Reversed Nature – Into The Limbo

Krautrock από τον τόπο σου…

Οι Reversed Nature έχουν σαν βάση τους την Αθήνα και πρόσφατα μας απασχόλησαν συναυλιακά, καθώς ήταν η support μπάντα των Πορτογάλων Black Bombaim, των οποίων ο περυσινός δίσκος προκάλεσε αίσθηση. Η κυκλοφορία τους που φέρει τον τίτλο “Into The Limbo” αποτελεί την τρίτη του συγκροτήματος και έχει psychedelic και krautrock χαρακτηριστικά, όπως η ίδια η μπάντα αναφέρει.

Η λέξη “krautrock”, όταν χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη μουσική ταυτότητα ενός συγκροτήματος δημιουργεί αναπόφευκτα προσδοκίες. Αυτό συμβαίνει πρώτον γιατί η krautrock αισθητική είναι ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου και δεύτερον γιατί το krautrock, ενώ εμφανίζεται σαν διακριτό μουσικό στοιχείο και σαν επιρροή πολλών συγκροτημάτων της εποχής, ως είδος δεν έχει μεγάλη εκπροσώπηση.

Ακούγοντας το “Into The Limbo” είναι ξεκάθαρο εξαρχής πως ο ακροατής έχει να κάνει περισσότερο με ένα τζαμάρισμα παρά με ένα δίσκο που αποτελείται από ολοκληρωμένες συνθέσεις. Χωρισμένος σε τέσσερα κομμάτια, ο δίσκος έχει οπωσδήποτε κλίμα ψυχεδελικό. Οι Reversed Nature καταφέρνουν με άνεση να μεταδώσουν την acid, πειραματική και υπνωτιστική διάθεσή τους στον ακροατή και τα γυναικεία φωνητικά χρωματίζουν όμορφα την kraut ατμόσφαιρα συνυπάρχοντας με τα flangers, το motorik ρυθμικό στοιχείο και το ακατέργαστο παίξιμο της μπάντας. Ενώ στην αρχή ο δίσκος ακούγεται αρκετά δύσπεπτος (“Into The Limbo”), όσο περνάει η ώρα το αποτέλεσμα βελτιώνεται (“Out Of The Limbo”) και στο “Mother Mary Αnd The Chicken Snakes” το jamming της μπάντας αποκτά συνοχή και οι μουσικές ιδέες έχουν μεγαλύτερη συνάφεια, ώστε να αποτελεί αξιοπρεπές δείγμα krautrock αισθητικής. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί δε σίγουρα την καλύτερη στιγμή του δίσκου, κάνοντας παράλληλα το “Understudio Jamming Session” που ακολουθεί να ακούγεται πιο αδιάφορο απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Το πηγαίο ψυχεδελικό jamming των Reversed Nature με τα industrial στοιχεία οπωσδήποτε έχει ενδιαφέρον, όμως η έλλειψη συμπαγούς μουσικής σύνθεσης στο δίσκο αποτελεί σοβαρό μειονέκτημα κατά την προσωπική μου άποψη. Ενώ το “Into The Limbo” αποτελεί μία acid μουσική κατάσταση, απέχει πάρα πολύ απ’ το να αποτελεί μια ολοκληρωμένη μουσική πρόταση. Το krautrock, πέρα από jamming, έχει ως στοιχείο του και τη σύνθεση, χωρίς καμία αμφιβολία. Εφόσον οι Reversed Nature έχουν την όρεξη να ασχοληθούν με το γράψιμο ολοκληρωμένων κομματιών, το αποτέλεσμα σίγουρα θα τους δικαιώσει. Για την ώρα, οι ιδέες τους και η ψυχεδελική τους διάθεση αφήνουν μόνο υποσχέσεις και προσδοκίες για μια εξαιρετική μελλοντική μουσική κυκλοφορία.

6 / 10

Hλίας Γουμάγιας

Κοσμικό rock ελληνικής προέλευσης

Εναρμονισμένη με τις κατά τόπους και καιρούς μορφές ψυχεδέλειας, οι οποίες (μορφές) εκφράστηκαν και εκφράζονται (ακόμη) μέσω της τέχνης της μουσικής, η αθηναϊκή τετράδα των Reversed Nature κυκλοφορεί εκεί έξω το τρίτο άλμπουμ της. Το “Into The Limbo” ισοδυναμεί με την δέκατη στη σειρά προσθήκη στον κατάλογο της εγχώριας Cosmic Eye Records, σηματοδοτώντας και την πρώτη (!) έκδοση δίσκου από ελληνικό σχήμα σε αυτόν (τον κατάλογο), αφού μέχρι και αυτή την ντόπια προσθήκη η εν λόγω δισκογραφική ετικέτα είχε υπό τη σκέπη της μονάχα μουσικά έργα ψυχεδελικής-κοσμικής «χροιάς» από την αλλοδαπή. Από την Κροατία και την Ουκρανία μέχρι το Περού και την Ιαπωνία έφτασαν οι αναζητήσεις της Cosmic Eye…

Το χαρακτηριστικό που απομακρύνει την τεχνοτροπία των Reversed Nature από την αναβίωση ενός μουσικού ρεύματος, είναι η μη εστίαση των αναπτύξεών τους σε ένα συγκεκριμένο ηχητικό πλαίσιο. Η ψυχεδέλεια και η κοσμική/διαστημική αύρα μπορεί, μεν, να απλώνονται από πάππου ως πάππου στα τέσσερα μέρη του δίσκου, αλλά δεν απαντώνται σε ένα παγιωμένο στιλ και ύφος. Κάτι που προκύπτει από το γεγονός ότι η καλλιτεχνική άποψη του παρόντος γκρουπ ενέχει έναν σχετικό πλουραλισμό, μιας και αυτή στηρίζεται -δίχως να προσκολλάται- σε ηχητικές «καταστάσεις» και διδαχές που εκτείνονται από τα ’60s μέχρι και τα ’00s. Πρώτα οι προοδευτικές μουσικές καταθέσεις εκ Βρετανίας από τα μέσα των ’60s μαζί με τους εκτεταμένους αυτοσχεδιασμούς του Hendrix, κι έπειτα ο αντίκτυπος και η μετάπλαση αυτών στη γερμανική καλλιτεχνική πραγματικότητα από τα τέλη της δεκαετίας αυτής, με το λεγόμενο krautrock και τα παραφερνάλιά του. Την ίδια στιγμή, στο αποτέλεσμα του “Into The Limbo” αντιλαμβάνεται κανείς και την παρουσία της νευρώδους τραχύτητας των Black Sabbath και τον τρόπο που αυτή αφομοιώθηκε στο μόρφωμα του stoner rock, καθώς και τις κύριες εκφραστικές μονάδες αυτού (του μορφώματος) που ακούν στα ονόματα Kyuss και Monster Magnet.

Παρόλα αυτά, σε μια προσεκτική ανάγνωση των όσων συμβαίνουν εδώ, εξάγεις το συμπέρασμα ότι πολλές ακόμη αναφορές και επιρροές (δες Tool, Isis και post-metal αντίληψη) θα μπορούσαν να τεθούν επί τάπητος στην προσπάθειά σου να περιγράψεις τις συντεταγμένες των Reversed Nature και κατ’ επέκταση του δημιουργήματός τους αυτού. Έτσι, αφήνοντας αυτή την διαδικασία, περνάω σε ένα ακόμη γνώρισμά τους, εκεί στο επίκεντρο των προσπαθειών τους, το διαρκές τζαμάρισμα που λαμβάνει χώρα σε 40 περίπου λεπτά ακρόασης. Μέσα από αυτό (το… τζαμάρισμα), τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος, δηλαδή ο Μιχάλης Ανδρεσάκης στις κιθάρες, ο Tony Cimino στο μπάσο, o Λευτέρης Βουτσάς στα τύμπανα και η Δήμητρα Τζημούρτου στα φωνητικά, καταλήγουν σε ένα ομοιογενές ηχητικό σύνολο. Αυτοσχεδιάζοντας πότε με καθόλα επιτυχή-συναρπαστική έκβαση όπως στο κομμάτι “Out Of The Limbo” και πότε μερικώς (“Into The Limbo”), εντείνουν την αίσθηση πως έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ανθρώπων που επιζητά την αλληλεπίδραση μέσα από μια συνεχή ζύμωση των πτυχών των ατόμων που την αποτελούν. 

Η φωνή της Τζημούρτου χρωματίζει με μια εύθραστη αισθαντικότητα τις lo-fi ατμόσφαιρες που οικοδομούν προσεκτικά και παίρνοντας το… χρόνο τους οι κιθάρες με τις παραμορφώσεις, μέσα από πετάλια με εκτενές reverb, delay, flanger, ενόσω τα ρυθμικά σκέλη (μέσω της «συνομιλίας» μπάσου-ντραμς) προτάσσουν έναν τελετουργικό χαρακτήρα γεμάτο υπαινιγμούς. Ειδικότερα, τα σόλο ή, πιο σφαιρικά μιλώντας, οι κλιμακώσεις στην κιθάρα κατορθώνουν να αποτυπώσουν μια παραισθητική… γραμμή πλάι στο -ας μου επιτραπεί ο κλισέ όρος- αιθέριο επίστρωμα των φωνητικών, παρότι ορισμένες φορές καταλήγουν στέρφες (ιδίως στο “Understudio Jamming Session”). Πάντως, είναι κι οι μεγάλες σε διάρκεια “πομπές” του δίσκου, αφού εκτός του “Understudio Jamming Session” τα άλλα τρία κομμάτια αυτού καταλαμβάνουν τουλάχιστον 10 λεπτά έκαστο, που απαιτούν ανά στιγμές μια πιο ευέλικτη λογική δόμησης από αυτήν του προκείμενου ηχογραφήματος. Μια λογική η οποία δεν θα προάγει την επαναληπτικότητα σε κιθαριστικά riff, και ρυθμολογία, όπως αυτή, για να αναδείξουν τις αρετές τους, που θα παρουσιάζει δηλαδή εκπλήξεις εδώ κι εκεί, ώστε να καταστήσει τις ακροάσεις πιο ελκυστικές.

Σε κάθε περίπτωση, το “Into The Limbo” έχει επαρκή θέλγητρα, τα οποία σε μια επόμενη δισκογραφική τους εμφάνιση ενδέχεται να ισχυροποιηθούν και γιατί όχι να αυξηθούν.

7 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος