από τον Δημήτρη Καστρίτη
Την προηγούμενη Παρασκευή ήμουν αρκετά τυχερός καθώς είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα συγκρότημα το οποίο η αλήθεια είναι ήθελα να το δω πάρα πολύ καιρό τώρα. Διάφορες συγκυρίες δεν το επέτρεψαν, ωστόσο η ανάμνηση της απουσίας από την προηγούμενη εμφάνιση των Sleeping Pillow στην Αθήνα τον Ιανουάριο είχε καρφωθεί στο μυαλό μου, κυρίως λόγω των ενθουσιασμένων φίλων που συνάντησα αμέσως μετά το live στα Αθηναϊκά μαγαζιά τότε. Αν και όχι ακριβώς προγραμματισμένη η παρουσία μου στην συναυλία ανήμερα της εθνικής μας εορτής (λόγω απόλυτης ανωτέρας βίας), το σύμπαν του ProgRocks.gr συνωμότησε -μάλλον με τον εαυτό του- και ο βίαιος μηχανισμός της απροσδιοριστίας με “ξέρασε” στο Γκάζι. Αν με πείραξε; Ούτε κατά διάνοια.
Κι αυτό, γιατί πέρα από τους αγαπημένους Sleepin Pillow ανοιγόταν μπροστά μου η ευκαιρία του να δω για πρώτη φορά τους Fool In The Box, που ομολογουμένως γνώρισα μέσα από τις γραμμές τoυ review πάνω στο ντεμπούτο τους που έγινε σε αυτό το site (κλικ). Όντας για τρία περίπου τέταρτα της ώρας επί σκηνής, οι Αθηναίοι δεν σου αφήνουν κανένα ερώτημα για το τι έχουν στο μυαλό τους όταν παίζουν μουσική. Δεν χωράει αμφιβολία ότι η ροπή προς το progressive είναι μεγάλη, ωστόσο ο όλος μανδύας ενός alternative (έως και grunge) συγκροτήματος κερδίζει τη μερίδα του λέοντος στις εντυπώσεις και πιθανώς τους συστήνει και σε διαφορετικά ακροατήρια, γεγονός σίγουρα κάθε άλλο παρά αρνητικό. Το ακόμα πιο θετικό είναι ότι αυτό αποτυπώνεται επί σκηνής. Όσο το κοινό προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει τις μελωδίες των Fool In The Box λόγω της παρθενικής μας συνάντησης, όταν ήρθε η ώρα της κατακλείδας το -ήδη γεμάτο- Kookoo “λύθηκε” με τη διασκευή στο I Want You (She Is so Heavy) των Beatles.
Η αλήθεια είναι η βραδιά, ότι παρά τις εγγενείς της αντιφάσεις της που οφείλονταν σε έναν παλαβό καιρό, σε μία αργία που έστρωνε τριήμερο και σε μία αλλαγή χώρου τις τελευταίες ημέρες, βάδιζε από το καλό στο καλύτερο. Όταν κατά τις 22:50 οι Sleeping Pillow ανέβηκαν στην σκηνή όλα αυτά έμοιαζαν μάλλον ανούσια και για τις επόμενες δύο ώρες γίναμε μάρτυρες και κοινωνοί μίας εμφάνισης που άδικα περιορίζεται στα ελληνικά χώματα. Από την εισαγωγή με το Bring The Sun Back έως το δεύτερο (ή έτσι μου φάνηκε) encore με το December όλο αυτό το οποίο λάμβανε το κοινό ήταν μία φοβερά σχεδιασμένη και στημένη εμφάνιση. Δίχως ανόητες περιαυτολογίες και περιττή ανάλωση σε πράγματα πέραν του μουσικού μέρους.
Η έντονη ατμόσφαιρα που είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν συνοδευόταν από τα πολύ εύστοχα visuals που πρόβαλαν οι οθόνες και ειλικρινά έπιανες τον εαυτό σου να τα χαζεύει, όπως καλή ώρα εγώ όταν οι Sleepin Pillow έπαιζαν το This World Is Over, στιγμή την οποία την κρατάω ως το προσωπικό highlight της βραδιάς. Κατά τα άλλα, το setlist μόνο ως πλούσιο μπορεί να χαρακτηριστεί, περιέχοντας όλα αυτά τα κομμάτια που θα δει κανείς να μνημονεύονται από κόσμο που δεν είναι αναγκαστικά οπαδοί του συγκροτήματος (βλ. Apples On An Orange Tree, Amplifier In My Heart, Black Sea), ενώ απλώθηκε σε ένα φάσμα που σχεδόν άγγιξε τις δύο ώρες. Από την άλλη πλευρά, η φοβερή δουλειά που είχε γίνει στο θέμα “ήχος” ήταν εντυπωσιακή, δίχως καμία παραφωνία κυριολεκτικά, δίνοντας ώθηση και ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στην όλη εμπειρία. Με λίγα λόγια, ολοκληρωτική εμφάνιση. Η μοναδική παρατήρηση, που είναι άσχετη με το συγκρότημα, έχει να κάνει με την μάλλον χαμηλή σκηνή του Kookoo που μας στέρησε την ευκαιρία να εποπτεύσουμε πλήρως την σκηνή και να ρίξουμε κλεφτές ματιές στην εκτελεστική δεξιότητα των Sleepin Pillow, ενώ δε, ακόμα και για τους αρκετά ψηλούς, η θέα του περκασιονίστα Nick Jacqueline ήταν ευσεβής πόθος.
Όπως μου επισήμανε ένας φίλος κατά την διάρκεια της εκτέλεσης του Winter Dreams, ένας νεαρός Steven Wilson θα αντικατοπτριζόταν μετά χαράς τόσο στο κομμάτι όσο και στην ερμηνεία του Nomik και όλοι καταλαβαίνουμε τι παράσημο είναι αυτό. Όταν η βραδιά τελείωσε η επιστροφή στην μουντή πρωτεύουσα ήταν δύσκολη, μάλλον γιατί οι εαυτοί μας είχαν ξεχαστεί στο Kookoo (έως και τα πράγματά μας -αλήθεια-) και αναπολούσαν τα προηγούμενα λεπτά.
Οι Sleepin Pillow -πρέπει να- ανήκουν στην Ευρώπη γιατί πολύ απλά τα στάνταρ τα οποία έχουν θέσει ξεπερνούν τα εγχώρια.
Φωτογραφίες: Άρτεμις Κονδυλοπούλου artemis-schubert.com
Κάντε το πρώτο σχόλιο