράσεις είναι βιολιστικές μεταφρασμένες στην κιθάρα ή το αντίθετο.

Το γενικό ύφος και αποτέλεσμα αισθητικά βασίζεται στην κιθάρα και το βιολί, με κάποιες metal αποχρώσεις και 90s Αμερικάνικα στοιχεία. Η ρυθμική βάση, στοιβαρή και ευέλικτη στο μέτρο που απαιτείται και η ποιοτική ερμηνεία του Wilde ανεβάζουν αρκετά το επίπεδο της ομοιογένειας, ενώ η παραγωγή λειτουργεί ως παράγοντας συνοχής με έμφαση σε κάθε λεπτομέρεια. Μέσα σε όλα αυτά το φάντασμα των King Crimson παραμονεύει σαν σκιά σε κάθε τραχειά πλευρά και ξέσπασμα, παρόλα αυτά το jazz-rock στοιχείο τείνει να εκλείψει. Το “Starfall” εγκλωβίζει ακαριαία με την έναρξη, τις αλλαγές και το πανέμορφο ρεφραίν του, ενώ στο ομώνυμο κομμάτι οι ξέφρενες μονομαχίες μεταξυ κιθάρας και βιολιού δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης παρά μόνο αδημονία για τη συνέχεια. Ο folk λυρισμός του “Τhe Pool” ξεδιπλώνεται και προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας με έναν Cross από τα παλιά να δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Το θεαματικό μπάσιμο του “Raintwist” με την ιδιαίτερη ανάπτυξη καθίσταται ικανό να σκαλώσει και τον πιο φανατικό οπαδό των Tool, αλλά το κομμάτι που κάνει αίσθηση με την στοιχειωμένη ατμόσφαιρα και το έξυπνο στήσιμό του είναι το “Spiderboy”. Oι υπόλοιπες συνθέσεις “Crowd Surfing”, “Mumbo Jumbo”, “Water on the Flame” και “Rain Rain” διατηρούν σταθερό τον χαρακτήρα του συνόλου και εγγυώνται απολαυστικές ακροάσεις.

Το “Sign of the Crow” κρύβει περισσότερες εκπλήξεις από αυτές που προϊδεάζει το βιογραφικό του David Cross και των εμπλεκόμενων μουσικών σε αυτό το φιλόδοξο και μέσα στο πνεύμα της εποχής εγχείρημα. Πείθει και αναθερμαίνει το ενδιαφέρον κάθε φίλου του προοδευτικού ροκ για ένα σπουδαίο μουσικό και ρίχνει άπλετο φως για το τι είναι ικανός να προσφέρει ακόμα και σήμερα στην σκηνή που έχει τιμήσει. Το μουσικό του όχημα αποτελείται απο αφοσιωμένες μονάδες που διεκπεραιώνουν τους ρόλους στους με την άψογη κατάρτιση, χωρίς ίχνος παρελθοντολαγνείας, αλλά με σεβασμό προς κάθε σκεπτόμενο μουσικόφιλο που διψάει για δημιουργική και ανανεώσιμη συνθετική αντίληψη.

8 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^η γνώμη 

Η ακρόαση του “Sign Of The Crow” αποτελεί σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη, αφού το ύφος του δεν είναι κάτι που περιμένεις από έναν 67χρονο μουσικό. Ο δίσκος κινείται στα μονοπάτια του σύγχρονου progressive rock και αντλεί μεγάλη επιρροή από τους Tool, αλλά και αντίστοιχες επηρεασμένες από Tool μπάντες, ενώ φυσικά υπάρχει και πολύ έντονη King Crimson επιρροή, όπως είναι αναμενόμενο. Κάποια σημεία ηχούν σχεδόν metal και έρχονται σε όμορφη αντίθεση με τις πιο χαλαρές στιγμές, ενώ στο “The Pool” ακούμε μέχρι και folk. Η μπάντα που έχει συγκεντρώσει ο Cross ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των συνθέσεων και πολλές φορές κιθάρα ή πλήκτρα αναλαμβάνουν lead ρόλο πέρα του βιολιού του Cross. Τα φωνητικά έχουν και αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο χωρίς να εντυπωσιάζουν αλλά ούτε και να ενοχλούν. Βασικό μειονέκτημα αποτελεί η παραγωγή. Ο ήχος είναι υπερβολικά μουντός και δεν ταιριάζει καθόλου με το ύφος της μπάντας. Παρόλα αυτά το “Sign Of The Crow” στέκεται άνετα πολύ πάνω από τον μέσο όρο του σύγχρονου progressive και κολακεύει πλήρως τον βετεράνο δημιουργό του.

7 / 10

Κώστας Μπάρμπας