Η jazz fusion από Idaho, Virginia, Louisiana μέχρι Τρίγωνο των Βερμούδων στην “Αθηνά”
Aπό τον Αλέξανδρο Δεληβασίλη
Καταρχάς, αξίζουν και με το παραπάνω δύο εισαγωγικά λόγια για τον άνθρωπο και το χώρο που στέγασαν αυτό το διήμερο καταπληκτικό γεγονός. Είναι απίστευτη χαρά να βλέπεις ζωντανά μπροστά σου μουσικούς βεληνεκούς όπως ο Victor Wooten, ο Regi “The Teacher” Wooten, ο Roy “Futureman” Wooten και ο Karlton Taylor. Είναι όμως ευτυχία να έχουμε στη χώρα μας ανθρώπους που μας δίνουν τη δυνατότητα να δούμε αυτά τα ονόματα. Ο Γιώργος Φακανάς, πέρα από ένας παγκοσμίου φήμης καταξιωμένος μουσικός είναι και ο ιδρυτής του Ωδείου Τέχνης και του πολυχώρου ΑΘΗΝΑ Live, όπου με δική του πρωτοβουλία έχουν διοργανωθεί συναυλίες και σεμινάρια με την αφρόκρεμα της παγκόσμιας jazz/fusion και όχι μόνο σκηνής. Aν αρχίσω να αναφέρω ονόματα θα χρειαστώ τρεις σελίδες…
Στο δια ταύτα λοιπόν. Από νωρίς προμηνυόταν ότι θα ήταν ένα πολύ δυνατό live. Πολύς κόσμος περίμενε καρτερικά να μπει στο συναυλιακό χώρο, κάποιοι από αυτούς να προλάβουν το εισιτήριο της τελευταίας στιγμής και τελικά μέσα σε λίγη ώρα η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Γύρω στις 23:00 τα φώτα σβήνουν. Ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς μου ήρωες εμφανίζεται μπροστά στη σκηνή (ταλαιπωρώ το ίδιο μουσικό όργανο στο οποίο ο Victor βιρτουόζικα «όργωνε» όλο το βράδυ, οπότε καταλαβαίνετε…). Μαζί με τα δύο αδέρφια του, Regi “The Teacher” Wooten στην κιθάρα και Roy “Futureman” Wooten στα drums, καθώς και με τον Karlton Taylor στα keyboards μας καλωσορίζουν ολόθερμα και οι πρώτες νότες μπάσου του Victor δεν αργούν να γεμίσουν το χώρο πάνω σε ένα καταπληκτικό drum groove από τον Roy. Ο κόσμος συμμετέχει στο ρυθμό με κάθε μέλος του σώματός του. Κεφάλια κουνιούνται ρυθμικά στο groove, χέρια, πόδια… μέχρι και παλαμάκια πήραν το ρόλο ρυθμικού οργάνου σε solo του Victor. Ο «μαύρος» ρυθμός της αμερικανικής jazz fusion είχε ξεχυθεί παντού και μας είχε μαγέψει με το καλησπέρα των τεσσάρων μουσικών.
O Regi ομολογώ ότι είχε ένα από τα πιο περίεργα βλέμματα που έχω παρατηρήσει σε μουσικό και δεν άργησα να καταλάβω το λόγο… Τα solo του ήταν λες και έβλεπες τον πιο τρελό μουσικό επιστήμονα να περνάει με ένα απίστευτο taping-shredding τους πιο απίθανους τρόπους σε κλίμακες πάνω στην κιθάρα. Απίστευτη ταχύτητα και ξεκάθαρο παίξιμο που σε καθήλωνε με εκπληκτική άνεση. Το παρατσούκλι “The Teacher” μας ενημέρωσε ο Victor για το πώς προέκυψε. Όταν ο Victor ήταν 2 ετών, ένα 10χρονο παιδί του μάθαινε μπάσο και στον αδερφό του Joseph πλήκτρα. Αυτό το παιδί ήταν ο αδερφός τους, ο Regi και αν είχαμε το οποιοδήποτε παράπονο για το παίξιμό του στο μπάσο, μας είπε ότι υπεύθυνος θα ήταν ο… «δάσκαλος».
Ο Roy, με ένα πιο primitive drum style groove σε έκανε να χοροπηδάς ακόμα και στην καρέκλα. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι σε συνδυασμό με τον Victor ένιωθες έναν ογκολιθικό growl σε κάθε νότα. Για ιστορικούς λόγους να αναφέρουμε ότι ο Roy είναι ο δημιουργός του Drumitar ή RoyΑl ή Zendrum, ένα ψηφιακό drum machine που παίζεται με τα δάχτυλα.
Ο Karlton, η «ήρεμη δύναμη» κατά κάποιο τρόπο, είναι ένας καταπληκτικός keyboard man που μας ταξίδεψε με τις μελωδίες του μέχρι τις Βερμούδες, από όπου και κατάγεται. Ευγενής και ήρεμος, πλαισίωσε με μοναδικό τρόπο τα αδέρφια Wooten.
Έφτασε και η ώρα για τα αυτονόητα, αλλά αν δεν το ζήσεις, μια περιγραφή δεν ξέρω αν μπορεί να αποδώσει το μεγαλείο του Victor. Η μοναδική τεχνοτροπία του double-thumb και όχι μόνο ζωντανά μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μας από τον καλύτερο! Το μπάσο του σε γέμιζε με τις πιο απαλές νότες μέχρι τα πιο δυναμικά slap τόσο, που έβαζες στοίχημα ότι θα σπάσουν οι χορδές! Groove που σε έκανε να αναρωτιέσαι από πού σου ήρθε (και δεν έφευγε) ένα χαμόγελο. Groove που σε έκανε να νιώθεις τόση ζεστασιά που βρισκόσουν εκεί, ανάμεσα σε εκπληκτικές νότες, ρυθμούς και χαμόγελα (που δεν έσβηναν σε κανένα είναι η αλήθεια).
Προσωπικά ένιωσα αμηχανία με την ευγνωμοσύνη με την οποία μας ευχαριστούσαν σε κάθε χειροκρότημά μας, λες και το εισέπρατταν για πρώτη φορά (καμία υπερβολή). Μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήταν και το τέλος της συναυλίας, όταν ο Victor βγήκε έξω και φωτογραφήθηκε υπομονετικά και με μεγάλη χαρά με όλο τον κόσμο που τον περίμενε. Κατάφερα να μοιραστώ μαζί του δύο πολύτιμα λόγια και αυτό ήταν υπεραρκετό. Κλείνοντας εύχομαι ό,τι και εκείνος: να μη χρειαστούν άλλα εννέα χρόνια για να μας ξαναεπισκεφτεί με την μπάντα του…
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν www.livephotographs.com
Κάντε το πρώτο σχόλιο