Höstsonaten – Symphony N.1: Cupid & Psyche

Intro: Dimitris Kaltsas
28 / 06 / 2016

The revival of symphonic progressive rock in Italy has led to a new, modern, multitudinous scene reminiscent of the 70s and Rock Progressivo Italiano (RPI), although acoustically the differences are quite a few and it would be rather inappropriate to characterize the current bands with the same term.

One of the most important representatives of contemporary Italian symphonic prog sound is undoubtedly the versatile musician Fabio Zuffanti, who was a founding member of Finisterre in 1993, when the return of the traditional progressive sound began in Italy. Zuffanti is also a member of La Maschera di Cera and has formed numerous projects, while leading a remarkable solo career (especially La Quarta Vittima is a really good album). However, the most attractive project of all is Höstsonaten who were named after the homonymous film by Ingmar Bergman.

The seven albums by Höstsonaten are so far characterized by an impressive stability of respectable level, with Springsong (2001), a quite mild album, slightly standing out from the rest. The scope of surprise for this year’s Symphony N.1: Cupid & Psyche is rather limited; or maybe not?

[bandcamp width=100% height=120 album=703087167 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Magnum opus

A first reading of the credits of Symphony N.1: Cupid & Psyche leads immediately to the conclusion that this is the most ambitious project by Höstsonaten, at least in terms of orchestration. The rock band here includes besides Zuffanti, Luca Scherani (keyboards, also member of La Coscienza di Zeno since 2012), Paolo Tixi (drums), Laura Marsano (guitars) and Daniele Sollo (bass), but the ambitious part is the 11-member classical orchestra that “dresses” Symphony N.1 with sounds that sound traditional for an Italian progressive band.

Cupid & Psyche should be played necessarily all the way through as a whole, as it is a unified work that keeps the listener’s interest undiminished for 43 minutes. By having an alternate storyline and adventurous transitions, the common aesthetics denominator here is a charming atmosphere of mystery. The orchestral narrative ‘fluency’ emerges strongly from the absence of expressive limitations and stereotypes. Of course, besides the pluralistic orchestration that at the very least impresses any progressive rock fan, the dominant element that surprises everyone till the end, is Zuffanti’s inexhaustible inspiration. He set up a whole album with mastery, hiding brilliantly surprises that are discovered in every subsequent hearing in all parts of the project. The greatest proof of this is that it is impossible to single out one or two (or five or seven) top tracks from the album. And even if all the tracks can stand independently, their place in the set is equally important and equal. In the same way, I find equally delightful Marsano’s guitar solos, Scherani’s explosions on the keyboards (with the characteristic R. Wakeman’s colour), the wonderful parts with Tarantino and Bartolini in oboe and bassoon respectively, the melodic passages with Roan’s flute, the agony that the Formus String Quartet weaves,  Zofrea’s groovy saxophone and so much more …

By listening again and again to the eighth album by Höstsonaten, it becomes clear that the dominant musical element is Zuffanti’s personal style, springing from his love for symphonic prog and of course the tradition of his country in this genre. The only dark spot is the weak production which rather failed to fully support the ambitious project. There are points at which the sound is very thin and others where the dynamic playing is being wronged acoustically. But the technical prowess of all participants without exception is such that even such an important factor becomes almost secondary. On the whole, Cupid & Psyche is Höstsonaten’s top album. Until the next one of course.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion 

Höstsonaten continue their twenty-year course with the same quality and consistency, even making progress at each album. In this year’s Symphony N.1: Cupid & Psyche the band of the bassist and leader Fabio Zuffanti added even more classical instruments (flute, oboe, violin, viola, cello, trombone, saxophone, bassoon, horn) in their typical prog rock line-up, making the overall effect completely classic-like, flirting more than ever before with the legacy of RPI of the 70s. High level of technique, beautiful melodies, impeccable rhythms and emotional changes characterize one of the best instrumental albums of this decade. The only negative aspect is found in the relatively poor production. A very good symphonic prog album, made to be heard as a whole, from beginning to end.

8 / 10

Paris Gravouniotis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
28 / 06 / 2016

Η αναβίωση του συμφωνικού progressive rock στην Ιταλία έχει οδηγήσει σε μία νέα, πολυπληθή σύγχρονη σκηνή που θυμίζει εκείνη της δεκαετίας του ’70 και του Rock Progressivo Italiano (RPI), αν και ηχητικά οι διαφορές είναι πολλές και θα ήταν μάλλον άτοπο να χαρακτηρίζουμε με τον ίδιο όρο τις σημερινές μπάντες.

Ένας από τους σημαντικότερους αντιπροσώπους του σύγχρονου ιταλικού συμφωνικού prog ήχου είναι αδιαμφισβήτητα ο πολυπράγμων Fabio Zuffanti, ο οποίος ήταν ιδρυτικό μέλος των Finisterre το 1993, όταν ξεκίνησε η επάνοδος του παραδοσιακού προοδευτικού ήχου στην Ιταλία. Ο Ζuffanti είναι επίσης μέλος των La Maschera di Cera και έχει σχηματίσει πολυάριθμα projects, ενώ παράλληλα έχει και μία αξιοπρόσεκτη προσωπική καριέρα (ειδικά το La Quarta Vittima του 2014). Το ελκυστικότερο όμως project από όλα είναι οι Höstsonaten που πήραν το όνομά τους από την ομώνυμη ταινία του Ingmar Bergman.

Τα επτά μέχρι φέτος albums των Höstsonaten χαρακτηρίζονται από μια εντυπωσιακή σταθερότητα σε αξιοσέβαστο επίπεδο, με το ήπιο Springsong (2001) να ξεχωρίζει ίσως ελάχιστα από τα υπόλοιπα. Τα περιθώρια εκπλήξεων για το φετινό Symphony N.1: Cupid & Psyche είναι μάλλον περιορισμένα. Ή μήπως όχι;

[bandcamp width=550 height=120 album=703087167 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Magnum opus

Μια πρώτη ανάγνωση των credits του Symphony N.1: Cupid & Psyche οδηγεί αμέσως στο συμπέρασμα πως πρόκειται για το πιο φιλόδοξο εγχείρημα των Höstsonaten, τουλάχιστον σε ότι αφορά την ενορχήστρωση. Η rock ορχήστρα εδώ περιλαμβάνει εκτός του Zuffanti τους Luca Scherani (πλήκτρα, από το 2012 μέλος των La Coscienza di Zeno), Paolo Tixi (ντραμς), Laura Marsano (κιθάρες) και Daniele Sollo (μπάσο), αλλά το φιλόδοξο κομμάτι βρίσκεται στην 11μελή κλασσική ορχήστρα που «ντύνει» τη Συμφωνία Ν.1 με ήχους που ακούγονται παραδοσιακοί για μια ιταλική προοδευτική μπάντα.

Το Cupid & Psyche ακούγεται απαραιτήτως καθ’ ολοκληρία καθώς είναι ένα ενιαίο έργο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για 43 λεπτά. Έχοντας εναλλασσόμενη πλοκή και περιπετειώδεις μεταβάσεις, ο κοινός ίσως αισθητικός παρανομαστής εδώ είναι μία θελκτική ατμόσφαιρα μυστηρίου. Η ορχηστρική αφηγηματική «ευφράδεια» αναδεικνύεται έντονα μέσα από την απουσία εκφραστικών περιορισμών και στερεοτύπων. Φυσικά εκτός της πλουραλιστικής ενορχήστρωσης που αν μη τι άλλο εντυπωσιάζει κάθε λάτρη του progressive rock, το κυρίαρχο στοιχείο που εκπλήσσει άπαντες μέχρι τέλους είναι η αστείρευτη έμπνευση του Zuffanti που έστησε ολόκληρο το album με μαεστρία, κρύβοντας πανέξυπνα εκπλήξεις που ανακαλύπτονται σε κάθε επόμενη ακρόαση και σε όλα τα μέρη του έργου. Μέγιστη απόδειξη αυτού αποτελεί το ότι είναι αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς μία ή δύο (ή πέντε ή επτά) κορυφαία κομμάτια από το δίσκο. Και όσο κι αν όλα τα κομμάτια μπορούν να σταθούν ανεξάρτητα, η θέση τους στο σύνολο είναι εξίσου σημαντική και ισότιμη. Το ίδιο απολαυστικά είναι τα κιθαριστικά σόλο της Marsano, οι εκρήξεις του Scherani στα πλήκτρα (με το χαρακτηριστικό R. Wakeman χρώμα), τα υπέροχα σημεία με τους Tarantino και Bartolini σε όμποε και bassoon αντίστοιχα, τα μελωδικά περάσματα με το φλάουτο της Roan, η αγωνία που υφαίνει το Formus String Quartet, το groovy σαξόφωνο του Zofrea και τόσα άλλα…

Ακούγοντας ξανά και ξανά το όγδοο album των Höstsonaten γίνεται σαφές πως το κυρίαρχο μουσικό στοιχείο είναι το προσωπικό ύφος του Zuffanti που πηγάζει από την αγάπη του για το συμφωνικό prog και φυσικά την παράδοση της χώρας του στον ήχο αυτό. Το μόνο μελανό στοιχείο είναι η αδύναμη παραγωγή που μάλλον απέτυχε να υποστηρίξει πλήρως το φιλόδοξο εγχείρημα. Υπάρχουν σημεία στα οποία είναι φανερή η απουσία όγκου και άλλα στα οποία το δυναμικό παίξιμο αδικείται ηχητικά. Είναι όμως τέτοια η τεχνική δεινότητα όλων ανεξαιρέτως των συμμετεχόντων που ακόμα και ένας τόσο σημαντικός παράγοντας γίνεται σχεδόν δευτερεύων. Στο σύνολό του το Cupid & Psyche είναι το κορυφαίο album των Höstsonaten. Μέχρι το επόμενο φυσικά.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη 

Οι Höstsonaten συνεχίζουν την εικοσαετή τους πορεία με την ίδια ποιότητα και συνέπεια, πραγματοποιώντας μάλιστα βήματα προόδου από δίσκο σε δίσκο. Στο φετινό Symphony N.1: Cupid & Psyche η μπάντα του μπασίστα και φυσικού τους ηγέτη Fabio Zuffanti προσέθεσε ακόμη περισσότερα κλασσικά όργανα στην τυπική prog rock σύνθεσή τους (φλάουτο, όμποε, βιολί, βιόλα, τσέλο, τρομπόνι, σαξόφωνο, bassoon, horn), κάνοντας το συνολικό αποτέλεσμα εντελώς κλασσικότροπο, φλερτάροντας πιο πολύ από ποτέ με την βαριά κληρονομιά του RPI της δεκαετίας του ’70. Υψηλή τεχνική, πανέμορφες μελωδίες και αψεγάδιαστες αλλαγές ρυθμών και συναισθημάτων χαρακτηρίζουν ένα από τα καλύτερα instrumental albums της τρέχουσας δεκαετίας. Το μοναδικό αρνητικό στοιχείο εντοπίζεται στη σχετικά φτωχή παραγωγή. Ένας πραγματικά πολύ καλός δίσκος για το symphonic prog, που είναι φτιαγμένος για να ακούγεται ολόκληρος από την αρχή μέχρι το τέλος.

8 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης