Symphony X – Underworld

Ανάγκη αλλαγής ρότας

Για κάθε φίλο της progressive μουσικής υπάρχουν κάποιες σταθερές που, ακόμα και αν αυτές ίσως εκτείνονται λίγο πιο πέρα από τα υποκειμενικά μουσικά όρια που θέτει ο καθένας, αποτελούν ένα στιβαρό σημείο αναφοράς. Μία τέτοια αναμφίβολα είναι και οι Symphony X, ένα συγκρότημα το οποίο στο metal πεδίο έχει χαρίσει χρυσές στιγμές και φέτος κυκλοφόρησε τον ένατο δίσκο του.

Τα πράγματα θα πρέπει να ειπωθούν από την αρχή. Δεν υπάρχει κάποιος νοήμων φίλος της metal μουσικής που να μην αναγνωρίζει μία καθίζηση του είδους, για όποιο παρακλάδι και αν μιλάμε. Το “Underworld” των Symphony X δεν αποτελεί, δυστυχώς, μία εξαίρεση στον κανόνα. Με ρητές αναφορές στην Κόλαση του Δάντη όσο και στον συνθέτη του 19^ου αιώνα Jacques Offenbach ως επιρροές οι αστοχίες φαίνεται να ξεκινάνε από την αρχή.

Κατά το ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστα Michael Romeo ο δίσκος αποπνέει μία οσμή concept συνέχειας ενώ υπάρχει ξεκάθαρη αναφορά για μία συνέχεια σε πιο στιβαρές και heavy συνθέσεις. Σχετικά με το δεύτερο σημείο δεν υπάρχει καμία διαφωνία, ασχέτως αν αυτό ίσως αποτελεί το βασικό μειονέκτημα του δίσκου αυτού. Πράγματι, όσο αφορά τα στοιχεία της μουσικής του δίσκου υπάρχει μία άδικη κατανομή υπέρ μίας σαφέστατης power metal αντίληψης αφήνοντας λίγο χώρο σε μία δημιουργική χροιά.

Τα διπέταλα, τα πλήκτρα και οι φοβερά aggressive κιθάρες δίνονται με τόσες μεγάλες δόσεις στον ακροατή που η κούραση από ένα σημείο και μετά καθίσταται αναπόφευκτη. Αν συνυπολογίσει κανείς και τις neo-classical επιδιώξεις (βλ. επιρροές) πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι, για να το πούμε κομψά, ανούσιο. Κατά την γνώμη μου οι καλές στιγμές είναι διάσπαρτες, αν και ο γενικός κανόνας είναι πως η δεύτερη πλευρά του δίσκου ενδείκνυται για κάπως βαθύτερες ζυμώσεις από πλευράς ακροατή, ενώ το single “Without You” μάλλον αποτελεί την πιο συνετή αναφορά του συγκροτήματος στην νέα κυκλοφορία.

Η ανάγκη για επιστροφή σε πιο προοδευτικές κλίμακες κραυγάζει, αν και ο σκληρός πυρήνας των πιστών των Symphony X μπορεί να είναι ευχαριστημένος με το παρόν συνθετικό αποτύπωμα. Το σίγουρο είναι πως το τέλμα για το είδος γενικότερα παραμένει βαθύ.

6 / 10

Δημήτρης Καστρίτης

Η φλόγα του ρομαντισμού στα λυσσασμένα νερά της Στύγας

Όταν έχεις στο ενεργητικό σου μόνο αξιόλογους δίσκους με σταθερή σύνθεση, αλλά προσπαθείς παράλληλα να γίνεις γνωστός σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο, είναι δύσκολο να συνεχίσεις κρατώντας την ποιότητα. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το λανσάρισμα του πιο πετυχημένου εμπορικά, αλλά και ταυτόχρονα πιο ασφαλούς μουσικά album τους, “Iconoclast”, οι Symphony X επιστρέφουν με το “Underworld”. Θα καταφέρουν να ικανοποιήσουν τους back-to-roots οπαδούς ή θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο που τους ανέβασε ψηλά στο Βillboard;

Τα υλικά για την παρασκευή ενός δίσκου των Symphony X είναι δεδομένα. Παραγωγή που τσακίζει με τον όγκο της, πέντε εξαιρετικοί μουσικοί που είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, κιθαριστικά όργια και μία φωνή εξαιρετική σαν το παλιό καλό κρασί.

Η Nuclear Blast φρόντισε να προωθήσει το δίσκο εντατικά και είχαμε είχε ακούσει τα “Nevermore” και “Without You”. Μετά την ακρόασή τους, υπήρξε μια αμφιβολία σχετικά με την απόδοση του Allen καθότι στη μία σύνθεση λάμπει η φωνή του ενώ στην άλλη παρατηρήθηκε μία λιγότερο δυναμική παρουσία από το σύνηθες του. Ευτυχώς όλα αυτά αποδεικνύονται ασταθείς εικασίες, ο Russell άλλοτε γρυλίζει  και λυσσομανάει σα να μην υπάρχει αύριο, άλλες φορές αποτίει φόρο τιμές στο ίνδαλμα του το Ronnie James Dio και στους hard rock ήρωές του, ενώ όταν χρειαστεί φανερώνει το πολύ μελωδικό εύρος της χροιάς του. Ο κορυφαίος heavy metal τραγουδιστής δηλώνει το βροντερό παρόν, σε πιο μελωδικές φόρμες συγκριτικά με το “Iconoclast”.

Στα μουσικά του θέματος, υπάρχει ποικιλία σε υφή και χρώματα στο “Underworld”. Μπορεί να ακούσει κανείς thrash / death riff και blastbeats(!), ανατολικές μυσταγωγικές ατμόσφαιρες, hard rock συναίσθημα και φυσικά το trademark των Symphony X, ρεφραίν με πιασάρικη μελωδία, κοφτερά riffs και αλλαγές από τη μελωδία στην επιθετικότητα και τούμπαλιν. Σημαντικό είναι πως ο Pinella (πλήκτρα) αφήνει το “παγκότερμα” που είχε στο “Iconoclast” και αποκτά πιο ενεργό ρόλο σε όλες τις συνθέσεις, κατά την απαίτηση της πλειοψηφίας των οπαδών.

Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ ιδιαίτερα στον ιθύνοντα νου και ηγέτη των Symphony X, τον Michael Romeo. Για άλλη μια φορά έχει ένα ιδιαίτερα μεστό παίξιμο με τεχνικά και σε σημείο υπερβολικά (όπως στο “Nevermore”) riffs τα οποία όμως ξυρίζουν και χτυπάνε στο κόκκαλο, μία ποικιλία solos είτε με έντονο το συναίσθημα είτε ένα rock feeling (ακούστε τα στα “Legend” και “Run With The Devil”), είτε υπερηχητικά. Κιθαριστικά υπάρχουν αναφορές στον νεοκλασσικό ήχο του “Divine Wings of Tragedy”. Ένας guitar hero που ξεχωρίζει στο άνυδρο πλέον τοπίο του progressive metal. Πολύ θετική και η επιστροφή του Jason Rullo στα τύμπανα μετά το σημαντικό πρόβλημα στην υγεία του.

Οι κορυφαίες στιγμές του “Underworld” είναι το εννιάλεπτο “Το Hell And Back”, στο οποίο ακούει κανείς όλα τα στοιχεία των Symphony X, το μοντέρνο σκληρό ήχο τους, τις πολύ ωραίες μελωδίες κιθαριστικά και φωνητικά, τη hard rock αίσθηση και το επικό ύφος, το μελλοντικά συναυλιακό trademark “Kiss of Fire”, το mid-tempo ατμοσφαιρικό με Rainbow feeling “Charon” και το δυναμικό ομώνυμο κομμάτι.

Κάθε σύνθεση έχει να πει κάποια πράγματα οπότε συζητάμε για ένα δίσκο που ακούγεται με πολύ ομαλή ροή. Αυτό οφείλεται και στη διάχυτη ατμόσφαιρα από το κατά κάποιο τρόπο concept του “Underworld”, τη “Θεία Κωμωδία” του Δάντη, την ιστορία του Ορφέα και της Ευρυδίκης και την ιδέα πως για αυτά που αγαπάς μπορεί να φτάσεις ως και τον κάτω κόσμο για να το επαναφέρεις. Είναι λίγο κλισέ αυτή η σκοτεινή και ταυτόχρονα ρομαντική προσέγγιση, αλλά πετυχαίνει το σκοπό της.

Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα στο “Underworld”. Ενώ παραδοσιακά οι Symphony X έχουν πολύ ωραίες δυναμικές μπαλάντες σε κάθε δίσκο όπως τα δύο “Accolade”, “’The Sacrifice” και “When All is Lost”, οι δύο μπαλάντες “Without You” και “Swan Song” παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των Allen και Pinella, χαρακτηρίζονται ως καλές, ποιοτικές συνθέσεις, αλλά μάλλον θα καταλήξουν στο χρονοντούλαπο και δε θα μνημονεύονται όπως οι προαναφερθείσες. Επιπροσθέτως, σε κάποιες στιγμές του album ενώ φαίνεται πως θα μπορούσε η σύνθεση να ακολουθήσει ένα πιο προοδευτικό μονοπάτι, όπως έχουν αποδείξει περίτρανα οι Symphony X πως μπορούν να κάνουν, εντούτοις προτιμήθηκαν πιο εμπορικές φόρμες, λίγο ευρύτερης κατανάλωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “In Μy Darkest Hour” το οποίο είναι εξαιρετικό τραγούδι μεν αλλά δίνει την εντύπωση πως είναι ψαλιδισμένο για να χωρέσει στα 4:22 λεπτά που ο μέσος ακροατής θα επιθυμούσε.

Εν κατακλείδι, οι Symphony X μας προσφέρουν άλλον ένα ποιοτικό δίσκο στη νέα, πιο heavy metal κατεύθυνση που έχουν πάρει, κλείνοντας όμως το μάτι στο παρελθόν τους. Ένας δίσκος που θα αρέσει σε μία ευρεία γκάμα ακροατών, αλλά με τις όποιες αδυναμίες του να προέρχονται από τη λογική αυτή. Η ιστορία θα δείξει αν παλιοί και νέοι θα τον απολαύσουν εξίσου.

8 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου