Dream Theater – Distance Over Time

Intro: Dimitris Kaltsas
26 / 03 / 2019

The decline of the Dream Theater releases is a common ground even amongst their most loyal fans in the last years (even 17 for some). The issue becomes bigger not just because the band is huge in the metal world, but the timeless leader of progressive metal that appeared and got gigantic because of their unique and fresh sound. The truth is that the things became bad with A Dramatic Turn of Events (2011) and Dream Theater (2013) and it reached (or even gone beyond) unbearable with The Astonishing (2016).

This year’s Distance Over Time seems to find the band in a creative rise. Only the thought of that makes the fans impatient or even excited for the result.

A predictable improvement

Let’s start with an assumption. The days that Dream Theater were prodigals, pioneers, bold and inspired are long gone. The present album cannot reach the levels of their previous great releases, and to be exact it’s quite far from those albums and someone that loves their music and at the same time keeps a non a fanboy attitude toward such a loved band can see that. Their sound is not far from the classic Dream Theater sound they have set, there are no surprises nor changes from whatever someone has in his mind when he hears “new Dream Theater album”.

Some of the positive things that one can hear in Distance over Time. The production is impeccable both in sound and mix. The instruments have space to breathe. Especially, the drum sound is to be taught in a seminar. Myung and Mangini are the big stars of the album with great ideas in the songs and they are one of the best rhythm sections in music right now. Petrucci’s solos don’t tend too much in exaggeration and are great in both tone and ideas. The times he exaggerates are there, but his playing is always flashy and definitely interesting.

And now for the negatives. There is not a single big track. And I’m not talking about duration long, but in value. There is nothing bad though, however most tracks are mediocre with some good instances. That’s probably the most annoying thing in the album. It’s a flat listen without any peaks. Personally, I’d prefer an album with 4 exceptional songs and then couple of bad ones that this flat album. They’re playing amazingly, but nothing too remarkable. In the negatives we should also put James Labrie who is indifferent in his mostly predictable vocal lines.

The album is quite compact and less spread out from what they are used to, with small durations and quite heavy elements in the guitars which most of the times resembles sounds from Black Clouds and Silver Linings, Train of Thought and A Dramatic Turn of Events. There are some more melodic parts that bring some variation. Untethered Angel and Paralyzed have lots of cliché Dream Theater elements, like heavy guitars and themes in the keyboards that always make the listener think that they have heard them before. They’re not bad songs, but none have the aura of a song that will be memorable. Special note for Fall Into the Light with the change in the acoustic part somewhere in the middle being the most interesting things in the album with Barstool Warrior with the impressive intro resembling a more metallized version of Kansas however the next part of the song being quite trivial for a Dream Theater song. Room 137 is indifferent, S2N is very interesting and heavy, while At Wit’s End is the most progressive song with its changes in times and themes, giving a nice feeling in the record. A feeling that gives the impression that is a very well played album, with a lot of nice parts but without any great inspiration and no classic aura.

If for the previous two releases the feeling was that they were weak, you can’t actually say that for the present album. It’s not however a big album. It’s an above average album which will please the faboys of this big bang while most of the people will quickly forget it.

5.5 / 10

Tasos Poimenidis

2^nd opinion

At least for the last 5 years, Dream Theater release indifferent albums and Distance Over Time doesn’t really try to renew their stagnant musical chapter. It’s a potpourri of their sound after the quite important departure of Mike Portnoy grafted with elements from their past successes. If they were giving me a collection of their songs from their music swam, I wouldn’t  see any difference from the present release. Some good riffs, great production and a good performance from the quite debatable Labrie, are not enough for the second wind that the most optimistic fans await.

Yes, S2N and Room 137 are dynamic and made to be performed live, yes they are virtuosos, yes there are changes in songs like Pale Blue Dot but did we really wait 2019 to prove that to us? If those are our expectations from a band that created masterpieces, created a whole school and nurtured most of the progressive metal fans, then it seems that it’s quite late now for Dream Thetater and it would be nice for our conscience for them to stop wrinkling their image.

5.5 / 10

Meletis Doulgkeroglou

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
26 / 03 / 2019

Η πτωτική πορεία των κυκλοφοριών των Dream Theater είναι κοινός τόπος μεταξύ ακόμα και των πιο πιστών οπαδών τους τα τελευταία αρκετά χρόνια (έως 17 για πολλούς). Το θέμα αποκτά αυτομάτως μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς η συγκεκριμένη μπάντα δεν είναι απλά ένα μεγάλο όνομα στο παγκόσμιο metal στερέωμα, αλλά ο διαχρονικός σημαιοφόρος του progressive metal που εμφανίστηκε και γιγαντώθηκε εξαιτίας ακριβώς της πρωτοτυπίας τους και της φρεσκάδας του ήχου τους που έχουν προ πολλού απολέσει. Η αλήθεια είναι ότι το κακό παραέγινε με τα A Dramatic Turn of Events (2011) και Dream Theater (2013) και άγγιξε (ή και υπερέβη) τα όρια του ανυπόφορου στο The Astonishing (2016).

Το φετινό Distance Over Time φαίνεται να βρίσκει την μπάντα σε δημιουργική άνοδο. Ακόμα και η υποψία αυτού εύλογα προκαλεί αδημονία έως ενθουσιασμό σε πρώην και νυν πιστούς του ήχου τους.

Mια προβλέψιμη βελτίωση

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Οι ημέρες που οι Dream Theater ήταν ακμαίοι, ρηξικέλευθοι, τολμηροί, εμπνευσμένοι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το παρόν album δεν μπορεί επ’ ουδενί να φτάσει τα επίπεδα των μεγάλων albums του παρελθόντος τους, για την ακρίβεια είναι πολύ μακριά από αυτά και κάποιος που αγαπά πολύ τη μουσική τους και ταυτόχρονα κρατάει μια αρκετά μεγάλη και μη οπαδική απόσταση από ένα τόσο αγαπημένο συγκρότημα μπορεί εύκολα να το δει. Ηχητικά δεν απέχει πολύ από τον κλασικό ήχο των Dream Theater που έχει παγιωθεί πλέον, δεν υπάρχουν εκπλήξεις ούτε διαφοροποιήσεις από αυτό που κάποιος θα είχε στο μυαλό του ακούγοντας τη φράση “καινούριος δίσκος Dream Theater”.

Ας ξεκινήσουμε με μερικά θετικά πράγματα που συναντά κανείς στο Distance Over Time. Η παραγωγή είναι υποδειγματική τόσο σε ήχο , όσο και σε μίξη. Τα όργανα αναπνέουν. Ειδικά ο ήχος των τυμπάνων είναι σεμιναριακού επιπέδου. Ο Myung και ο Mangini είναι οι πολύ μεγάλοι πρωταγωνιστές στο album με πραγματικά εξαιρετικές ιδέες στο υλικό, ένα από τα καλύτερα rhythm section εκεί έξω ασυζητητί. Τα solos του Petrucci όταν δεν ξεφεύγουν στην υπερβολή είναι εκπληκτικά σε τόνο και ιδέες. Πολλές φορές βέβαια οι υπερβολές δεν λείπουν, αλλά το παίξιμο του είναι πάντοτε flashy και σίγουρα ενδιαφέρον.

Πάμε και στα αρνητικά. Δεν υπάρχει ούτε ένα μεγάλο κομμάτι. Και δεν μιλάω για διάρκεια αλλά για αξία. Δεν υπάρχει και κάτι κακό βέβαια, αλλά τα περισσότερα κομμάτια είναι μέτρια με κάποια καλά σημεία. Αυτό ίσως είναι και το πιο ενοχλητικό πράγμα στον δίσκο. Είναι ένα flat πράγμα χωρίς έξαρση. Προσωπικά θα προτιμούσα να είχε τέσσερα εξαιρετικά κομμάτια και τα υπόλοιπα να ήταν κάκιστα παρά αυτό το επίπεδο album που ακούω τώρα. Καλοπαιγμένο, αλλά τίποτα το αξιοσημείωτο. Στα αρνητικά να καταγραφεί και ο παντελώς αδιάφορος  James LaBrie με τις φωνητικές του γραμμές να είναι προβλέψιμες στην πλειοψηφία τους.

Ηχητικά ο δίσκος είναι πολύ πιο συμπαγής και λιγότερο απλωμένος από ό,τι μας έχουν συνηθίσει, με μικρές για τα δεδομένα τους διάρκειες και έντονο το heavy στοιχείο στις κιθάρες που πολλές φορές κοιτάνε προς τα Black Clouds and Silver Linings, Train of Thought και A Dramatic Turn of Events, όπως και γενικότερα οι περισσότερες συνθέσεις. Δε λείπουν φυσικά και τα πιο μελωδικά σημεία, που δίνουν κάποια ποικιλία. Tα Untethered Angel και Paralyzed έχουν μέσα πολλά κλισέ πλέον στοιχεία Theater, όπως τις βαριές κιθάρες και θέματα στα πλήκτρα που κάνει τον ακροατή να νιώθει ότι τα έχει ξανακούσει. Δεν είναι άσχημα τραγούδια, αλλά δεν έχουν αύρα κομματιού που θα μείνει. Αξιόλογο το επόμενο Fall Into the Light που η αλλαγή του στο πιο ακουστικό σημείο περίπου στη μέση είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα στο δίσκο όπως και το Barstool Warrior, με την εντυπωσιακή εισαγωγή να παραπέμπει σε επιμεταλλωμένη εκδοχή των Kansas για να ακολουθήσει μια κάπως τετριμμένη όμως συνέχεια για Dream Theater. Αδιάφορο το επόμενο Room 137, πολύ ενδιαφέρον και heavy και με αρκετές αλλαγές το S2N, ενώ το πιο progressive με την έννοια αλλαγών, χρόνων και εναλλαγών θεμάτων μάλλον πάει στο At Wit’s End, ένα από τα κομμάτια που σώνει λίγο τη γενικότερη αίσθηση που αφήνει ο δίσκος. Μια αίσθηση την οποία θα λέγαμε ότι ο ακροατής ακούει έναν πολύ καλοπαιγμένο δίσκο με αρκετά ωραία σημεία αλλά χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση και αύρα κλασικού.

Αν για τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες η γενική εντύπωση είναι ότι ήταν αδύναμες, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς για το παρόν album. Δεν είναι όμως και πολύ μεγάλος δίσκος. Είναι ένας μέτριος προς καλός δίσκος που θα ευχαριστήσει λογικά τους φανατικούς οπαδούς του μεγάλου αυτού συγκροτήματος, ενώ για τον περισσότερο κόσμο θα ξεχαστεί γρήγορα θεωρώ.

5.5 / 10

Τάσος Ποιμενίδης

2^η γνώμη

Την τελευταία 5ετία τουλάχιστον, οι Dream Theater παράγουν αδιάφορες κυκλοφορίες και το Distance Over Time δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να ανανεώσει το στάσιμο μουσικό τους κεφάλαιο. Ένα ποτ πουρί του ήχου τους μετά τη φυγή του Portnoy που τελικά ήταν πολύ σημαντική, μπολιασμένο με στοιχεία δανεισμένα από τις επιτυχίες του παρελθόντος. Εάν μου έδιναν να ακούσω μια συλλογή από τραγούδια του συνθετικού τους τέλματος δε θα διέκρινα ιδιαίτερη διαφορά με την παρούσα κυκλοφορία. Κάποια καλά riffs, η εξαιρετική παραγωγή και η καλή ερμηνεία του έντονα αμφισβητήσιμου LaBrie δεν αρκούν για τη δεύτερη εφηβεία που οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί περιμένουν.

Ναι, τα S2N, Room 137 είναι δυναμικά και παρασκευασμένα για το σανίδι, ναι, είναι βιρτουόζοι μουσικοί, ναι, υπάρχουν εναλλαγές σε συνθέσεις όπως το Pale Blue Dot αλλά περιμέναμε το 2019 να μας το αποδείξει; Αν αυτές και μόνο είναι οι προσδοκίες μας από ένα συγκρότημα που δημιούργησε αριστουργήματα, δημιούργησε μια ολάκερη σχολή και γαλούχησε τους περισσότερους από τους προοδευτικούς μεταλλικούς οπαδούς , ε… τότε διαφαίνεται πως το πλήρωμα του χρόνου έχει έρθει για τους Dream Theater και καλό θα είναι να μην τσαλακώνονται ακόμα περισσότερο στη συνείδηση μας.

5.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου