Huminoita – All Is Two

(Humino)ήττα από το πουθενά

Δεν έχει καμία σημασία ποιοι είναι οι Huminoita, από που κρατά η σκούφια τους και σε ποιο psych/post/prog rock ληξιαρχείο έχουν καταχωρηθεί ως πρόσφατα γεννηθέντες. Χαμένοι στο πλήθος «άπειρων» (η λέξη εκλαμβάνει και τις δύο έννοιες) νέων καλλιτεχνών που θέλουν να ακουστούν βιντατζοψυχεδελικοφαζαριστοί, το πετυχαίνουν εξαιρετικά καλά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι φυσιολογικά, μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό, όλο και κάποιοι θα αξίζουν την προσοχή μας. Όμως στο τέλος δεν θα έχει μείνει τίποτα στην επιφάνεια, αφού αφρός και σκατά το ίδιο καλά επιπλέουν, με αποτέλεσμα η σκηνή να σκάσει σαν μια πελώρια φούσκα.

Οι Φινλανδοί βρίσκονται στον βαθύ πάτο της σκηνής (αυτό που λέγεται από παλιά underground) και το “All Is Two”, είναι η δεύτερη studio κυκλοφορία τους. Έξι instrumental (λίγο έως πολύ) συνθέσεις, γραμμένες με γνώμονα δύο χρυσούς κανόνες: α)δεν πλατιάζω στα post περάσματα και β) προσθέτω hammond, φλάουτο, σαξόφωνο μόνο για να συγκλονίσω. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι διάρκειες των κομματιών παραμένουν σε χαμηλά -για το είδος- επίπεδα, ενώ και ηχητικά το άλμπουμ αναπνέει με ιδιαίτερη άνεση, χωρίς να ακούγονται τα πάντα μπουκωμένα (όπως καταδεικνύει συχνά η σύγχρονη heavy rock μανιέρα).

Πάρε για παράδειγμα το πεντάλεπτο “Golliath”. Χτίζεται βήμα βήμα πάνω σε μια γλυκιά μελωδία, χωρίς να προσθέτει πολλά layers στον ήχο του. Το hammond προστίθεται εν παραλλήλω, αποχωρεί και επανέρχεται συνεπικουρούμενο από κιθάρες που δεν υπερκαλύπτουν η μία την άλλη, αφήνοντας χώρο στην ανάδειξη της μελωδίας και όχι της έντασης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι έχουμε να κάνουμε με ένα flat, θεωρητικό έργο νοσταλγικού rock. Η ένταση είναι σημαντική πτυχή του δίσκου, αλλά επιτυγχάνεται μέσα από την σαμανική ενέργεια που εκπέμπουν άλλοτε οι φωνητικές μελωδίες (“King Of Hearts”, “Hymn 23”) και άλλοτε οι παροξυσμοί από διαδοχικά solos (“The Pilgrim”).

Παρά την ανάλυση που προηγήθηκε, ίσως το μόνο που μετράει, πιθανώς και το πιο σημαντικό σε μια περίοδο που ανάλογες κυκλοφορίες καταναλώνουν μεγάλο τμήμα του διαθέσιμου χρόνου του rock ακροατηρίου, είναι ότι αυτή η νεαρή μπάντα ακούγεται εξαιρετικά ευχάριστα μετά από συνεχείς ακροάσεις, γοητεύοντας με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Στο “All Is Two” εντοπίζω λίγο παραπάνω μεράκι και αγάπη για την αιθέρια rock μουσική από αυτό που συνηθίζεται, ελπίζοντας με κάποιο μαγικό τρόπο να αναδειχθεί η προσπάθειά τους.

8.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Η τέχνη της διαχείρισης

Είναι πλέον από τα μεγαλύτερα κλισέ στο χώρο η αναφορά για την παραγωγική δραστηριότητα του βορρά της γηραιάς ηπείρου στον τομέα της προοδευτικής μουσικής. Έτσι, για κανέναν ενημερωμένο ακροατή δεν αποτελέσει έκπληξη το γεγονός ότι για ακόμα μια φορά μία αξιόλογη κυκλοφορία έρχεται από την Φιλανδία.

Πιο συγκεκριμένα, οι Huminoita εισέρχονται για τα καλά στο δισκογραφικό προσκήνιο παρουσιάζοντάς μας το δεύτερο album τους, το οποίο φέρει τον τίτλο “All Is Two”. Προσπαθώντας να γνωρίσει κανείς περισσότερο το γκρουπ θα βρει μπροστά του κάποιες παιγνιώδεις αναφορές σχετικά με την περιγραφή της μουσικής της μπάντας, από την άλλη όμως οι απαραίτητες μουσικές ετικέτες υπάρχουν για να κατατοπίσουν τον ακροατή στο bandcamp.  

Σε ότι αφορά το μουσικό κομμάτι του δίσκου, οι Φιλανδοί νομίζω ακολουθούν μία αρκετά διαδεδομένη παράδοση τα τελευταία χρόνια, με έναν instrumental δίσκο με τις κύριες κατευθύνσεις να αποτελούνται από επιρροές stoner και indie, πέρα από το progressive στοιχείο. Επιλογή αρκετά κοινότυπη που σίγουρα από μόνη της δεν έχει να πει κάτι, παρά μόνο αν προχωρήσουμε σε μία προσπάθεια ανάλυσης της διαχείρισης του συγκεκριμένου δρόμου. Αναφέρομαι σε διαχείριση, διότι ίσως κάπως έτσι να είναι. Για την ακρίβεια, η μουσική αυτή συνεχώς θα ακροβατεί σε ένα σχοινί, όπου θα υπάρχουν κομμάτια με απλή δομή όπου θα κορυφώνονται χάρις σε ένα σαξόφωνο, όπως το εναρκτήριο “The Sheriff” και άλλα που μάλλον θα αναλώνονται σε μία post / stoner περιγραφή, όπως το “Goliath” ή το “Hymn 24”, χωρίς εν τέλει να (μου) προσφέρουν κάτι παραπάνω. Από την άλλη, άλλα κομμάτια, όπως το “King Of Hearts”, θα παίζουν στο μεταίχμιο.

Αναμφίβολα το ισοζύγιο κλείνει με θετικότατο πρόσημο και λόγω του “Pilgrim”, ενός κομματιού που οριοθετεί την κυκλοφορία ξεφεύγοντας αρκετά από το υπάρχον πλαίσιο, αγγίζοντας σε στιγμές τις βαθιά χαραγμένες κόγχες που άφησαν παραδόσεις τις δεκαετίας του ’70 (ιδιαίτερα με τον ήχο του φλάουτου).

Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό που λείπει είναι μεγαλύτερη δόση περιπέτειας στις συνθέσεις. Παρόλα αυτά, η κυκλοφορία είναι αξιοπρεπέστατη και εδώ υπάρχουν αρκετά δείγματα για ακόμα καλύτερη συνέχεια. Ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεπεραστεί το υπάρχον μοτίβο που συναντάται σε τέτοιες κυκλοφορίες με το αντίστοιχο βάρος να πέφτει στην εκφραστικότητα και την δυναμική. Και τότε η cinematic κλιμακούμενη διάρθρωση συγκροτημάτων όπως οι Huminoita θα μπει σε νέα τροχιά.

7.5 / 10

Δημήτρης Καστρίτης