Still Falling – Free of Avidya

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
19 / 12 / 2016

Still Falling is a quintet from Athens, Greece formed in 2009. They have released two EPs (Counterfeit Existence -2012, The Three Suns -2013) and a digital single (Mercury – 2014) and now the time has come for their first full-length album entitled Free of Avidya. Stylewise, Still Falling is a modern tech / prog death band, with the technical side of Gojira and Meshuggah’s djent as basic components of their music. Granted, this specific genre is nowadays overcrowded, but Still Falling mean business to distinguish themselves.

Balanced tug-of-war

The extreme metal was always a powerhouse in Greece and keeps growing, bidding welcome to bands that aspire to graft the extreme onto other elements, progressive or not. Still Falling testify the above by releasing the surprising Free of Avidya.

It is a release that will surely not sit well with those who are negative to brutal vocals, which dominate Still Falling’s debut, yet we have to stress the point that Marios does an excellent work. His death metal vocals are wet, have depth and intensity and his accent is very clean for those who can understand the words. Moreover, production-wise the album is very good, something that unfortunately is not the rule with regard to the prime Greek releases.

The album is twofold; it contains some more straightforward new age death metal compositions, but also some more complex ones with rhythmic changes that flirt with progressive. Truth is songs like Illusion of Possession and Flood, two that fall into the first category, are among the best because they groove as needed to sweep the listener and their staccato riffs leave space for the song to breathe, most notably the riff of Illusion of Possession which sticks in the mind right from the get-go. The rhythm section is sufficiently supportive and fortunately the bass lines are pretty clear in the mix adding meat to the bones and giving substance to the songs, while the guitars are more devoted to riffing than soloing. In order not to be marked out as one-dimensional, Free of Avidya features some clean vocals, which are neither bothersome nor do they serve any special purpose, while atmosphere builds up by means of acoustic parts and distortions that sound like keyboards; Drought and Oracle are illuminating examples. Those who cherish bands like Opeth, Beyond Creation, Gojira, have a good reason to listen to the album.

On the other hand, it’s rather utopian to expect from a debut to redefine a genre. No doubt that it is an interesting and easy-to-grasp listen but just because Still Falling dared to walk over progressive paths, my take is that they can expand these concepts down the line. Nevertheless, the musical direction of this work could be a common ground for death and prog fans where no one will get indignant over the other, since no genre predominates (death metal has a priority).

Could Still Falling be another string in the bow of the Greek extreme scene? The answer is yes. The question is to make their presence felt in the European scene, too. The way to get there is to develop further their style which is achieved by recording albums. Till then, you’ve got no reason to pass Free of Avidya by.

7 / 10

Meletis Doulgkeroglou

2^nd opinion 

I am not a big fan of the Greek metal scene and I was surprised to find out that Still Falling is a Greek band, and a quality one in doing their thing, no less. The album is in the vein of death-meets-djent-meets-prog-metal, recalling Born Osiris, Veil of Maya (minus the clean vocals) and Meshuggah, the songs are meticulously taken care of, sounding far but repetitive. Great work has been done on the guitars, mainly with regard to the melodies, and the drums while the bass is somewhat pushed back in the mix and the vocals occasionally are way up front, overshadowing some good ideas or limiting the perspective of their music. Of course the title-track, Oracle and Observe are cuts that famous bands of the kind would give worlds to claim their fatherhood. All in all, I think that they should allow the prog aspect to take hold of their music and grasp djent’s finiteness.

7 / 10

Giannis Voulgaris

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
19 / 12 / 2016

Οι Still Falling είναι ένα κουιντέτο από την Αθήνα που σχηματίστηκε το 2009. Μετά από δύο EP (“Counterfeit Existence”- 2012, “The Three Suns”- 2013) και ένα digital single (“Mercury”- 2014) ήρθε η ώρα για την κυκλοφορία του πρώτου τους full-length album με τίτλο “ Free of Avidya”. Ο χώρος στο οποίο κινείται η μουσική των Still Falling είναι το tech / prog death metal με βασικό συστατικό την τεχνική πλευρά των Gojira και το djent των Meshuggah. Αν και σήμερα υπάρχουν υπεράριθμες μπάντες στον ήχο αυτό, οι Still Falling δε φαίνονται διατεθειμένοι να χαθούν μέσα στη μάζα.      

Ισορροπημένη διελκυστίνδα

Η ακραία metal σκηνή στην Ελλάδα ανέκαθεν ήταν κραταιά και συνεχίζει την ανοδική της πορεία, φιλοξενώντας και σχήματα που δοκιμάζουν να μπολιάσουν το ακραίο με άλλα στοιχεία, προοδευτικά και μη. Οι Still Falling με την έκπληξη που ονομάζεται “Free of Avidya” το μαρτυρούν.

Σίγουρα πρόκειται για κυκλοφορία που θα ξενίσει στους αρνητές των brutal φωνητικών, τα οποία δεσπόζουν στο ντεμπούτο των Still Falling. Να τονισθεί όμως πως ο Μάριος κάνει εξαιρετική δουλειά. Tα death metal φωνητικά του είναι υγρά, έχουν βάθος και ένταση και η προφορά τους είναι πολύ σωστή για όποιον μπορεί να αντιληφθεί τις λέξεις. Επιπροσθέτως, το κομμάτι του ήχου όσον αφορά στην παραγωγή είναι πολύ καλό, κάτι που δυστυχώς δεν είναι ο κανόνας σε όλες τις πρώτες ελληνικές κυκλοφορίες.

Το album έχει δύο πτυχές, κάποιες πιο άμεσες new age death metal συνθέσεις, αλλά και συνθέσεις σχετικά πιο πολύπλοκες, με αλλαγές ρυθμών που φλερτάρουν με το progressive. Η αλήθεια είναι πως τραγούδια όπως το “Illusion of Possession” και το “Flood” που αποτελούν δύο από τις πιο άμεσες συνθέσεις του δίσκου είναι και από τις καλύτερες γιατί groove-άρουν τόσο όσο χρειάζεται για να παρασύρουν τον ακροατή, ενώ τα στακάτα riffs / κοψίματά τους αφήνουν το τραγούδι να αναπνεύσει. Ειδικά το riff του “Illusion of Possession” κολλάει από την πρώτη ακρόαση στο μυαλό σου. Το rhythm section είναι επαρκώς υποστηρικτικό και ευτυχώς οι μπασογραμμές ακούγονται καθαρά, δίνοντας τον απαραίτητο όγκο και ταυτότητα,  ενώ οι κιθάρες επιδίδονται κυρίως σε riffs και λιγότερο σε solos ανά το δίσκο. Προκειμένου να μη χαρακτηρισθεί μονόχνοτο το “Free of Avidya” υπάρχουν λίγα καθαρά φωνητικά χωρίς να είναι ενοχλητικά, ούτε όμως να έχουν και κάποιο ιδιαίτερο νόημα, ενώ χτίζεται ατμόσφαιρα χάρις σε ακουστικού τύπου σημεία και σε παραμορφώσεις που θυμίζουν πλήκτρα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα “Drought” και “Oracle”. Όσοι εκτιμούν μπάντες όπως οι Death, οι Beyond Creation, καθώς και σχήματα όπως οι Gojira, έχουν αρκετούς λόγους να ακούσουν το album.

Από την άλλη, να περιμένεις από ένα ντεμπούτο να επανακαθορίσει ένα ιδίωμα είναι ουτοπικό, να περιμένεις όμως περισσότερο πειραματισμό δεν είναι απαιτητικό. Σαφώς είναι ένα ενδιαφέρον και βατό άκουσμα, αλλά επειδή οι Still Falling δοκίμασαν να κινηθούν σε προοδευτικά μονοπάτια, εκτιμώ πως στη συνέχεια της καριέρας τους μπορούν να επεκταθούν περισσότερο σε αυτά. Βέβαια, η απόφαση για τη μουσική ταυτότητα του παρόντος πονήματος δύναται να αποτελέσει κοινό τόπο για τους death και progressive οπαδούς χωρίς να φανεί υπερβολικό εκατέρωθεν, αφού κανένα στοιχείο δεν υπερισχύει δραματικά εις βάρος του άλλου (υπάρχει μια προτεραιότητα στο death metal).

Τελικά οι Still Falling μπορούν να αποτελέσουν άλλο ένα δυνατό χαρτί στην ακραία σκηνή της χώρας μας; Η απάντηση είναι πως ναι. Το ζήτημα είναι εν καιρώ να αποτελέσουν όμως και φωνή στην ευρωπαϊκή σκηνή. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να εξελιχθεί το μουσικό τους ύφος περαιτέρω. Κάτι που γίνεται με τη δημιουργία albums. Ως τότε, δεν έχετε λόγο να μην ακούσετε το “Free of Avidya”.

7 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη 

Δε παρακολουθώ την εγχώρια metal σκηνή ιδιαίτερα και ξαφνιάστηκα όταν έμαθα πως οι Still Falling είναι μια ελληνική μπάντα. Και πολύ ποιοτική μάλιστα για αυτό που κάνει. Κινείται στο χώρο του death-meets-djent-meets-prog-metal, θυμίζοντας Born of Osiris, Veil of Maya (χωρίς τα καθαρά φωνητικά) και Meshuggah, με τα τραγούδια να είναι καλά δουλεμένα και να μην σου δίνουν την αίσθηση της επαναληψιμότητας. Υπέροχη δουλειά στις κιθάρες, κυρίως στις μελωδίες και στα τύμπανα, αντίθετα το μπάσο είναι κάπως θαμμένο και τα φωνητικά κυριαρχούν ορισμένες στιγμές των κομματιών «κρύβοντας» κάποιες καλές ιδέες ή περιορίζοντας την προοπτική της μουσικής τους. Βέβαια το ομώνυμο, το  “Oracle” και το “Observe” είναι κομμάτι που θα «σκότωναν» να είχαν γράψει διάσημα συγκροτήματα του είδους. Γενικότερα, πιστεύω ότι πρέπει να αφήσουν την progressive πλευρά τους να κυριαρχήσει στη μουσική τους και να συνειδητοποιήσουν την περατότητα του djent.

7 / 10

Γιάννης Βούλγαρης