The Winstons – Smith

Intro: Panagiotis Stathopoulos
Translation: Vangelis Christodoulou
07/ 09 / 2019

Since their first days as a band, Lino Gitto, Roberto Dell’Era and Enrico Gabrielli deemed the British psych/prog of the late 60’s and early 70’s as the starting point for their own style, combined with an obvious yet pleasant emphasis on the Canterbury sound. Soft Machine’s first two albums and Caravan – predominantly – come to mind as benchmarks for what the trio from Milan (alongside other musicians) create. Winstons’ said songwriting was first exhibited (in grand, to put it mildly) οn their 2016 self-titled debut album, where their resourceful melodicism found shelter in addictive and intuitive grooves. Their creative output did not stop there, as they put out an excellent live album the very same year (Live in Rome) as well as two more objets d’art. 2017’s Pictures at an Exhibition (our reviews here), which constituted a successful progressive rock approach (distinguished by Emerson, Lake and Palmer‘s version) to Modest Mussorgsky’s classical piece (with Esecutoridi Metallo Su Carta and Andrew Quinn’s contribution) and lastly, this year’s Smith…

A fresh-οlden brew

A look-in to moments within the Winstons’ discography so far, be it regarding standalone compositions, or some of their complete works, reveals their insistent proclivity to underpin their structures on gushing and catchy melody lines. Those lines alongside the unexpected rhythmic changes and the tracks’ prog tendency have been playing central role to the band’s approach, something that is also prevalent on Smith, their third studio album. Meanwhile, their pop touches are intensified and widespread.

The album regards a new venture and a fresh statement of ideas to be added to their already astonishing arsenal. In reality, it looks as if the Italian band have stirred their brew a bit more, considerably redefining their concepts. As such, references and influences that have not yet cut the swathe, finally contribute to the whole. For example, the Beatles / Lennon reminiscence in the mellow and extroverted psych-orchestral pop arrangements (as in the tracks Around the Boat and Ghost Town) or the gentler-minded acts, like the ballad A Man Happier Than You, as guested by the singer Mick Harvey. Furthermore, the loans from the classic british prog (symphonic and otherwise) school are extensive, specifically in The Blue Traffic Light and Soon Everyday, while the need for more complexity uncovers fusions like the mid 70’s blues/Canterbury Canterbury Tamarind Smile/Apple Pie.

Lino Gitto, Roberto Dell’Era and Enrico Gabrielli’s quest to hither and thither tag new aspects on their style, dictated employing plenty of new actors. Besides the aforementioned Mick Harvey, Richard Sinclair shines behind the mic on Impotence, a Wilde Flowers cover(!), Federico Pierantoni and his trombone are moving on Tamarind Smile/Apple Pie, while Nic Chester is killing it on Rocket Belt’s pianistic retro/heavy prog delirium. This abundance of inputs commanded a significant shift in the arrangement practices. You see, while the previous Winstons albums would brush the guitars aside to be firmly taken over by the keyboards, or even make them disappear on Pictures at an Exhibition, on Smith they somewhat make a comeback. The solo guitar lines on the marvelous Sintagma that will bring back memories of the band’s motherland’s glorious past, is evidence of that.

Winstons have recorded a delicious album that while stirring and spicing up their hitherto brew, does not divert their sound route from forms and norms.

7.5 / 10

Panagiotis Stathopoulos

2^nd opinion

The Winstons’ journey since their amazing self-titled debut album has already proven to be unpredictable, even if they’ve only been around for 3 years. Smith is the next step following their own interpretation of the legendary Pictures at an Exhibition, which – as was probably expected – has nothing to do with the original. The british pop references are still dominant, while the tendency towards the trademark 70’s Canterbury sound is also still prevalent. Throughout 12 tracks that clock at 41 minutes, the Italians’ expressive pluralism is astonishing, as the palette of influences and styles is wider than ever. The trio’s intellectual pop / prog is definitely retro but strangely doesn’t fall into the obsession for the bygone trap. The crispness and excellent grooves effortlessly grip the audience and their unique, romantic resourcefulness deviates by a long shot from the innocence of the forefathers of the said sound. The only letdown is that while all the compositions are straightforward and “old-timely” thought-out, without the regular dead-ends showcased by many contemporary bands, they are obviously unrelated to one another, which rather gives the impression of a compilation than a coherent body of work.

7 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Παναγιώτης Σταθόπουλος
Μετάφραση: Βαγγέλης Χριστοδούλου
07/ 09 / 2019

Από τις πρώτες τους μέρες ως σχήμα, οι Lino Gitto, Roberto Dell’Era και Enrico Gabrielli έχρισαν ως αφετηρία της τεχνοτροπίας τους τις psych/prog εκφάνσεις στη Βρετανία των τελών ’60s / αρχές ’70s, με μια ευδιάκριτη και απολαυστική, τελικά, έμφαση στον ήχο του Canterbury. Οι Soft Machine των δύο πρώτων δίσκων και οι Caravan, κυρίως, καταφθάνουν στο νου ως σημεία αναφοράς για τα όσα πράττει το μιλανέζικο τρίο (με τη σύμπραξη κι άλλων μουσικών). H εν λόγω γραφή των Winstons εμφάνισε τα αρχικά της πειστήρια (και τι πειστήρια, εδώ που τα λέμε) στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, πίσω στο 2016, όπου η ισχυρή μελωδικότητα βρήκε κατάλληλο αποκούμπι σε μια ρυθμολογία κολλητική και εύληπτη. Κι είχε και συνέχεια και συνέπεια η δισκογραφική τους δράση, αφήνοντας πέρα από ένα εξαιρετικό live άλμπουμ (Live in Rome, την ίδια χρονιά) και δυο ακόμη στουντιακά κομψοτεχνήματα. Το προπέρσινο Pictures at an Exhibition (οι κριτικές μας εδώ), που συνιστά μια επιτυχημένα προοδευτική ροκ προσέγγιση (αλλιώτικη από εκείνη των Emerson, Lake and Palmer) στο κλασσικότροπο έργο του Modest Mussorgsky (με τη συμβολή και των Esecutoridi Metallo Su Carta και Andrew Quinn), και το φετινό Smith…

Ένα φρέσκο-παλιό χαρμάνι

Μια επίσκεψη σε στιγμιότυπα της έως τώρα δισκογραφίας των Winstons, είτε αυτή αφορά μεμονωμένες συνθέσεις που οι ίδιοι δημοσιοποίησαν, είτε κάποιο από τα ολοκληρωμένα τους πονήματα, αποκαλύπτει την επίμονη διάθεσή τους να στηρίζουν τις δομές τους σε γάργαρες και ευκολομνημόνευτες μελωδικές φράσεις. Οι φράσεις αυτές δίπλα στις απρόσμενες εναλλαγές στα ρυθμικά μέρη και τη γενικότερη prog τροπή των κομματιών, διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν καίριο ρόλο στη μεθοδολογία του γκρουπ, γεγονός που ξεχωρίζει και στο νέο τους, τρίτο κατά σειρά στουντιακό LP τους, Smith. H δε ποπ χροιά τους, εντείνεται εδώ και αποκτά περισσότερες διαστάσεις.

Πρόκειται για ένα καινούργιο εγχείρημα, μια φρέσκια κατάθεση ιδεών που καθίσταται ως προσθήκη στις ήδη συναρπαστικές πτυχές τους. Στην πραγματικότητα, το ιταλικό συγκρότημα φέρεται να ανακινεί λίγο ακόμη το μείγμα του, επαναπροσδιορίζοντας σε αντιληπτό βαθμό τη μορφή των συλλήψεων του. Προς αυτή την κατεύθυνση, έρχονται να κουμπώσουν αναφορές-επιρροές των μελών του που μέχρι και σήμερα δεν κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Φερειπείν οι θύμησες από Beatles και John Lennon τόσο στη μελένια εξωστρέφεια των psych-orchestral pop ενορχηστρώσεων (την ακούς στα κομμάτια Around The Boat και Ghost Town), όσο και σε ηπίων τόνων πράξεις, όπως η μπαλάντα A Man Happier Than You, δια στόματος του καλεσμένου Mick Harvey. Υπάρχει διάσπαρτη κι η παρακαταθήκη της κλασική βρετανικής  (symphonic και μη) prog σχολής, στα The Blue Traffic Light και Soon Everyday. Κι η ανάγκη του συνόλου να επαυξήσει την πολυπλοκότητα των αναπτύξεών του, ξεδιπλώνει εμπρός μας υβριδικές καταστάσεις, όπως το mid ‘70s blues / Canterbury Tamarind Smile/Apple Pie.

Η επιδίωξη των Lino Gitto, Roberto Dell’Era και Enrico Gabrielli να επισυνάψουν εδώ κι εκεί νεοφερμένα στοιχεία στο ύφος του από κοινού οράματός τους, θα βάλουν αρκετούς ακόμη συντελεστές (μουσικούς και μη) στο παιχνίδι, καταρτίζοντας έτσι ένα πολυπληθές «πλήρωμα». Πέρα από τον προαναφερθέντα Harvey, ο Richard Sinclair βρίσκει θέση πίσω από το μικρόφωνο και λάμπει στο Impotence, μια διασκευή στη σύνθεση των Wilde Flowers(!), ο Federico Pierantoni συγκινεί με το τρομπόνι του στο Tamarind Smile/Apple Pie, ο Nic Chester του δίνει και καταλαβαίνει στο πιανιστικό retro/heavy prog παραλήρημα του Rocket Belt. Όλος αυτός ο πλουραλισμός σε συμμετοχές θα επιφέρει και μια σημαίνουσα μεταστροφή στον ενορχηστρωτικό τομέα. Βλέπετε, εκεί που τα πλήκτρα (από τα διάφορα όργανα-πιάνο, organ, synth κ.τ.λ.) διατηρούσαν με άνεση τα ηνία στα προηγούμενα άλμπουμ των Winstons, παραμερίζοντας τις κιθάρες, για να τις τρέψουν σε φυγή από το Pictures αt αν Exhibition, στο Smith επιτρέπουν μια κάποια φωνή στις διάφορες κιθάρες. Οι σόλο κιθαριστικές γραμμές στο υπέροχο Sintagma που θα ανασύρει μνήμες από το ένδοξο prog rock παρελθόν της γενέτειρας τους, είναι μια απόδειξη για τον παραπάνω ισχυρισμό.

Οι Winstons φτιάχνουν ένα απολαυστικό δίσκο που μπορεί να ανακατεύει το μέχρι σήμερα χαρμάνι τους, δίνοντας του και έξτρα γευστικά μέρη, εντούτοις δεν καταλήγει να εκτρέπει ολοκληρωτικά τον ηχητικό προσανατολισμό τους από φόρμες και νόρμες.

7.5 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος

2^η γνώμη

Η πορεία των Winstons από το εκπληκτικό ομώνυμο ντεμπούτο τους έχει ήδη αποδειχτεί απρόβλεπτη, αν και μετρά μόλις τρία χρόνια. Το Smith είναι το επόμενο βήμα μετά τη δική τους εκδοχή στο θρυλικό Pictures at an Exhibition και -όπως ίσως αναμενόταν- δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Οι pop βρετανικές αναφορές πρωταγωνιστούν και πάλι, ενώ η ροπή προς τον χαρακτηριστικό ήχο του Canterbury των 70s είναι επίσης παρούσα ξανά. Μέσα σε 12 κομμάτια συνολικής διάρκειας 41 λεπτών ο εκφραστικός πλουραλισμός των Ιταλών εκπλήσσει καθώς φαίνεται πως η παλέτα επιρροών και υφών είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Το εγκεφαλικό pop / prog rock μείγμα του trio είναι αμιγώς retro, αλλά κατά περίεργο τρόπο δεν παραπέμπει σε παρελθοντολαγνεία. Η φρεσκάδα και το εξαιρετικό groove του παιξίματος συνεπαίρνουν με άνεση τον ακροατή και αυτή η μοναδική ρομαντική σπιρτάδα απέχει κατά πολύ από την αθωότητα των πατέρων του ήχου αυτού. Το μόνο αρνητικό εδώ είναι ότι ενώ όλες οι συνθέσεις  είναι ευθείς και «παλιομοδίτικα» καλοδουλεμένες χωρίς τα συχνά αδιέξοδα ταυτότητας πολλών σύγχρονων συγκροτημάτων, είναι εμφανώς ανεξάρτητες μεταξύ τους, δημιουργώντας την εντύπωση μιας συλλογής παρά ενός ενιαίου έργου.

7 / 10

Δημήτρης Καλτσάς