[The Laser’s Edge, 2017]
Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη
15 / 05 / 2017
Οι Νορβηγοί White Willow αποτέλεσαν ένα σημαντικότατο κεφάλαιο του σκανδιναβικού 90s prog rock revival. Έχοντας ως βάση το symphonic prog πέρασαν για πρώτη -και τελευταία- φορά από το prog folk μέσω του υπέροχου Ignis Fatuus ντεμπούτου τους, ενώ στο Ex Tenebris, με νέα τραγουδίστρια την Sylvia Erichsen, άλλαξαν κατεύθυνση προς τέρψιν ενός αρκετά πιο μελωδικού και «στρωτού» ήχου. Η νέα χιλιετία μπήκε ιδανικά για τους Νορβηγούς αφού κυκλοφόρησαν τα εξαιρετικά Sacrament και Storm Season, δύο ιδανικά δείγματα σκοτεινού και μελαγχολικού prog rock με πλούσιες ενορχηστρώσεις και καθηλωτικές μελωδίες. Η αλλαγή τραγουδίστριας σε συνδυασμό με την πιο μοντέρνα προσέγγιση του επόμενού τους δίσκου υπήρξαν οι δύο βασικότεροι λόγοι ώστε το Signal To Noise να εισπράξει ανάμικτες κριτικές. Τα έξι χρόνια απουσίας που ακολούθησαν τα διαδέχθηκε η κυκλοφορία του Terminal Twilight, ενός δίσκου που χαρακτηρίστηκε από την επιστροφή της Sylvia Erichsen καθώς και από τον ίσως πιο πετυχημένο συνδυασμό νεωτεριστικών και vintage στοιχείων που επιχείρησαν ποτέ οι White Willow. Φτάνει να δούμε αν το φετινό πόνημα της παρέας του ηγέτη Jacob Holm-Lupo είναι ικανό να αποτελέσει το breakthrough τους.
[bandcamp width=650 height=120 album=4182384713 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Ανεκπλήρωτες προσδοκίες
Ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά στο όμορφο artwork του Roger Dean από το φετινό Future Hopes των Νορβηγών progsters, το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι το περιεχόμενό του θα έχει βασικό πυλώνα τα έργα των Yes. Ωστόσο η πρώτη βεβιασμένη εντύπωση απέχει παρασάγγας από την τελική αίσθηση που σου αφήνει ο δίσκος έπειτα από τις αλλεπάλληλες ακροάσεις, αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από την τελευταία δισκογραφική παρουσία των White Willow δεν επηρέασαν ιδιαίτερα τη σύσταση του line-up εκτός βέβαια από μία σημαντική αλλαγή, καθώς την θέση της Sylvia Erichsen, της μακροβιότερης τραγουδίστριάς τους, ανέλαβε η Venke Knutson φέρνοντας έναν αρκετά διαφορετικό αέρα στο ύφος της μπάντας. Το mainstream pop παρελθόν της γλυκύτατης τραγουδίστριας φαίνεται πώς ανάγκασε εντός εισαγωγικών το υπόλοιπο συγκρότημα να προσαρμοστεί στην dream pop χροιά της και να απομακρυνθεί αισθητά από τον 70s vintage ήχο που τους είχαμε συνηθίσει. Αυτή η μουσική «νέα τάξη πραγμάτων» είναι πιο χαρακτηριστική στα Future Hopes και Silver & Gold που ανοίγουν τον δίσκο, δύο κομμάτια μικρής διάρκειας, με ήπιες μελωδίες και φωνητικά που φέρνουν μέχρι και Björk στο νου, αλλά ταυτόχρονα πολύ διαφορετικά από τις prog εξάρσεις και ατμόσφαιρες του παρελθόντος.
Το εντεκάλεπτο In Dim Days που ακολουθεί πίστευα ότι θα αποτελούσε ιδανική αφορμή ώστε οι Νορβηγοί να ξεδιπλώσουν την εκτελεστική τους δεινότητα, όπως έπρατταν σε αντίστοιχης διάρκειας epics παλαιότερων δίσκων. Αντιθέτως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και κυρίως μερικών κιθαριστικών εξάρσεων του Jacob Holm-Lupo, το κομμάτι ηχεί τετριμμένο και ανέμπνευστο χωρίς να δικαιολογεί στο ελάχιστο τη διάρκειά του. Το ορχηστρικό Where There Was Sea There Is Abyss ουσιαστικά αποτελεί εισαγωγή της πιο φιλόδοξης σύνθεσης του Future Hopes που ρίχνει και την αυλαία. Μέσω των 18 λεπτών του A Scarred View, οι White Willow περνούν από την σχεδόν ηλεκτρονική εισαγωγή σε μία μελαγχολική pop στιγμή με τα φωνητικά της Venke Knutson να προσδίδουν μία 80s νοσταλγία, μέχρι να απογειωθεί από τη μέση και μετά σε ένα ιδιαιτέρως εμπνευσμένο ορχηστρικό μέρος με τα vintage keyboards, τα synths και τα κιθαριστικά leads να συμβάλλουν στην πιθανότατα κορυφαία στιγμή του δίσκου. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην εξαιρετική διασκευή του Animal Magnetism των Scorpions που περιλαμβάνεται ως bonus track.
Συνολικά θεωρώ πώς ο συγκεκριμένος δίσκος δεν πρόκειται να ενθουσιάσει τους παλιούς οπαδούς του συγκροτήματος, μιας και το μόνο κομμάτι όπου εντοπίζονται στοιχεία του μουσικού τους DNA είναι το A Scarred View. Ενδεχομένως με την αλλαγή ύφους που επιχείρησαν να θέλησαν να πειραματιστούν και κυρίως να κάνουν άνοιγμα και σε κοινό εκτός prog φάσματος. Ωστόσο μιας και έχω σε πολύ υψηλή εκτίμηση τις προηγούμενές τους δουλειές, πιστεύω ότι δεν κατάφεραν να πλησιάσουν τον πήχη που οι ίδιοι έχουν θέσει ψηλά.
5.5 / 10
Πάρης Γραβουνιώτης
2η γνώμη
Οι πολύπλευροι Νορβηγοί White Willow επιστρέφουν μετά από χρόνια απουσίας από το δισκογραφικό προσκήνιο, μένοντας πιο πιστοί από ποτέ σε αυτό που έχει ονομαστεί “art-rock”. Τούτου λεχθέντος, το Future Hopes θα κινηθεί στα πλαίσια του παραπάνω όρου συνδυάζοντας εμφανή pop στοιχεία τα οποία τις περισσότερες φορές (υπερ)καλύπτουν τις αναφορές σε progressive επιρροές. Κάτι τέτοιο γίνεται εμφανές στον ακροατή ήδη από το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι, το οποίο θα ξενίσει όσους περίμεναν μια πιο προοδευτική σκοπιά από τους Νορβηγούς. Πράγματι, ο χαρακτήρας που επέλεξαν οι Νορβηγοί, και ο οποίος βρίσκει την κορύφωσή του στα φωνητικά της Venke Knutson, γίνεται επαναληπτικός σε αρκετά σημεία γεγονός που χαμηλώνει το τελικό αποτέλεσμα παρά τα όποια θετικά σημεία σε συνθέσεις ή παραγωγή. Ένα ξέφωτο για τους ακροατές της progressive μπορεί να ανιχνευτεί σε διάσπαρτα σημεία του 11λεπτου In Dim Days, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται από την βαρύτητά του σε άλλα μουσικά μονοπάτια.
6.5 / 10
Δημήτρης Καστρίτης
Κάντε το πρώτο σχόλιο