Steve Hackett – Genesis Revisited: Live at the Royal Albert Hall

Μνημειώδης συνέπεια

Κάθε κριτική είναι από μόνη της μία εξόχως ιδιαίτερη περίπτωση, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για έναν live δίσκο. Σε αυτό συντελεί ίσως η αλλαγή των κριτηρίων, η ανάγκη εστίασης σε εκτελεστικές λειτουργίες, η εμφάνιση νέων ανεξερεύνητων δυναμικών και άλλα πολλά. Αν βάλουμε και στην εξίσωση και ένα καταξιωμένο όνομα στον ρόλο του πρωταγωνιστή τότε όλοι καταλαβαίνουμε πως η ιδιαιτερότητα γίνεται κανόνας. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων το παραπάνω δεν λειτουργεί αποκλειστικά αρνητικά, αν για παράδειγμα λάβουμε υπόψη τον πρόσφατο live δίσκο του Steve Hackett.

Ο μυθικός Βρετανός κιθαρίστας στα πλαίσια της ενασχόλησής του με την απόδοση συνθέσεων του συγκροτήματος με το οποίο διέπρεψε, τους Genesis, μας προσφέρει μία κυκλοφορία υπό τον τίτλο “Genesis Revisited: Live at the Royal Albert Hall”, η οποία έρχεται ένα χρόνο μετά από την κυκλοφορία της αντίστοιχης ζωντανής εμφάνισης στο Hammersmith. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις, με κάποιες από αυτές να δίνουν συμβολικό βάρος στον live δίσκο.

Έτσι, ο Steve Hackett βρίσκεται να παίζει για πρώτη φορά παρακαλώ στον ιστορικό χώρο του Λονδίνου και ίσως αυτό για πολλούς από εμάς να φτάνει και να περισσεύει. Και αυτό διότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για το μουσικό μέρος καθίσταται σχεδόν περιττή. Ο Hackett δεν αφήνει περιθώρια, το παίξιμό του δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά φανταστικό ενώ οι αρκετές συμπράξεις επί σκηνής δίνουν κάποιο ενδιαφέρον στη ροή. Gary O’ Toole, Ray Wilson, Roine Stolt, John Wetton και φυσικά η Amanda Lehmann (στο “Ripples”) είναι τα αρκετά γνωστά ονόματα που ανεβαίνουν στο σανίδι και συμμετέχουν σε ένα setlist το οποίο αποτελείται από κλασσικές στιγμές του Hackett στην καριέρα του με τους Genesis.

Μοναδική γκρίζα αναφορά θα κάνω για το κομμάτι των φωνητικών και τον Nad Sylvan ο οποίος προσωπικά σε ορισμένες στιγμές με κουράζει, αν και οφείλω να ομολογήσω πως με τις φωνές που μοιάζουν με αυτές των αντίστοιχων δυσανάλογα μεγάλων frontmen που προσπαθούν να καλύψουν… έχω τα θεματάκια μου. Παρόλα αυτά το εγχείρημα είναι προφανώς δυσθεώρητο υπό την έννοια ότι οι ερμηνείες του Gabriel είναι κάτι παραπάνω από μοναδικές.

Οποιοσδήποτε οπαδός των Genesis θα πρέπει να δώσει λίγο από τον χρόνο του για να απολαύσει τον άνθρωπο που αντλώντας έμπνευση από τον Bach και τον John Mayall δημιούργησε κάτι το οποίο έπειτα από δεκαετίες ακούγεται ελκυστικά παροντικό στο “Genesis Revisited : Live at Royal Albert Hall”.

8.5 / 10

Δημήτρης Καστρίτης

Αναπόφευκτες φαντασιώσεις

Ένας λόγος που δικαιολογεί την αγάπη όσων παρακολουθούν με συνέπεια την καριέρα του Steve Hackett είναι η μεγάλη προσοχή και η αφοσίωση με την οποία προσεγγίζει κάθε του βήμα, κάθε δημιουργία, ακόμα και κάθε του συναυλία. Tο τελευταίο του live album ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Royal Albert Hall με κάθε μεγαλοπρέπεια σε διάρκεια (2 ώρες και 16 λεπτά), light show, εκλεκτούς καλεσμένους (John Wetton, Amanda Lehmann, Ray Wilson, Roine Stolt) και φυσικά ένα χορταστικό set από κομμάτια των Genesis.

Ο σεβασμός με τον οποίο ο Hackett στέκεται απέναντι στα παλιά χρόνια είναι αξιοθαύμαστος, όχι απλώς για το υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο, αλλά κυρίως γιατί καταφέρνει να μη γίνεται ούτε στο ελάχιστο βαρετός και να μη δημιουργεί υποψίες για επιστράτευση σκελετών από ντουλάπες. Η εκτελεστική και καλλιτεχνική πιστότητα δεν ισοδυναμεί με αντιγραφή, όταν η “μπαγκέτα” βρίσκεται στα χέρια ενός τόσο σπουδαίου μουσικού και ειλικρινούς ανθρώπου, που ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για το progressive rock το οποίο υπηρετεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια χωρίς γραφικότητες και με την κιθαριστική σοφία του να πυκνώνει με τα χρόνια. Έχοντας μαζί του μία εξαιρετική μπάντα μουσικών που συμπράττουν πολλά χρόνια πλέον μαζί του, ο Hackett μας έδωσε άλλο ένα ζωντανό album χάρμα ακροάσθαι από την αρχή μέχρι το αποθεωτικό τέλος με το “Los Endos” στο encore. Αξίζει ιδιαίτερη αναφορά στον εξαιρετικό Roger King στα πλήκτρα και αν υπάρχει μία μικρή «παραφωνία» στο σύνολο, εύκολα επιλέγεται ο Nad Sylvan, ο οποίος βέβαια επωμίστηκε το πιο βαρύ φορτίο: να αποδώσει ζωντανά κομμάτια που έμειναν στην αιωνιότητα από δύο εκ των πιο χαρακτηριστικών φωνών εντός και εκτός rock. Το έντονα (αμφιλεγόμενο) θεατρικό του στυλ, οι ενδυματολογικές του επιλογές και το χιούμορ του ομολογώ πως δεν με βοηθούν να τον δικαιολογήσω -κάθε άλλο μάλλον- αλλά επειδή εδώ δεν γράφουμε για το dvd, ας μείνουμε στο ότι φωνητικά είναι πολύ καλός.

Η αναζήτηση κάποιων highlights μεταξύ των 18 κομματιών αναπόφευκτα πέφτει στο κενό. Η απόδοση όλων των συνθέσεων είναι εντυπωσιακή. Εδώ δεν υπάρχει καμία άβολη στιγμή σε κανένα από τα 26 λεπτά του “Supper’s Ready”, την έκρηξη του “Musical Box”, το απόλυτα λυρικό “Dancing With The Moonlit Knight”… πουθενά. Πραγματικά πουθενά.

(Ακολουθεί κατάφωρη αδικία του album…) Το «μόνο» που λείπει από τα κομμάτια αυτά είναι οι υπόλοιποι τέσσερις άνθρωποι που συναποτέλεσαν το αγαπημένο συγκρότημα πολλών (δηλώνω απερίφραστα ένοχος). Όσο ενάντιος κι αν είμαι προσωπικά στα reunions και σε ό,τι κρύβεται πίσω από αυτά, εδώ αξίζει η εξαίρεση. Τα χρόνια έχουν περάσει και ελπίζω να μην περάσουν πολλά ακόμη. Και οι πέντε βρίσκονται εν ζωή και δεδομένου ότι δεν υπάρχει κάποια αρκετά καλή δικαιολογία, η αυλαία μπορεί να πέσει οριστικά με τον ιδανικό τρόπο που σκεφτόμαστε όλοι. Αρκεί να ακούσουν οι υπόλοιποι (και) αυτό το album για να πειστούν και να παραμερίσουν εγωισμούς. Όχι άλλο “revisited”. Genesis σκέτο ή τίποτα.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς