Από τον Δημήτρη Καστρίτη
Άλλο ένα άκρως ενδιαφέρον και δελεαστικό live έλαβε χώρα στην μικρή μας πόλη, την Αθήνα. Για την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου το ραντεβού είχε δοθεί για το κέντρο της πρωτεύουσας, στο An club, όπου θα έπαιρνε σάρκα και οστά το πέμπτο μέρος του Metal Guesthouse, ένα φεστιβάλ που τελεί υπό την αιγίδα της Trailblazer Records.
H αλήθεια είναι πως ο καθαρά πλέον χειμωνιάτικος καιρός σε κάνει διστακτικό να αφήσεις την ζεστασιά του σπιτιού σου (όσοι έχουν ακόμα αυτό το προνόμιο), από την άλλη όμως λόγω της παρατεταμένης φθινοπωρινής και εν μέρει αίθριας ατμόσφαιρας, το να παρευρεθείς σε μία συναυλία σε ένα club τις ημέρες που τα πρώτα κρύα έχουν εμφανιστεί είναι πάντα κάτι το ξεχωριστό. Δεν χάσαμε λοιπόν καιρό, αφήσαμε όλες τις αμφιβολίες μας πίσω και η ομάδα του Progrocks πήρε τον δρόμο προς τα Εξάρχεια για να καταγράψει το πέμπτο κεφάλαιο ενός mini festival.
H συντακτική δεοντολογία, και όχι μόνο, επιβάλει την εμφάνιση από νωρίς στον εκάστοτε χώρο προκειμένου να αποτυπώσεις την κατάσταση από το πρώτο κιόλας support. Δυστυχώς, για ακόμη μία φορά κάτι τέτοιο δεν συνέβη, από όσο κατάλαβα, μιας και με την είσοδο μου στο An διαπίστωσα πως τα μέλη των τεσσάρων συγκροτημάτων αποτελούσαν ουσιαστικά την πλειοψηφία του συνολικού πληθυσμού. Η αλήθεια είναι πως όταν το πρόγραμμα ξεκίνησε κατά τις 21:30 ο κόσμος άρχισε δειλά-δειλά να συγκεντρώνεται, ωστόσο η αρχική παρατήρηση της παραγράφου παραμένει. Δεν πειράζει, όποιος δεν ήρθε νωρίς έχασε.
Κι αυτό, γιατί το πρώτο συγκρότημα που έκανε την εμφάνισή του στην σκηνή, οι Lunar Cycle, έκλεψαν τις εντυπώσεις. Πρώτα απ’ όλα γιατί δεν γίνεται να μη διαπιστώσεις πως ο μέσος όρος ηλικίας του γκρουπ είναι περίπου στα 20 χρόνια. Εκ τω υστέρων, καθώς η περιέργεια ήταν μεγάλη, έμαθα πως το ηλιακό φάσμα εκκινεί από τα 17 έτη και βρίσκει το ταβάνι του κάπου στα 23! Εντυπωσιακό πέρα από κάθε άποψη. Οι ίδιοι συστήνονται ως alternative prog, κάτι που νομίζω πως ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα. Το 6μελές σχήμα από την πρωτεύουσα κάθε άλλο παρά συστολή είχε λόγω της εμφάνισής του. Οι Lunar Cycle εμφανίστηκαν δεμένοι, ενώ ίσως το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό τους είναι πως έχουν γυναικεία φωνητικά. Το κομμάτι που κατάφερα να συγκρατήσω ήταν το “Waves Οf Blue”, με το οποίο νομίζω ότι έκλεισαν και την εμφάνισή τους, το οποίο δίχως αμφιβολία συνοψίζει την μουσική κατεύθυνσή τους.
Μετά ήταν η σειρά των Hypnotic Nausea από το Αγρίνιο να καταλάβουν τη σκηνή του An. To συγκρότημα απαρτίζεται από 4 μέλη και η καλλιτεχνική ροπή του είναι προς αυτό που ονομάζουμε post μαζί με τις απαραίτητες stoner δοσολογίες και την εκτεταμένη χρήση synth και samples. Αρκούντως μοναδικοί στο στήσιμό τους, και χωρίς ιδιαίτερη επικοινωνία με το κοινό, μας γνώρισαν την δική τους αντίληψη για την μουσική, μία αντίληψη που βασίζεται στο καλλιέργεια instrumental «ηχότοπων». Άλλωστε το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Μάιο, άρα ήταν σίγουρα μια καλή ευκαιρία για να το προβάλλουν και ζωντανά. Ομολογουμένως δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του συγκεκριμένου είδους γενικά, οπότε η άποψη μου δεν μπορεί παρά να είναι εστιασμένη σε ό,τι είδα, αλλά νομίζω πως το χειροκρότημα στο τέλος της εμφάνισης από τον κόσμο, που σιγά σιγά πλήθαινε, αντικατοπτρίζει το πέρασμα των Hypnotic Nausea από την πρωτεύουσα.
Τα επόμενα δύο συγκροτήματα που απέμεναν για να ολοκληρωθεί η βραδιά, οι Mother of Millions και οι Need, είναι κατά γενική ομολογία δύο από τους σημαντικότερους και γνωστότερους progressive metal εκπροσώπους της χώρας. Με λίγα λόγια τα νερά γίνονταν ναι μεν βαθιά αλλά ταυτόχρονα και οικεία από εδώ και στο εξής.
Θα κόντευε σχεδόν 23:30 όταν όλα ήταν έτοιμα για να αναλάβουν «τα όπλα» οι Mother Of Millions. O κόσμος είχε πυκνώσει φανερά πλέον, σε μία νύχτα όπου κατά κανόνα η προσέλευσή του ήταν κατά γενική ομολογία μέτρια, και με τις πρώτες νότες που ακούστηκαν η ανταπόδοση ήταν μεγάλη. Κινούμενοι, όπως αναμενόταν, σε υψηλούς ρυθμούς και βασιζόμενοι στο “Human” που τα έχει πάει περίφημα, οι Mother of Millions ξεσήκωσαν όσο κανείς το αρκετά ενεργό κοινό από κάτω. Είναι πασιφανές πλέον πως με την αναγνώριση που έχουν, πράγμα που μπορεί να αποτυπωθεί και στις συναυλίες μεγάλων ονομάτων που έχουν συμμετάσχει, διαθέτουν τον αέρα που έχουν τα συγκροτήματα του επιπέδου τους. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να γίνω πιο περιγραφικός για να στηρίξω της παραπάνω πρόταση και να αναλύσω το τι έγινε σε κομμάτια όπως το ομώνυμο του δίσκου για παράδειγμα. Κάτι τέτοιο μάλλον θα ήταν περιττό. Αρκετά διαδραστικοί από σκηνής με τον κόσμο κάτω, που μόνο θετικά μπορεί να ληφθεί υπόψιν, δεν αμέλησαν να μας συστήσουν και ένα καινούριο κομμάτι από τον νέο δίσκο που έχουν στα σκαριά. Εδώ θα κάνω μία εξαίρεση και θα αναφέρω τα φωνητικά του Γιώργου Προκοπίου πού συμβαδίζουν και στις ζωντανές εμφανίσεις με το υπόλοιπο τεχνικό επίπεδο του γκρουπ (δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς το επίπεδό τους) και κλέβουν την παράσταση. Χωρίς καμία δόση υπερβολής, και προφανώς χωρίς να αδικήσουμε τους headliners, οι Mother of Millions έκαναν την βραδιά δική τους και πέτυχαν τον τέλειο συγχρονισμό μεταξύ των ίδιων και του κοινού.
Το καλό είναι πως η βραδιά είχε ακόμη. Όταν σκέφτεσαι πως ακολουθούν οι Need αυτό το «ακόμη» σημαίνει πολλά. Ο κόσμος, ήδη από την εμφάνιση των Mother of Millions, είχε κάνει αισθητή την παρουσία του, ωστόσο δυστυχώς η περίπου μισάωρη καθυστέρηση των Need (για τεχνικούς λόγους και παρά την θέληση του συγκροτήματος προφανώς) συνέβαλε στο να πέσουν οι παλμοί. Ήταν γύρω στις 00:45 όταν τελικά το set των Need ξεκίνησε με την γνωστή επιτυχημένη συνταγή από τον τελευταίο απίστευτο δίσκο τους και το κοινό άρχισε σιγά σιγά να παίρνει και πάλι τις απαραίτητες στροφές. Δεν σηκώνει και μεγάλη ανάλυση το θέμα της εμφάνισης των Need γενικά, άλλωστε τους απολαύσαμε και πριν λίγο καιρό στο επετειακό live που οργάνωσαν παίζοντας ένα γεμάτο δίωρο (κλικ), οπότε ο αναγνώστης εδώ θα πρέπει να υποθέσει τα γνωστά «κλισέ» που μας έχουν δημιουργήσει οι Need.
Δυναμικοί, ογκώδεις και πάνω απ’ όλα παικταράδες έπαιξαν ασταμάτητα για 1 ώρα περίπου αλιεύοντας υλικό και από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, ωστόσο είναι τα κομμάτια όπως το “Orvam” που όταν ακούγονται δημιουργούν μία απερίγραπτη αίσθηση πολύ μεγάλου συγκροτήματος που νιώθεις τυχερός να παρακολουθείς. Ξαναλέω, ίσως αν δεν υπήρχε αυτή η καθυστέρηση να μας είχαν χαρίσει και κάτι παραπάνω, αλλά η ώρα ήδη κόντευε 02:00 και ο κόσμος αναγκαστικά θα έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής με τους τελευταίους συρμούς του μετρό. Δεν πειράζει όμως, τον τελευταίο μήνα έχουν χαρίσει μεγάλες εμφανίσεις σε χώρους που, όπως και τώρα, το εισιτήριο είναι λογικό και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Μετά και το μεγαλειώδες κλείσιμο των Need όλοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μέσα στο -σχεδόν Λονδρέζικο- ψιλόβροχο. Γνωρίσαμε νέα γκρουπ και απολαύσαμε άλλα τόσα ξανά, οπότε είναι ευχής έργον τέτοια φεστιβάλ που στοχεύουν στην ανάδειξη της ελληνικής σκηνής. Και του χρόνου.
Κάντε το πρώτο σχόλιο