Palefeather – Palefeather

Μεγαλόκερος 

Ο Μεγαλόκερος ή ιρλανδική άλκη, τo εξαφανισμένο είδος Megaloceros giganteus, όπως περιγράφεται στην εισαγωγή, ανασύρθηκε από την λήθη στο εντυπωσιακό ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο των Palefeather.

Οι  Palefeather αποτελούνται από τον Robin Bergh στα drums / percussion (October Tide), τον Bjorn Pettersson στις κιθάρες (In Mourning) και τον πολυοργανίστα Pierre Stam που αναλαμβάνει το μπάσο, την κιθάρα αλλά και τα πλήκτρα (In Mourning, ex October Tide). Από τη σύνθεση αυτού του project και λόγω του μουσικού παρελθόντος των μελών του, θα περίμενε κανείς να κινούνται υφολογικά στο ατμοσφαιρικού  metal. Όμως το αποτέλεσμα εκπλήσσει καθώς το άλμπουμ έχει στοιχεία από post / progressive-rock αλλά και από τον ευρύτερο χώρο του ψυχεδελικού ήχου.

Το ομώνυμο (instrumental) ντεμπούτο λοιπόν των Palefeather αποτελείται από τέσσερα κομμάτια, συνολικής διάρκειας 47 λεπτών και καλεί τους ακροατές να αφεθούν σε ένα υπνωτιστικό ατμοσφαιρικό ταξίδι. Οι μελαγχολικές μελωδίες συνδυασμένες με ψυχεδελικές πινελιές που παραπέμπουν στους Pink Floyd κτίζουν μια ονειρική ατμόσφαιρα, το οποίο είναι και το δυνατό σημείο του δίσκου. Επαναλαμβανόμενα -σχεδόν υπνωτικά- ρυθμικά μοτίβα που εναλλάσσονται με αργόσυρτα κιθαριστικά θέματα δημιουργούν μοναδικές εικόνες. Μινιμαλισμός, μελωδία και επανάληψη το δομικό τρίπτυχο των Palefeather που εδώ εκτός από τις επιρροές τους από τους Pink Floyd και τους God Is An Astronaut, προδίδουν μουσικά και την καταγωγή τους από την Σουηδία.

Η παραγωγή είναι άρτια και συνυφαίνει το μουσικό όραμα του σχήματος. Το  18λεπτο έπος “Megaloceros Giganteus” μας εισάγει αμέσως στο κλίμα (σε στιγμές αριστουργηματικό πραγματικά) και το κορυφαίο “Pale Feathered Wind” με τις ψυχεδελικές κιθάρες που μετουσιώνονται σε μελαγχολικές αρμονίες κλείνει έναν δίσκο με πολλές όμορφες στιγμές.

Ένα μεγάλο μειονέκτημα είναι η μεγάλη διάρκεια, ενώ σε κάποιες στιγμές υπάρχει η αίσθηση επανάληψης (με αρνητική συνδήλωση) και συνθετικής ακινησίας, το οποίο οφείλεται ίσως στο γεγονός ότι είναι το πρώτο πόνημα του συγκροτήματος και οι ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν προς επίτευξιν του συγκεκριμένου μουσικού ύφους είναι λεπτές. Σε καμία περίπτωση δεν είναι βαρετό το αποτέλεσμα, απλώς είναι ένα ψεγάδι στο αρμονικό σύνολο.

Συνοψίζοντας, οι Palefeather είναι ένα πολλά υποσχόμενο σχήμα,το οποίο αποδεικνύουν στο πολύ καλό πρώτο άλμπουμ τους που είναι ιδανικό πάντρεμα του post-rock με κάτι από την ψυχεδέλεια των 70s. Συνίσταται η ακρόαση του με ακουστικά, κάποια ζεστή έναστρη νύχτα του καλοκαιριού δίπλα στην θάλασσα. Για ένα όμορφο ψυχεδελικό ταξίδι.

8 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης

Επαναπροσδιορισμός Σουηδικού Τύπου 

Χαίρε Ευδαίμων Αραβία! Κάπως έτσι φαντάζομαι να μας χαιρετούν οι Βορειοευρωπαίοι μουσικοί καθώς στέκονται απέναντι μας, περήφανοι για τα μουσικά κατορθώματά τους τον τελευταίο (πολύ) καιρό. Ακόμα και στις μεγάλες ώρες της καθιερωμένης και κατοχυρωμένης θερινής ραστώνης στο άκρο των Βαλκανίων, το γεωγραφικό αυτό τμήμα της Γηραιάς Ηπείρου μας τροφοδοτεί με νέο υλικό προς τέρψιν των ακροατών του προοδευτικού χώρου και όλων των ιδιωμάτων που  βρίσκονται στο τεράστιο μαγνητικό πεδίο του, με τα νέα αυτή τη φορά να έρχονται από την συνήθη ύποπτο Σουηδία. Βέβαια το ωραίο της υπόθεσης είναι με ποιον τρόπο έρχονται αυτά τα νέα.

Οι Palefeather είναι ένα νεογέννητο μουσικό project από μία extreme metal μήτρα παρακαλώ και αποτελούνται από μία τριάδα μουσικών που κάποιες αναζητήσεις τούς ώθησαν στην ανάγκη να πραγματευτούν καλλιτεχνικά 70s στιγμές με διάφορες πινελιές post-rock στο τελικό μείγμα. Προεξαρχόντων των Pink Floyd, η λίστα με τις επιρροές μπορεί να συνεχιστεί καταγράφοντας τους Eloy, αλλά και (γιατί όχι;) τους ομοεθνείς τους, Landberk, με το ομώνυμο ντεμπούτο των Σουηδών… extreme metal μουσικών να αποτελείται αυστηρά από instrumental συνθέσεις των οποίων το ύφος βαδίζει αργά, εκθέτοντας εσωτερικές και ενίοτε μελαγχολικές διαθέσεις.

Έχοντας ως βασικούς άξονες την κιθάρα και τα πλήκτρα, οι Palefeather επιθυμούν να δημιουργήσουν ατμοσφαιρικές αισθητικές, κάτι που το καταλαβαίνουμε ήδη από την αρχή με το “Megaloceros giganteus” (με την ονομασία να επισύρει και την σχετική αναζήτηση, αλλά θα το αφήσω στους ειδικούς), σύνθεση η οποία είναι και η μεγαλύτερη σε διάρκεια μέσα στον δίσκο, έχοντας σπερματικά νότες οι οποίες μοιραία φέρνουν στο νου το “Shine On You Crazy Diamond”, αυτό όμως μέχρι να ξεδιπλωθεί η κιθάρα στο δεύτερο μισό του κομματιού και να το κάνει από τις αγαπημένες μου στιγμές προσωπικά στο δίσκο. Το “Trumpeter” που ακολουθεί είναι αρκετά αργόσυρτο και σκοτεινό με τα πλήκτρα να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ ακριβώς μετά, το “Rombol” χαρακτηρίζεται από τις εκφράσεις στην κιθάρα, όπως και από το πανέμορφο σόλο το οποίο και αποτελεί highlight αναμφίβολα (και επίσης πολύ καλή προοικονομία αυτού που θα ακολουθήσει τον Νοέμβρη…). Τελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι το “Pale Feathered Wind” το οποίο περιέχει τα πιο progressive σημεία τoυ άλμπουμ και μπορεί να θεωρηθεί ως το αντικειμενικά καλύτερο κομμάτι στο δίσκο, προβάλλοντάς μας στο καλλιτεχνικό πανί του μεγάλα γκρουπ του χώρου καθ’όλη την διάρκεια των σχεδόν 14 λεπτών του.

Οι μοναδικές αρνητικές παρατηρήσεις που έχω να σημειώσω είναι πως θα ήθελα λιγότερο μουσικό φορμαλισμό post-rock τύπου και περισσότερη progressive περιεκτικότητα. Ωστόσο, νομίζω πως αυτό έχει να κάνει και με τις ευρύτερες καταβολές των μουσικών που αναφέραμε παραπάνω, καθιστώντας έτσι τη δουλειά αυτή ένα ιδιαίτερα γοητευτικό εγχείρημα – αναδιατύπωση του οποίου οι κρύσταλλοι αντικατοπτρίζουν αρκετά καλά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η σκηνή στην Σουηδία.

8 / 10

Δημήτρης Καστρίτης