Από τον Νίκο Βέβε
Κυριακή 9 Μαρτίου και οι Έλληνες prog metallers Mother Of Millions έκαναν την επίσημη παρουσίαση του δισκογραφικού τους ντεμπούτου “Human” (κριτικές εδώ) στο Double Trouble της Πατησίων. Και παρότι σίγουρα εσύ που διαβάζεις την παρούσα ανταπόκριση αυτή τη στιγμή θέλεις να μπω στο ψητό και να σου πω για τη μουσική και για τη μπάντα, εγώ θα αρπάξω την ευκαιρία να πω δυο-τρία πράγματα και για το venue, το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα (πρώτη μου επίσκεψη γαρ). Όμορφος χώρος, καλή μουσική, ενδείκνυται και για τη μπύρα[1] (/καφέ/ποτό/…ποικιλία κρεατικών;!) σου πριν από τη συναυλία και – πιο σημαντικά – σου επιτρέπει να κάτσεις κάπου πριν «ανοίξουν οι πόρτες» (με ή χωρίς καθυστερήσεις) χωρίς να περιμένεις μπροστά από την είσοδο με τα παγωμένα αυτιά σου να θέλουν να εγκαταλείψουν τα πόστα τους επί της κεφαλής σου. Ο χώρος του live αυτός καθ’ αυτός είναι μικρός, φιλόξενος, και (όπως θα διαβάσεις και παρακάτω) με πραγματικά καλό ήχο. Ίσως ό,τι καλύτερο έχω δει / ακούσει να φιλοξενεί live μικρής κλίμακας μέχρι τώρα.
Στις 22:15 τα φώτα σβήνουν και οι Mother Of Millions ανεβαίνουν στη σκηνή υπό τους ήχους μιας εισαγωγής που περιέχει σημεία από το τελευταίο και ομώνυμο κομμάτι του “Human”. 
Ακουστικές κιθαριστικές φράσεις, ατμοσφαιρικά πλήκτρα, επιβλητικά voice samples και ένα video wall στο οποίο προβάλλονται εικόνες σκοτεινής θεματικής μέχρι που εμφανίζεται και ο τραγουδιστής της μπάντας, Γιώργος Προκοπίου, για να φέρει την εξαιρετικότατη ατμοσφαιρική εισαγωγή στο τέλος της και να περάσουν στο πρώτο κομμάτι του “Human” με τίτλο “Orientation”. Ο ήχος είναι ήδη καλός, πολύ καλός indeed (στα ‘λεγα, δε στα ‘λεγα;), η μπάντα φαίνεται να είναι σε φόρμα και να έχει κέφια και το ικανοποιητικού μεγέθους κοινό ανταποκρίνεται ακριβώς όπως πρέπει και οφείλει.
“Propaganda Techniques” για τη συνέχεια. Ο Κώστας Κωνσταντινίδης στην κιθάρα εναλλάσσει όμορφες ακουστικές φράσεις και επιθετική riffολογία και ο Γιώργος Προκοπίου περνάει από αμανέ σε γρέζι με ευκολία που προκαλεί απορία. Ήδη από αυτό το δεύτερο (ή τρίτο, αν υπολογίσουμε και την τρίλεπτη εισαγωγή του live) κομμάτι μπορούν να βγουν κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Το πρώτο είναι πως οι Mother of Millions είναι μια ασυνήθιστα καλοπροβαρισμένη και δεμένη μπάντα. Το δεύτερο είναι πως δεν υπάρχει τίποτα στον ήχο τους και τη σκηνική τους παρουσία που να είναι περιττό. Από τα samples που επιμελείται ο πληκτράς Μάκης Τσαμκόσογλου και την εικαστική συνοδεία από το video wall μέχρι τα υπέροχα δεύτερα φωνητικά της Αντιγόνης Μπασακάρου, όλα είναι λειτουργικά, όλα είναι απαραίτητα, τίποτα δε γίνεται χάριν εντυπωσιασμού.
Στο “The Parallel” βλέπω κεφάλια να κινούνται ρυθμικά και ξέρω πως αυτό που κάνουν τα παιδιά από σκηνής περνάει επιτυχώς και κάτω. Το κομμάτι αυτό είναι ιδανικό για live, καθώς ξεχειλίζει από ενέργεια και τα πλήκτρα του Μάκη Τσαμκόσογλου κλέβουν την παράσταση με τα ηχοτοπία που χτίζουν. Το κοινό δείχνει τον ενθουσιασμό του – αλίμονο, αφού πρόκειται περί κομματάρας.
Ο Προκοπίου απευθύνεται για πρώτη φορά στο κοινό, είναι εμφανώς ευδιάθετος, κάνει και κάνα-δυο αστεία και προλογίζει το… “Subaru Impreza” (“Evolution” -> Evo -> Mitsubishi Evo, αντίπαλο δέος του Subaru Impreza, I see what you did there, τραγουδιστή), το οποίο διαδέχεται το “Evolved” με τις μπασογραμμές του Πάνου Πρίφτη και το δεξιοτεχνικό παίξιμο του ντράμερ Γιώργου Μπουκαούρη να δίνουν όγκο και σεβαστές ποσότητες groove στο κομμάτι.
Είπα “groove”; Ε, το “Fire” κι αν έχει από δαύτο. Headbanging από κάτω και η πεποίθηση πως αν το κοινό είχε εξοικειωθεί με τους στίχους, σίγουρα θα υπήρχε το sing-along που αναφέρει ο Γιάννης Βούλγαρης στην κριτική του. Η Αντιγόνη βγαίνει στο προσκήνιο μοιραζόμενη με τον Γιώργο την ανατολίτικη φωνητική μελωδία στη γέφυρα του κομματιού και το Double Trouble γίνεται κέντρο διανομής ανατριχίλων λίγο πριν οι Mother Of Millions προσφέρουν μια instrumental ανάπαυλα επίσης ανατολίτικης προέλευσης που θα εξελιχθεί στο “Loss”.
Περισσότερη ανατολή στο instrumental “Running”, με τον Γιώργο Μπουκαούρη πλέον στο εμπρόσθιο μέρος της σκηνής με ένα djembe, αν δεν κάνω λάθος (δεν είμαι ειδικός περί κρουστών ομολογώ).
Τελευταίο κομμάτι από το “Human”, ουχί όμως τελευταίο για το live, το ομώνυμο με τα θεσπέσια ηχοτοπία του, το έξοχο κιθαριστικό σόλο του Κώστα Κωνσταντινίδη, τα ατμοσφαιρικότατα πλήκτρα, τις αναφορές σε Tool και την εξαίρετη σύμπραξη ανδρικών και γυναικείων φωνητικών, αποτελεί το αδιαμφισβήτητο highlight της βραδιάς.
Η οποία βραδιά ήθελε λίγο ακόμα για να τελειώσει. Πρώτα λίγο γιουχάισμα (κατά παραγγελία του κεφάτου Προκοπίου), επιστροφή στην τελική μελωδία του “Human” – και εναρκτήρια μελωδία του live – και εν μέσω χειροκροτημάτων και επιβραβευτικών ιαχών έρχονται τα καλά μαντάτα.
Οι Mother Of Millions έχουν ήδη γράψει υλικό για τον ακόλουθο του “Human”. Και παρότι το “In Silence” δε διαφοροποιείται σημαντικά από τις πιο progressive metal στιγμές του ντεμπούτου της μπάντας, αποτελεί σίγουρα ένα «συναυλιακό» κομμάτι και έναν πολύ καλό προπομπό των πραγμάτων που έχουμε να περιμένουμε μελλοντικά από το συγκρότημα.
Κλείσιμο με διασκευή. Αλλά όχι με διασκευή που εύκολα θα περίμενε κάποιος από το κοινό. Γιατί οι Mother Of Millions επέλεξαν να διασκευάσουν – ομολογουμένως εξαιρετικά – το “Uninvited” της Alanis Morissette (!!!), στο οποίο κλώτσησαν ποπουδάκια μετά το δεύτερο κουπλέ.
68 λεπτά μετά την έναρξή του το live έχει πλέον ολοκληρωθεί και έχει αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Και αυτές οι θετικές εντυπώσεις δεν περιορίζονται στη σκηνική απόδοση της μπάντας ως ενιαίου συνόλου, αλλά και στην απόδοση του κάθε μέλους ξεχωριστά. Και αν η μουσική που προσφέρουν οι Mother Of Millions στο “Human” τούς χαρίζει δικαιωματικά μια θέση στο χάρτη των αξιοπρόσεκτων, ποιοτικών ελληνικών σχημάτων, αυτή η ζωντανή τους εμφάνιση τούς χρίζει συγκρότημα που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κανείς live – και δη πολλάκις – και άλλο ένα σημάδι για το πώς το εγχώριο live τοπίο αλλάζει σταθερά προς το καλύτερο.
Την επόμενη φορά που θα παίξουν κάπου κοντά σας, μη το σκεφτείτε καν. Τα λέμε εκεί.
[1] Αυτό όμως με τα μαγαζιά που έχουν πέντε (!) διαφορετικές lager / pilsner, δύο weiss και, άντε, μία stout, αλλά ούτε μία pale ale, ούτε μία porter, ούτε ένα barleywine, δεν το καταλαβαίνω. Όπως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω το καθ’ όλα εγκληματικά παγωμένο ποτήρι.
Φωτογραφίες: Άρτεμις Κονδυλοπούλου (artemis-schubert.com)
Κάντε το πρώτο σχόλιο