[Machine Elf Records, 2014]
Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
29 / 12 / 2014
Μια από τις εκπλήξεις της περσινής χρονιάς για τον γράφοντα ήταν αναμφίβολα το “The Circle And the Blue Door”, το ντεμπούτο των Βρετανών Purson, στο οποίο παρουσίασαν μια μίξη της heavy ψυχεδέλειας με το progressive rock, τιμώντας κυρίως την early 70s μουσική παράδοση της πατρίδας τους. Μετά την κυκλοφορία του album οι μετοχές τους ανέβηκαν κατακόρυφα στο διεθνές χρηματιστήριο του vintage rock και το εξαργύρωσαν με μια σειρά συμμετοχών σε φεστιβάλ του χώρου. Ρόλο πολιορκητικού κριού έπαιξαν οι εξαιρετικές, ισορροπημένες και ευχάριστα εμπορικές συνθέσεις, αλλά κυρίως η φωνή και η εν γένει παρουσία της Rosalie Cunningham (must click), που παρά τα μόλις 23 της χρόνια έδειξε αρκετά ώριμη ως ερμηνεύτρια, αλλά και ως ηγετική μορφή στο συγκρότημα.
Το επόμενο βασικό βήμα στην εξέλιξη των Purson αναμένεται το 2015 με την κυκλοφορία του επόμενου full length album τους. Ως πρόγευση, η μπάντα κυκλοφόρησε φέτος το υπό παρουσίαση EP, που περιέχει τέσσερα κομμάτια, τα οποία στην πλειοψηφία τους θα βρίσκονται και στον επερχόμενο δίσκο. Το “In Τhe Μeantime” άκουσαν και κρίνουν ο γράφων και ο Δημήτρης ο Καλτσάς, ο οποίος αν και τοποθέτησε το ντεμπούτο τους στο top 30 για το 2013, είχε εκφράσει κάποιες επιφυλάξεις για τη μελλοντική (δηλαδή την τωρινή) τους μουσική κατεύθυνση (κλικ).
“Οut of the frying pan…” Μερικούς μήνες μετά το απόλυτα επιτυχημένο περσινό δισκογραφικό τους ντεμπούτο, “The Circle And The Blue Door”, οι Purson επέστρεψαν με το EP “In The Meantime”, που ο τίτλος του προδίδει τη μεταβατική του φύση μέχρι το δεύτερο album της μπάντας, περιλαμβάνοντας 4 κομμάτια και συνολικά μόλις 19 λεπτά μουσικής. Ωστόσο, δεδομένου ότι το 2014 ολοκληρώνεται σε δύο ημέρες, δε θα ήταν υπερβολή να χαρακτηριζόταν αυτό το EP ως μία από τις πιο απολαυστικές περιπτώσεις 19 συνεχόμενων μουσικών λεπτών στο έτος. Το καταπληκτικό και πιασάρικο “Death’s Kiss” ανοίγει το “In The Meantime” ιδανικά, εκπλήσσοντας με το έντονα folk χρώμα του, την απλή και άψογη δομή του, με την Rosalie Cunningham να κερδίζει τις εντυπώσεις (στοιχείο που παραμένει αμετάβλητο μέχρι το τέλος φυσικά) με την ηγετική, βαριά παρουσία της να σαγηνεύει ακόμα και τους πιο δύσπιστους με μέσα που υπερβαίνουν κατά πολύ την έντονη σεξουαλικότητά της. Το εκρηξιγενές και ενεργοβόρο “Danse Macabre” που ακολουθεί αλλάζει απότομα τη διάθεση παρασέρνοντας σε ολοκληρωτική vintage πανδαισία, ξεσηκώνοντας με άνεση και αποκαλύπτοντας τη στροφή της μπάντας σε αμιγώς 70s heavy rock μονοπάτια (Uriah Heep), προκαλώντας μια ανακούφιση σε όσους είχαν ενδοιασμούς σχετικά με τη συνέχεια της μουσικής τους πορείας (όπως ο γράφων, όντως). Αυτό που φαίνεται στο “Danse Macabre” επαληθεύεται στο bluesy και sexy “Wanted Man”. Τα σόλο αποτελούν πλέον ένα κομμάτι της μουσικής των Purson, όπως αυτή μας επανασυστήνεται στο παρόν EP και αυτό συμβάλλει εμφανώς και σημαντικά στην πληρότητα του ήχου τους, όπως και οι προσεγμένες, ευφυείς και απόλυτα εύστοχες prog αναφορές που λειτουργούν ως εκφραστικές δίοδοι, προσδίδοντας μια πολυπόθητη περιπέτεια χωρίς υπερβολές. Το “I Will Be Good” κλείνει το EP με έντονα ψυχεδελικό και υπέροχα heavy (Sabbath) τρόπο, όντας βασισμένο φυσικά στην ερμηνεία της Cunningham και με τα πλήκτρα να μοιράζονται άψογα τον πρώτο ρόλο με την κιθάρα μέχρι το τέλος που φαντάζει πρόωρο σε κάθε ακρόαση. Μετά από μία τόσο γεμάτη πρόγευση, η ανυπομονησία για το κυρίως γεύμα είναι λογικό να μεγαλώνει. Οι Purson βρίσκονται σε μία πολύ δημιουργική φάση, η χημεία τους είναι άψογη και το συνθετικό τους επίπεδο προκαλεί έκπληξη, λόγω σπανιότητας. Ποντάρουμε πάνω τους αναφανδόν!
9 / 10 Δημήτρης Καλτσάς | Αναλογικές τέλειες αναλογίες Πρέπει να ομολογήσω ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους Purson, σε σύγκριση με την μέση vintage rock μπάντα με γυναικεία φωνητικά. Ο κυριότερος λόγος είναι η σωστή αναλογία με την οποία χρησιμοποιούν τις επιρροές τους, σε συνδυασμό με την ταυτότητα που τους δίνει η ηγέτιδά τους, Rosalie Cunningham. Το “In Τhe Μeantime” λοιπόν είναι το βήμα παραπάνω που όφειλαν να κάνουν. Το ακριβώς αντίθετο του στίχου “οut of the frying pan and into the fire” από το “Death’s Kiss”, που με απροσδόκητο folk αέρα, ανοίγει το EP. Ένα εξαιρετικό ημιακουστικό κομμάτι με χρήση φλάουτου, που πατάει ξεκάθαρα στο Βρετανικό prog folk, χωρίς να θυμίζει εμφανώς κάποια συγκεκριμένη μπάντα. Οι folk αναφορές όμως σταματάνε κάπου εκεί, αφού οι Purson αποφάσισαν να δώσουν ποικιλία στο μόλις τεσσάρων κομματιών EP. Στο Uriah Heep-ικό “Danse Macabre” που ακολουθεί, ακούμε τα πλήκτρα να δένουν τέλεια με τις κιθάρες. Η ήδη υψηλή ενορχηστρωτική τους ικανότητα έχει βελτιωθεί κι άλλο. Πιο σημαντική όμως είναι η προσθήκη lead σημείων και πετυχημένων σόλο στις κιθάρες. Η πιο straight rock στιγμή έρχεται με το αρκετά bluesy zeppelin-ικό “Wanted Man”. Εδώ ακούμε την Rosalie να ερμηνεύει πειστικότατα τους πιο θηλυκούς μέχρι σήμερα στίχους της, με έναν στιβαρό ερωτισμό και με επιρροές από τον Robert Plant βεβαίως. Το τέλος έρχεται με το “I Will Be Good”, ένα κομμάτι που περιέχει από ψυχεδελικά και surf σημεία, μέχρι Sabbath-ικά riffs, χωρίς να χάνει καθόλου σε συνοχή. Ως γενική παρατήρηση θα μπορούσαμε να πούμε ότι το occult στοιχείο που υπήρχε, σε light μορφή, στο ντεμπούτο, εδώ έχει σχεδόν εξαλειφθεί και αυτό λειτουργεί υπέρ της μπάντας. Οι Purson κατάφεραν με το “In Τhe Μeantime” το σκοπό τους. Να μείνουν στην επικαιρότητα, αλλά και να προλογίσουν ιδανικά τον επερχόμενο δίσκο τους. Τα παρουσιαζόμενα τέσσερα κομμάτια, είναι ως συνθετικές ιδέες τουλάχιστον εφάμιλλα με τα καλύτερα κομμάτια του “The Circle And The Blue Door”, με το σαφώς βελτιωμένο παίξιμο να ανεβάζει το επίπεδό τους, αλλά και το catchy στοιχείο να παραμένει αναλλοίωτο.
9 / 10 Κώστας Μπάρμπας |
Κάντε το πρώτο σχόλιο