Leprous – Malina

Intro: Tasos Poimenidis
Translation: A. Mantas, T. Patsos
02 / 09 / 2017

Leprous don’t need any introduction anymore. The last five or six years they are one of the most promising and innovative acts of the progressive metal scene with constant and ever-flowing inspiration, prone to experimentation and a totally personal style. Their popularity is on the up and up in the entire Europe and in Greece especially have a healthy fanbase. Two years plus a few months after the release of the exceptional The Congregation they come back with their sixth album and fourth under InsideOut in a row.

If the compositions had a colour, it would be Raspberry’s purple

When it was rumoured in the autumn of last year that Leprous would return with a new album in 2017, I wondered, along with many other fans of the band, if it was a hasty step, aiming solely at remaining at the fore and maintaining the increasing momentum of their three previous albums. There was every reason for such fears since we have witnessed repeatedly how bands that stick to the schedule “new album every two years and tour as much as possible in between” end like.

My personal doubts dissipated when they released the first single off the album, the now fan-favourite From the Flame and it was an educated guess to think that a very good, to say the least,  album was on its way. With the aforementioned tune, as well as Mirage, Stuck and Illuminate, Leprous prove that the radio friendly, if you will, aura can be meaningful without taking the edge off quality. The aforesaid songs encompass all the addictive elements of Leprous’ past plus the necessary vocal melodies that render them earworms. I have no doubt that many of them will be an indispensable part of their setlist for the years to come and they are already favourites among the fans.

The addition of cello to songs like Stuck and Last Milestone reveal a new dimension of Leprous, unseen so far. Especially the latter is flawlessly crafted and performed. With keyboards, sentimental vocals and wonderful, almost cinematic cello themes as signposts, it catches the listener off their guard and seduces them with its dynamics and loads of emotion. It is unquestionably one of the highlights of the album and an ideal epilogue.

Einar Solberg is in top form, living up to the theatricality and eloquence he has accustomed us to. A peculiar and gifted frontman and composer, the compositional reference point of Leprous with his tell-tale and remarkably unique voice as well as his playing that sometimes is the backbone of the compositions. His lyrics are totally personal, sung with passion and loaded with emotion. The young wonder-drummer Baard Kolstad rips along, an intelligent and resourceful musician who takes the songs to the next level with his dexterous and imaginative playing. The guitars of, the old-timer now, Tor Odmund Surhke and the newbie’s Robin Ognedal are pushed back in the mix, but they still play an important role to the development of the songs. There is an obvious lack in distortion and heaviness, but this is not the case when it comes to inspiration, even though their role is more discreet compared to the rest instruments and the vocals.

Leprous come up with one more interesting outing, keeping up the good string of very-good-to-excellent albums. This is the sixth one and counting since Tall Poppy Syndrome back in 2009, an impressive chain, if anything, that we hope will go on. Malina is a diverse, but also very cohesive album, as if every song is a chapter of a book. Granted, it is a release that composition-wise did not break new ground at all times, but sonically did go further while in some parts it portrayed a different, unexpected side of the band, preserving their features and personal style. A perfect record? I guess not, but calling it great and inspired is fine by me; probably a notch below the previous ones, but no matter.
Personal obsessions: Bonneville, From the Flame, Mirage, The Weight of Disaster, The Last Milestone.

8.5 / 10

Tasos Poimenidis

2^nd opinion

Α great return album by the Norwegians, who, after “testing the waters” of change with Coal and The Congregation, seem to have solidified on their style and found the near-perfect balance. The Mars Volta-inspired relentless syncopation is exchanged with anthemic refrains in short compositions with many ideas. Songs develop perhaps predictably but don’t need to turn to mini-epics to convince of the depth of composition. Muse, Radiohead και Mastodon mix in the sound, which retains its heaviness, resulting in a work with plenty of character. If this is Leprous’ light side, we surely want more.

Highlights:  Illuminate, The Weight of Disaster

8 / 10

Thanos Patsos

Εισαγωγή: Τάσος Ποιμενίδης
Μετάφραση: A. Mαντάς, Θ. Πάτσος
02 / 09 / 2017

Οι Leprous δεν χρειάζονται πλέον και πολλές συστάσεις. Εδώ και πέντε-έξι χρόνια αποτελούν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα και πρωτοπόρα σχήματα της progressive metal σκηνής, με διαρκή και συνεχόμενη έμπνευση, διάθεση για πειραματισμό και απόλυτα προσωπικό ήχο. Η δημοτικότητά τους είναι διαρκώς αυξανόμενη σε όλη την Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα διατηρούν πολλούς φίλους. Δύο χρόνια και μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού The Congregation (οι κριτικές μας εδώ) επιστρέφουν με τον έκτο δίσκο τους και τέταρτο συνεχόμενο με την Inside Out.

Αν οι συνθέσεις είχαν χρώμα θα ήταν το μωβ του Raspberry

Όταν πέρυσι προς το φθινόπωρο ακούστηκε πως οι Leprous θα επέστρεφαν μέσα στο 2017 με καινούριο δίσκο ο γραφών, όπως και πολλοί φίλοι του συγκροτήματος, αναρωτιόταν μήπως ήταν μια τρόπον τινά βιαστική κίνηση ώστε απλά να παραμείνουν στο προσκήνιο και να διατηρήσουν την γνησίως αύξουσα δυναμική που επέδειξαν στους τρεις προηγούμενους δίσκους. Ο φόβος ήταν σαφής και βάσιμος, μιας και έχουμε διαπιστώσει πολλάκις τι συμβαίνει στα συγκροτήματα που έχουν το πρόγραμμα «κάθε δύο χρόνια δίσκος και ενδιάμεσα όσο πιο πολλές περιοδείες μπορούμε».

Οι αμφιβολίες μου προσωπικά διαλύθηκαν με το άκουσμα του πρώτου single που κυκλοφόρησαν, το fan favourite πλέον From the Flame και διαισθάνθηκα ότι θα ακολουθήσει μια το λιγότερο πολύ καλή κυκλοφορία. Με το προαναφερθέν τραγούδι, όπως και με τα Mirage, Stuck, Illuminate οι Leprous αποδεικνύουν ότι μπορεί η ραδιοφωνική, ας μου επιτραπεί η έκφραση, αύρα να είναι ουσιαστική και χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα. Τα προαναφερθέντα τραγούδια έχουν όλα τα εθιστικά στοιχεία που οι Leprous έχουν αναδείξει στο παρελθόν και την απαραίτητη μελωδική δομή για να δημιουργήσουν ηχητικές εμμονές στον ακροατή. Είμαι σίγουρος ότι πολλά εξ αυτών θα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του setlist τους τα επόμενα χρόνια και ήδη για τους οπαδούς τους είναι αγαπημένα.

Η παρουσία του cello σε τραγούδια όπως το Stuck και το Last Milestone δείχνουν ένα πρόσωπο της μπάντας που δεν το είχαμε ξαναδεί μέχρι τώρα. Ειδικά το τελευταίο είναι άριστα δοσμένο και εκτελεσμένο κομμάτι. Με γνώμονες τα πλήκτρα, τα συναισθηματικά φωνητικά και τα υπέροχα, σχεδόν κινηματογραφικά θέματα στο cello εκπλήσσει και θέλγει με τις δυναμικές του και το συναισθηματικό του βάρος. Αναμφίβολα από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου και ιδανικός επίλογος.

Ο Einar Solberg βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, διατηρώντας τη θεατρικότητα και την εκφραστικότητα που είχαμε συνηθίσει. Ένας ιδιαίτερος και χαρισματικός frontman και συνθέτης και το συνθετικό σημείο αναφοράς των Leprous, τόσο με τη χαρακτηριστική και ιδιαίτερα προσωπική φωνή του όσο και με τα πλήκτρα του που πολλές φορές αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά των συνθέσεων. Οι στίχοι του απολύτως προσωπικοί που τους αποδίδει με πάθος και μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Άξιος συνοδοιπόρος αυτός ο νεαρός drummer-φαινόμενο Baard Kolstad, ένας ευφυέστατος και προικισμένος μουσικός που ανεβάζει επίπεδο τις συνθέσεις με το περίτεχνο και ευφάνταστο drumming του. Oι κιθάρες της παλιού πλέον Tor Odmund Surhke και του καινούριου Robin Ognedal βρίσκονται πιο πίσω στις συνθέσεις αλλά παίζουν ακόμη σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των τραγουδιών. Έχουν εμφανώς χάσει σε distortion και βαρύτητα, όχι όμως σε έμπνευση αν και πλέον φανερά έχουν λίγο πιο διακριτικό ρόλο σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα και τη φωνή.

Οι Leprous παρουσιάζουν μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, συνεχίζοντας το σερί των πολύ καλών έως τέλειων δίσκων. Φτάνουμε αισίως στους έξι και από το εκπληκτικό Tall Poppy Syndrome του 2009, μέσα σε οχτώ χρόνια, ένα αν μη τι άλλο εντυπωσιακό σερί που ελπίζουμε να συνεχίσει. Το Malina είναι ένας δίσκος με ποικιλία αλλά μεγάλη συνεκτικότητα, που ακούγεται ενιαία και αναπόσπαστα λες και κάθε τραγούδι είναι και ένα διαφορετικό κεφάλαιο ενός βιβλίου. Μια κυκλοφορία που παρότι σε αρκετά σημεία είναι γεγονός ότι δεν πήγε πολλά βήματα παραπέρα συνθετικά πήγε σίγουρα μπροστά ηχητικά, ενώ σε άλλα έδειξε ένα διαφορετικό πρόσωπο του σχήματος που δεν περιμέναμε να το δούμε, διατηρώντας τα στοιχεία τους και τον προσωπικό τους ήχο. Τέλειος δίσκος; Δε θα το έλεγα. Θα τον έλεγα όμως εξαιρετικό και εμπνευσμένο. Μάλλον λίγο κάτω από τα προηγούμενα, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Προσωπικές εμμονές: Bonneville, From the Flame, Mirage, The Weight of Disaster, The Last Milestone.

8.5 / 10

Τάσος Ποιμενίδης

2^η γνώμη

Eξαιρετική επιστροφή από τους Νορβηγούς, οι οποίοι, αφού στις προηγούμενες δύο δουλειές τους πειραματίστηκαν με μεγάλες αλλαγές στον αρχικό τους ήχο, εδώ φαίνεται να βρίσκουν την σχεδόν τέλεια ισορροπία. Έχουν πάρει τον ήχο των The Mars Volta και τον έχουν φέρει στα μέτρα τους με ακατάπαυστο syncopation και ανθεμικά ρεφραίν. Πολλαπλές ιδέες μέσα σε τετράλεπτα κομμάτια, που μπορεί να εξελίσσονται προβλέψιμα αλλά που δε χρειάζεται πλέον να μεταβάλλονται σε μικρά epic για να πείσουν για την ποιότητα τους. Muse, Radiohead και Mastodon χωράνε όλοι σε αυτή τη δυναμική δουλειά με περίσσιο χαρακτήρα. Αν αυτή είναι η light πλευρά τους, θέλουμε κι άλλο.

Ξεχώρισα τα Illuminate και The Weight of Disaster.

8 / 10

Θάνος Πάτσος