[Code666, 2022]
Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Οι Σκωτσέζοι Ashenspire, πέντε χρόνια μετά το Speak Not of the Laundanum Quandary, κυκλοφορούν το δεύτερο τους δίσκο Hostile Architecture για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα σύγχρονα συμφραζόμεντα της σκληρής μουσικής. Η avant-garde κατεύθυνση των συνθέσεων συνδυάζεται με τη καταβύθιση στο σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μουσική που θέλει να προχωρήσει πέρα από τις συμβάσεις και στίχοι που θέλουν να συνομιλήσουν για κάτι πέρα από τη δεδομένη κοινωνική πραγματικότητα. Οι Ashenspire είναι μια σπάνια μπάντα από όποια σκοπιά και να την δεις.
[bandcamp width=100% height=120 album=1166133502 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Το όραμα μιας ξεχασμένης αίσθησης αλλαγής
«Εχθρική αρχιτεκτονική» είναι η τάση που θέλει να καταστήσει τις σύγχρονες πόλεις αδιάβατες για τους έχοντες λιγότερα, το δημόσιο χώρο απρόσβλητο από την παρουσία αστέγων και ανθρώπων του περιθωρίου. Είναι οι πόλεις που όχι μόνο εθελοτυφλούν στη κοινωνική πραγματικότητα, αλλά επιπλέον θέλουν να εξοβελίσουν την απόκληρη ανθρώπινη παρουσία από την επικράτεια τους.
Οι Ashenspire στήνουν τη μουσική τους ανατέμνοντας τη σύγχρονη αστική εμπειρία του ύστερου καπιταλισμού. Ο εκλιπών Mark Fisher μιλούσε για τη πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στην εμπέδωση του καπιταλιστικού ρεαλισμού, ενός κόσμου που δεν μπορεί να φανταστεί ένα καινούργιο μέλλον όπως αυτός του 20ού αιώνα και οι Ashenspire περιγράφουν με τα κομμάτια τις πληγές του.
Με μια ειλικρινή avant-garde διάθεση χρησιμοποιούν το σκληρό metal σαν βατήρα πειραματισμών που εκφράζονται με τη χρησιμοποίηση του σαξοφώνου και την ευρεία χρήση βιολιού. Ο ήχος τους διαμορφώνεται σαν ένα επιτυχημένο αμάλγαμα επιρροών από το παρόν μας, μπάντες όπως οι Forest of stars, οι White Ward και από έναν ωκεανό της μουσικής πρωτοπορίας του 20ού αιώνα με εμβληματικότερη αναφορά τους King Crimson. H φωνή του Alasdair Dunn (ο οποίος είναι ταυτόχρονα και ο ντράμερ) ισορροπεί ανάμεσα στην οργή και στην απελπισία πρέπει είναι ο παράγοντας που κάνει το δίσκο μια ξεχωριστή εμπειρία.
Η πρωτοτυπία του Hostile Architecture έγκειται στην αληθοφάνεια των συνθέσεων του. Η μουσική γίνεται αναγκαίο υποστύλωμα των στίχων και οι στίχοι αναπνέουν μόνο μέσα στο σκοτεινό λαβύρινθο των συνθέσεων. Μια τρομερή ένταση κυοφορείται στο υπόβαθρο του Hostile Architecture που ξεσπά σαν ορμητικό ποτάμι που σε αναγκάζει να το προσέξεις. Προοδευτική μουσική που δεν επαναλαμβάνει μονότονα το εμβληματικό της παρελθόν, δεν ομφαλοσκοπεί μιμούμενη το ήδη συντελεσμένο αλλά που θέλει να μιλήσει, όσο δύσκολο και αν είναι τον 21ό αιώνα, μια νέα γλώσσα.
Ο Μark Fisher εισήγαγε στα φαντάσματα της ζωής του την έννοια του hauntology και της βαθύτατης μελαγχολικής διάστασης που εμπεριέχει. Η μελαγχολία που προτείνει δεν είναι μια καταθλιπτική συνθηκολόγηση με το παρόν, το ακριβώς αντίθετο: είναι η άρνηση να αφομοιωθείς με την πραγματικότητα ακόμα και αν ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς ως απροσάρμοστος. Οι Ashenspire είναι αυτό το παράδειγμα ανυπότακτης μουσικής που ενώ χαρτογραφεί τη σύγχρονη καπιταλιστική εμπειρία αρνείται να παραδοθεί σε αυτήν. Η μουσική τους είναι ένα όραμα μιας ξεχασμένης αίσθησης αλλαγής.
9 / 10
Χρήστος Μήνος
2η γνώμη
Η δεύτερη δουλειά των Ashenspire από την Γλασκόβη είναι σοκαριστικά τολμηρή, προκλητική, μουσικά όσο και στιχουργικά. H ακραία ηχητική βάση που παραπέμπει κυρίως στο metal, επεκτείνεται παρόλα αυτά σε ακόμα πιο αβυσσαλέα και στοιχειωμένη κατεύθυνση. Η επιτηδευμένη, καλλιτεχνικά άρτια «παραφωνία» συνοδευόμενη από ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα μέσω εγχόρδων, πνευστών σε συνδυασμό με μανιασμένα φωνητικά να επαναλαμβάνουν υπνωτισμένα τους στίχους σαν μανιφέστο. Η όλη αισθητική αποδίδεται ως ένα avant-garde musical με σοβαρότητα και κατάνυξη όπως αξίζει σε ένα έργο τέτοιας βαρύτητας και φυσικά ο λυρισμός έχει έντονη παρουσία μέσα σε δαιδαλώδεις ενορχηστρώσεις. Ενδείκνυται για τους λάτρεις του RIO / avant-prog – κι ειδικά για αυτούς των Henry Cow – λόγω του αναρχικού και αντικαπιταλιστικού περιεχομένου, την γενική στάση και προσέγγιση. Το Cable Street Again είναι η αγαπημένη στιγμή σε αυτό το διεστραμμένο αριστούργημα. Σαγηνευτικά ασυμβίβαστο και ενοχλητικά αφυπνιστικό, το Hostile Architecture είναι βουτηγμένο μέσα στην ταξική οργή και στοχεύει με την επιθετικότητα και την αποδόμηση να μας υπενθυμίσει πως η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα δεν είναι αποτελέσματα φυσικών καταστροφών.
9 / 10
Γιάννης Ζαβραδινός
