Από τον Γιώργο Φλωράκη
Δε γράφω πολύ συχνά για metal σε αυτή τη στήλη, αλλά μερικές φορές οι καταστάσεις με ξεπερνούν. Στην περίπτωση των Oath μάλιστα συντρέχουν αρκετοί λόγοι, που σε συνδυασμό με τον πρότερο ανέντιμο βίο μου (ειδικά στη δεκαετία του ’90) δημιουργούν ένα μίγμα εκρηκτικό. Κατ’ αρχήν αυτό το album από τη στιγμή που έφτασε στο σπίτι μου δεν έχει ξεκολλήσει από το πικάπ. Κατά δεύτερον, κυκλοφορεί σε μία από τις καλύτερες εταιρίες της παγκόσμιας σκηνής, την Rise Above του Lee Dorrian των Cathedral. Και τέλος, οι Oath ανήκουν στα ελάχιστα συγκροτήματα που διαλύονται απολύτως ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους.
Η ιστορία είναι πολύ σύντομη: η Linnea Olsson εγκαταλείπει τη Στοκχόλμη όπου παίζει κιθάρα σε διάφορα σχήματα της τοπικής σκηνής και αποφασίζει να εγκατασταθεί στο Βερολίνο. Εκεί συναντά την Johanna Sadonis, που έψαχνε κιθαρίστα για να φτιάξει μία μπάντα που να λέγεται The Oath. Οι δύο κοπέλες τα βρίσκουν και ξεκινούν να γράφουν τα πρώτα τους τραγούδια. Μετά το single Night Child που κυκλοφορεί από την High Roller το 2013, οι Oath υπογράφουν στην Rise Above και ξεκινούν τις ηχογραφήσεις του πρώτου album τους.
Επιρροές από Sabbath, Trouble, Angel Witch, Mercyful Fate και Danzig, λίγο punk attitude με τον τρόπο των Stooges, ωμός ήχος όπως τον ήθελαν τα πρωτο-metal συγκροτήματα και απόλυτη οικονομία των εκφραστικών μέσων. Το πρώτο album των Oath είναι στην ουσία μια απολύτως minimal κυκλοφορία. Η μόνη διαφοροποίηση στην ξερή ηχητική εικόνα της μπάντας είναι τα soli του Henke Palm (Solitude) που κουβαλάνε ένα Voivodικό κλίμα, δίνοντάς μου το άλλοθι να γράψω για τον δίσκο σε ένα περιοδικό που έχει ως κεντρικό του ήχο το progressive.
Οι Oath στις συνεντεύξεις τους τόνιζαν από την αρχή δύο βασικά πράγματα: ότι το συγκρότημα είναι αποτέλεσμα της προσωπικής και μουσικής σχέσης των δύο κοριτσιών και ότι το ζήτημα του θανάτου, συχνά και της αυτοκτονίας, τις απασχολούσε ιδιαίτερα. Μάλιστα η Johanna σε μία πρόσφατη συνέντευξή της λέει: «Το Leaving Together σχετίζεται με τον θάνατο ενός πολύ καλού μου φίλου που αυτοκτόνησε πριν από πολλά χρόνια. Μπορώ να το καταλάβω πολύ καλά αυτόν τον τρόπο θανάτου και μερικές φορές ψάχνω κι εγώ το ίδιο καταφύγιο». Τελικά φαίνεται ότι «η προσωπική και μουσική τους σχέση» δεν πήγε ιδιαίτερα καλά. Επιπλέον, ευτυχώς όχι ως φυσικά πρόσωπα, αλλά ως συγκρότημα, επέλεξαν τον δρόμο της πολύ πρόωρης αυτοκτονίας.
Δεν ξέρω αν αυτό το album θα αποτελέσει μνημείο για το heavy metal. Στην πραγματικότητα, δεν το νομίζω. Θα είναι όμως πάντα ένας από εκείνους τους δίσκους που θα κουβαλούν ένα πολύ ιδιαίτερο μυστήριο. Ειδικά αν αυτά τα -όμοια σαν δύο σταγόνες νερό- κορίτσια εξαφανιστούν για πάντα και δεν ακούσουμε τίποτα πια γι’ αυτά.
Official site: https://www.facebook.com/THEOATHOFFICIAL
Be the first to comment