[AltrOck, 2015]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
22 / 06 / 2015
Οι περιπτώσεις multi-instrumentalist μουσικών είναι πάμπολλες στον progressive χώρο και τις περισσότερες φορές οι ιδιαιτερότητες της ίδιας της μουσικής φαίνεται να έλκουν -σχεδόν νομοτελειακά θα έλεγε κανείς- ιδιαίτερες περιπτώσεις τέτοιων μουσικών, όχι μόνο όσον αφορά τις καλλιτεχνικές τους επιλογές, αλλά και τις ιδιοτροπίες της προσωπικότητάς τους. Ο Simon Steensland δεν αποτελεί εξαίρεση. Μεγάλωσε θαυμάζοντας τα έργα των Strindberg και Wagner και από το 1991 είναι επαγγελματίας μουσικός.
Στη χώρα του, τη Σουηδία, είναι κυρίως γνωστός για τη μουσική που έχει γράψει για το θέατρο. Όπως δηλώνει ο ίδιος, όσοι έχουν ακούσει την επαγγελματική του μουσική δεν έχουν ιδέα πως έχει κυκλοφορήσει επτά προσωπικά albums (μαζί με το υπό παρουσίαση) και το αντίστροφο βέβαια (σε αυτή την κατηγορία ανήκουμε και εμείς). Η προσωπική του καριέρα (το χόμπυ του, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος) κινείται στο χώρο του avant-prog / RIO με κάποια zeuhl στοιχεία λυρισμού, ενώ βασικό στοιχείο για τη μουσική του είναι η σύγχρονη κλασική μουσική στα διαχρονικά πλέον βελγογαλλικά πρότυπα (π.χ. Univers Zero, Art Zoyd, Present).
Μπορεί ο ίδιος ο Steensland να δηλώνει μη ταλαντούχος σε όλα τα (πάρα πολλά) όργανα που παίζει, αλλά η βασική του επιδίωξη είναι ούτως ή άλλως η επίτευξη του ήχου που εμπνέεται και όχι η εκτελεστική τελειότητα. Στη διαδρομή του μέχρι σήμερα ο στόχος του έχει γίνει ευκολότερος, δεδομένου ότι συνεργάτες από το ξεκίνημά της καριέρας του είναι μερικοί επιεικώς σπουδαίοι μουσικοί, όπως ο (εκ γενετής τυφλός) κημπορντίστας Mats Öberg, ο κιθαρίστας Joakim JJ Marsch και φυσικά ο πολύς Morgan Ågren στα drums. Από τη δισκογραφία του ξεχωρίζουν το “The Zombie Hunter” (1995) και κυρίως το αγαπημένο “Fat Again” (2009), η πιο πρόσφατη δουλειά του Steensland πριν το φετινό “A Farewell To Brains”.
[bandcamp width=550 height=120 album=1695028136 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Αποδόμηση με χαρακτήρα Πάνε σχεδόν έξι χρόνια από τότε που ο Σουηδός Simon Steensland μας χάρισε το υπέροχο “Fat Again” και τηρώντας το «καλό πράγμα αργεί να γίνει» φέτος μας φιλοδώρησε με το νέο του πόνημα, “A Farewell To Brains”. Στην δεύτερη στην εταιρεία ΑltRock και έβδομη συνολικά studio δουλειά του, ο αυτοδίδακτος και ταλαντούχος πολυοργανίστας αποδεικνύει την αφοσίωση και την συνέπεια του στο RIO/Avant-Prog τα τελευταία 22 χρόνια χωρίς συμβιβασμούς στην ποιότητα και στον τρόπο έκφρασής του. Ακτινογραφώντας λοιπόν το “A Farewell To Brains”, παρατηρούμε σε πρώτη φάση την επιμονή του στην καλά δοκιμασμένη Βελγική συνταγή και οι αναφορές στους Univers Zero, Art Zoyd, Present αναπόφευκτες. Επίσης, το Zeuhl στοιχείο ειναι ακόμη πιο έντονο χάρη στην πολλαπλή χρήση φωνητικών, θυμίζοντας ανεπαίσθητα τους Magma (σε κάποια σημεία) αλλά με λιγότερο στόμφο και επιβλητικότητα. Όσον αφορά την ενορχήστρωση, έκτος από την σταθερή προτίμηση στο πρόσωπο του ντράμερ Morgan Argen, ο Steensland πλαισιώνεται απο έναν αρκετά μεγάλο αριθμό μουσικών κυρίως στα πνευστά. Ο ίδιος έχει αναλάβει τα κρουστά, μπάσο, έγχορδα καθώς και πλήκτρα (όργανο και αρμόνιο). Την παράσταση για ακόμα μια φορά θα κλέψει ο βιρτουόζος κιθαρίστας Einar Baldursson, o οποίος συμμετείχε και στο “Fat Again”. Τα πέντε κομμάτια που το αποτελούν είναι με τέτοιο τρόπο κατανεμημένα ώστε τα τρία μεγάλης διάρκειας “Schrondinger’s Cat”, “Οne” και “The idiot” να καταλαμβάνουν την αρχή, τη μέση και τον επίλογό του αντίστοιχα, αφήνοντας τα άλλα δύο σχεδόν τρίλεπτα “Elephant” και “Fader Var” ως ενδιαμεσους κρίκους. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση γίνεται αντιληπτή η έλλειψη δομής και ανάπτυξης. Μετέωρες, χαοτικές εμπνεύσεις απλώνονται αφαιρετικά, μέσα από μία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μέχρι να διαλυθούν. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι αρκετά συμπαγές και ομοιόμορφο, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται. Είναι αδιαμφισβήτητα ένα απο τα ταλέντα του Σουηδού, ίσως και το κύριαρχο στοιχείο της δισκογραφίας του. Γενικά ο Steensland με το “A Farewell To Brains” δεν καταφέρνει να πείσει οτι υπάρχουν και πολλά περιθώρια εξελιξιμότητας της μουσικής του πορείας. Απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης, το νεύρο και τα φρενήρη ξεσπάσματα που απολαμβάναμε (κυριως) στα “Fat Again” και “The Zombie Hunter”, κοιτάζοντας πιο πίσω. Ίσως να θέλει ο ίδιος να διατηρεί μια σταθερότητα και αίσθηση μυστηρίου στον τρόπο έκφρασης και παραγωγής. Σε καμία πάντως περίπτωση δεν απογοητεύει.
7.5 / 10 Γιάννης Ζαβραδινός | Thought Experiment Το “A Farewell To Brains” είναι ο έβδομος δίσκος του βετεράνου Σουηδού πολυοργανίστα Simon Steensland. Ο Steensland που ξεκίνησε ως drummer, στο άλμπουμ αναλαμβάνει τα έγχορδα, τα keyboards, την γκάιντα και το ξυλόφωνο (συνεισφέρουν βέβαια πολυάριθμοι μουσικοί σε αυτό). Ο δίσκος περιλαμβάνει 5 συνθέσεις συνολικής διάρκειας 52 λεπτών και υφολογικά κινείται στο avant-prog/zeuhl. Ο Steensland είναι μεγάλος οπαδός της πειραματικής μουσικής όπως ο ίδιος έχει δηλώσει (από τους Univers Zero, τους Magma, ως τον Stravinsky, τον Béla Bartók και τον Frank Zappa) και αυτό κατευθύνει το τρόπο που προσεγγίζει τις συνθέσεις. Και αυτό το γεγονός εξηγεί το μεγάλο μειονέκτημα του δίσκου. Το “A Farewell To Brains” δεν είναι το αποτέλεσμα πηγαίας έμπνευσης ή ακατέργαστης συνθετικής δεινότητας των ιδιόμορφων πειραματισμών ενός μουσικού, αλλά περισσότερο η εγκεφαλική προσέγγιση ενός ένθερμου ακροατή του experimental prog rock. Δεν υπάρχουν οι συναισθηματικές εξάρσεις ή οι διαστρεβλωμένες ονειροπολήσεις και οι αυθόρμητοι μουσικοί συνειρμοί, αλλά συνθέσεις-αποτέλεσμα μιας στείρας νοητικής διεργασίας. Και σε τέτοια απαιτητικά μουσικά μονοπάτια δεν αρκούν τα καλά ακούσματα, μα μια ιδιαίτερη θεώρηση του κόσμου που θα εκφραστεί με συναισθηματισμό και λυρικότητα στο πλαίσιο ενός δίσκου. Για να τα πούμε λίγο πιο αφαιρετικά, ο Steensland δεν εξελίσσει αλλά αναπαριστά. Βέβαια από την άλλη, θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε ότι ο δίσκος είναι άρτιος εκτελεστικά, με πληθώρα μουσικών οργάνων να προσθέτουν την δική τους επίγευση (τρομπόνι, βιολί, πιάνο, κλαρινέτο κ.τ.λ.) και με κρυστάλλινη παραγωγή. Υπάρχουν και κάποιες ανέλπιστα εξαιρετικές στιγμές, σαν πυροτεχνήματα, που φωτίζουν έναν θολό ουρανό. Τέτοια στιγμή είναι το πανέμορφο break στην αρχή του “Schrodinger’s Cat”, μια θεόπνευστη ερωτοτροπία keyboards και εγχόρδων στο “One” (ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου) και μια χειμαρρώδης συμφωνική ακολουθία στο “Idiot”. Αυτές οι στιγμές είναι ίσως η απόδειξη του συνθετικού ταλέντου του Steensland, που όμως θα πρέπει να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στα ακραία πειραματικά στοιχεία και στα λυρικά μουσικά θέματα και σίγουρα, η μεγάλη διάρκεια των κομματιών δεν βοηθάει σε αυτό. Το “A Farewell To Brains” είναι ένας δύσκολος δίσκος. Και απαιτεί πολλές ακροάσεις. Παρόλα αυτά θα ανταμείψει τους εξοικειωμένους με το συγκεκριμένο ύφος, που όμως θα καταλάβουν ότι δεν προσθέτει τίποτα καινούριο μουσικά. Οι υπόλοιποι ίσως να μην έχουν την υπομονή και τη διάθεση να βυθιστούν στον κόσμο του.
6.5 / 10 Δημήτρης Αναστασιάδης |
Κάντε το πρώτο σχόλιο