Tigran Hamasyan – Mockroot

Jazzing the roots

The description of everything we hear on Tigran Hamasyan’s new album can easily be made by reading his biography. Tigran is an Armenian pianist who was established in America from the age of 16 studying jazz, listening to rock music since his childhood, when he dreamed of becoming a thrash metal guitarist! From the first notes of Mockroot, one can immediately understand the influence of the Armenian tradition on the music of the young pianist, while at the same time almost all aspects of his musical character begin to unfold.

The basis of the album is the piano of course, played on the rhythmic substrate offered by the bass and the drums, while in several places male or female vocals are added to the equation, which emphasize the folk character of the compositions. Nevertheless, the logic of the compositions refers to avant-prog paths, with jazz influences and almost metal outbursts. The fact that this style of music is mainly supported by the three aforementioned instruments is certainly admirable, but in the almost one hour that the album lasts, the listener may get a little tired.

The perdormance is really impressive. Hamasyan is a talented pianist who can play folk melodies with the same ease that he acrobatizes on complex themes and rhythms. Special mention should be made of the rhythmic choices, since the impressive polyrhythms are really magnificent.

The album as a whole is very good, with some masterpiece tracks such as Kars 1 (cover of an Armenian traditional song) and To Negate. Compositionally, however, it does not stand on the same level throughout its duration, since at times the executive ability and skill exceeds the level of the compositions. The monotonous orchestration and the almost religious obsession with the sound of the piano does not help, while the production could also be a little better, especially with the sound of the drums.

Despite its ups and downs, Mockroot is recommended to all those who find it interesting to mix folk melodies with jazz and avant-rock sounds (like almost the entire discography of the 27-year-old Armenian).

7.5 / 10

Kostas Barbas

Diversity and self-restraint

The case of a child prodigy is always very special and usually it turns out to be at least problematic. Even though Tigran Hamasyan was treated from a very young age as a piano genius, he managed to find and impose an impressive balance in his stylistically diverse record with a controlled or even reduced egocentrism in a strictly solo career. The main goal of the most likable Tigran lies in aesthetics and not in commercial success (which he tasted with A Fable in 2011).

In Mockroot the amazing pianist returns to the progressive side he first revealed to us in Aratta Rebirth: Red Hail (maybe it’s not coincidental that we hear the warm voice of Areni Agbabian here as well). Armenian traditional music and the jazz base of Hamasyan’s music are again perfectly combined and the difference from 2009’s album is the clearly increased aggression that is evident in most of the tracks, which here is perfectly combined with the intense avant-garde character of the melodies as well as folk lyricism. The result sounds darker thanks to the choice of complete absence of guitar and the accompaniment of all kinds of Hamasyan’s keys exclusively by a rhythm section. These genuinely melancholy sounds – minimalist or labyrinthine – perfectly match the absence of color in Vahram Muradyan’s artwork. The symphonic element penetrates perhaps for the first time so strongly in the post-bop version of the Armenian musician (e.g. The Roads that Bring Me Closer to You), who here shares the compositional weight more evenly between melodic phrases and rhythmic acrobatics. However, this parity may make it difficult for Mockroot to sound smooth, even to the 4/4 haters. Despite the very successful mixing of very different elements, Hamasyan chose to complicate the rhythms by changing dense single meters, which, may sound masterful  (e.g. The Grid),but mainly is tiring, because it sounds like an alibi, rather than an intelligent prog trick (as it should be). However, as unnecessary as this self-restraint is, the album does not lack excellent compositions (apart from The Grid), such as Kars 1 and To Negate, two intense prog-folk tracks (the first is a cover in traditional Armenian song), with beautiful vocalese interpretation of the multi-talented creator and performer, as well as the wonderfully intense Entertain Me.

In conclusion, Mockroot is an album that explores in detail new fields of expression for Tigran Hamasyan, addressed to listeners of melodic and adventurous jazz, progressive (avant-prog or symphonic) and oriental folk music with dynamic phrases, lyricism, unpredictable stylistic changes and perfectionist rhythmic transitions. Those who like at least some of the above will find it very interesting, to say the least. The rest probably do not read these lines anyway.

7.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Jazzing the roots

Η περιγραφή όλων όσων ακούμε στον νέο δίσκο του Tigran Hamasyan μπορεί εύκολα να γίνει με μια ανάγνωση του βιογραφικού του. Ο Tigran είναι ένας Αρμένιος πιανίστας ο οποίος βρέθηκε στην Αμερική από τα 16 του σπουδάζοντας jazz, έχοντας όμως rock ακούσματα από την παιδική του ηλικία, τότε που ονειρευόταν να γίνει ένας thrash metal κιθαρίστας! Από τις πρώτες νότες του Mockroot γίνεται αμέσως αντιληπτή η επιρροή που έχει η Αρμένικη παράδοση στη μουσική του νεαρού πιανίστα, ενώ παράλληλα όλες σχεδόν οι πτυχές του μουσικού του χαρακτήρα αρχίζουν να ξεδιπλώνονται.

Η βάση του δίσκου είναι το πιάνο φυσικά, παιγμένο πάνω στο ρυθμικό υπόστρωμα που προσφέρουν το μπάσο και τα τύμπανα, ενώ σε αρκετά σημεία προστίθενται στην εξίσωση αντρικά ή γυναικεία φωνητικά, τα οποία τονίζουν τον folk χαρακτήρα των συνθέσεων. Παρόλα αυτά, ο δίσκος δεν ξεφεύγει σε ένα άκρατο folk πανηγύρι, αφού η λογική της σύνθεσης παραπέμπει σε avant-prog δρόμους, με jazz επιρροές και σχεδόν metal ξεσπάσματα. Το ό,τι αυτό το μουσικό ύφος υποστηρίζεται κυρίως από τα τρία προαναφερθέντα όργανα είναι σίγουρα αξιοθαύμαστο, αλλά στην μία σχεδόν ώρα που διαρκεί το album κουράζει λίγο τον ακροατή.

Στο εκτελεστικό κομμάτι η μπάντα εντυπωσιάζει. Ο Hamasyan είναι ένας δεινός πιανίστας που μπορεί να αποδώσει συγκινητικές folk μελωδίες με την ίδια ευκολία που ακροβατεί πάνω σε πολύπλοκα θέματα και ρυθμούς. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στις ρυθμικές επιλογές, αφού οι εντυπωσιακές πολυρυθμίες εντείνουν την εγκεφαλικότητα του τελικού ακούσματος.

Ο δίσκος στο σύνολο του είναι πολύ καλός, με κάποιες αριστουργηματικές στιγμές όπως το Kars 1 (διασκευή σε Αρμένικο παραδοσιακό κομμάτι) και το To Negate. Συνθετικά όμως δεν στέκεται στο ίδιο επίπεδο καθόλη την διάρκειά του, αφού κάποιες στιγμές η εκτελεστική δεινότητα και δεξιοτεχνία υπερβαίνει την εξυπηρέτηση της σύνθεσης. Η μονότονη ενορχήστρωση και η σχεδόν θρησκευτική εμμονή στον ήχο του πιάνου δεν βοηθάει, ενώ η παραγωγή θα μπορούσε και αυτή να είναι λίγο καλύτερη κυρίως στον ήχο των τυμπάνων.

Παρά τα σκαμπανεβάσματά του, το Mockroot προτείνεται σε όλους όσους θεωρούν ενδιαφέρουσα τη μίξη folk μελωδιών με jazz και avant-rock ήχους (όπως και σχεδόν όλη η δισκογραφία του μόλις 27 ετών Αρμένιου), όντας ένας δίσκος που καταφέρνει να χαλαρώνει τον ακροατή, κρατώντας τον παράλληλα σε εγρήγορση.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας

Πολυσυλλεκτικότητα και αυτοπεριορισμός

Η περίπτωση ενός παιδιού θαύματος είναι πάντα πολύ ιδιαίτερη και τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται τουλάχιστον προβληματική. Ο Tigran Hamasyan, όσο κι αν αντιμετωπίστηκε από πολύ μικρός ως ιδιοφυΐα στο πιάνο, κατάφερε να βρει και να επιβάλλει μια εντυπωσιακή ισορροπία στην υφολογικά ποικίλη δισκογραφική του πορεία με ελεγχόμενο έως μειωμένο εγωκεντρισμό για τα δεδομένα μιας αυστηρά προσωπικής καριέρας. Κι αυτό, γιατί ο βασικός στόχος του συμπαθέστατου Τigran βρίσκεται στην αισθητική και όχι στην εμπορική επιτυχία (που γεύτηκε εξάλλου με  το A Fable το 2011).

Στο Mockroot βρίσκουμε τον εκπληκτικό πιανίστα να επιστρέφει στην progressive πλευρά που μας είχε αποκαλύψει για πρώτη φορά στο Aratta Rebirth: Red Hail (καθόλου τυχαία, ίσως, ακούμε τη ζεστή φωνή της Areni Agbabian και εδώ). Η αρμένικη παραδοσιακή μουσική και η jazz βάση της μουσικής του Hamasyan συνδυάζονται και πάλι εξαιρετικά και η διαφοροποίηση από εκείνο το album του 2009 είναι η σαφώς αυξημένη επιθετικότητα που είναι έκδηλη στα περισσότερα κομμάτια και η οποία εδώ συνδυάζεται υπέροχα με τον έντονο avant-garde χαρακτήρα των μελωδιών αλλά και τον folk λυρισμό. Το αποτέλεσμα ακούγεται πιο σκοτεινό χάρη στην επιλογή παντελούς απουσίας κιθάρας και της συνοδείας των κάθε λογής πλήκτρων του Hamasyan αποκλειστικά και μόνο από ένα ρυθμικό section. Αυτοί οι γνήσια μελαγχολικοί ήχοι -μινιμαλιστικοί ή δαιδαλώδεις- ταιριάζουν απόλυτα με την απουσία χρωμάτων στο artwork του Vahram Muradyan. Η συμφωνικότητα διεισδύει ίσως για πρώτη φορά τόσο έντονα στην post-bop εκδοχή του Αρμένιου μουσικού (π.χ. The Roads that Bring Me Closer to You), ο οποίος εδώ μοιράζει πιο ισότιμα το συνθετικό βάρος μεταξύ μελωδικών φράσεων και ρυθμικών ακροβατισμών. Ωστόσο, αυτή η ισοτιμία ίσως δυσκολεύει την απρόσκοπτη ακρόαση του Mockroot, ακόμα και από τους οπαδούς της ποινικοποίησης των 4/4. Παρά την επιτυχέστατη μίξη πολύ διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων, ο Hamasyan επέλεξε να περιπλέξει τους ρυθμούς σε ένα αποτέλεσμα μεταβαλλόμενων πυκνών μονών μέτρων, που όσο κι αν σε σημεία ακούγεται αριστουργηματικό (π.χ. The Grid), συνολικά κουράζει, γιατί ηχεί κυρίως ως συνθετικό άλλοθι, παρά ως ευφυές prog τέχνασμα (ως οφείλει να είναι). Ωστόσο, όσο αχρείαστος κι αν είναι είναι αυτός ο αυτοπεριορισμός, από το σύνολο δε λείπουν εξαιρετικές συνθέσεις (εκτός του προαναφερθέντος The Grid), όπως το Kars 1 και το To Negate, δύο έντονα prog-folk κομμάτια (το πρώτο είναι διασκευή σε παραδοσιακό αρμένικο), με επίσης κοινό στοιχείο τους την πανέμορφη vocalese ερμηνεία του πολυτάλαντου δημιουργού και εκτελεστή, καθώς και το υπέροχα έντονο Entertain Me.

Εν κατακλείδι, το Mockroot είναι ένα album που εξερευνά στις λεπτομέρειές του νέα εκφραστικά πεδία για τον Tigran Hamasyan, απευθυνόμενο σε ακροατές της μελωδικής και περιπετειώδους jazz, progressive (avant-prog ή συμφωνικού χαρακτήρα) και ανατολίτικης folk μουσικής με δυναμικές φράσεις, λυρισμό, απρόβλεπτες εναλλαγές ύφους και περφεξιονιστικές ρυθμικές μεταπτώσεις. Όσοι αρέσκονται έστω σε ορισμένα από τα παραπάνω θα το βρουν τουλάχιστον πολύ ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι πιθανότατα δε διαβάζουν αυτές τις γραμμές.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς