Yuka & Chronoship – The 3rd Planetary Chronicles

Earth-tales and prog-ships

Αισίως τρίτος δίσκος για την keyboard-ίστρια Yuka Funakoshi και το συγκρότημά της, η οποία έχοντας στο πλάι της ένα σταθερότατο line-up που απαρτίζεται από τρεις εξαιρετικούς μουσικούς (Takashi Miyazawa στην κιθάρα, Shun Taguchi στο μπάσο, Ikko Tanaka στα drums) και υπό την δισκογραφική στέγη της βρετανικής Cherry Red, υλοποίησε ένα αρκετά φιλόδοξο album. Και φυσικά μόνο φιλόδοξο μπορεί να χαρακτηριστεί το εγχείρημα των Yuka & Chronoship να ηχογραφήσουν έναν instrumental δίσκο με βασικό concept την ιστορία, την εξέλιξη και την φανταστική συνέχεια του Πλανήτη Γη.

Κόντρα στην ροή του κειμένου, να επισημάνω ως θετικότατη την αλλαγή του logo τους, μιας και στον προηγούμενο τους δίσκο η αναφορά στους Yes ήταν κάτι παραπάνω από προφανής. Με τίτλο “The 3^rd Planetary Chronicles” οι Ιάπωνες neo-proggers κάνουν θεματολογικά ιστορικές στάσεις στην δημιουργία του Πλανήτη μας, στη Λίθινη Εποχή, στις αστρονομικές θεωρίες του Κοπέρνικου και του Γαλιλαίου, στην βιομηχανική επανάσταση, στην πρώτη πτήση αεροπλάνου των αδελφών Wright και στη θεωρία της σχετικότητας.

Στο μουσικό σκέλος του δίσκου, η μπάντα επιδίδεται σε neo-symphonic prog με εντελώς σύγχρονη προσέγγιση και με βασικό άξονα την μελωδία. Ο instrumental χαρακτήρας του βοηθάει την μπάντα να ξεδιπλωθεί και να αναπτύξει όμορφες και μελωδικές ιδέες, με τις κύριες επιρροές τους να φαίνονται να είναι πρωτίστως οι Camel, αλλά και οι Pink Floyd της “Wish You Were Here” περιόδου και οι Eloy της “Ocean” – “Silent Cries…” περιόδου. Η Yuka είτε παίζει keyboards είτε πιάνο είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Στις περισσότερες στιγμές του δίσκου μάλιστα φαίνεται όλο το μουσικό τους οικοδόμημα να είναι στηριγμένο στο ταλέντο και τις εκτελεστικές της ικανότητες. Αυτό φυσικά δεν περιορίζει τους υπόλοιπους μουσικούς. Εξάλλου, οι κιθάρες του Takashi Miyazawa γεμίζουν καίρια τον ήχο τους και όποτε του δίνεται η δυνατότητα να σολάρει το κάνει με ουσία και συναίσθημα. Πέρα από τις πιο μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, μεγάλη βοήθεια στην ροή του δίσκου δίνει και η κινηματογραφική αύρα που αποπνέουν οι πιο μικρές, «εισαγωγικές» στιγμές του.

Παρόλο που στο τεχνικό και εκτελεστικό κομμάτι παίρνουν άριστα, το πιο σημαντικό μείον κατά την γνώμη μου δεν φέρει την δική τους ευθύνη, αλλά αφορά το symphonic και το neo-prog συνολικά. Οι επιρροές παραμένουν πολύ συγκεκριμένες για τα συγκεκριμένα progressive υποείδη, και οι μελωδίες, όσο καλοδουλεμένες κι αν είναι, πολλές φορές φλερτάρουν με το cheesy. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μπάντες που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν βγάζοντας εξαιρετικούς δίσκους στις μέρες μας και είναι πολύ λίγες πλέον (ειδικά στο neo-prog), είτε προσθέτουν και άλλες επιρροές στην μουσική τους, είτε έχουν έντονο το προσωπικό στοιχείο. Πάντως, όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, αυτό που δίνει φρεσκάδα και ενέργεια στους Yuka & Chronoship είναι η μοντέρνα παραγωγή που κάνει πιο ζωντανό το τελικό αποτέλεσμα, πράγμα πολύ σημαντικό για το συγκεκριμένο παρακλάδι όπου εντελώς αδιάφορες μπάντες αποθεώνονται χωρίς λόγο.

Η τρίτη κατά σειρά δουλειά των Ιαπώνων εκτός από την πιο φιλόδοξη είναι και η καλύτερή τους. Αν επενδύσουμε και στην υστεροφημία του συγκεκριμένου λαού, τότε η συνέχεια τους θα είναι ακόμα ποιοτικότερη. Και το ακόμη πιο σίγουρο είναι πως το “The 3rd Planetary Chronicles” είναι με διαφορά ο κορυφαίος neo-prog δίσκος της χρονιάς. Domo arigato Yuka!

7.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

All aboard the Chronoship!

Και να που στο τέλος του χρόνου έρχεται ένας δίσκος και αλλάζει τα δεδομένα. Καλό συμφωνικό / neo-prog rock δεν ακούσαμε ιδιαίτερα φέτος μιας και οι παραδοσιακές δυνάμεις κινήθηκαν σε μέτρια (έως πολύ χαμηλά) επίπεδα φέτος. Να που το καλό neo-prog θα μας έρθει από τους γείτονες μου (ναι, γράφω από κάπου εκεί) Ιάπωνες. Οι Yuka & The Chronoship είναι η μπάντα της συνθέτριας, τραγουδίστριας και κημπορντίστριας Yuka Funakoshi, η οποία πλαισιώνεται από τρεις πολύ καλούς μουσικούς σε μπάσο, κιθάρα και τύμπανα.

Ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 2011 με τίτλο “Water Reincarnation” και το 2013 κυκλοφόρησαν το “Dino Rocket Oxygen” με τον Roger Dean να επιμελείται το εξώφυλλο. Χωρίς να τα έχω ακούσει (ακόμα) υποψιάζομαι ότι υπάρχει σύνδεση τουλάχιστον από άποψη θεμάτων και μεταξύ των δύο αλλά και με το καινούριο “The 3rd Planetary Chronicles”. Μιας και δεν υπάρχουν στίχοι, είναι λίγο παράξενο να μιλάμε για concept, αλλά από τους τίτλους καταλαβαίνουμε ότι αφορά την γέννηση και την εξέλιξη της γης και του ανθρώπινου είδους πάνω σε αυτή.

Η Yuka περιγράφει την μουσική τους ως βαθιά επηρεασμένη από το progressive rock της δεκαετίας του ’70, κάτι το οποίο ισχύει αλλά το αποτέλεσμα ακούγεται πολύ φρέσκο, με μοντέρνα παραγωγή και κυρίως πολύ ωραίες συνθέσεις. Ήχοι συμφωνικού neo-prog, jazz στοιχεία και μια ωραία κινηματογραφική ατμόσφαιρα κυριαρχεί στον δίσκο. Τα κομμάτια είναι γεμάτα ωραίες μελωδίες με τα synths, το πιάνο και το mellotron να είναι συνήθως πιο μπροστά και να πλαισιώνονται από ευφάνταστο rhythm section και ωραίες κιθάρες.

Τα τέσσερα “Birth of Earth” (“Collision”, “Merger”, “Magma Ocean” και “Embryonic Planet”) κρατάνε την αίσθηση της συνέχειας στον δίσκο, αφού είναι χτισμένα γύρω από τα ίδια μοτίβα. Τα μοτίβα αυτά υπάρχουν διάσπαρτα και σε άλλα κομμάτια στο δίσκο, πότε κυριαρχούν και πότε χάνονται στο παρασκήνιο μεταφέροντας τον ακροατή από κομμάτι σε κομμάτι. Τα φωνητικά της Yuka χρησιμοποιούνται σαν ένα επιπλέον μουσικό όργανο το οποίο προσθέτει άλλο ένα επίπεδο στα μουσικά τοπία. Το αρνητικό στην μη ύπαρξη στίχων είναι ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν να κάνουν μερικές μελωδίες πιο αξιομνημόνευτες.

Ανάμεσα στα “Birth of Earth” ο δίσκος μπορεί να χωριστεί σε τρία μέρη. Η αρχή γίνεται μετά το “Collision” όπου κυριαρχούν τα πλήκτρα και οι ατμοσφαιρικοί ήχοι. Η μουσική δίνει την αίσθηση της έναρξης ενός νέου κόσμου και της εξέλιξης της ζωής πάνω στον σε αυτόν. Τα κομμάτια “Galileo I+II” δείχνουν αρχικά την σύγχυση και την θέληση του ανθρώπου να εξερευνήσει και να καταλάβει τον κόσμο και εν συνεχεία τη γέννηση της επιστήμης.

Μετά το “Merger” και πριν το “Magma Ocean” έχουμε λίγο ανεβασμένους ρυθμούς, με τον Takashi Miyazawa να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του στην κιθάρα με ωραία leads και όμορφους χρωματισμούς. Το solo του στο “Age of Steam” είναι ωραίο παράδειγμα για τις ικανότητές του. Από το “Magma Ocean” μέχρι το “Embryonic Plantet” τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα με περισσότερα επίπεδα, και αναπάντεχες μελωδίες από παντού.

Λίγο πριν το τέλος του χρόνου, το “The 3rd Planetary Chronicles” έρχεται για να καθίσει διακριτικά και όμορφα στη λίστα με τα αγαπημένα albums του 2015. Και πού ξέρεις; Μπορεί στο μέλλον να μπορέσουμε να έχουμε και live report από αυτούς…

9 / 10

Λευτέρης Σταθάρας