Nikos Nikolopoulos (Ciccada / Verbal Delirium)

I remember while still in high school, around the end of the 1970s, I borrowed a tape of Brain Salad Surgery from a classmate with whom we exchanged progressive stuff. There was a piece in there that started imposingly and in the process it went through meanders with themes and transformations, sometimes noisily and demonstratively, sometimes simply and sometimes triumphantly…

This is how I was converted to Karn Evil 9 that stayed at No. 1 of my preferences for months to come (that solo of electric guitar with modulation, after the middle section of the 1st Impression literally blew me away), and it is one my favourite tracks even to this day. I feel it is a milestone in the history of progressive music.

Shortly after, thanks to another childhood friend, I became owner of an authentic copy since 1974 of Welcome Back My Friends … and so began the journey of discovering the enjoyable world of Keith Emerson!

Keith Emerson represents for me (along with Rick Wakeman) one of the leading progressive musicians of the 20th century. Not only did he master a plethora of keyboards, but also he honed his own style (especially the with the moog synthesizer) and, mainly, wrote amazing, original music combining rock, jazz and classical music in a unique way!

I will not dwell at all on the “extremes” he did at times on stage since the era of Nice, or the scandalous luxury in which he lived on when in E.L.P. as a rock star after a certain point, setting the tongues of malicious critics wagging. For me, this aspect does not smear in the slightest the magnitude of his music. It is this magnificent music that never ceased to be his main concern for the last 50 years or so. Farewell Keith. Thank you for your gifts…

Theoharis (Hail Spirit Noir / Rex Mundi)

Given the fact that I am a guitar-based musician and I would generally pigeonhole myself as a metalhead, it’s amazing how a band, almost totally stripped of guitar parts, has impressed me so much. Of course, this does not mean that my relationship with ELP and Emerson’s playing got off to a flying start because when I first listened to Tarkus, urged by more experienced progressive-groups than me, I hardly liked it. But when I listened to Brain Salad Surgery a couple years later, things went differently because as soon as Karn Evil 9 came to its end, my eyes were left wide open and I was trying to wrap my  head around how a band without a guitar could sound like that. This was Keith Emerson’s way: violent, relaxed, scary, romantic, “corny” and all of this was coming through the keyboards. The hardcore metalhead inside me could not digest it. Since then, I digged in the entire discography of the band and I admit that Brain Salad Surgery is by far my favourite.

My favourite piece is one off Tarkus, the Hymn. The introduction is by Beethoven and until the drums enter, Lake sings (with  almost ecclesiastical music as background) some of the most direct and intelligent anti-religious lyrics that my 19-year-old self had heard of at the time. It is my favourite one because back then I held the view that it was an irony to play that kind of music combined with lyrics of that sort. I like it so much, that I still can sing it, even the drum fills, no matter how long it’s been since I have listened to it.

Emerson is not a hero to me, but an inspiration when it comes to setting up music and how you can tinker with the sound of an instrument and make it sound the way you want to so that it is in step with an era when the effects were almost manual. Τhe fact that for some reason he chose to end his life fills me with grief but, all the same, his music and its influence will linger much longer than him. So, the best thing we can do is listen to Pictures at an Exhibition or Trilogy, or have a good laugh with the cover of Love Beach and enjoy the legend of Keith Emerson. To quote him, “Man is Man-made”.

Stelios Romaliadis (Lüüp / Vault Of Blossomed Ropes)

I first learned about Tarkus through a very nice column of the Greek Metal Hammer, “Monuments”, where Chris Kissatzekian presented every month several albums mainly from the 70s. Excuse me that I’m going to resort to such a senile cliché, but “at that time there was no internet, so we had to search a lot to find some stuff”. Thus, the column of Kissatzekian, the tributes to progressive music and psychedelia in magazines such as Zoo and Pop & Rock were priceless.

Visits to record stores in Monastiraki (Athens) were a ritual. It was there that I saw Tarkus by Emerson, Lake & Palmer with this horrible cover – an armadillo tank (?) that faces various, equally ridiculous mutant monsters on the inside of the cover. I guess in 1971 such an artwork would have some interest. The story of the armadillo is told on the first side in the 20-minute piece Tarkus, and unlike the artistic, the musical part is a delicious mix of original synth sounds, classical, jazz, heavy psychedelia and rhythm changes of “let’s put as many 10/8 and 5/4 in between as we can”.  The second side of the album is enjoyable too, with humorous songs, and full of technique. ELP could get different musical styles and make them their own in a comfortable and natural way. Boogie, funk, jazz, classical, pop, rock, Bach, all sculpted in a special way. An album that still sounds strange and surreally charming, representative of an era when experimentation and eccentricity was topping the charts. Today I listen repeatedly to From the Beginning from the album Trilogy. A very beautiful piece, characteristic of Greg Lake.

Goodbye Keith, thank you.

Takis Tavalion (Master Key)

For keyboardists, Keith Emerson was anything closest to Jimi Hendrix (in terms of skill, stage presence, and revolution in the use of expression means). But in the great encyclopedia of rock, he will arguably go down as one of the cornerstones of the progressive rock. He was one of those to whom progressive rock owes everything and his tragic loss is one of the strongest blows of (inevitable) time in our favourite music genre, as far as the pioneers are concerned. His influence is so catalytic on the later musicians, both with the use of music technology (the Moog Modular synthesizer was a trademark of his sound) and by adopting a progressive compositional style that while he was rock in soul, he had direct references to classical composers as well.

Favorite album: the homonymous debut of ELP in 1970. I would rather not compare it with their (excellent) next ones, but for me, in terms of emotion alone, it is the most memorable one. Great music and sound variety and compositional maturity, despite that it’s 26 years old, I believe it is the LP that really established him in the elite field.

Favourite track: Take a Pebble, also from the homonymous album of 1970. While the piece is written by Greg Lake, it is Emerson who boosts it and the synergy trio of ELP is something else. I would not choose anything pompous or staggering, as is much of the early discography of ELP, but something that has very impressive atmosphere, flirting both with jazz and folk as well. To my ears, this is my favourite Keith Emerson. The introduction is characteristically imposing, where Emerson plays the piano keys with a pen (here is again the guitar ‘hint’). It is about a composition of high-level and aesthetics. Do not be afraid, though technically adventurous, here Emerson will not stab his Hammond. The truth is that, as the verse of the song goes, (disturbing the waters of our lives) he managed to disturb the waters of our musical life…

Nikitas Kissonas (Methexis)

The contribution of Keith Emerson in the course of rock music renders my report superfluous, so I will focus on how he influenced me on shaping own path by singling out my favorite moment of his. The reason of this difficulty is easily understood if you think of the piano part of Take A Pebble and Trilogy, the orchestration of Toccata and Abaddon’s Bolero and of course Tarkus and Karn Evil 9 as a whole!

A composer who never camouflaged his references and even in his most characteristic compositions, the ‘loans’ of the 20th century music were outspoken/undisguised, something that influenced me in the most charming and instructive way, since I opened some doors that I was keeping shut out of guilt. Therefore, the moment I choose as my favorite one, is the second half of Karn Evil 9! A crescendo of orchestration having the same effect on my psyche as the epic elation of Genesis, Yes and the rest of “symphonics”. But while having no intention to turn down the volume of the other two “letters” of ELP (for me, his greatness took off through this band) he has always been up to now one of the few examples of actual key-orchestra players in the history of music; the best, no less!

Kostas Konstantinidis (Mother Turtle)

Being a virtuoso of a musical instrument is undoubtedly no mean feat. Being simultaneously an architect of its sound and setting new limits, influencing thousands of people is not an ordinary achievement and Keith Emerson was not an ordinary musician. The tragic finale chosen by himself was the last act of an enviable career, with hard-to-find summits of artistic and commercial nature, especially for a genre like progressive rock. Excessive and megalomaniac? Possibly, but he was at least able to support it. From the excellent rearrangements of classical pieces by the pioneers The Nice, to the raw power of live appearances where he wedged the famous knives into his synth keys, from the monstrous Moog with dozens of cable connections, like a call center at the headquarters of a telecommunications company back in the ’80s to the grandiose, epic in length compositions, he formed along with Greg Lake and Carl Palmer an incarnation of what characterizes the prog rock as a genre.

Simultaneously of course as ELP they gave those who wanted to criticize prog as a whole a peg on to do so and they went further than that by trying, unsuccessfully, to put this very important musical era in a showcase like a museum exhibit, putting forward as a counterweight a ridiculously simplified proposal, keeping the technically difficult and complex compositions on the periphery of the commercial success  for several years. Of course, as history would have it, the legacy of Keith Emerson and ELP remains monumental and it is still a reference point for many contemporary artists. A last farewell, then, to Keith Emerson. Welcome my friend to the show that never ends…

Favorite Album: Tarkus (ELP). It could be anything of the triad Brain Salad Surgery / Tarkus / ELP. But the fantastic cartoon cover with the tank-armadillo and of course the self-titled epic song was what had captured my attention plus it was the first ELP album I purchased; therefore, for sentimental reasons alone… Tarkus.

Favourite track: Intermezzo Karelia Suite Op 11 No1 live (The Nice). I think this piece is the epitome of Keith Emerson as an artist. Here, the basis is Karelia Suite of Sibelius which was adapted by Keith Emerson together with The Nice and the help of an orchestra by adding electricity and throwing in an out-and-out abstract solo and experimening with sound frequencies, before leading the band and the orchestra towards the grand finale. A true masterpiece before the 70s kicked in, foreshadowing somehow what would come next.

Jargon (Verbal Delirium)

My introduction to E.L.P. took place when I was about 13 when I came across the vinyl  of Works Vol.1 that I borrowed from a friend of my father. Certainly not their best album, but it did the trick to get me in touch and turn me on to them. In a time when I was studying classical piano and listening a lot to rock music, this album was the ultimate (and original for my green ears) combination of the two. References to classical composers such as Prokofiev, Bach, Copland and Tchaikovsky had me enthralled and Emerson’s Piano Concerto No.1 stigmatized me and made me want to compose similar music myself.

Actually, my first completed compositions (never recorded, with the exception of Dance of the Dead) were pieces for classical piano style influenced by Prokofiev, Chopin, Kalomiri and Emerson. In my mind, he had always been an anarchist composer of classical music in modern times. His stage presence and high technique played their role in this picture.  Listening intensively to E.L.P.’s music for several years, I think that their best album is Brain Salad Surgery. I remember, there was a time when I and Nick (the very first bass player of Verbal Delirium) had this record spinning on repeat for months on end. However, Works will always have a special place in my heart. If I get to listen to a track of theirs right this moment (as I did when I heard the sad news of his suicide), this would naturally be Piano Concerto No.1 for the reasons I have already mentioned.

Νίκος Νικολόπουλος (Ciccada / Verbal Delirium)

Μαθητής ακόμη του Λυκείου, θυμάμαι, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του`70, δανείστηκα από ένα συμμαθητή μου με τον οποίο ανταλλάσσαμε progressive ακούσματα, μια κασέτα με το Brain Salad Surgery. Υπήρχε μέσα ένα κομμάτι που ξεκίναγε επιβλητικά και στην πορεία περνούσε μέσα από μαιάνδρους με θέματα και μετατροπές, άλλοτε θορυβωδώς και επιδεικτικά, άλλοτε λιτά και άλλοτε θριαμβευτικά…

Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με το Karn Evil 9, που έμεινε στο Νο 1 των ακουσμάτων μου για μήνες (εκείνο το solo της ηλ. κιθάρας με την μετατροπία, μετά την μέση της 1st Impression κυριολεκτικά με τρέλαινε) και ακόμη και σήμερα είναι ένα  από τα τρις-αγαπημένα μου κομμάτια, το θεωρώ δε, έργο-αναφορά στην ιστορία της προοδευτικής μουσικής.

Λίγο καιρό μετά, χάρις σε έναν άλλο παιδικό φίλο, γινόμουν κάτοχος μιας αυθεντικής κόπιας από το 1974, του Welcome Back my friends… και έτσι άρχιζε το ταξίδι της ανακάλυψης του απολαυστικού κόσμου του Κeith Emerson!

Ο Κeith Emerson αντιπροσωπεύει για μένα (μαζί με τον Rick Wakeman) έναν από τους κορυφαίους progressive μουσικούς του 20ου αιώνα. Δεν ήταν μόνο δεξιοτέχνης σε μια πληθώρα keyboards, αλλά σμίλεψε το δικό του στυλ παιξίματος (ιδίως στο moog synthesizer) και κυρίως, έγραψε καταπληκτική αυθεντική μουσική συνδυάζοντας το ροκ, τη τζαζ και την κλασσική μουσική με τρόπο ΜΟΝΑΔΙΚΟ!

Δεν θα σταθώ διόλου σε όσα “ακραία” έπραξε κατά καιρούς επί σκηνής, ήδη από την εποχή των Nice, ή στην σκανδαλώδη πολυτέλεια στην οποία ζούσε με τους E.L.P. ως rock star από ένα σημείο και μετά, δίνοντας τροφή στους κακόβουλους επικριτές του. Αυτή η πλευρά του δεν σκιάζει ούτε στο ελάχιστο μέσα μου το μεγαλείο της μουσικής του. Αυτή ακριβώς η μεγαλειώδης μουσική δεν έπαψε να είναι ποτέ το πρώτο μέλημά του εδώ και 50 περίπου χρόνια. Καλό ταξίδι Keith. Σ’ ευχαριστώ για τα δώρα σου…

Theoharis (Hail Spirit Noir / Rex Mundi)

Δεδομένου ότι σαν βάση έχω την κιθάρα και γενικότερα θα με χαρακτήριζες μεταλλά, είναι εντυπωσιακό το πόσο μια μπάντα σχεδόν χωρίς ίχνος κιθάρας με είχε εντυπωσιάσει. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση μου με τους ELP και το παίξιμο του Emerson ξεκίνησε και πολύ ομαλά αφού όταν πρωτοάκουσα το Tarkus, μετά από παρότρυνση πιο έμπειρων progressive-άδων από εμένα, δεν μου είχε αρέσει από λίγο έως καθόλου. Όταν δυο-τρία χρόνια αργότερα άκουσα το Brain Salad Surgery τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά αφού με το τέλος του Karn Evil 9 τα μάτια μου είχαν μείνει ανοιχτά διάπλατα κι αναρωτιόμουν πώς γίνεται μια μπάντα χωρίς κιθάρα ν’ ακούγεται έτσι. Το έτσι είναι όπως ήθελε ο Emerson: βίαιοι, χαλαροί, τρομακτικοί, ρομαντικοί, “σαχλοί” και όλα αυτά μέσα από τα πλήκτρα. Ο σκληροπυρηνικός μεταλλάς μέσα μου δεν μπορούσε να το χωνέψει. Έκτοτε, ασχολήθηκα με όλη την δισκογραφία της μπάντας και ομολογώ ότι το Brain Salad Surgery το αγαπημένο μου άλμπουμ τους και με μια διαφορά.

Το αγαπημένο μου κομμάτι τους είναι ένα από το Tarkus, το Hymn. H εισαγωγή είναι από Beethoven και μέχρι να μπουν τα drums ο Lake τραγουδάει πάνω από εκκλησιαστική σχεδόν μουσική μερικούς από τους πιο απλοϊκούς κι έξυπνους αντιθρησκευτικούς στίχους που ο 19-χρονος τότε εαυτός μου είχε ακούσει. Είναι τo αγαπημένο μου γιατί τότε μου είχε φανεί φοβερή η ειρωνεία να παίζει τέτοια μουσική σε συνδυασμό με τέτοιους στίχους. Μου αρέσει τόσο, που μπορώ να το τραγουδήσω ακόμα και τα fill στα drums όσο καιρό και να έχω να το ακούσω.

Ο Emerson δεν αποτέλεσε για μένα ήρωα αλλά πηγή έμπνευσης στο στήσιμο της μουσικής και στο πως μπορείς να ασχοληθείς με τον ήχο ενός οργάνου και να τον κάνεις να μοιάζει με ό,τι θέλεις εσύ ώστε να ταιριάζει σε μια εποχή που τα εφφέ ήταν σχεδόν χειροκίνητα. Με στεναχωρεί το γεγονός ότι διάλεξε για τον οποιονδήποτε λόγο να βάλει τέλος στη ζωή του αλλά η μουσική του και η επιρροή της θα μείνει για πολύ περισσότερο καιρό από τον ίδιο έτσι κι αλλιώς. Οπότε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βάλουμε ξανά το Pictures At An Exhibition ή το Trilogy, να σκάσουμε στα γέλια με το εξώφυλλο του Love Beach και να ευχαριστηθούμε το θρύλο του Keith Emerson. Όπως έλεγε κι ο ίδιος, Man is Man-made.

Στέλιος Ρωμαλιάδης (Lüüp / Vault Of Blossomed Ropes)

Το Tarkus το γνώρισα από την πολύ ωραία στήλη του Metal Hammer “Monuments”, όπου ο Χρήστος Κισατζεκιάν κάθε μήνα παρουσίαζε διάφορους δίσκους κυρίως από τα 70s. Συγγνώμην που θα γράψω τέτοια γεροντική ατάκα, αλλά «εμείς τότες δεν είχαμε αυτά τα ιντερνέτς, ό,τι ανακαλύπταμε ήθελε πολύ ψάξιμο». Έτσι η στήλη του Κισσατζεκιάν, τα αφιερώματα στο progressive και την ψυχεδέλεια στα περιοδικά Zoo και Ποπ & Rock ήταν ανεκτίμητης αξίας.

Οι επισκέψεις στα δισκάδικα στο Μοναστηράκι ήταν ιεροτελεστία.  Εκεί είδα το Tarkus των Emerson, Lake & Palmer με αυτό το απαίσιο εξώφυλλο – ένα αρμαντίλο τανκ (;) που στο εσώφυλλο αντιμετωπίζει διάφορα εξίσου γελοία μεταλλαγμένα τέρατα. Φαντάζομαι το 1971 θα είχε κάποιο ενδιαφέρον ένα τέτοιο artwork. Την ιστορία αυτή του αρμαντίλο αφηγείται η πρώτη πλευρά στο  20λεπτο κομμάτι Tarkus, και σε αντίθεση με το εικαστικό το μουσικό μέρος είναι ένα απολαυστικό μείγμα πρωτότυπων synth ήχων, κλασσικής, jazz, heavy ψυχεδέλειας και εναλλαγές ρυθμού «ας βάλουμε όσο πιο πολλά 10/8 και 5/4 μπορούμε ανάμεσα». Απολαυστική είναι και η δεύτερη πλευρά με τραγούδια με χιούμορ, και τεχνική. Οι ELP μπορούσαν να πάρουν στοιχεία από διάφορα μουσικά στυλ και να τα κάνουν δικά τους άνετα και φυσικά. Boogie, funk, jazz, κλασσική, pop, rock, Bach, όλα σμιλευμένα πολύ ιδιαίτερα. Ένας δίσκος που ακούγεται ακόμα περίεργος και σουρεαλιστικά όμορφος, αντιπροσωπευτικός μιας εποχής που ο πειραματισμός και η εκκεντρικότητα γινόταν #1 στα charts.

Σήμερα ακούω πολύ το κομμάτι From Τhe Beginning από το άλμπουμ Trilogy. Ένα πολύ όμορφο κομμάτι χαρακτηριστικής γραφής του Greg Lake.

Αντίο Keith, σε ευχαριστούμε.

Τάκης Ταβαλιόν (Master Key)

Για τους κημπορντίστες ο Keith Emerson υπήρξε ό,τι πιο κοντινό στον Jimi Hendrix (από πλευράς δεξιοτεχνίας, σκηνικής παρουσίας, αλλά και επανάστασης στη χρήση του μέσου έκφρασης). Στη μεγάλη εγκυκλοπαίδεια όμως της rock, θα καταγραφεί ως αναμφισβήτητα ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του progressive rock. Ένας από εκείνους που το progressive rock του οφείλει τα μέγιστα και ο τραγικός χαμός του είναι ένα από ισχυρότερα χτυπήματα του (αναπόφευκτου) χρόνου στο αγαπημένο μας μουσικό ιδίωμα, όσον αφορά τους πρωτοπόρους του. Είναι τόσο καταλυτική η επίδρασή του στους μετέπειτα μουσικούς, τόσο με τη χρήση της μουσικής τεχνολογίας (το Moog Modular synthesizer ήταν trademark του ήχου του), όσο και με την υιοθέτηση ενός προοδευτικού συνθετικού ύφους που ενώ ήταν rock στην ψυχή, είχε παράλληλα άμεσες αναφορές σε κλασσικούς συνθέτες.

Αγαπημένο άλμπουμ: το ομώνυμο ντεμπούτο των ELP το 1971. Δεν θα ήθελα να το συγκρίνω με τα (εξαιρετικά) επόμενά τους, όμως συναισθηματικά και μόνο, για μένα είναι το πιο αξιομνημόνευτο. Μεγάλη μουσική και ηχητική ποικιλία και συνθετική ωριμότητα παρά τα 26 του χρόνια, είναι πιστεύω το LP που πραγματικά τον καθιέρωσε στην ελίτ του χώρου.

Αγαπημένο κομμάτι: το Take a Pebble, από το ομώνυμο του 1970. Το κομμάτι είναι μεν γραμμένο από τον Greg Lake, αλλά είναι ο Emerson αυτός που το απογειώνει και η συνέργεια του τρίο των ELP είναι το κάτι άλλο. Δεν θα ήθελα να επιλέξω κάτι πομπώδες ή καταιγιστικό, όπως είναι μεγάλο μέρος της πρώιμης δισκογραφίας των ELP, αλλά κάτι που έχει πολύ επιβλητική ατμόσφαιρα, φλερτάροντας τόσο με τη jazz όσο και με τη folk. Στα αυτιά μου, αυτός είναι ο αγαπημένος μου Keith Emerson. Χαρακτηριστική η υποβλητική εισαγωγή, όπου ο Emerson παίζει τα πλήκτρα του πιάνου με πένα (νάτη και πάλι η κιθαριστική «νύξη»). Πρόκειται για μία σύνθεση υψηλού επιπέδου και αισθητικής. Μην φοβάστε, αν και τεχνικά περιπετειώδης, εδώ ο Emerson δεν θα μαχαιρώσει το Ηammond του. Το σίγουρο είναι ότι όπως λέει και ο στίχος του κομματιού (disturbing the waters of our lives) κατάφερε να ταράξει τα νερά της μουσικού μας βίου…

Νικήτας Κίσσονας (Methexis)

Η συμβολή του Keith Emerson στην πορεία της rock μουσικής δεν χρειάζεται την δική μου αναφορά, οπότε θα επικεντρωθώ στην συμβολή του στην δικιά  μου πορεία ξεχωρίζοντας την αγαπημένη μου στιγμή του. O λόγος της δυσκολίας αυτής της επιλογής είναι εύκολα κατανοητός αν σκεφτείς το πιανιστικό μέρος του Take A Pebble και Trilogy, την ενορχήστρωση στην Toccata και Abaddon’s Bolero και φυσικά τα Tarkus και Karn Evil 9 εν τω συνόλω τους!

Ένας συνθέτης που ποτέ δεν έκρυψε τις αναφορές του και που ακόμα και στις πιο ιδιαίτερες του συνθέσεις, τα «δάνεια» από την μουσική του 20ου αιώνα ήταν απροκάλυπτα κάτι που σε μένα προσωπικά λειτούργησε με τον πιο γοητευτικό αλλά και διδακτικό τρόπο μιας και μου άνοιξε κάποιες πόρτες που κρατούσα ενοχικά κλειστές. Η στιγμή λοιπόν που επιλέγω σαν την πιο αγαπημένη μου είναι το δεύτερο μισό του Karn Evil 9! Ένα crescendo ενοχρήστρωσης που έχει την ίδια επίδραση στον ψυχισμό μου όσο οι επικές εξάρσεις των Genesis, Yes και των υπόλοιπων «συμφωνικών». Χωρίς όμως να μειώνω τον ήχο των δύο άλλων «γραμμάτων» στους ELP (για μένα μέσα από αυτό το σχήμα έβγαλε το μεγαλείο του)  ήταν πάντα μέχρι και σήμερα ένα από τα ελάχιστα δείγματα πραγματικών πληκτράδων-ορχήστρας στην ιστορία της μουσικής. Πόσο μάλλον δε το καλύτερο!

Κώστας Κωνσταντινίδης (Mother Turtle)

Το να είσαι βιρτουόζος ενός μουσικού οργάνου είναι αναμφισβήτητα ένα κατόρθωμα. Το να είσαι ταυτόχρονα ένας αρχιτέκτονας του ήχου του και να θέτεις νέα όρια, επηρεάζοντας χιλιάδες κόσμου είναι ένα όχι συνηθισμένο επίτευγμα και ο Keith Emerson δεν ήταν μια συνηθισμένη περίπτωση μουσικού. Το τραγικό φινάλε που επέλεξε ο ίδιος ήταν η τελευταία πράξη μιας αξιοζήλευτης καριέρας, με σπάνιες κορυφές καλλιτεχνικής και εμπορικής καταξίωσης, ειδικά για ένα είδος μουσικής όπως το progressive rock. Υπερβολικός και μεγαλομανής; Ενδεχομένως, αλλά είχε τουλάχιστον την ικανότητα να το υποστηρίξει. Από τις εξαιρετικές διασκευές σε κλασικά κομμάτια με τους πρωτοπόρους Nice, μέχρι την ωμή δύναμη των ζωντανών του εμφανίσεων, όπου έμπηγε τα περίφημα μαχαίρια ανάμεσα στα πλήκτρα του synth, από το χαρακτηριστικό θηριώδες Moog με τις δεκάδες καλωδιακές συνδέσεις, κάτι σαν τηλεφωνικό κέντρο στα κεντρικά του ΟΤΕ το ’80, μέχρι τις μεγαλόπνοες, επικές σε διάρκεια συνθέσεις του αποτέλεσε μαζί με τους Greg Lake και Carl Palmer μια ενσάρκωση των όσων χαρακτηρίζουν το prog rock ως ιδίωμα. Ταυτόχρονα βέβαια ως ELP έδωσαν πάτημα σε όσους ήθελαν να προσάψουν στο prog ως σύνολο κατηγορίες, όπως “δεινοσαυρισμό” για παράδειγμα, προσπαθώντας αποτυχημένα να κλείσουν το σημαντικότατο αυτό μουσικό κεφάλαιο σε βιτρίνα ως μουσειακό έκθεμα, προτείνοντας ως αντίβαρο μια γελοιωδώς απλοποιημένη ηχητική πρόταση, βάζοντας στο περιθώριο εμπορικά, για αρκετά χρόνια, την υψηλή τεχνική κατάρτιση και την πολυπλοκότητα στις συνθέσεις. Βέβαια ο χρόνος απέδειξε ότι η κληρονομιά του Emerson και των ELP παραμένει μνημειώδης και συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς πολλών σύγχρονων καλλιτεχνών. Ένα στερνό αντίο λοιπόν στον Keith Emerson. Welcome my friend to the show that never ends…

Αγαπημένο άλμπουμ: Tarkus (ELP). Θα μπορούσε να ναι είναι οποιοδήποτε από την τριάδα Brain Salad Surgery / Tarkus / ELP. Το φανταστικό καρτουνίστικο όμως εξώφυλλο με το τανκ-αρμαντίλλο και φυσικά το ομώνυμο επικό κομμάτι ήταν και αυτά που μου είχαν τραβήξει την προσοχή και ήταν και ο πρώτος ΕLP δίσκος που αγόρασα, οπότε και για συναισθηματικούς λόγους και μόνο… Tarkus.

Aγαπημένο κομμάτι: Intermezzo Karelia Suite Op11 Νo1 live (The Nice). Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μια επιτομή των όσων χαρακτηρίζουν τον Emerson ως καλλιτέχνη. Εδώ η βάση είναι το Karelia Suite του Sibelius, το οποίο ο Emerson με τους Nice και τη συνδρομή ορχήστρας καταφέρνει να το διασκευάσει, προσθέτοντάς του ηλεκτρισμό και βάζοντας εμβόλιμα ένα εντελώς abstract σόλο, παίζοντας με ηχητικές συχνότητες, πριν οδηγήσει μπάντα και ορχήστρα στο grand finale. Αριστούργημα και μάλιστα πριν καν μπει η δεκαετία του ’70,  προοικονομώντας κατά κάποιο τρόπο όσα θα ακολουθούσαν.

Jargon (Verbal Delirium)

Η πρώτη μου επαφή με τους E.L.P. έγινε στα 13 μου, όταν έπεσε στα χέρια μου το βινύλιο Works vol.1 που το δανείστηκα από έναν φίλο του πατέρα μου. Σίγουρα όχι ο καλύτερος δίσκος τους, όμως ήταν αρκετός για να με φέρει σε επαφή και να με κάνει να τους αγαπήσω. Σε μια εποχή που σπούδαζα κλασσικό πιάνο και άκουγα πολύ ροκ μουσική, αυτό το άλμπουμ ήταν ο απόλυτος (και πρωτότυπος για τα παιδικά αυτιά μου) συνδυασμός αυτών των δύο. Οι αναφορές σε κλασσικούς συνθέτες όπως οι  Prokofiev, Bach, Copland και Tchaikovsky με είχαν συναρπάσει και το Piano Concerto No.1 του Emerson με στιγμάτισε και με ώθησε να θέλω να συνθέσω και εγώ παρόμοια μουσική.

Ουσιαστικά οι πρώτες μου ολοκληρωμένες συνθέσεις (που δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ, με εξαίρεση το Dance Of The Dead) ήταν κομμάτια  για πιάνο κλασσικού ύφους επηρεασμένα από τους Prokofiev, Chopin, Καλομοίρη και τον Emerson. Στο μυαλό μου τον είχα πάντα σαν έναν αναρχικό συνθέτη κλασσικής μουσικής στη σύγχρονη εποχή. Η δε σκηνική του παρουσία και η υψηλή του τεχνική έπαιξε τον ρόλο της σε αυτή την εικόνα. Ακούγοντας εντατικά την μουσική των E.L.P. για αρκετά ακόμη χρόνια θεωρώ καλύτερο δίσκο τους το Brain Salad Surgery. Θυμάμαι με τον Νίκο (τον πρώτο μπασίστα των Verbal Delirium) είχαμε κολλήσει στο repeat για μήνες αυτό τον δίσκο. Παρόλα αυτά, το Works θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αν θα έβαζα να ακούσω αυτή τη στιγμή κάποιο κομμάτι τους (όπως και έκανα όταν άκουσα την θλιβερή είδηση της αυτοκτονίας του) αυτό θα ήταν φυσικά το Piano Concerto No.1 για τους λόγους που προανέφερα.