TesseracT – Polaris

Πολύ ενδιαφέρον αλλά υποδεέστερο των προσδοκιών

Οι Άγγλοι djent / prog metallers TesseracT επιτέλους κυκλοφόρησαν το καινούριο τους album “Polaris”, κάτι που το περίμενα πώς και πώς. Απο τις πρώτες κιόλας νότες αντιλαμβάνεσαι την καθηλωτική παραγωγή των TesseracT. Η παραγωγή είναι ίσως το πιο δυνατό χαρτί της μπάντας. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μου αντίδραση όταν ακούσα το “Altered State” (2013) για πρώτη φορά: ανατρίχιασα! Προφανώς και στο “Polaris” η μπάντα δεν έκανε εκπτώσεις στον ήχο. Αψεγάδιαστη παραγωγή. Το rhythm section των Amos Williams και Jay Postones (μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα) βαράει αλύπητα απο την αρχή, όντας ίσως ένα από τα καλύτερα ρυθμικά δεσίματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, ενώ οι κιθάρες βρίσκονται πάντα σε ιδανική ισορροπία. Τα φωνητικά είναι μελωδικά όπως πάντα, και εντονότερα όπου χρειάζεται, αυτή τη φορά από τον Daniel Tompkins, τον παλιότερο τραγουδιστή τους από το album “One” (2011), ο οποίος αντικατέστησε τον Ashe O’Hara.

Ο δίσκος σε γενικές γραμμές είναι καλός με το “Survival” να ξεχωρίζει ως το hit του album με το χαρακτηριστικό refrain. Ακολουθεί άψογα το “Tourniquet”, ένα μελωδικότατο, δυναμικό, ερωτικό κομμάτι που σε κάνει να ταξιδεύεις σε μνήμες και το “Utopia” με το εντυπωσιακό του φινάλε. Από εκεί και πέρα όμως δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα με κάποιο άλλο κομμάτι και αυτό είναι το παράπονό μου. Για να το πω πιο ξεκάθαρα, δεν ένιωσα τις «σφαλιάρες» που έφαγα όταν άκουσα το “Nocturne” από το “Altered State” ή παλιότερα το “Eden” απο το “Οne”. Ένιωσα πολλές φορές ότι μου λείπει ένα refrain απο τα υπόλοιπα τραγούδια, μου λείπει ένα δυναμικό κεντρικό riff να επικεντρώσω την προσοχή μου πάνω στην έμπνευση. Καλά τα djent στοιχεία και οι πολυρυθμίες, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των TesseracT και είναι βιρτουόζοι σε αυτό, αλλά όταν αισθάνομαι ότι χρειάζεται να «καταπιώ» έναν μετρονόμο για ακούσω ένα κομμάτι, ενώ η μελωδία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αρχίζω και βαριέμαι.

Εν κατακλειδι, τo “Polaris” δεν μπορώ να πω ότι ανταποκρίνεται τόσο στις προσδοκίες μου, χωρίς να σημαίνει οτι o δίσκος δεν είναι καλός. Ο λόγος; Mετά από δυο τόσο καλά προηγούμενα album περίμενα ίσως κάτι περισσότερο.

7.5 / 10

Αλέξανδρος Δεληβασίλης

Just djently add some leads…

Επιστροφή των TesseracT στη δισκογραφία με τον Daniel Tompkins στα φωνητικά και μια μεγάλη εταιρεία σαν την Kscope από πίσω τους. Προσωπικά δεν είχα κανένα πρόβλημα με τον Ashe O’Hara στο “Altered State” τον οποίο θεωρώ και (μέχρι στιγμής) τον καλύτερο δίσκο τους.  Σίγουρα πάντως με την επιστροφή του Tompkins περίμενα ο πήχης να κρατηθεί σε τουλάχιστον ίδια επίπεδα. Μετά τα περίπου 47 λεπτά του δίσκου το “Altered State” δεν εκθρονίστηκε, χωρίς όμως να σημαίνει ότι το “Polaris” δεν είναι ένας καλός δίσκος.

Το “Dystopia” ξεκινάει δυναμικά το δίσκο με το γνώριμο groove της μπάντας να κυριαρχεί και το μπάσο να είναι σαρωτικό. Γρήγορα εδώ ο Tompkins δείχνει ότι είναι εξαιρετικός τραγουδιστής με μεγάλο εύρος και δυνατή ερμηνεία. Τα φωνητικά του εδώ καταφέρνουν και δίνουν ωραίες μελωδίες σε κομμάτια που μουσικά κατά κύριο λόγο είναι ρυθμικά. Τα δύο πρώτα κομμάτια δίνουν την αίσθηση συνέχειας, αφού το outro του ενός είναι το intro του επόμενου. Έτσι, σιγά σιγά έρχεται το “Hexes” που ξεκινάει ατμοσφαιρικά και σταδιακά ανεβάζει tempo, μέχρι να φτάσει στο peak δυναμικότητας λίγο πριν το τέλος του κομματιού. Η μίξη outro-intro δεν συνεχίζεται στον δίσκο πράγμα που συνολικά ίσως στοιχίζει λίγο στην συνοχή του. Τα επόμενα δύο κομμάτια “Survival” και “Tourniquet” είναι αρκετά πιο μελωδικά, πάντα με την βοήθεια του Tompkins. Ειδικά στο δεύτερο, η μουσική μοιάζει περισσότερο σαν να πλαισιώνει μια αφήγηση. Η συνέχεια έρχεται με το “Utopia” στο οποίο γενικά κινείται στις γνώριμες djent πολυρυθμίες και στο τέλος οι TesseracT  βγάζουν τους κρυμμένους Rage Against The Machine που έχουν μέσα τους, αφού το κομμάτι κλείνει με τον Tompkins να «ραπάρει» κάτι το οποίο προσέθεσε στο νεύρο που χρειαζόταν το κομμάτι. Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου χωρίς να είναι κακά, δεν έχουν καμία συνοχή και φαίνεται να είναι συλλογή από κομμάτια. Ειδική αναφορά γίνεται στο “Seven Names” που κλείνει εξαιρετικά τον δίσκο με ωραίες μελωδικές γραμμές και ωραίο ξέσπασμα στη μέση του κομματιού.

Αν και το “Polaris” έχει όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν τους TesseracT αγαπητούς σε τόσο κόσμο, δείχνει να πάσχει από έλλειψη φρεσκάδας και ροής. Η σλκηρότερη κριτική που άκουσα για τα φωνητικά του O’Hara στον προηγούμενο δίσκο είναι ότι έπασχε από δυναμισμό. Εδώ ο δυναμισμός στα φωνητικά επανήλθε, αλλά χάθηκε αρκετή ποικιλία από την ενορχήστρωση. Ακόμα κι αν υπάρχουν αρκετές ιδέες στα κομμάτια δεν θα πείραζε στη θέση κάποιας από τις μελωδίες να υπήρχε κάποιο lead στην κιθάρα.

7.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας