[Radiant Records, 2019]
Intro: Thanos Patsos, Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
05 / 04 / 2019
Neal Morse’s fascination with music is undeniable; so are his skills to come up with remarkable compositions. Yet, his vision about his career path remains vague up to this day in the 58th year of his life. It’s inevitable that the quality of the hectic output of his albums, within such a short space of time no less, is diluted by this and by now we have numbered quite a few missteps in the last few years.
The Neal Morse Band that came into existence in 2015 is unfortunately no exception. The Grand Experiment (2015) and The Similitude of a Dream (2016) didn’t make it to break away from the banalities of the purely solo career of the restless Morse who has put together an all-star band the last few years. The Great Adventure (2018) is a concept, double album and the remaining question is if it differentiates from the long back catalogue of the creator.
Spock’s Beard would probably sound like this…
…in 2019 if Neil Morse was still in the fold. The Great Adventure is the natural continuation (at least when it comes to lyrics and the concept) of his previous album The Similitude of a Dream. Ignoring virtually everything (aside a few exceptions) between Testimony (2003) and this one, I began listening to the album with keen interest with no particular expectations.
The Neal Morse Band is the epitome of the modern, symphonic prog rock to the extent that a listener can spot in this very album everything this sound represents in 2019: strong and melodic choruses, well-crafted rhythm section in a progressive rock opera with abundant quality. The odd-time signatures are well placed and where they must, adding the grandiose element to a record that needs them since its duration exceeds the 100 minutes. Steve Morse attempts successfully to maintain the coherence between the tunes and lyrics (Welcome to the World 1 και 2). In this moment we come across the first hints of mundaneness that a record of such long duration can hardly dodge. The strong melodies overegg the pudding and, at times, collide with the cliché and pointless balladry. Curiously enough, many of the darker elements and the particular heavy sound, given the circumstances, provide the much-wanted balance.
There is a plethora of ideas and marvelous progressive moments which get a raw deal by the typical procedure of the composition of the concept (which personally does not bother me at all, but may wear out the fans of Morse’s music who were expecting something different). Otherwise, the mood changes of the concept are invested smartly by the music and take this trip of the lyrics and what the composer aims to express in harmony. The musicians that team up with Morse are worthy of him and The Great Adventure recalls the Scenes from a Memory Pt.2 era with regard to the overall setup and final result.
Undoubtedly we have to do with a consummate album which would be on a much higher level had it trespassed the musical boundaries of the modern symphonic prog. At any rate, it is an ambitious endeavour worthy of the composer‘s name, but it engenders an anticipation for something different beyond the already existing and restrictive borders that the household names of the scene set.
7.5 / 10
Thanos Patsos
2nd opinion
Both the double The Similitude of a Dream (2016) and now The Great Adventure (also a double album) pull off to keep afloat within the best efforts that Morse has delivered. With an added emphasis on pomp rock influences, the compositional trio of Morse-Gillette-Hubauer bases the majority of the tunes on strong choruses, “stealing” from the glory of the highlights of Styx (Welcome to the World, A Momentary Change, To the River, Vanity Fair). But in this familiar “positive” environment, Morse throws in skillfully “greyer” atmospheric melodies (Dark Melody, Venture in Black, Τhe Great Despair), funky playing (Hey Ho Let’s Go, Element of Fear) and pure 90s progressive metal (Fighting with Destiny, Welcome to the World 2, Freedom Calling). Obviously they don’t break any new ground, while lackluster compositions do exist (the risk is real when it comes to a double album), plus the two extended overtures serve no purpose at all. Overall though, the music supports magnificently the complex concept and offers new material that the fans of the artist will surely come to like.
6.5 / 10
Alexandros Topintzis
[Radiant Records, 2019]
Εισαγωγή: Θάνος Πάτσος, Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
05 / 04 / 2019
Η αγάπη του Neal Morse για την μουσική είναι αδιαμφισβήτητη. Η ικανότητα του να συνθέτει αξιόλογες συνθέσεις επίσης. Το όραμα για την καριέρα του, όμως, παραμένει ακόμα και σήμερα, στα 58 χρόνια του, μια θολή εικόνα. Η αδιάκοπη κυκλοφορία τόσων δίσκων μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι βέβαιο ότι επηρεάζει την ποιότητα και πλέον έχουμε απαριθμήσει αρκετές αστοχίες τα τελευταία χρόνια.
Η Neal Morse Band που εκκινήθηκε το 2015 δυστυχώς δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Τα The Grand Experiment (2015) και The Similitude of a Dream (2016) δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τις κοινοτυπίες της αμιγούς solo καριέρας του ακούραστου Morse που εδώ και αρκετά πλέον χρόνια έχει στο πλάι του μια all star μπάντα. Το φετινό The Great Adventure είναι διπλό και concept και το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν διαφοροποιείται κάπου από το πλούσιο δισκογραφικό παρελθόν του δημιουργού.
Έτσι μάλλον θα ακουγόντουσαν οι Spock’s Beard…
…εν έτει 2019 εάν ο Neal Morse ήταν ακόμα μέλος τους. Το The Great Adventure είναι η φυσική συνέχεια (τουλάχιστον στιχουργικά και θεματικά) του προηγούμενου album του, The Similitude of a Dream. Αγνοώντας σχεδόν οτιδήποτε (εκτός μικρών εξαιρέσεων) μεταξύ του Testimony (2003) και του φετινού άλμπουμ, ξεκίνησα την ακρόαση με πολύ ενδιαφέρον και μην περιμένοντας κάτι συγκεκριμένο.
Οι The Neal Morse Band αποτελούν την έκφανση του μοντέρνου, πομπώδους symphonic prog σε βαθμό που κάποιος μπορεί σε αυτό το άλμπουμ να βρει ότι αντιπροσωπεύει ο ήχος το 2019. Δυνατά μελωδικά ρεφραίν, καλοδουλεμένο rhythm section μέσα σε μία προοδευτική ροκ όπερα που βρίθει ποιότητας. Τα odd-time signatures είναι μετρημένα και προσδίδουν το στοιχείο του grandiose εκεί που χρειάζεται σε ένα δίσκο που τα χρειάζεται καθώς ξεπερνά σε διάρκεια τα 100 λεπτά. Στις αλλεπάλληλες γέφυρες μεταξύ κομματιών και στιχουργικών συνδέσεων, ο Morse προσπαθεί να κρατήσει τη συνοχή και τα καταφέρνει (Welcome to the World 1 και 2). Εκεί συναντάμε και τα πρώτα σημάδια τυποποίησης που ένας δίσκος τέτοιας διάρκειας δύσκολα τα μπορούσε να αποφύγει. Οι δυνατές μελωδίες ξεφεύγουν σε «γλυκύτητα» και συναντούν ενίοτε το κλισέ και το ανούσιο balladry. Περιέργως, αρκετά πιο σκοτεινά στοιχεία και ο ιδιαίτερα βαρύς ήχος δεδομένων των καταστάσεων προσδίδουν την απαραίτητη ισορροπία.
Υπάρχει πληθώρα ιδεών και εξαιρετικών προοδευτικών στιγμών οι οποίες κάπου αδικούνται από την πεπατημένη διαδικασία σύνθεσης του concept (το οποίο προσωπικά δε με ενοχλεί, αλλά μπορεί να κουράσει τους φίλους της μουσικής του Morse που περίμεναν κάτι διαφορετικό). Οι αλλαγές διάθεσης του concept κατά τα άλλα καλύπτονται επάξια από το ύφος της μουσικής και περπατάνε πολύ αρμονικά στο ταξίδι του στίχου και στην έκφραση του συνθέτη. Οι μουσικοί πλαισιώνουν επάξια τον Morse και το The Great Adventure θυμίζει εποχές Scenes from a Memory Pt.2 στο στήσιμο του και τελικό αποτέλεσμα.
Σίγουρα πρόκειται για έναν πλήρη δίσκο που θα απογειωνόταν αν αφηνόταν να ξεφύγει από τα συνθετικά όρια του μοντέρνου symphonic prog. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μία φιλόδοξη προσπάθεια αντάξια του ονόματος του δημιουργού αλλά και που γεννά μια προσμονή για το κάτι διαφορετικό και παραπάνω πέραν των στενών ορίων που θέτουν τα μεγάλα ονόματα του χώρου που συμμετέχουν.
7.5 / 10
Θάνος Πάτσος
2η γνώμη
Τόσο το διπλό The Similitude of a Dream του 2016 όσο και το φετινό -επίσης διπλό- The Great Adventure καταφέρνουν να διατηρηθούν ψηλά στο ranking των καλύτερων δουλειών του Morse. Με έμφαση σε πιο pomp rock επιρροές, η συνθετική τριάδα Morse-Gillette-Hubauer στηρίζει την πλειοψηφία των συνθέσεων στα δυνατά refrains, «κλέβοντας» από την δόξα των καλύτερων στιγμών των θρυλικών Styx (Welcome to the World, A Momentary Change, To The River, Vanity Fair). Όμως στο γνωστό «θετικό» περιβάλλον, ο Morse δένει όμορφα και πιο “γκρι” ατμοσφαιρικές μελωδίες (Dark Melody, Venture in Black, Τhe Great Despair), funky παιξίματα (Hey Ho Let’s Go, Element of Fear) και καθαρόαιμο 90s progressive metal (Fighting with Destiny, Welcome to the World 2, Freedom Calling). Προφανώς και δεν ανακαλύπτουν τίποτα από την αρχή, ενώ και βαρετές συνθέσεις θα βρείτε (στα πλαίσια ενός διπλού album είναι παραπάνω από πιθανό, άλλωστε) αλλά και τα δύο εκτενή overtures είναι αχρείαστα. Όμως συνολικά η μουσική του album στηρίζει εξαιρετικά το πολύπλοκο concept και προσφέρει νέο υλικό που θα αγαπήσουν οι φίλοι του καλλιτέχνη.
6.5 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
Κάντε το πρώτο σχόλιο