Από τον Γιώργο Φλωράκη
Ο Tom Gaskell είναι ηχολήπτης με σπουδές στη Μουσική Τεχνολογία, αλλά και μουσικός που παίζει πολλά όργανα: κιθάρα, πιάνο, μπάσο, φυσαρμόνικα, σιτάρ, γιουκαλίλι και μαντολίνο. Έχει ένα δικό του studio, το Big G Studios στο Cambridge, όπου και ηχογραφεί τη δουλειά πολλών νέων και λιγότερο νέων μουσικών.
Στο folk ντουέτο με την Naomi Randall όμως παίζει τον μικρότερο ρόλο, καθώς εκείνη γράφει όσα τραγούδια δεν είναι παραδοσιακά και κρατάει τα φωνητικά. Εδώ ακριβώς είναι και το σημείο που μπορεί να χαλάσει -τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά- η συνταγή της σύγχρονης folk: ακριβώς στα φωνητικά και ειδικά στα γυναικεία. Από τη στιγμή που επικράτησε να θεωρούνται επαρκή τα νιαουρίσματα της Joanna Newsom ή της Marissa Nadler -επειδή για πολλούς εκόμιζαν ένα είδος σκοτεινής αθωότητας- δεν ήταν καθόλου λίγες οι κοπέλες που προσπάθησαν και κατάφεραν να κάνουν καριέρα στο συγκεκριμένο ιδίωμα αναπαράγοντας τον τρόπο αυτό τραγουδιού, που σιγά-σιγά άρχισε να αποτελεί κανόνα στο είδος.
Εδώ έχετε να κάνετε με έναν συντάκτη που θεωρεί ότι ακόμα και η Joan Baez ψιλοστρίγγλιζε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70, αλλά αυτή η αντίληψη -όσο ακραία και να ακούγεται- έχει τη βάση της σε μία συγκεκριμένη οπτική: ότι οι γυναικείες φωνές που προέρχονται από την αγγλική folk παρουσίαζαν από την αρχή πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις αντίστοιχες αμερικάνικες. Κι αυτό, γιατί πατούσαν στην παράδοση της Shirley Collins που γέννησε την Sandy Denny για να φτάσουμε στη Mandy Morton των Spriguns και δεκάδες ακόμη φωνές. Ακόμη και η μητέρα του Nick Drake, η Molly Drake, στα λίγα τραγούδια που έχουμε στα χέρια μας αυτήν την παράδοση ακολουθεί.
Ευτυχώς, η Naomi Randall είναι Αγγλίδα. Και μια Αγγλίδα που ασχολείται με τη folk δε θα μπορούσε να αγνοήσει τα βήματα της Collins ή της Denny. Έτσι, αυτός ο πρώτος δίσκος του ντουέτου από το Cambridge, είναι ένας αιθέριος πανέμορφος δίσκος με υπέροχα γυναικεία φωνητικά που μοιάζει ξεχασμένος σε κάποιο συρτάρι από τις αρχές των seventies. Ένας δίσκος με πολλά παραδοσιακά τραγούδια που παίζονται με έξυπνο και πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, με τις ακουστικές κιθάρες σε πρώτο πλάνο αλλά και το σιτάρ να προσθέτει ψυχεδελικούς τόνους. 
Οι ερμηνείες της Randall είναι ιδιαίτερα βαθιές και προκαλούν έντονα συναισθήματα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι.
Το album αυτό της Naomi και του Tom κυκλοφόρησε μέσα από τη σελίδα του ντουέτου στο Bandcamp και πήρε πολύ καλές κριτικές από το fRoots του Ian A. Anderson (του folk μουσικού από το Bristol που δημιούργησε στα τέλη του ’60 την εταιρεία Village Thing), αλλά και από το αγγλικό ψυχεδελικό περιοδικό Shindig! του Jon “Mojo” Mills. Έτσι, τα πρώτα 150 κομμάτια σε digipack cd εξαντλήθηκαν και η Naomi με τον Tom ετοιμάζονται να εκδώσουν άλλα 250 σε jewel case cd με obi.
Θα τους περιμένουμε στη γωνία καθώς μοιάζει να έχουν πολλά ακόμη να προσφέρουν. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τις σελίδες:
http://naomirandall.bandcamp.com
Be the first to comment