Anathema @ Stage Volume 1, 30-08-2014

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

Από τον Αλέξανδρο Δεληβασίλη

Η βραδιά έφτασε! Τελειώνοντας το πατροπαράδοτο μπυράκι πριν τη συναυλία έξω από το Stage Volume 1 και πριν μπω μέσα, βλέπω τον Daniel Cavanagh να πλήσιάζει στην είσοδο με δύο φίλους του και να προσπαθεί να εξηγήσει στον πορτιέρη ότι είναι μέλος της μπάντας  και ότι πρέπει να μπει για να ξεκινήσει η συναυλία. Μετά την αστεία στιγμή, μπαίνει με την παρέα του και ακολουθούμε όσοι ήμασταν έξω τελειώνοντας την τελευταία δροσιστική γουλιά μας.

Η αναμονή ήταν μεγάλη, ειδικά μετά την πρόσφατη κυκλοφορία του “Distant Satellites” που προσωπικά με είχε εντυπωσιάσει (οι κριτικές του ProgRocks.gr εδώ).

Ο χώρος ήταν κατάμεστος από κόσμο, από τους εξώστες των δύο πάνω ορόφων μέχρι την είσοδο! Η ατμόσφαιρα προμήνυε ότι θα ήταν μια δυνατή βραδιά. Γύρω στις 21:45 τα φώτα σβήνουν και οι πρώτες νότες από το “The Lost Song, Pt. 1” πλημμυρίζουν το χώρο. Τα αδέλφια Cavanagh με την παρέα τους ξεχύθηκαν δυναμικά στη σκηνή και αμέσως κατάλαβα ότι δεν αστειεύονται. Ήταν στο «σπίτι τους» και μας έκαναν να αισθανθούμε και εμείς σαν το δικό μας. Το σχόλιο ότι στην Ελλάδα “feels like home” δεν ήταν τυχαίο από τον Vincent. Ακόμα και οι ίδιοι, ίσως, δεν περίμεναν να δουν τόσο κόσμο. Μας ευχαρίστησαν εγκάρδια όλους όσους ήμασταν εκεί λόγω της δύσκολης οικονομικής περιόδου που διανύει η χώρα μας εδώ και καιρό, αν και για να λέμε την αλήθεια τα πρώτα εισιτήρια των 18 ευρώ δεν ήταν καθόλου κακή τιμή για όποιον τα πρόλαβε.

Όσο για την μπάντα, ο Vincent σε δυναμικό rock star performance τα έδωσε όλα, αν και αναρωτιόμουν πότε θα βγάλει το jacket που φορούσε στους 35oC που έπαιζαν, γιατί εμείς είχαμε βγάλει λίγο την μπέμπελη απότην ζέστη ακόμα και με τα κοντομάνικα… αλλά το παλικάρι άντεξε! Ο Daniel πρέπει να ομολογήσω ότι είναι ένας πολύ καλός κιθαρίστας με αποκορύφωση το “comfortably numb-ίζον” solo του στο ομώνυμο “Anathema” που το περίμενα από την αρχή της βραδιάς, όπου ως άλλος Gilmour έκανε την Strat να πάρει φωτιά! Η μπάντα ούτως ή άλλως δεν έχει κρύψει ποτέ την αγάπη της για τους Pink Floyd και αυτό φάνηκε και όταν άρχισαν να τζαμάρουν μέρος από το “Shine On You Crazy Diamond (Part one)” με εμάς από κάτω προφανώς να τους επευφημούμε. Ο Daniel Cardoso εκ φύσεως «πολυεργαλείο» ως μουσικός (παίζει τύμπανα, κιθάρα, πιάνο, μπάσο και τραγουδάει) = multi-instrumentalist, συνθέτης, τραγουδοποιός, παραγωγός και μηχανικός ήχου… ένας πολύ δυνατός μουσικός στη θέση των drums με ωραίο groove και δυναμικές αλλά πάντα αλληλοσυμπληρούμενος με τον John Douglass στη θέση των percussion και τον Jamie Caravagh να κρατάει τις χαμηλές συχνότητες όπως έπρεπε στο μπάσο. Η Lee Douglas μέσα από την αραχνοΰφαντη χροιά στην φωνή της, ειδικά στο “A Natural Disaster”, ερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε, τσακωθήκαμε, μαλώσαμε, χωρίσαμε… τόσα συναισθήματα συμπυκνωμένα σε ένα καταπληκτικό δίωρο live. Δυνατότερες στιγμές, με το “One Last Goodbye” και στο “Fragile Dreams” να είναι οριακά περιττό να τραγουδήσει ο Vincent, αφού τον είχαμε αντικαταστήσει αρκετά καλά νομίζω.

Αστεία στιγμή: όταν ενημερωθήκαμε από τον  Daniel ότι ο Vincent είχε την προηγούμενη τα γενέθλιά του, με αποτέλεσμα πέραν του κλασικού “Happy Birthday” που του τραγουδήσαμε, μετά από απαίτηση της ίδιας της μπάντας τραγουδήσαμε τις ευχές μας στη μητρική μας γλώσσα, με αποτέλεσμα ξεκαρδιστικά γέλια και χαμόγελα στο τελείωμα της παιδικής μελωδίας απο τα παράφωνα στόματά μας.

Εν κατακλείδι το live ήταν καταπληκτικό, με έντονα συναισθήματα και εικόνες που δε θα ξεχαστούν καθόλου εύκολα. Το μοναδικό μου παράπονο (γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν πήγα να δω τους Motörhead) είναι ότι θα ήθελα λίγο δυνατότερα την ένταση στο χώρο.

Η prog-alternative μπάντα από την Αγγλία έχει πολλούς και καλούς φίλους στη χώρα μας και σίγουρα θα μας επισκεφθούν πάλι, όπως κάνουν τόσα χρόνια τώρα, για να μοιραστούν πολλές δυνατές live βραδιές ακόμα.