Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
Έξι ολόκληρα χρόνια πέρασαν, σαν νεράκι, από τότε που απολαύσαμε για τελευταία φορά τους Socrates MK IV στο μόνιμο στέκι τους. Και γράφω MK IV αφού ο ίδιος ο Αντώνης όριζε τις εποχές του σχήματος ανάλογα με το ποιος τυμπανιστής δοκίμαζε την αντοχή των τεταμένων δερμάτων στα μετόπισθεν: Μπουκουβάλας, Τρανταλίδης, Αντύπας & Γιούλης. «Στα τύμπανα, ο θετός μου υιός από τις Ακαδημίες, Μάκης Γιούλης» έλεγε από σκηνής τα τελευταία δέκα χρόνια…
Αυτό που βιώσαμε στην οδό Ηπείρου την περασμένη Παρασκευή βέβαια δεν μπορεί να καταχωρηθεί ως συναυλία της θρυλικής μπάντας εν απουσία του πρεσβύτερου Τουρκογιώργη. Όμως αυτό δεν αναιρεί επουδενί το συναισθηματικό και ιστορικό απόβαρο της σύναξης αυτής, αφού είχαμε να δούμε άλλα τόσα χρόνια το Γιάννη επί σκηνής να παίζει hard rock, και μάλιστα με σημαντικούς συνεργάτες που υπήρξαν μακροχρόνια μέλη του γκρουπ, όπως η Μαρκέλα Παναγιώτου και ο Μάκης μας! Επιπροσθέτως, ο Άκης ήταν πάντοτε αυτός που σε κάθε ξαφνική απουσία του Σπάθα λόγω ανωτέρας βίας (π.χ. ασθένειας), γέμιζε αξιοπρεπέστατα τα τεράστια «παπούτσια» του. «Τα παίζει όλα, κανονικά, δε του φεύγει τίποτε» μου δήλωσε άλλωστε ο Σπάθας για τον Άκη σε πρόσφατη συνομιλία μας… Μα τι να λέμε τώρα ρε σεις, όταν ο Άκης κυκλοφορούσε το ιστορικό “Kaliostro” το 1992 ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του για τα Ελληνικά δεδομένα, γεγονός που τον ήθελε ήδη, από τότε, ντόπιο guitar hero -κάτι που υποστηρίζει με κάθε του ζωντανή εμφάνιση όπου κι αν σταθεί!
Μετά από γενική επιθυμία του επί τω πλείστων «ηλικιωμένου» κοινού, η πλατεία του μαγαζιού ήταν γεμάτη τραπέζια με καρέκλες, αφήνοντας γύρω-γύρω μια ανάσα για τους όρθιους. Η αλήθεια είναι πως η ανάσα αυτή κατάντησε τόσο δυσπρόσιτη έως αποπνικτική από το sold-out της βραδιάς, που δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναγκάστηκαν να βγαίνουν έξω κάθε τόσο. Όσοι δε ήταν μετρίου αναστήματος αντιμετώπιζαν και σοβαρό θέμα θέασης…
Κρίμα, αφού τα όσα συνέβηκαν επί σκηνής στάθηκαν υπέρ το δέον αντάξια των προσδοκιών μας!
Γύρω στις 22:30 οι Blue Airways ξεκίνησαν το θέαμα εντυπωσιακά με αυτό το καταπληκτικό ala Jethro Tull Intro που συνηθίζουν εδώ και αρκετό καιρό, για να σφίξουμε τη γροθιά στον αέρα με το “Going Down” να ακολουθεί κατά πόδας. Καίριες αναφορές σε ήρωες των συμβαλλομένων -που είναι και δικοί μας- γέμισαν το πρώτο μέρος με αγαπημένους ύμνους από Cream, Hendrix, Dire Straits, Clapton, μα και στο τελευταίο πανέμορφο μίνι lp/βιβλιαράκι της παρέας με γενικό τίτλο “Three Days of 1969”. Και ναι, ΔΕΝ ήμασταν λίγοι αυτοί που λαχταρούσαμε να απολαύσουμε τα καταιγιστικά “I Am the Man” & “Get It All” που έκλεισε πανηγυρικά την αυλαία και οδήγησε στο διάλειμμα για μπύρες και τσιγάρο.
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα πλέον όταν φανερά συγκινημένος ο Άκης ξεκίνησε το δεύτερο set με το λαοφιλές “Layla” για να προσκαλέσει τρεμάμενος το «δάσκαλό» του, με και χωρίς εισαγωγικά. Αγκαλιές και λόγια όμορφα ανταλλάχθηκαν μπρος τα μάτια μας από τους δυο χαρισματικούς κιθαρίστες, στα δυο μέτρα, και έγινε σαφές το παρεΐστικο της όλης υπόθεσης μονομιάς. Το θεμελιώδες “Hideaway” των Bluesbreakers του τιτάνα John Mayall επιλέχθηκε πρώτο, αφού δεδηλωμένα ο Γιάννης θεωρεί το συγκεκριμένο album «σχολείο». Δικό του, και όχι μόνο. Δικαίως! Το “Born Again” ήταν η πρώτη καίρια αναδρομή στον Ηλεκτρικό Σωκράτη για να γίνει ένα μικρό, πανέμορφο διάλειμμα προς τιμήν του Jimi από τα μοναδικά ακροδάχτυλα του Γιάννη που παίζει Hendrix όπως κανείς άλλος στη χώρα μας: “The Wind Cries Mary”. Στα καπάκια, να σου δυο πανέμορφες εκπλήξεις! Τα “The Bride” & “Destruction” σήκωσαν το τριχωτό της κεφαλής μου ως αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο του ότι οι Socrates ΗΤΑΝ μια από τις πιο προοδευτικές γκρούπες της χώρας μας, συγγράφοντας κομμάτια σαν κι αυτά εδώ που απαιτούν αχαλίνωτη φαντασία (συνθετικά) και τεράστια επιδεξιότητα (τεχνικά). Και να που δίπλα στον Άκη έλαμψαν εδώ ακόμη πιο πολύ οι δυο στυλοβάτες του rhythm section, αφού ο νεοαφιχθής Λεωνίδας Φιλίντας κατάφερε να γεμίσει άψογα την απουσία του αγαπημένου μας Σπύρου Μάζη και ο έμπειρος, καταιγιστικός Μάκης κέρδισε αξιωματικά, για πολλοστή φορά το θαυμασμό μας! Το “Mr. W.C.” και το επίσημο encore “Lady” πότισαν τη βαθιά λαχτάρα της πλειοψηφίας του κοινού (κι εμού του ιδίου!) για το αξέχαστο “Waiting for Something”, με το ανατριχιαστικό “Mountains” και το δημοφιλές “Starvation” να κλείνουν το κυρίως set καθώς πρέπει.
Έλα που το κατάμεστο club δεν έλεγε να αδειάσει παρά το προχωρημένο της ώρας! Το επίμονο χειροκρότημά μας ανάγκασε λοιπόν τους πέντε μουσικούς να δοκιμάσουν απροβάριστοι τα “Purple Haze” & “Bring It Home to Me” για χάρη μας ως κερασάκι στην τούρτα…
Με την ευχή να υπάρξει και ανάλογη συνέχεια παρά τις δυσκολίες που ο τόπος κατοικίας του Γιάννη τον θέλει ακριβοθώρητο (μένει σχεδόν μόνιμα πλέον στους Παξούς όπου και γεννήθηκε), πήραμε το δρόμο του γυρισμού με το επιδημικό “Keep on Rockin’ in a Free World” του Neil Young στα χείλια, αφού αυτό επέλεξε ο ηχολήπτης με του που σίγησε το πάλκο.
No problem at all!!!
Setlist: Μέρος Α’: |
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν www.livephotographs.com
Be the first to comment