The Thirteenth Sun – Stardust

Intro: Alexandros Topintzis
Translation: Niki Nikolakaki, Dina Dede
15 / 05 / 2017

The Thirteenth Sun is a band from Transylvania and this alone can be scary for a music critic. As much I find it extremely difficult to remember good metal bands purely in the progressive scene, I imagine that finding an equally remarkable one in today’s musically ‘anti-touristic’ Romania, is almost impossible. Fortunately for them, but also for those metal fans who redefined their course at the late 90s-00s, the Romanians have come up with a very interesting full-length debut entitled Stardust.

[bandcamp width=650 height=120 album=2373910145 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

It could be exceptional

Opeth (before believing they are the new Uriah Heep), Amorphis of the Tuonela era, Arcturus, Katatonia and Gojira are the main components of the music of The Thirteenth Sun, and perhaps only the fact that the aforementioned association emerged effortlessly is the only blemish of the album. As easy as it is to observe the influences, the enthusiasm for the quality of all compositions is equally easy. And it would not be an exaggeration to testify that Stardust surpasses in ideas the entire latest albums of their aforementioned heroes.

Based on well-known techniques and without enormous risk (we do not expect it from a new band after all), they have built seven tight compositions that continually alternate tension with melody throughout their duration, and manage to pass the message directly to the listener. Perhaps, the integration of less progressive metal clichés plays an important role to achieving so.

For example, the introduction with keys in The Fabric of Time and the metal outbreak that is succeeding it, as usual as it is considered in the circles of atmospheric metal, when properly built it is always an interesting way to start a seven-minute song during which a lot is going on. One of the elements I have spotted in their music and deserves to be preserved and build on, a more personal character, are the space keys that are scattered within short breaks (the basic one is in the middle of the nine-minute Universe is Burning).

While, undoubtedly, one of the highlights of the album is Barna Radu Liviu’s voice, whose melodic vocals are a mix of Garm and Åkerfeldt, and in the brutal ones he has a remarkable variety (for example, in Universus he sounds like Gojira’s Duplantier). The way he interprets (and the melodic lines that he chooses since he is the basic composer) creates direct references and generally reduces the final outcome in terms of originality. At the same time, another detail that bothers is the similar way that they construct their songs, resulting in the loss of the character of each composition. Considering that these flaws are a logical consequence of a band’s debut with interest, I can see a good future for the Romanians. Of course, they simply have to open their horizons and become detached from their influences.

7 / 10

Alexandros Topintzis

2^nd opinion

The debut of The Thirteenth Sun represents a mix of atmospheric and melodic progressive metal. The comparison with Katatonia’s vocals especially of their non-death metal era and the depressive atmosphere of Viva Emptiness is inevitable. Moreover, the dirty vocals remind of Neurosis and the growls are typical Opeth-ish. The latter comparisons are expanded into the compositional parts as well, with elements already known to progressive metal fans that bands like Opeth serve and offer for years. The production is dynamic, the drumming is busy, the riffing is impressive and the album constantly transits from soft to heavy segments, smoothly but decisively.

The album starts with its highlight and until the middle of the record the tension and heaviness are higher. However, there is some monotony and no surprises, the vocals need their own identity and some “filler” parts could be more enriched.

Surely this is not an innovative but nevertheless it is a remarkable debut album that promises solid, dark, gloomy and authentic future progressive metal /rock releases.

7.5 / 10

Dina Dede

Εισαγωγή: Αλέξανδρος Τοπιντζής
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη, Ντίνα Δέδε
15 / 05 / 2017

Οι The Thirteenth Sun πλασάρονται ως τοπική μπάντα της Τρανσιλβανίας και αυτό από μόνο του μπορεί να είναι τρομακτικό για έναν κριτικό μουσικής. Όσο εξαιρετικά δύσκολο θεωρώ ότι είναι πλέον να βρεις καλές metal μπάντες που κινούνται στον αμιγώς προοδευτικό χώρο, φαντάζομαι ότι το να εντοπισθεί μια αντίστοιχα αξιόλογη στην μέχρι σήμερα μουσικά “αντιτουριστική” Ρουμανία, είναι σχεδόν αδύνατο.  Ευτυχώς για αυτούς αλλά και για κυρίως για τους απανταχού φίλους του metal που επαναπροσδιόρισε την πορεία του στα late 90s-00s, οι Ρουμάνοι έχουν σκαρώσει ένα πολύ ενδιαφέρον ντεμπούτο full length με τίτλο Stardust.

[bandcamp width=650 height=120 album=2373910145 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Θα μπορούσε να είναι εξαιρετικό

Οι Opeth (πριν πιστέψουν ότι είναι οι νέοι Uriah Heep), οι Amorphis της εποχής Tuonela, οι Arcturus, οι Katatonia και οι Gojira αποτελούν τα κύρια συστατικά της μουσικής των The Thirteenth Sun και ίσως μόνο το γεγονός ότι η προαναφερθείσα συσχέτιση προέκυψε αβίαστα μπορεί να είναι το μόνο ψεγάδι του δίσκου. Όσο εύκολο ήταν να παρατηρήσεις τις επιρροές, άλλο τόσο εύκολα προκύπτει και ο ενθουσιασμός για την ποιότητα όλων των συνθέσεων. Και δεν θα ήταν υπερβολή να καταθέσουμε ότι οι The Thirteenth Sun του Stardust ξεπερνούν σε ιδέες το σύνολο της έσχατης δισκογραφίας των ηρώων που τιμούν.

Στηριζόμενοι σε γνωστές τεχνικές και χωρίς τεράστια ρίσκα (δεν το αναμένουμε από ένα νέο group άλλωστε) φτιάχνουν επτά σφιχτές συνθέσεις που ενώ εναλλάσσουν συνεχώς την ένταση με τη μελωδία κατά την διάρκειά τους, καταφέρνουν να περνούν άμεσα το μήνυμα στον ακροατή. Ίσως σε αυτό, σημαντικό ρόλο παίζει η ενσωμάτωση και λιγότερο προοδευτικών metal κλισέ.

Για παράδειγμα η εισαγωγή με πλήκτρα στο The Fabric of Time και το metal ξέσπασμα που την διαδέχεται, όσο σύνηθες και να θεωρείται στους κύκλους της ατμοσφαιρικής metal, όταν χτίζεται σωστά είναι πάντα ένας ενδιαφέρον τρόπος να ξεκινήσεις μια επτάλεπτη σύνθεση, που στην διάρκεια της συμβαίνουν πολλά και διάφορα. Ένα από τα στοιχεία που εντοπίζω στην μουσική τους και αξίζει να διατηρήσουν και να χτίσουν πάνω τους, έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα, είναι τα space πλήκτρα που υπάρχουν διάσπαρτα μέσα σε ολιγόλεπτες ανάπαυλες (η βασική βρίσκεται στο μέσο του εννιάλεπτου Universe is Burning).

Ενώ, αναμφισβήτητα ένα από τα highlights του album είναι η φωνή του Barna Radu Liviu, του οποίου τα μελωδικά φωνητικά είναι μια μίξη Garm και Åkerfeldt και στα brutal διαθέτει αξιομνημόνευτη ποικιλία (π.χ. στο Universus ακούγεται σαν τον Duplantier των Gojira). Ο τρόπος που ερμηνεύει (και οι μελωδικές γραμμές που επιλέγει κατά τη σύνθεση μιας και πρόκειται και για τον βασικό συνθέτη) δημιουργεί εύκολες παραπομπές και γενικά μειώνει αρκετά το αποτέλεσμα, όσον αφορά την πρωτοτυπία. Παράλληλα, μια ακόμα λεπτομέρεια που ενοχλεί είναι ο παρόμοιος τρόπος που δομούν τα τραγούδια τους, με συνέπεια να χάνεται ο χαρακτήρας της κάθε σύνθεσης μέσα στο σύνολο. Θεωρώντας ότι τα παραπάνω ψεγάδια αποτελούν λογική συνέπεια ενός ντεμπούτου μιας μπάντας με ενδιαφέρον, μπορώ να δω μέλλον καλό για τους Ρουμάνους. Αρκεί βέβαια να ανοίξουν τους ορίζοντες τους και να αποκολληθούν από το φανμποηλίκι.

7 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

2^η γνώμη

Το ντεμπούτο των The Thirteenth Sun αντιπροσωπεύει ένα μείγμα ατμοσφαιρικού και μελωδικού progressive metal. Η σύγκριση με τα φωνητικά των Katatonia ειδικά στην μη-death metal περίοδο τους, καθώς και με τη μελαγχολική ατμόσφαιρα του Viva Emptiness είναι αναπόφευκτη. Επιπλέον, τα βρώμικα φωνητικά θυμίζουν Neurosis και τα growls είναι τυπικά Opeth-ικά. Οι τελευταίες συγκρίσεις επεκτείνονται επίσης στα συνθετικά μέρη, με ήδη γνωστά στοιχεία για τους προοδευτικούς οπαδούς, όπου μπάντες σαν τους Opeth υπηρετούν και προσφέρουν χρόνια τώρα. Η παραγωγή είναι δυναμική, τα τύμπανα «πολυάσχολα», τα riffs εντυπωσιακά και το άλμπουμ συνεχώς μεταβαίνει από ήρεμα σε heavy τμήματα, ομαλά αλλά αποφασιστικά.

Το άλμπουμ ξεκινά με το highlight του δίσκου και συγκεκριμένα μέχρι τη μέση, η ένταση και το heaviness είναι υψηλότερα σε σύγκριση με τα τελευταία τραγούδια. Ωστόσο, υπάρχει μονοτονία, απουσιάζουν οι εκπλήξεις, τα φωνητικά χρειάζονται την δική τους ταυτότητα και κάποια “filler” σημεία πρέπει να εμπλουτιστούν με περισσότερες ιδέες.

Σίγουρα δεν είναι ένα καινοτόμο αλλά παρόλα αυτά είναι ένα αξιοπρόσεχτο άλμπουμ που υπόσχεται ατόφιες, σκοτεινές, ζοφερές και αυθεντικές μελλοντικές progressive metal κυκλοφορίες.

7.5 / 10

Ντίνα Δέδε