Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas, D. Dede, D. Kaltsas

Next Monday (12/6) Goblin will appear in front of the Greek audience in Kyttaro and this is an important event. That is, not only because of the Italian progressive rock band’s long history, but also because the spectacle will be audiovisual and even if there won’t be images through projectors in the show, the memory of all those present will bring back many classic moments of motion pictures. The music of Goblin did not just add sound to many great films mainly by giallo giant Dario Argento, but was more identified than any other OST with the director’s vision. Those initiated know well that masterpieces such as Profondo Rosso and Suspiria would not have the same effect on the public without the terrifying, dark inspirations of Goblin, especially during the 1975-85 decade. Over the years, Goblin wrote music for other directors as well with complete success, and composed few albums that were not soundtracks, all of them great, justifying their position among the most prominent representatives of Rock Progressivo Italiano.

Profondo Rosso [1975]

The debut of Goblin, the film score for a legendary giallo movie by Dario Argento, Profondo Rosso was released in 1975 and is one of the absolute art-horror movie soundtracks since they succeed to spread true fear to the listener. Originally, the film’s soundtrack was supposed to be composed by jazz artist Giorgio Gaslini, but Argento was unhappy with his output, so he asked Goblin to come up with new ideas, and only three of Gaslini’s original themes were retained, which give a jazzy edge to the record. They achieved magnificent audiovisual tracks that even being unsupported of visual aspects, seemingly difficult enough, the discomfort, agitation, panic and murky landscapes are definitely present.  The music fluctuates from symphonic parts to jazzy moments between bass, drums and keyboards composing a totally distinctive style.  The keyboards of Simonneti cause nervous and fear assigning supreme value to dark symphonic progressive music that is accompanied by soft saxes. The uncertainty of the next scene, the anguish and the anticipation of a hopeful ending, represent the characteristics of the album with the unpredictable alternation in the compositions and the course of the tracks. Each song sounds darker, stimulating the senses and creating unexpected escape attempts, as they have already been so excited in the film.

Dina Dede

Roller [1976]

Goblin’s second release Roller was the follow-up to the amazing soundtrack of Dario Argento’s legendary Profondo Rosso and one of the exceptions to their rule of composing cinematic music. The Italians here sound liberated, proving their self-efficiency as a band. The title track places emphasis on the keyboards and the electronic sounds that mix up with intense basslines and the crystal-clear sound of the drums, producing a sublime and pompous symphonic prog outcome. The sound of the drops of water introduces us to Aquaman, one of the most famous cuts of the record with a solo that pays the band’s homage to the British scene. Snip Snap is the big surprise here with funky rhythms that make plain the band’s interest to experiment, something that is verified by the magically wayward and boldly progressive Dr. Frankenstein. After the classical-influenced melody of The snake awakens comes the album’s top moment, Goblin, which showcases Claudio Simonetti’s talent on the keyboards in a prog epic that remains intact with the passage of time. Roller is registered as one of the best albums by Goblin and it is one of the brightest, and somewhat only lately recognized as such, jewels of RPI on the 70s.

Christos Minos

Suspiria [1977]

Suspiria is nothing less than an excellent classic horror movie that released in 1977 and directed by Dario Argento. Let’s say a fact: one of the most favorite soundtracks, is considered by some as the best in the history of horror films, this masterpiece is definitely a highlight for this movie exceeding the limits back in the 70’s. It worships wicthes, as Argento wanted from Goblin, “the audience to feel them” using repeated voices, anguish sounds and heavy breathing, demonic tubular bells and whispering the word “witch!” resulting in a terrifying score.  It was one of the first recorded using a synthesizer, the rare “big Moog”, as Argento urged Simonetti, since the latter was a huge fan of Keith Emerson. Acoustic chords, multi-instrumentation like celesta and timpani are concerted with various screams as the keyboardist Simonetti adds melodies and crafts a symphonic mood to their music. Heavy progressive guitars, piano themes and jazz outbreaks complete the various compositions of this album that are so brilliantly attributed based on the film.

In the end, terror has embedded in your mind and this haunting listening experience “depicts” completely all the shocking and stunning visuals. To fully understand the album’s aesthetics, someone has to worship the Argento’s epic, otherwise it has lost almost the whole meaning of it. And this is not a call but a necessity.

Dina Dede

Il Fantastico Viaggio Del Bagarozzo Mark [1978]

“The fantastic voyage of Mark the Beetle” is a special chapter in the prolific back catalogue of Goblin because it is just the second “normal” studio album of the classic era of the Italians. Their approach here is a far cry from the soundtrack one which we are used to them and they focused, as they did in Roller, on more traditional symphonic prog vistas, in a time when the Italian scene was in its death throes, no less. Another element that should be mentioned is the addition of vocals (delivered by their guitar player Massimo Morante). Even though it didn’t reach the high standards of Roller, there are plenty of sublime moments of lyrical prog in Il Fantastico Viaggio Del Bagarozzo Mark, like the opener Mark Il Bagarozzo which is based on the guitar and synth-mellotron provided by Morante and Simonetti respectively, as well as on the wonderful rhythm section by Marangolo / Pignatelli or, for instance, the keyboard-driven Le Cascate Di Viridiana and Terra Di Goblin. Halfway the album, where interest falters slightly, Claudio Simonetti’s inspirations and the high technical level of Goblin stand out, whereas E Suono Rock that brings down the curtain is the heaviest moment of an album that makes perfect sense to be considered among the best of the Italians.

Paris Gravouniotis

Zombi (Dawn of The Dead) [1978]

Zombi marked the inauguration of the soundtrack collaborations of Goblin with other directors aside Dario Argento, despite the fact that he played an important role for this particular one. In this case, the Italian progsters draped Dawn Of The Dead by George Romero with their music, one of the most legendary horror films. With a sound based almost entirely on the multi-instrumentalist Claudio Simonetti, they composed haunted melodies and dark themes that sound fresh even to this day. From the creepy opener L’ Alba Dei Morti Viventi that kicks in imposingly leaded by Simonetti’s keyboards to the main theme of Zombi, Goblin pulled off to compose one of the most signature horror OST. Nevertheless, aside these two timeless compositions, the album includes other memorable moments too, excluding perhaps the triad of Safari, Torte In Faccia, Al Morgini Della Follia that can hardly be listened to when unaccompanied by the film. For instance, the instrumental piano of Risveglio, the prog rock feeling of La Caccia and Oblio and the powerful heavy guitars of Zaratozom, are but a few proofs that the quartet of Simonetti / Morante / Pignatelli / Marangolo pulled out all the stops once more.

Paris Gravouniotis

Buio Omega [1979]

D’Amato’s Buio Οmega (1979) follows the same Italian recipe and tradition. Sick and obsessive minds do dastardly deeds, depicted whimsically by patching together scenes of violence and copious gore. Goblin decipher once more the whole situation blow-by-blow and provide the appropriate atmosphere, following closely the development of the plot. They showcase their immense talent for supplying the viewer with a series of alternating sentiments. From the temporary safety to the uncomfortable suspiciousness and finally to the horrendous realization of an inevitable ending. Unwavering progressive, casting furtive looks at the 80s as part of their new direction, while the nightmarish magic that characterizes them is ever-present. On the keyboards, there is Maurizio Guarini in place of Claudio Simonetti who does an amazing job both in compositions and the arrangements. The main themes plunges you head-first by means of the panic-evoking synthesizers while the suites Strive After Dark, Keen emanate an ominous feeling that climaxes the agony. The haunted and gothic keyboards of Ghost Vest rivet the listener, the jazz/rock dashes of Pillage, Rush are perfectly suitable for action scenes, the idyllic background of the majestic piano-driven Quiet Drops, or even the almost dancing Bikini Island, adapt ideally to the dark disposition of a story that deals with sadism, necrophilia, claustrophobic madness.

Giannis Zavradinos

Contamination [1980]

Just a year after Buio Omega, Contamination directed by director Luigi Cozzi was played in cinemas, a horror science fiction film, a genre that also flourished in the 1970s. The soundtrack was composed by Goblin and they excelled once more. Excluding the song also included in Buio Omega (Bikini Island, Pillage, Rush and the beloved Quiet Drops), the top moments here are the classic Connexion, Wilthy and jazzy Ogre. All in all, this is a great soundtrack that surpasses the rest of the film with an irritating ease, though it is not an indifferent film and has a fanatic audience, especially among the fans of cheesy gore effects and B sci-fi (starring Ian McCulloch, as here). Composition quality, impeccable performance and especially the combination of perfect atmosphere with groovy themes bear the Goblin seal, although Claudio Simonetti is not on the line-up here (Maurizio Guarini plays keyboards). The 80s were a fact, although this had little effect on their music, something that changed two years later, when Simonetti returned to the band and Goblin collaborated again with beloved Dario…

Dimitris Kaltsas

Tenebre [1982]

Dario Argento trusted blindly the talent and knack of Goblin to grasp the spirit and the alternating of moods as they materialize on the screen. The ambitious production of Tenebre (1982) finds the Italian master of giallo at top form and Claudio Simonetti reuniting with Pignatelli and Μοrante to carry out the mission. As a trio, the group is more flexible as the demands of the time are minimal, resulting in less complicated arrangements that develop around the synthesizers. Rhythm changes take a backseat, the drum programming is in the lead, more emphasis is placed on the atmosphere and the dark melodies with well-placed layers of keyboards, guitar outbreaks and groovy basslines. Contrary to homologous bands that gave in to plastic production of the 80s transmogrifying their musical identity and thus sounding outdated, the triad of Simonetti, Pignatelli, Morante offers a modern and fresh sound (for the time) and conceive an amazing soundtrack that stands the test of time. Especially the opening title-track is etched on your memory right off the bat and the rest, like Gemini, Flashing and Waiting  Death, climax maliciously the suspense doing justice to the morbid images that Argento generously furnish us.

Giannis Zavradinos

Non ho Sonno [2001]

It had been 16 years since Phenomena. The time had came, however, in 2001 for Goblin‘s next (and last to date) collaboration with master of cinematic horror Dario Argento. Non Ho Sonno, a giallo mystery film starring the legendary Max von Sydow – and the last very good Argento movie IMO- was the ideal occasion. Through the 14 tracks of the soundtrack, Goblin compensate us for all the years of absence by giving us an album that stands comfortably without the movie and overflows with inspiration, explosive riffs, creepy keys, imposing bass lines and the characteristic dark Goblin atmosphere. For the first time, the flirt of their music with hard sound is naturally transformed into solid metal driven mainly by Massimo Morante’s guitar. The limited promotion of the film deprived this OST of broad recognition. And the reason why this was necessary is that it is one of the greatest horror soundtracks since 2000, if not the best, with its main theme standing right among the top songs of the Italians.

Dimitris Kaltsas

Four Of A Kind [2015]

At the crucial step of reuniting, Goblin did not invest on a movie this time. The album, without being extremely dark or horrific, has very good melodies, with a sense of unambiguous mystery flowing into them. In The Name Of Goblin, is a tribute to the band’s name and perhaps also the essence of their musical identity and Mousse Roll starts with an introduction from Suspiria which is progressively developed to close in almost the same way it began. Kindgom is also an excellent piece with its atmospheric keys being guided by Pignatelli’s bass and the always great guitar Morante to complete it. Morante also stars in Dark Blue(s), while Love And Hate complements the best tracks of the album on a show by Guarini on the piano. The extraordinary Four Of A Kind is not a masterpiece, but it’s an album that introduces Goblin to a new audience, giving him a double quest: the works of Goblin in the 70’s and the films that were accompanied musically.

Christos Minos

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς, Ν. Δέδε, Δ. Καλτσάς

Οι Goblin θα εμφανιστούν την προσεχή Δευτέρα (12/6) μπροστά στο ελληνικό κοινό στο Κύτταρο και αυτό από μόνο του είναι ένα σημαντικό γεγονός. Σημαντικό, όχι μόνο λόγω της μεγάλης ιστορίας της ιταλικής progressive rock μπάντας, αλλά γιατί το θέαμα θα είναι οπτικοακουστικό και ακόμα κι αν λείψει η εικόνα μέσω προβολέα από το show, η μνήμη όλων των παρισταμένων θα επαναφέρει αρκετές κλασικές και αξεπέραστες στιγμές κινηματογραφικών ταινιών. Η μουσική των Goblin δεν έντυσε απλά πολλές εξαιρετικές ταινίες κυρίως του μαέστρου του giallo Dario Argento, αλλά ταυτίστηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλα OST με το όραμα του σκηνοθέτη. Οι μυημένοι γνωρίζουν καλά πως κινηματογραφικά αριστουργήματα όπως το Profondo Rosso και το Suspiria δε θα είχαν την ίδια επίδραση στο κοινό χωρίς τις τρομακτικές, σκοτεινές εμπνεύσεις των Goblin, ειδικά κατά τη δεκαετία 1975-’85. Με την πάροδο των ετών οι Goblin έγραψαν μουσική με απόλυτη επιτυχία και για άλλους σκηνοθέτες, ενώ συνέθεσαν ελάχιστα albums που δεν προοριζόταν για ταινίες και ήταν όλα εξαιρετικά, δικαιολογώντας απόλυτα τη θέση τους μεταξύ των σημαντικότερων εκπροσώπων του Rock Progressivo Italiano.

Profondo Rosso [1975]

Το ντεμπούτο των Goblin, ένα κινηματογραφικό άλμπουμ για ένα θρυλικό giallo φιλμ από τον Dario Argento, κυκλοφόρησε το 1975 και είναι ένα από τα απόλυτα soundtrack ταινιών τέχνης-τρόμου μιας και καταφέρνουν να εξαπλώσουν τον πραγματικό φόβο στον ακροατή. Αρχικά το soundtrack προοριζόταν για σύνθεση από τον jazz καλλιτέχνη Giorgio Gaslini, αλλά ο Argento ήταν δυσαρεστημένος με το αποτέλεσμα, οπότε ζήτησε από τους Goblin να παρουσιάσουν νέες ιδέες και μόνο τρία από τα αρχικά θέματα του Gaslini διατηρήθηκαν, δίνοντας μια jazz χροιά. Οι ίδιοι επιτυγχάνουν υπέροχα οπτικοακουστικά κομμάτια τα οποία ακόμη κι αν δεν υποστηρίζονται από οπτικές πτυχές, φαινομενικά αρκετά δύσκολο, η δυσφορία, η ταραχή, ο πανικός  και τα σκοτεινά τοπία είναι σίγουρα παρόντα. Η μουσική κυμαίνεται από συμφωνικά μέρη σε jazz στιγμές μεταξύ μπάσου, τύμπανων και πλήκτρων που συνθέτουν ένα εντελώς ξεχωριστό στυλ. Τα πλήκτρα του Simonneti προκαλούν νευρικότητα και φόβο, αποδίδοντας υπέρτατη αξία στην σκοτεινή προοδευτική μουσική που συνοδεύεται από μαλακά σαξοφωνικά μέρη. Η αβεβαιότητα της επόμενης σκηνής, η αγωνία και η προσμονή μιας αίσιας κατάληξης αντιπροσωπεύουν χαρακτηριστικά του δίσκου με την απρόβλεπτη εναλλαγή στις συνθέσεις αλλά και στην πορεία των κομματιών. Κάθε κομμάτι ακούγεται όλο  πιο σκοτεινό, εξιτάροντας τις αισθήσεις και δημιουργώντας ανέλπιστες προσπάθειες διαφυγής, όπως αυτά ήδη έχουν δοθεί τόσο εξαιρετικά στην ταινία.

Ντίνα Δέδε

Roller [1976]

Το Roller ήταν η δεύτερη κυκλοφορία των Goblin μετά το εκπληκτικό soundtrack του μνημειώδους Profondo Rosso του Dario Argento και μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις μη κινηματογραφικής μουσικής στην καριέρα τους. Εδώ οι Ιταλοί ακούγονται πιο απελευθερωμένοι, αποδεικνύοντας την αυτοτέλειά τους ως μπάντα. Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου δίνει έμφαση στα πλήκτρα και στους ηλεκτρονικούς ήχους που συνδυάζονται με έντονες μπασογραμμές και τον πεντακάθαρο ήχο των ντραμς σε ένα αριστουργηματικό πομπώδες συμφωνικό prog αποτέλεσμα. Ο ήχος από τις σταγόνες του νερού μας εισάγουν στο Aquaman ένα τα πιο γνωστά κομμάτια του δίσκου με το solo του να αποτίει τα σέβη της μπάντας στη βρετανική σκηνή. To Snip Snap είναι η μεγαλύτερη έκπληξη του δίσκου με τους funk ρυθμούς του να επικυρώνουν την διάθεση των Goblin για πειραματισμό, που επιβεβαιώνεται στο μαγευτικά στρυφνό και τολμηρά προοδευτικό Dr. Frankenstein. Μετά το κλασσικότροπα μελωδικό The snake awakens, ακολουθεί η κορυφαία στιγμή του album, το Goblin που παρουσιάζει το εύρος του ταλέντου του Claudio Simonetti στα πλήκτρα σε ένα prog έπος που παραμένει αειθαλές στην πάροδο του χρόνου. Το Roller εγγράφεται στις καλύτερες δουλειές των Goblin και αποτελεί ένα από τα πιο λαμπερά και κάπως όψιμα αναγνωρισμένα κοσμήματα του RPI στα 70s.

Χρήστος Μήνος

Suspiria [1977]

Το soundtrack για το Suspiria του Dario Argento είναι κατά πολλούς ένα από τα κορυφαία στην ιστορία ταινιών τρόμου, και ειδικά το theme αποτελεί αναμφισβήτητο highlight της τόσο πρωτοποριακής ταινίας για τα 70s. Το Suspiria λατρεύει τις μάγισσες, όπως ήθελε ο Argento από τους Goblin: «το κοινό να τις νιώσει», χρησιμοποιώντας επαναλαμβανόμενες φωνές, αγωνιώδεις ήχους και βαριές αναπνοές, δαιμονικά tubular bells και ψιθυρίζοντας τη λέξη «μάγισσα!» καταλήγοντας σε ένα τρομακτικό score. Ήταν από τα πρώτα soundtracks που ηχογραφήθηκαν με τη χρήση synthesizer, το σπάνιο Big Moon, όπως ο Argento προέτρεψε τον Simonetti, αφού ο τελευταίος ήταν και μεγάλος οπαδός του Keith Emerson. Οι ακουστικές συγχορδίες, τα πολλαπλά όργανα όπως celesta και timpani συναντώνται με διάφορες κραυγές, καθώς ο Simonetti στα πλήκτρα προσθέτει μελωδίες και δεξιοτεχνεί με μια συμφωνική διάθεση. Οι βαριές σφιχτές prog κιθάρες, τα θέματα πιάνου και τα jazz ξεσπάσματα ολοκληρώνουν τις ποικίλες συνθέσεις του άλμπουμ που είναι τόσο εξαιρετικά δομημένες με βάση την ταινία.

Στο τέλος, ο τρόμος έχει μπει στο μυαλό σου και αυτή η συγκλονιστική εμπειρία ακρόασης «απεικονίζει» πλήρως όλα τα εκπληκτικά εφέ. Για να κατανοήσει κανείς το άλμπουμ πρέπει να λατρέψει το έπος του Argento, διαφορετικά έχει χάσει σχεδόν ολόκληρη την έννοια αυτού. Κι αυτό δεν είναι παρότρυνση, αλλά αναγκαιότητα.

Ντίνα Δέδε

Il Fantastico Viaggio Del Bagarozzo Mark [1978]

Το “φανταστικό ταξίδι του σκαθαριού Mark” αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση στην πλούσια δισκογραφική πορεία των Goblin, κι αυτό γιατί είναι μόλις το δεύτερο κανονικό studio album της κλασσικής περιόδου των Ιταλών. Μακριά λοιπόν από τη horror soundtrack λογική στην οποία τους έχουμε συνηθίσει, εδώ επένδυσαν όπως και στο Roller σε πιο παραδοσιακά symphonic prog rock μονοπάτια σε μια εποχή μάλιστα που η ιταλική σκηνή έπνεε τα λοίσθια. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό που χρήζει αναφοράς είναι ότι για πρώτη φορά συναντάμε φωνητικά σε δίσκο τους (τα ανέλαβε ο κιθαρίστας τους Massimo Morante). Παρόλο που δεν έφτασαν τα υψηλά standards του Roller, το Il Fantastico Viaggio Del Bagarozzo Mark περιέχει πολλές εξαιρετικές στιγμές λυρικού prog όπως για παράδειγμα το εναρκτήριο Mark Il Bagarozzo που βασίζεται στο δίπολο κιθάρας / synths-mellotron των Morante / Simonetti και στο εξαιρετικό rhythm section των Marangolo / Pignatelli, ή φέρ’ ειπείν τα keyboard-based Le Cascate Di Viridiana και Terra Di Goblin. Στη μικρή κοιλιά που κάνει ο δίσκος στη μέση του ξεχωρίζουν οι εμπνεύσεις του Claudio Simonetti και το υψηλότατο τεχνικό επίπεδο των Goblin, ενώ με το E Suono Rock που κλείνει την αυλαία μας παραδίδουν την πιο heavy στιγμή ενός album που αξίζει να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες δουλειές των Ιταλών.

Πάρης Γραβουνιώτης

Zombi (Dawn of The Dead) [1978]

Το Zombi σηματοδότησε την έναρξη των soundtrack συνεργασιών των Goblin και με άλλους σκηνοθέτες πέραν του Dario Argento, παρόλο που ο ίδιος είχε ενεργό ρόλο στην υλοποίηση της συγκεκριμένης συνεργασίας. Στην προκειμένη περίπτωση οι Ιταλοί progsters έντυσαν με τη μουσική τους ένα από τα πιο θρυλικά horror films, το Dawn Of The Dead του George Romero. Με έναν ήχο βασισμένο σχεδόν εξολοκλήρου στις εμπνεύσεις του πολυοργανίστα Claudio Simonetti, συνέθεσαν στοιχειωμένες μελωδίες και σκοτεινά θέματα που ακούγονται ολόφρεσκα μέχρι και σήμερα. Από το ανατριχιαστικό εναρκτήριο L’ Alba Dei Morti Viventi με το επιβλητικό μπάσιμο και τα πλήκτρα του Simonetti μέχρι το βασικό theme του Zombi, οι Goblin κατάφεραν και πάλι να γράψουν ένα από τα χαρακτηριστικότερα horror OST. Ωστόσο πέραν των δύο αυτών κλασσικών συνθέσεων, ο δίσκος περιέχει και άλλες αξιομνημόνευτες στιγμές, με μόνη ίσως εξαίρεση την τριάδα των Safari, Torte In Faccia, Al Morgini Della Follia που μετά δυσκολίας ακούγονται χωρίς την προβολή της ταινίας. Λόγου χάριν το instrumental piano του Risveglio, το prog rock feeling των La Caccia και Oblio και οι δυναμικές heavy κιθάρες στο Zaratozom είναι μερικά από τα πειστήρια για το ότι η τετράδα των Simonetti / Morante / Pignatelli / Marangolo έκανε και πάλι το θαύμα της.

Πάρης Γραβουνιώτης

Buio Omega [1979]

Το Buio Οmega του D’Amato (1979) ακολουθεί την ίδια Ιταλική συνταγή και παράδοση. Αρρωστημένα και εμμονικά μυαλά προβαίνουν σε αποτρόπαιες πράξεις που αποδίδονται με γραφικό τρόπο μέσω συρραφής σκηνών βίας και άπλετου gore. Οι Goblin για ακόμα μια φορά αποκρυπτογραφούν καρέ-καρέ την όλη κατάσταση και δημιουργούν την ανάλογη ατμόσφαιρα ακολουθώντας πιστά την εξέλιξη της υπόθεσης. Δείχνουν το αστείρευτο ταλέντο τους στο να προκαλούν κλιμακωτές εναλλαγές συναισθημάτων στον θεατή. Από την προσωρινή ασφάλεια στην άβολη καχυποψία και τέλος την φρικτή διαπίστωση μιας αναπόφευκτης κατάληξης. Αναλλοίωτα πιστοί στο progressive rock ιδίωμα με κλεφτές ματιές στα 80s ως νέα κατεύθυνση, χωρίς να χάνεται η εφιαλτική μαγεία που πάντα τους χαρακτηρίζει. Εδώ στα πλήκτρα έχουμε πλέον τον Maurizio Guarini αντί του Claudio Simonetti που κάνει καταπληκτική δουλειά σε σύνθεση και ενορχήστρωση. Το κεντρικό θέμα σε ρίχνει κατευθείαν βαθιά με τα πανικόβλητα synthesizers του, ενώ οι σουίτες Strive After Dark, Keen με μια δυσοίωνη αίσθηση που κορυφώνει την αγωνία. Τα στοιχειωμένα και γοτθικά πλήκτρα του Ghost Vest που καθηλώνουν, οι jazz-rock πινελιές των Pillage, Rush που προσφέρονται για σκηνές δράσης, το ειδυλλιακό φόντο του πανέμορφου πιανιστικού Quiet Drops, ακόμα και του σχεδόν χορευτικού Bikini Island εναρμονίζονται απόλυτα στις σκοτεινές διαθέσεις μιας ιστορίας που πραγματεύεται τον σαδισμό, την νεκροφιλία, την κλειστοφοβική τρέλα.

Γιάννης Ζαβραδινός

Contamination [1980]

Ένα μόλις χρόνο μετά το Buio Οmega προβλήθηκε το Contamination του σκηνοθέτη Luigi Cozzi, μια ταινία τρόμου επιστημονικής φαντασίας, ενός είδους που άκμασε και αυτό κατά τη δεκαετία του ’70. Το soundtrack έγραψαν εξολοκλήρου οι Goblin και διέπρεψαν για άλλη μία φορά. Αν εξαιρέσουμε τα κοινά κομμάτια με το Buio Οmega (Βikini Island, Pillage, Rush και το αγαπημένο Quiet Drops), οι κορυφαίες στιγμές εδώ είναι το λατρεμένο ,Connexion, το Wilthy και το jazz Ogre. Στο σύνολό του πρόκειται για ένα υπέροχο soundtrack που ξεπερνά με εκνευριστική ευκολία όλη την υπόλοιπη ταινία, η οποία δεν είναι αδιάφορη και έχει και φανατικό κοινό, ειδικά μεταξύ οπαδών των cheesy gore εφέ και του Β sci-fi (με κλασική πρωταγωνιστική μορφή τον Ian McCulloch, όπως κι εδώ). Η συνθετική ποιότητα, η άψογη εκτελεστική απόδοση και κυρίως ο συνδυασμός της απόλυτης ατμοσφαιρικότητας με groovy θέματα έχουν τη σφραγίδα των Goblin, αν και ο Claudio Simonetti δε βρίσκεται στο line-up εδώ (ο Maurizio Guarini παίζει πλήκτρα). Τα 80s ήταν πια γεγονός, αν και αυτό ελάχιστα είχε επηρεάσει τη μουσική τους ακόμα, κάτι που άλλαξε δύο χρόνια μετά, όταν στο σχήμα επέστρεψε ο  Simonetti και η μπάντα συνεργάστηκε ξανά με τον λατρεμένο Dario…      

Δημήτρης Καλτσάς

Tenebre [1982]

Ο Dario Argento εμπιστευόταν απόλυτα το ταλέντο και την ικανότητά των Goblin να κατανοούν το πνεύμα και τις εναλλαγές των διαθέσεων όπως διαδραματίζονταν εικαστικά. Η φιλόδοξη παραγωγή του Tenebre (1982) βρίσκει τον Ιταλό maitre του giallo σε τρελά κέφια και τον Claudio Simonetti να επανασυνδέεται με τους Pignatelli, Μοrante για να αποπερατώσει την αποστολή. Ως trio πλέον, το σχήμα παρουσιάζεται πιο ευέλικτο καθώς οι minimal απαιτήσεις της εποχής διευκολύνουν κατά πολύ την ενορχήστρωση που χτίζεται πάνω στα synthesizers. Περιορισμένες αλλαγές στους ρυθμούς με το drum programming να έχει τον πρώτο λόγο, δίνεται έμφαση στην ατμόσφαιρα και στις σκοτεινές μελωδίες με καλοστημένες «στρώσεις» πλήκτρων, κιθαριστικά ξεσπάσματα και γκρουβάτες μπασογραμμές. Αντίθετα με τις ομόλογες μπάντες που οι «πλαστικές» παραγωγές των 80s αλλοίωσαν την μουσική τους φυσιογνωμία με αποτέλεσμα να ακούγονται παρωχημένες, οι Simonetti, Pignatelli, Morante με μοντέρνο και φρέσκο ήχο (για τα δεδομένα της εποχής) μας χαρίζουν ένα εκπληκτικό soundtrack που περνάει το test του χρόνου. Ειδικά το ομώνυμο εναρκτήριο σου μένει κατευθείαν στη μνήμη με τα υπόλοιπα να λειτουργούν πιο υποχθόνια για τον τονισμό του suspense, όπως τα Gemini, Flashing και Waiting  Death με κλιμακώσεις ανάλογες με τις αρρωστημένες εικόνες που με τόση γενναιοδωρία ο Argento ξέρει να μας προσφέρει.

Γιάννης Ζαβραδινός

Non ho Sonno [2001]

Είχαν περάσει ολόκληρα 16 χρόνια από το Phenomena. Το πλήρωμα του χρόνου όμως ήρθε το 2001 για τη νέα (και τελευταία μέχρι σήμερα) συνεργασία των Goblin με τον μαέστρο του τρόμου Dario Argento. Το Non ho Sonno, ένα giallo μυστηρίου με πρωταγωνιστή τον θρυλικό Max von Sydow -και η τελευταία πολύ καλή ταινία του Argento θεωρώ- ήταν η ιδανική περίσταση. Μέσα από τα 14 κομμάτια του soundtrack, οι Goblin μας αποζημιώνουν για όλα τα χρόνια απουσίας δίνοντάς μας ένα album που στέκεται με άνεση χωρίς την ταινία και ξεχειλίζει από έμπνευση, εκρηκτικά riffs, creepy πλήκτρα, επιβλητικές μπασογραμμές και την χαρακτηριστική σκοτεινή Goblin ατμόσφαιρα. Για πρώτη φορά το φλερτ της μουσικής τους με τον σκληρό ήχο μετουσιώνεται σε σημεία με απόλυτη φυσικότητα σε ατόφιο metal οδηγούμενο κυρίως από την κιθάρα του Massimo Morante. Η περιορισμένη προώθηση της μπάντας στέρησε από τη μουσική επένδυσή της την ευρεία αναγνώριση εκτός των οπαδών τους. Και ο λόγος για τον οποίο αυτό ήταν αναγκαίο είναι πως πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα OST τρόμου μετά το 2000, αν όχι το κορυφαίο, με το βασικό του θέμα να στέκεται δικαιωματικά ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες των Ιταλών.

Δημήτρης Καλτσάς

Four Of A Kind [2015]

Στο ουσιαστικότερο βήμα της επανασύνδεσής τους, οι Goblin δεν επενδύουν κάποια ταινία αυτή τη φορά. Ο δίσκος, χωρίς να είναι εξαιρετικά σκοτεινός ή horror, διαθέτει πολύ καλές μελωδίες, με μια αίσθηση αδιευκρίνιστου μυστηρίου να υφέρπει σε αυτές. Όπως στο Ιn The Name Of Goblin που φόρο τιμής στο όνομα της μπάντας και ίσως αποτελεί και την πεμπτουσία της μουσικής τους ιδιοσυστασίας ή το Μousse Roll με εισαγωγή βγαλμένη από το Suspiria που αναπτύσσεται προοδευτικά για να κλείσει με το ίδιο σχεδόν τρόπο που άρχισε. Εξαιρετικό κομμάτι είναι επίσης το Kindgom με τα ατμοσφαιρικά του πλήκτρα να καθοδηγούνται από το μπάσο του Pignatelli και την κιθάρα του πάντα πολύ καλού Μorante να το ολοκληρώνει. Ο Μorante είναι πρωταγωνιστής και στο Dark Blue(s), ενώ το Love And Hate συμπληρώνει τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, σε μια επίδειξη του Guarini στο πιάνο. Το εξαιρετικό Four Of A Kind δεν είναι αριστούργημα, είναι όμως ένας δίσκος που γνωστοποιεί τους Goblin σε ένα νεότερο ακροατήριο δίνοντάς του το έναυσμα για μια διπλή αναζήτηση: το έργο των Goblin της 70s περιόδου και τις αντίστοιχες ταινίες που συνόδευσε μουσικά, αυτές του πάλαι ποτέ σπουδαίου ιταλικού κινηματογράφου.

Χρήστος Μήνος