Soen – Tellurian

Μια δεύτερη εκκίνηση

Με τον Stefan Stenberg να αντικαθιστά τον χαρισματικό Steve DiGiorgio στο μπάσο οι Soen επανέρχονται δύο χρόνια μετά το πρώτο δίσκο, με το χαρακτηρισμό supergroup που τους έχει αποδοθεί να ξεθωριάζει μιας και ο μοναδικός εναπομένων αστέρας στη σύνθεση τους είναι ο Martin Lopez (Οpeth). Μέτα από ένα απογοητευτικό ντεμπούτο που προσκυνούσε αδιάκριτα  τους Tool και σπαταλούσε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της μπάντας σε έναν στείρο μιμητισμό, η μπάντα στο φετινό της δίσκο ‘’Tellurian” αποφασίζει να αναστηθεί από το βάραθρο της αντιγραφής.

Στο εξώφυλλο του δίσκου απεικονίζεται ένας ανθρωπόμορφος ρινόκερος ενδεδυμένος με επίσημη περιβολή και φέροντας βασιλική κορώνα στο κεφάλι του, o οποίος ετοιμάζεται να γευματίσει μικροσκοπικά ανθρώπινα όντα τοποθετημένα σε πιάτα, σερβιρισμένα με αριστοκρατική φινέτσα. Μια δυνατή εικόνα με συμβολισμούς που μεσούσης της  ταραγμένης εποχής  που ζούμε αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα.

Στα της μουσικής, η επιρροή των Τool, που ήταν κραυγαλέα στο πρώτο τους δίσκο, δεν εκτοπίζεται εξ ολοκλήρου (είναι ολοφανέρη σε δομές αρκετών κομματιών), αλλά είναι καλύτερα επεξεργασμένη και ενυπάρχει με τις επιρροές απο Opeth και ως ένα βαθμό ακόμα και με Riverside ίσως και λόγω των φωνητικών που είναι εξαιρετικά. Ο Joe Ekelof είναι αφοπλιστικά καθηλωτικός στο καλύτερο τραγούδι του δίσκου και απο τα καλύτερα της τρέχουσας χρονιάς. To “Words” ανασύρει το μαύρο μαργαριτάρι της θλίψης απο τα πιο ξεχασμένα κοχύλια της ανθρώπινης θάλασσας. Σπαραξικάρδιο και εμπνευσμένο εντυπώνεται στη καρδιά του ακροατή άπαξ και το ακούσει.

O δίσκος κινείται συνθετικά σε σχετικά υψηλό επίπεδο και αποτυπώνει τη διάθεση του συγκροτήματος να πλεύσει σε πιο προοδευτικά νερά. Κομμάτια όπως τα “Τabula Rasa”, “Pluton” και “Ennui” ανακαλούν μνήμες του “Blackwater Park” των Opeth ενώ τα “Κοniskas” και “Pluto” έχουν μια post-rock κατεύθυνση που σε σημεία θυμίζει Α Perfect Circle.Το “Κumaran” ξεχωρίζει για τη περίτεχνη δομή του όντας παράλληλα το πιο δυναμικό τραγούδι του δίσκου. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του δίσκου είναι διαποτισμένη από τις επιρροές των Tool οι οποίες, όπως προείπαμε, συντίθενται και με άλλα στοιχεία, καθιστώντας το τελικό αποτέλεσμα πιο πλουραλιστικό και σαφώς ανώτερο του προκατόχου του.

Το “Tellurian” αποποιείται σε μεγάλο βαθμό τα δεκανίκια του παρελθόντος τοποθετώντας την μπάντα σε ανταγωνιστική  θέση στην κονίστρα του προοδευτικού ήχου. Είναι ένας δίσκος που διευρύνει τους ορίζοντες των Soen και στο μέλλον μπορεί να σταθεί το σημείο εκκίνησης της μπάντας προς τα εμπρός. Δεν εντυπωσιάζει, αλλά γεννά υποσχέσεις.

7.5 / 10

Χρήστος Μήνος

Toolάχιστον εμπλούτισαν τον ήχο τους

Σε ένα internetικό hangout πριν λίγο καιρό με την αυτού εξοχότητα κο. Αρχισυντάκτη και τον Lancelot του progrocks.gr, Πάρη Γραβουνιώτη, συζητούσαμε για τις βαθμολογίες των δισκοκριτικών, ώσπου παρατηρήθηκε ότι ο Ιππότης και ομορφότερος του site, έχει μ.ο. εφάμιλλο των μηνιαίων κατακτήσεων του αρχισυντάκτη. Του λέω, «Γιατί είσαι τόσο αβανταδόρος;» και μου απαντά με το καυστικό – του Ωραίος και το Ξέρω – χιούμορ, «Βγαίνουν δισκάρες σε αυτά που ακούω, σε αντίθεση με αυτά που ακούς εσύ. Λογικός ο βαθμός.». Το γέλιο του αρχισυντάκτη αντήχησε στο δωμάτιο και όταν σταμάτησε μου ζήτησε να κάνω κριτική στο νέο Soen, για να ξεφύγω από την πληβεία καθημερινότητα και ζήσω την αριστοκρατία του Πάρη.

Οι Soen είναι ένα συγκρότημα που έχουν ως βασική επιρροή τους Tool, ειδικά στον πρώτο τους δίσκο ακόμα και το εξώφυλλο θύμιζε Lateralus, κάτι που δεν είναι κατακριτέο, όμως πάντα το real thing είναι προτιμότερο και έτσι σε αυτό το δεύτερό τους πόνημα το αντιλήφθηκαν και πρόσθεσαν και νέα στοιχεία στον ήχο τους. Ναι το 3 chords prog των Tool είναι εδώ και ορίζει την κατεύθυνση, αλλά διανθίζεται από μελωδίες Opethικές (των τελευταίων δίσκων) και από την αυστραλιανή alt-prog σκηνή, με συνέπεια ο δίσκος να ισόποσα μοντέρνος, μελωδικός και «σκοτεινός». Ο παραγωγή είναι Ok! με τα τύμπανα να είναι σχετικά μπροστά (αλλά είναι και ο μόνος μουσικός που ξεχωρίζει παικτικά), τις κιθάρες κάπως πίσω για metal δίσκο ενώ το μπάσο και η φωνή στην ιδανική ένταση έκαστο.

Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι περισσότερο έκδηλα στα Tabula Rasa – Pluton (το highlight του δίσκου κατά την άποψή μου) – Kuraman – Ennui – Void – The Other’s Fault όπου τα επιθετικά riffs και tribal τύμπανα στο στυλ των Tool ενώνονται με μελωδικά Opeth περάσματα και καταλήγουν σε refrains που θυμίζουν αρκετά Karnivool, χωρίς όμως αυτό να είναι πανάκεια. Μη φανταστείς ότι τα τραγούδια μοιάζουν μεταξύ τους. Ούτε καν! Η δομή διαφέρει, η διάρκεια, άλλα είναι πιο heavy-prog (σε σημεία έχει και djent), άλλα είναι πιο ταξιδιάρικα, άλλα έχουν solo κρουστών και μπάσου και άλλα είναι πιο απλά. Απλώς όλα έχουν τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την κατεύθυνση της μπάντας σε αυτό το δίσκο. Λίγο διαφορετικά είναι τα The Words και Koniskas, όπου το πρώτο είναι ένα post rock τραγούδι, αργό, με πολύ συναισθηματική ερμηνεία από τον τραγουδιστή και χρήση πλήκτρων που τονίζουν την ατμόσφαιρά του, ενώ το δεύτερο είναι ένα απλό τραγούδι χωρίς κάποια ιδιαιτερότητα που βασίζεται σχεδόν σε όλη τη διάρκεια την αυστραλιανή σκηνή μέχρι λίγο πριν το τέλος όπου έχει ένα ξέσπασμα στο στυλ των Arcturus (Sideshow Symphonies δίσκου) που το απογειώνει και σε κάνει να απορείς πως ταίριαξαν τόσο αρμονικά αυτά.

Πριν ακούσω το Tellurian και έχοντας στο μυαλό μου το Cognitive (φλερτάρει κάλλιστα στα όρια της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας των Tool), περίμενα άλλη μια από τα ίδια και εξεπλάγην ευχάριστα όταν είδα ότι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν κάπως (από layout μέχρι μουσική). Το ερώτημα όμως, όπως και σε κάθε δίσκο, είναι αν θα το ξαναναζητήσεις και νομίζω ότι η απάντηση είναι καταφατική. Τόσο για τους οπαδούς των Tool, που θα έχουν ένα υποκατάστατο μέχρι τη νέα κυκλοφορία τους, όσο και για όλους τους άλλους που ένα άκουσμα δε φτάνει για να χωνέψεις αυτό που σου σερβίρουν.

8.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης