No Brain Cell – Monuments

Ταλέντο σε αναζήτηση ταυτότητας

Δεύτερη και ολοκληρωμένη κυκλοφορία για τους ελπιδοφόρους No Brain Cell από την Θεσσαλονίκη. Είχε προηγηθεί το 2013 το ομώνυμο EP (το οποίο εμπεριείχε και 2 διασκευές σε κομμάτια των Porcupine Tree). Ιδρυτής και  στυλοβάτης του συγκροτήματος είναι  ο Θωμάς Πέτρου (συνθέτης, τραγουδιστής και υπεύθυνος για τα keyboards μεταξύ άλλων) και μαζί με τον Ηλία Παπαδόπουλο (κιθάρες) αποτελούν τον βασικό πυρήνα των No Brain Cell.

Το “Monuments” είναι δουλεμένο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δουλεμένο με μεράκι και αγάπη, κάτι που διαφαίνεται στην ακρόαση. Ένας δίσκος μπολιασμένος με πολύ συναίσθημα που σε συνδυασμό με την άρτια τεχνική κατάρτιση των ανθρώπων που συνδράμουν σε αυτόν είναι και το μεγάλο πλεονέκτημά του.                                       

Η παραγωγή είναι πραγματικά αψεγάδιαστη και αναδεικνύει την λυρικότητα και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι No Brain Cell. Το ύφος κινείται σε πολύπλευρες φόρμες, από το progressive rock ως το ατμοσφαιρικό/prog metal και ως εκ τούτου η δομή των κομματιών είναι ένας συγκερασμός ακουστικών και μελωδικών αργόσυρτων περασμάτων που τα διαδέχονται ογκώδη riff ή οργισμένοι κιθαριστικοί αυτοσχεδιασμοί (όπως σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, το “Man Οf Silence”). Ο δίσκος ξεκινά πανέμορφα με το ομώνυμο τραγούδι (που χωρίζεται σε δύο μέρη) και καταλήγει σε ένα εκπληκτικό κιθαριστικό solo το οποίο μαζί με το μελαγχολικό “Take Μe Far Away” και το “Don’t Cry” (διανθισμένο με ένα υπέροχο piano solo) είναι και οι πιο δυνατές  στιγμές του άλμπουμ.

Παρόλα αυτά, σε όλη την διάρκεια του δίσκου σου δημιουργείται η αίσθηση ότι οι μουσικές επιρροές των No Brain Cell, συντελούν οργανικό ρόλο στη σύνθεση των κομματιών. Ο ήχος των Porcupine Tree (κυρίως), αλλά και των Opeth είναι έκδηλος στον τρόπο που δημιουργεί η μπάντα αλλά και στην διαμόρφωση του ύφους της. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα του συγκροτήματος στο μέλλον, η αφομοίωση των επιρροών της και η σμίλευση μιας πιο προσωπικής ταυτότητας. Επίσης η διάρκεια κάποιων τραγουδιών ίσως θα ήταν προτιμότερο να ήταν μικρότερη, όπως στα 9λεπτα “Hero Condition” και “Intermission”.

Σε κάθε περίπτωση όμως το “Monuments” είναι ένας ενδιαφέρων δίσκος, δουλεμένος στην κάθε λεπτομέρεια που προσθέτει το λιθαράκι του στην ελληνική prog σκηνή και αφήνει ελπίδες για το μέλλον. Ειδικά οι θιασώτες της ατμοσφαιρικής διάστασης του prog rock/metal θα το εκτιμήσουν δεόντως.

7 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης

Μνημειώδη εγκεφαλικά κύτταρα

Οι No Brain Cell δημιουργήθηκαν το 2009 στην Θεσσαλονίκη από τον Θωμά Πέτρου (φωνητικά, πλήκτρα, πιάνο). Τα μέλη του συγκροτήματος έχουν αλλάξει πολλές φορές, από τα πιο βασικά μέλη όμως είναι ο Ηλίας Παπαδόπουλος (κιθάρα) και ο Αλέσιο Κοντοδήμος (φωνητικά). Λίγο πριν το τέλος του 2014 κυκλοφόρησε ο δεύτερος ολοκληρωμένος τους δίσκος με τίτλο “Monuments”, για τον οποίο συνεργάστηκαν μαζί τους πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες. 

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω το φυλλάδιο του δίσκου αφού το εξώφυλλο κατευθείαν μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Δεν απογοητεύτηκα καθόλου, γιατί και το εσωτερικό του ήταν εξίσου εντυπωσιακό. Κόμικς και σκίτσα μου δημιούργησαν κατευθείαν θετική εντύπωση πριν ακόμη ακούσω τον δίσκο. Με μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα ότι ένα από τα τραγούδια του δίσκου (“Fable Of The Dreamers”) συνοδεύεται από ένα animation video. Οφείλω να ομολογήσω ότι το πρώτο τραγούδι που άκουσα από τον δίσκο ήταν αυτό.

Με το πρώτο άκουσμα οι επιρροές τους είναι εμφανείς, Porcupine Tree, Pink Floyd και Riverside. Αυτό δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη αφού το πρώτο EP που κυκλοφόρησαν περιλάμβανε διασκευές των Porcupine Tree, οπότε από την αρχή το συγκρότημα δήλωσε ξεκάθαρα σε ποια μουσική κατηγορία ανήκει.

Το “Monuments” είναι κυρίως μελαγχολικό και ατμοσφαιρικό, σε μερικά σημεία γίνεται πιο έντονο και δυναμικό, ενώ περιλαμβάνει ελληνικά αλλά και σύγχρονα heavy στοιχεία. Ο δίσκος ξεκινάει με το προλογικό “Monuments” και συνεχίζει με το δεύτερο μέρος του ομώνυμου κομματιού που είναι ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα. Αυτό οφείλεται κυρίως στο κιθαριστικό ξέσπασμα και στην ένταση που δημιουργείται στο τέλος του κομματιού. Ακολουθεί το “Man Of Silence”, που ξεκινάει μελωδικό ενώ μεταβάλλεται σταδιακά σε ένα ρυθμικό ποικιλόμορφο κομμάτι. Νομίζω ότι αυτό είναι πιθανότατα το τραγούδι που άκουσα περισσότερες φορές. Αξίζει να αναφεθεί επίσης ότι η τωρινή ήταν και η καταλληλότερη περίοδος για το άκουσμα αυτού του δίσκου αφού ταιριάζει απόλυτα με την χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα. Στο ίδιο μελαγχολικό μοτίβο συνεχίζει το “Take Me Far Away” που μας ταξιδεύει στη συνέχεια στο “Hero Condition” όπου οι ρυθμοί επιταχύνονται με πολλά κιθαριστικά σόλο και εντυπωσιακά πλήκτρα. Τα “Don’t Cry” και “You And Me” που ακολουθούν είναι λίγο πιο «παιχνιδιάρικα» και και κινούνται σε  πιο γρήγορους ρυθμούς. Στα πιο αξιόλογα κομμάτια του δίσκου κατατάσσω τα “Child” και “Intermission” όπου για άλλη μια φορά οι δυναμικοί ρυθμοί μπερδεύονται με τα αισθησιακά φωνητικά και τις συναισθηματικές μελωδίες. Ο δίσκος τελειώνει με το “Fable Of The Dreamers” στο οποίο κυριαρχεί το πιάνο, ένας όμορφος επίλογος για το “Monuments”.

Tο πρώτο full-length album των No Brain Cell είναι μελωδικό και πολυμορφικό και αυτό το κάνει αρκετά ενδιαφέρον.  Πρέπει να παραδεχτώ ότι υπήρχαν σημεία τα οποία ήταν κατά τι πιο φλύαρα απ’ ό,τι ίσως απαιτούνταν. Σε άλλα σημεία όμως τα κομμάτια ήταν γεμάτα με συναισθήματα και μαγευτικά φωνητικά. Επίσης, η επιρροή του Steven Wilson είναι εμφανής σε όλο τον δίσκο και αυτό δεν περνάει απαρατήρητο. Παρόλα αυτά όμως, δεν παύει να είναι μια αξιόλογη και πολύ προσεγμένη δουλειά και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι No Brain Cell θα δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερα “Monuments” στο μέλλον.

7 / 10

Ελένη Παναγιώτου