Riverside – Love, Fear And The Time Machine

Addicted to Anathema

Από μόνη της η κυκλοφορία νέου Riverside δίσκου είναι λόγος να ασχοληθείς αποκλειστικά με αυτή, πόσο μάλλον όταν έχουν προηγηθεί ένας δίσκος που τους εδραίωσε ως τη νέα μεγάλη neo-prog rock / metal μπάντα της εποχής και ένα καταπληκτικό live στο Gagarin το 2013 (το καλύτερο που έχει παραβρεθεί ο υποφαινόμενος). Το χρονικό διάστημα της αποκλειστικότητας είναι αυτό που αλλάζει, σε κάθε κυκλοφορία τους. Το καλό με τους Πολωνούς είναι ότι ποτέ δε ξέρεις τι να περιμένεις από αυτούς διότι έχουν την τάση να αλλάζουν από δίσκο σε δίσκο, ειδικά μετά το “Second Life Syndrome”. Άλλοτε πιο σκληροί (με Tool στοιχεία), άλλοτε πιο ‘70s rock και άλλοτε πιο ψυχεδελικοί, κατάφερναν να σε εκπλήξουν κρατώντας σταθερή την ιδιαιτερότητα και τον χαρακτήρα τους. Έτσι και τώρα φαίνεται να κάνουν στροφή σε πιο ήπια μουσική, πιο ατμοσφαιρική και λιγότερα περίπλοκη, με πρωταγωνιστή τη χαρακτηριστική φωνή του Mariusz Duda.

Το “Love, Fear And The Time Machine”, όντας πιο ήρεμο, θυμίζει αρκετά Gazpacho, Anathema,  Crippled Black Phoenix και όπως πάντα Porcupine Tree, αφήνοντας στην άκρη τα Deep Purple στοιχεία του προηγούμενου δίσκου, τη μεγάλη διάρκεια τραγουδιών και το ογκώδες rhythm section, κρατώντας όμως τη ζεστή παραγωγή, κάποια σημεία με hammond και το μελωδικό παίξιμο του Piotr Grudzinski. Χαρακτηριστικά κομμάτια αυτής της λογικής τα “Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat)”, “Under The Pillow” και “Discard Your Fear”, τα οποία όμως, όπως και εν γένει ο δίσκος, δεν έχουν κάποια κορύφωση. Είναι απλώς ωραίες μελωδίες η μια μετά την άλλη που δεν οδηγούν πουθενά. Τόσο τον ακροατή όσο και την ίδια τη σύνθεση. Για prog μπάντα αυτό είναι ατόπημα.

Προσωπικά ξεχώρισα από τη μία το “Saturate Me”, μάλλον το πιο prog κομμάτι του δίσκου και αρκετά βαρύ θυμίζοντας αρκετά την “Rapid Eye Movement” εποχή τους, με εναλλαγή ρυθμών, όγκο στις κιθάρες, τεχνικά τύμπανα και πλήκτρα που θυμίζουν Eloy. -Αφού το έχουν. Πού το έχασαν στα άλλα τραγούδια;- Από την άλλη, το “Afloat”, χωρίς να είναι κάτι σπουδαίο, λόγω του ότι μου έφερε στο μυαλό το “Judgement” των Αnathema (legit). Τέλος, υπάρχει η τριπλέτα τραγουδιών που κλείνει τον δίσκο, τα “Towards The Blue Horizon”, “Time Travellers” και “Found (The Unexpected Flaw Of Searching)” που είναι πιο ταξιδιάρικα, με ακουστική κιθάρα σε σημεία, συναισθηματικά φορτισμένα ερμηνευτικά και με μελαγχολική διάθεση, κλείνοντας το δίσκο αφήνοντας μια γεύση διαφορετική από αυτή που αναπτύσσεται στην υπόλοιπη διάρκειά του.

Ίσως το “Love, Fear And The Time Machine” να είναι το επόμενο βήμα στη δισκογραφία τους (για τους ίδιους), ίσως να είναι και μια εμπορική στροφή (για αρκετούς από τους οπαδούς τους), για εμένα όμως είναι απλά το πιο αδύναμo album τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακό. Πρόκειται για έναν καλό δίσκο που όμως υστερεί σε σχέση με τους προκατόχους του, τόσο στιλιστικά όσο και συνθετικά. Στιλιστικά, γιατί δείχνουν να ξεκόβουν από την εποχή των τριών πρώτων albums, αντιθέτως φαίνεται και από το εξώφυλλο ότι έχουν περάσει σε μια νέα περίοδο που ξεκίνησε με το “S.O.N.G.S.”, ότι και αν σημαίνει αυτό. Συνθετικά, γιατί είναι ένας δίσκος σχετικά “εύκολος” για Riverside. Ίσως να είναι ο τέλειος για να συστηθεί η μπάντα σε έναν νέο οπαδό (ηλικιακά). Eγώ θα περιμένω τον επόμενο.

7.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

Πάρτο αλλιώς, θα βρούμε

Οι αδυναμίες σε μπάντες δεν κρύβονται (σαν το βήχα ένα πράγμα). Οι Riverside είναι ένας τέτοιος βήχας για εμένα. Τα “Out Of Myself” και “Second Life Syndrome” βρίσκονται πολύ συχνά στις playlist μου ενώ όταν το 2009 κυκλοφόρησαν το “Anno Domini High Definition” είχα πει ότι αν αυτό το δίσκο τον είχαν βγάλει οι Dream Theater θα παραμιλούσε ο κόσμος. Τώρα που τον έβγαλε μια μικρότερη μπάντα από την Πολωνία έχαιρε αναγνώρισης, αλλά νομίζω δεν ξέφυγε πολύ από το σχεδόν underground status της μπάντας.

Το 2013 η μπάντα επέστρεψε σαν μεγάλη μπάντα κυκλοφορώντας το “Shrine Οf New Generation Slaves” το οποίο ήταν πολύ καλό μεν, αλλά έδειχνε μια διαφορετική, πιο ευθεία hard rock προσέγγιση στον ήχο της μπάντας. Το “S.O.N.G.S.” έδειχνε την κατεύθυνση την οποία θα ακολουθούσαν οι Πολωνοί στον επόμενο δίσκο τους. Ο Mariusz Duda πριν την κυκλοφορία του δίσκου είχε δηλώσει ότι σκοπός τους ήταν να εγκαταλείψουν τα heavy riffs και να φτιάξουν ένα πιο θετικό upbeat δίσκο.

Φαντάζομαι πως το αποτέλεσμα δικαιώνει την παραπάνω δήλωση, αφού το “Love, Fear And the Time Machine” είναι πιο upbeat με περισσότερα pop στοιχεία. Θυμίζει σε αρκετά σημεία περισσότερο τον τελευταίο δίσκο των “Walking On A Flashlight Beam” των Lunatic Soul (κλικ) παρά τους παλιότερους Riverside. Ακόμα, οι προσωπικές δουλειές του Steven Wilson έρχονται συχνά στο μυαλό, όπως και οι τελευταίες δουλειές των Anathema. Πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τα στοιχεία που έκαναν τους Riverside ξεχωριστούς. Η φωνή του Mariusz Duda είναι όπως πάντα γεμάτη συναίσθημα και το μπάσο του σε αρκετές στιγμές είναι μπροστά στη μίξη. Μεγάλη ποικιλία υπάρχουν και στους ήχους του Michal Lapaj στα πλήκτρα, ενώ ο Piotr Kozieradski είναι σταθερά εξαιρετικός στα τύμπανα. Ο Piotr Grudzinki όπως και στο “S.O.N.G.S.” “περιορίζεται” σε έναν πολύ καλό ροκ κιθαρίστα. Δυστυχώς και εδώ λείπουν τα όμορφα μελωδικά ατμοσφαιρικά leads που σε έκαναν να ανατριχιάζεις.

Όπως και στο “S.O.N.G.S.” υπάρχουν και εδώ τραγούδια που φέρνουν στο μυαλό  τις λίγο παλιότερες μέρες. Τα “Caterpillar And The Barbed Wire” και “Saturated Me” έχουν μεγαλύτερα instrumental μέρη που γίνονται λίγο πιο heavy, και δίνουν την ευκαιρία για ωραίες εναλλαγές μεταξύ των μουσικών. Από τα πιο… pop κομμάτια το ανεβαστικό “#Addicted” θα μπορούσε άνετα να ακούγεται σε κάποιο ραδιόφωνο, ενώ το “Towards The Blue Horizon” είναι μια κλασσική Riverside μπαλάντα στα χνάρια του “We Got Used to Us”. 

Το “Love, Fear And The Time Machine” ακολουθεί τα χνάρια του προκατόχου του, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι απαραιτήτως κακό, αφού ήδη βρίσκεται ψηλότερα στα charts από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ των Πολωνών. Είναι ένας καλός δίσκος που ακούγεται πολύ εύκολα από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις. Στις πολλαπλές ακροάσεις όμως, κάποια σημεία χάνουν το ενδιαφέρον τους. Οι Riverside έχουν επιστρέψει με momentum μεγάλης μπάντας έχοντας αλλάξει τον ήχο τους, κάνοντάς τον πιο άμεσο με αρκετά hard rock στοιχεία, κάτι το οποίο προσωπικά με κάνει να νοσταλγώ…

7 / 10

Λευτέρης Σταθάρας