Phase – The Wait

Alt gr

Μετά το τέλος της πρώτης ακρόασης στην καινούργια δουλειά των Phase αναφώνησα «90s ρε!». Η αγαπημένη μου δεκαετία μουσικά στη μετά-70s εποχή, μοιάζει να είναι και η αγαπημένη της μπάντας. Παρόλα αυτά, με τις συνεχόμενες ακροάσεις γίνεται αντιληπτό ότι οι επιρροές τους εκτείνονται σε όλο το φάσμα του εναλλακτικού rock από τα 80s μέχρι σήμερα.

Ας τα πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Οι Phase μάς παρουσιάζουν ένα alternative rock άλμπουμ, με το songwriting να είναι σαφέστατα η πρώτη προτεραιότητά τους. Όλες οι πτυχές του δίσκου, από το παίξιμο και την παραγωγή μέχρι και τη φωνητική ερμηνεία, διακρίνονται από μια εντυπωσιακή εγκράτεια. Βασικός τους στόχος μοιάζει η εξωτερίκευση συναισθημάτων, χωρίς όμως να το κάνουν «φωναχτά». Ακόμη και το progressive στοιχείο υπάρχει, κυρίως ως γενική λογική, ενώ και οι μουσικοί δε δείχνουν να αναζητούν την ατομική διάκριση.

Κάποιες βασικές επιρροές των Phase είναι ευδιάκριτες. Χειρίζονται το oriental στοιχείο που υπάρχει στις συνθέσεις με τον τρόπο που το κάνουν οι Καναδοί Tea Party, αλλά χωρίς Zeppelin εμμονές. Τα χαρακτηριστικά φωνητικά μοιάζουν σε σημεία με αυτά του Billy Corgan των Smashing Pumpkins. Ακούμε και λίγο 90s industrial στην πιο εμπορική εκδοχή του (NIN), αλλά και με τον τρόπο που το χειρίστηκε  ο Bowie τότε. Τέλος, ακούμε και λίγο trip-hop (σε rock πλαίσια και κυρίως μέσω του “Mezzanine” των Massive Attack), αλλά και ένα gothic στοιχείο που υπάρχει σε σχεδόν όλες τις συνθέσεις και σε κάποιες εξ αυτών με πιο metal τρόπο.

Στις συνθέσεις, λοιπόν, συναντούμε μια σχετική ομοιομορφία, που δεν διαταράσσεται ούτε από τη χρήση διαφόρων οργάνων πέρα από τα τυπικά rock. Θετική μεν αφού δίνει συνοχή και αποδεικνύει το κατασταλαγμένο μουσικό όραμα των Phase, αλλά και ίσως λίγο κουραστική σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Για αυτό βέβαια ίσως ευθύνεται περισσότερο η παραγωγή από τις ίδιες τις συνθέσεις. Είναι δυστυχώς κατώτερη της αντίστοιχης του ντεμπούτου και αποτελεί το μόνο σαφές μειονέκτημα του άλμπουμ.

Πέραν της παραγωγής όμως, το “The Wait” είναι ένα πολύ καλό alternative άλμπουμ, από μουσικούς που ξέρουν και πολύ καλά πού πατούν, έχουν γνώση του τι παίζουν και τι θέλουν να μεταδώσουν στον ακροατή.

7.5 / 10

Kώστας Μπάρμπας

Point Of Me!

“Τhe Wait” λοιπόν! Η δεύτερη μεγάλη απόπειρα από τους Phase από την Λάρισα, μετά το ντεμπούτο τους με τίτλο “In Consequence” το 2010 και τη συνεργασία τους με πολύ καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως Silvert Hoyem και Dany Cavanagh.

Για όσους έζησαν και έδρασαν μουσικά στο σκοτεινό κόσμο των 80s, στο συγκεκριμένο δίσκο θα βρουν την «υγειά τους». Εδώ έχουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που ενώνουν τον νέο prog ήχο με την σκοτεινή διάθεση και αυτή την ατμόσφαιρα μυστηρίου που καλύπτει τα πάντα. Στα δέκα τραγούδια του δίσκου το κύριο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει είναι η ευφυΐα που διαθέτει το γκρουπ συνδέοντας τους ήχους του και την ενορχήστρωση των κομματιών.

Ξεκινώντας με το “Magical Thinking”, παρατηρούμε μια σημερινή προσέγγιση στην βόρειοευρωπαϊκή progressive σκηνή με  κύρια χαρακτηριστικά την επιθετική κιθαριστική δουλειά με αυτά τα παράξενα ριφάκια και τα δυνατά ντραμς να δίνουν μια ξεχωριστή νότα στο ύφος του τραγουδιού. Στο “Point Of You” η κατάσταση δυναμώνει. Εδώ είναι που ο ακροατής αρχίζει και νοιώθει περισσότερα στοιχεία με αιχμή τα φωνητικά που αρχίζουν να μπαίνουν για τα καλά στο παιχνίδι. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα φωνητικά παίζουν πολύ ενεργό ρόλο καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, αναδεικνύοντας σιγά-σιγά έναν άξιο performer. Στο “Sowing Scorn” το πολύ «πάνκικο» ριφάκι συναντά τα πιανιστικά ξεσπάσματα. Στα “Αmethyst” και “Remnants”, η κατάσταση  βαραίνει και εδώ φαίνεται πια για τα καλά η πνευματική ρίζα του γκρουπ με αυτήν την αξιολάτρευτη 80s αισθητική να απλώνεται και μουσικά φανερά μπροστά μας. Διάφορα έγχορδα αρχίζουν και εμφανίζονται από το πουθενά προσθέτοντας μια άλλη ηχητική άποψη και τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν μια πιο λυρική αισθητική. Το “Wake Up Call” είναι το πιο μουσικά αμερικάνικο κομμάτι στο άλμπουμ, ενώ στα “Reprice”, “Homeseek Dark Blues” και “Birthday Song”  θα τολμήσω να πω ότι μου θύμισαν αυτή την αλησμόνητη πρώτη περίοδο των Mecano. Υπόγεια και κάπως αρρωστημένη κατάσταση με την ευρεία (και ωραία) έννοιά της. Αργόσυρτα φωνητικά πάνω σε αργοκίνητα όργανα εκφράζουν ιδανικά την άποψη του γκρουπ για το εξελιγμένο και θλιμμένο «αστικό blues».

Οι Phase στο “The Wait” με προβλημάτισαν ευχάριστα. Διαβάζοντας το βιογραφικό τους μου δημιουργήθηκε η αρχική εντύπωση ότι είχα  να κάνω με άλλη μια τυπική σύγχρονη prog μπάντα. Οι συνεχείς ακροάσεις όμως έφεραν στο μυαλό μου αναμνήσεις από περασμένα χρόνια. Εντάξει, οι Anathema ή και οι Madrugada είναι αισθητικά και μουσικά εδώ, αλλά οι ρίζες των Phase μπορoύν να εκτείνονται πολύ πιο πίσω χρονικά. Φυσικά, για να τα ενώσεις όλα αυτά πρέπει να έχεις αυθεντικές και αυθόρμητες προθέσεις και πάνω απ’ όλα εξυπνάδα. Σε κάθε περίπτωση, το γκρουπ πάντως δείχνει να το απολαμβάνει. Το “The Wait” περιλαμβάνει δέκα πανέμορφα και πολύπλευρα τραγούδια με αισθητική αξίας συγχαρητηρίων. Tο “The Wait” θέλει τόλμη και μια διαφορετική προσέγγιση στο άκουσμά του. Το αξίζει!    

7.5 / 10

Κώστας Ρόκας