Miriodor – Signal 9

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
20 / 07 / 2017

Miriodor, hailing from Montreal, are undoubtedly the flagship of Canadian experimental rock. They made their debut in 1986 with the admirable Rencontres and since then their every outing is one step closer to renown in the avant-garde firmament and the earning of recognition from the RIO audience and not only. Out of their back catalogue that sports remarkable albums, my personal favourites are the always fresh-sounding Jongleries Élastiques (1996) and Avanti! (2009) which also reflect ideally the musical amalgam of Miriodor. Four years after Cobra Fakir, they released their ninth album, aptly named Signal 9.

[bandcamp width=100% height=120 album=1695564397 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The recipe of guaranteed diversity

Miriodor’s come back was a must this year, not only because it has been a quadrennium since Cobra Fakir and the last 16 years they are stuck to this schedule, but also they could not be no-show in a year where avant-prog has enthralled us. In Signal 9 the band becomes a four-piece one (the last time they recorded as a quartet was on Avanti!) with the addition of Nicolas Lessard (bass, double bass, keyboards) to the regular trio of Bernard Falaise (guitar, keyboards), Pascal Globensky (keyboards, synths, piano) and Rémi Leclerc (drums, percussion). As before, this line-up change had no bearing on their direction. Miriodor sound as pluralistic as ever and the addition of a fourth member simply renders the band more flexible, in the studio at least.

The structure of the ninth album of the Canadians is not dissimilar to Cobra Fakir with the difference that the lengthy songs are lengthier and the short are shorter with the exception of the one-two openers (Venin and Peinture Dans Le Coin) that clock in at four and a half minutes introducing ideally the listener, combining compositional depth with astute phrases and Miriodor’s humour of high aesthetic quality that still sounds fresh and peerless. The initial conclusion is verified by the songs that come next where nothing, in every sense of the word, is aimless. Signal 9 is one more typical Miriodor album with numerous cascading melodies, multidimensional compositions, abrupt mood changes where the often “lurking” rhythmic disposition and the unrestrained experimentation are its main feats, with an added bonus of Falaise’s tricks with the turntable and assorted electronic sounds provided by Leclerc. This recipe of the ageless group with Univers Zero and The Muffins as main ingredients, based on RIO and Canterbury sprinkles is proved flawless once more and sonically diverse.

After repeated listens, it is gathered that it is yet another essential step of an enviable career. This particular release deserves a special place in Miriodor’s discography that outdoes Cobra Fakir, although it could be even better. A major minus is the weak flow, mainly because of some short experimental cuts that intervene providing ingenious intermissions and all, but they throw this fragmentation into sharp relief, even though this is something that Miriodor practice for years now. In a final outcome that bristles with instrumental energy and unconventionally experimental avant-prog spirit, the sublime Portrait-Robot stands out, one of the pinnacles of the band followed by the also magnificent Venin and Passage Secret.

Signal 9 neither breaks new ground nor adds to the legacy of Miriodor. It lends itself (as the previous eight albums) to a fraction of the experimental rock fans, to suckers for Rock In Opposition of high standards, to those who love refined humour and savour the freedom that oozes from unconventional creativity.

7.5 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

Four years after the remarkable Cobra Fakir, Miriodor are back with Signal 9 and verify their prolonged, low-profiled but meaningful course, making constantly steady progress. In this case they present us an out-of-this-world avant-prog masterpiece. All the feats we came to love from the genre we are talking about are filtered through their French/Canadian temperament and their artistic disposition to update their sound and style. They totally achieved to move with the times at no discount and simultaneously they pulled off to sound attractive – to the extent it is possible – with a reinforced line-up. Well-balanced themes full of pleasant surprises as they unfold, humour, musical ingeniousness and introversion are but a few of the qualities that grab immediately the listener. Songs like Portrait-Robot, Chapelle Lunaire and Passage Secret might make the cut as the best ones in an amazing album. If Univers Zero, Art Zoyd and Fred Frith is your bag, you will surely take in with open arms the latest musical proposition of Miriodor.

9 / 10

Giannis Zavradinos

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
20 / 07 / 2017

Η ναυαρχίδα του πειραματικού rock στον Καναδά είναι χωρίς καμία αμφιβολία οι Miriodor από το Montréal, οι οποίοι πρωτοεμφανίστηκαν δισκογραφικά το 1986 με το θαυμάσιο Rencontres. Έκτοτε, κάθε κυκλοφορία τους αποτέλεσε και ένα μεγάλο βήμα στην καταξίωση εντός του avant-prog θώκου και στην αναγνώριση από το RIO ακροατήριο και όχι μόνο. Μεταξύ των ιδιαίτερα αξιόλογων albums τους, προσωπικά ξεχωρίζω τα ηχητικά πάντα επίκαιρα Jongleries Élastiques (1996) και Avanti! (2009) στα οποία αποτυπώνεται ιδανικά το μουσικό κράμα των Miriodor. Τέσσερα χρόνια μετά το Cobra Fakir, φέτος κυκλοφόρησε ο ένατος δίσκος με τον δηλωτικό τίτλο Signal 9.

[bandcamp width=100% height=120 album=1695564397 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Με τη συνταγή της εγγυημένης ποικιλίας

Η επιστροφή των Miriodor ήταν επιβεβλημένη φέτος, όχι μόνο επειδή πέρασαν τέσσερα χρόνια από το Cobra Fakir και τα τελευταία 16 χρόνια το έχουν τηρήσει πιστά αυτό το χρονοδιάγραμμα, αλλά και γιατί δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν από μία χρονιά στην οποία το avant-prog μας έχει καταπλήξει. Στο Signal 9 η μπάντα παίρνει και πάλι τη μορφή καουαρτέτου (που είχε για τελευταία φορά στο Avanti!) με την προσθήκη του Nicolas Lessard (μπάσο, κοντραμπάσο, πλήκτρα) στην κλασική τριάδα των Bernard Falaise (κιθάρα, πλήκτρα), Pascal Globensky (πλήκτρα, synths, πιάνο) και Rémi Leclerc (ντραμς, κρουστά). Όπως και τις προηγούμενες φορές, αυτή η μεταβολή δεν έφερε αλλαγή στον ήχο. Οι Miriodor ακούγονται πάντα το ίδιο πλουραλιστικοί και η προσθήκη τέταρτου μέλους απλά κάνει το σχήμα πιο ευέλικτο, τουλάχιστον εκτός στούντιο.

Η δομή του ένατου album των Καναδών ομοιάζει με αυτή του Cobra Fakir, με τη διαφορά ότι τα μεγάλα κομμάτια εδώ είναι μεγαλύτερα και τα μικρά μικρότερα, με εξαίρεση τα αρχικά 4μισάλεπτα Venin και Peinture Dans Le Coin που εισαγάγουν ιδανικά τον ακροατή συνδυάζοντας συνθετικό βάθος με πανέξυπνες φράσεις και το υψηλής αισθητικής χιούμορ των Miriodor που ακόμα ακούγεται φρέσκο και αξεπέραστο. Το αρχικό συμπέρασμα επιβεβαιώνεται και στα επόμενα κομμάτια, στα οποία τίποτα μα τίποτα δεν ακούγεται τυχαίο. Το Signal 9 είναι άλλο ένα τυπικό Miriodor album με πολλές αλλεπάλληλες μελωδίες, πολυεπίπεδες συνθέσεις, απότομες αλλαγές ύφους και με πιο ειδικά χαρακτηριστικά τον συχνά «ερπόμενο» ρυθμικό χαρακτήρα και τον διάχυτο πειραματισμό συν τα παιχνίδια του Falaise με τα πικάπ και του Leclerc με τα διάφορα ηλεκτρονικά. Αυτή η συνταγή με κύρια συστατικά Univers Zero και Muffins, RIO βάση και Canterbury πασπάλισμα αποδεικνύεται για άλλη μία φορά αλάνθαστη και ακουστικά πολυποίκιλη από το αγέραστο σχήμα.

Μετά από συνεχόμενες ακροάσεις σχηματίζεται η εντύπωση πως πρόκειται για άλλο ένα ουσιαστικό βήμα σε μία αξιοζήλευτη καριέρα. Το συγκεκριμένο album αξίζει μία σεβαστή θέση στη δισκογραφία των Miriodor, ξεπερνώντας το Cobra Fakir, αν και θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερο. Βασικό μείον είναι η ανύπαρκτη ροή των κομματιών, στοιχείο που οφείλεται κυρίως σε ορισμένα από τα μικρά πειραματικά κομμάτια που παρεμβάλονται προσφέροντας ευφυή μεν διαλείμματα που όμως επιτείνουν την αποσπασματικότητα, αν και αυτό είναι κάτι με το οποίο οι Miriodor παίζουν κατά καιρούς εδώ και πολλά χρόνια. Μέσα σε ένα σύνολο που σφίζει από instrumental ενέργεια και ασυμβίβαστα πειραματικό avant-prog πνεύμα ξεχωρίζει δίχως καμία αμφιβολία νομίζω το αριστουργηματικό Portrait-Robot, ένα από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας, ενώ ακολουθούν τα επίσης υπέροχα Venin και Passage Secret.

Το Signal 9 δεν πρωτοτυπεί ούτε προσθέτει κάτι καινούργιο στον χαρακτήρα των Miriodor. Απευθύνεται και αυτό (όπως και τα οκτώ προηγούμενα albums) σε ένα κλάσμα των οπαδών του πειραματικού prog, σε όσους ορέγονται rock in opposition υψηλού επιπέδου, σε όσους αγαπούν το εκλεπτυσμένο χιούμορ και απολαμβάνουν την ελευθερία που αποπνέει η ασυμβίβαστη δημιουργικότητα.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Τέσσερα χρόνια μετά το αξιόλογο Cobra Fakir, οι Miriodor επιστρέφουν με το Signal 9 και επιβεβαιώνουν τη μακρόχρονη, αθόρυβη, αλλά ουσιαστική πορεία τους με σταθερά βήματα προόδου. Εδώ μας παρουσιάζουν ένα avant-prog αριστούργημα από άλλον πλανήτη. Όσα χαρακτηριστικά αγαπήσαμε από το εν λόγω ιδίωμα βρίσκονται εδώ φιλτραρισμένα μέσα από την Γαλλο-Καναδική τους ιδιοσυγκρασία και την καλλιτεχνική πρόθεση να φρεσκάρουν τον ήχο και ύφος τους. Το καταφέρνουν στο απόλυτο να εναρμονιστούν με την εποχή, χωρίς εκπτώσεις και την ίδια στιγμή να ακούγονται ελκυστικοί -όσο μπορεί να γίνει αυτό- με ενισχυμένη πλέον σύνθεση. Ισορροπημένα θέματα με ευχάριστες εκπλήξεις κατά την ανάπτυξή τους, χιούμορ, μουσική ευστροφία, εσωτερικότητα είναι μεταξύ άλλων οι ποιότητες που μπορεί κανείς να διαπιστώσει  από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Κομμάτια που ίσως ξεχωρίσουν από ένα ούτως ή άλλως εκπληκτικό σύνολο είναι τα Portrait-Robot, Chapelle Lunaire και Passage Secret. Όσοι έχουν λατρέψει  τις δουλειές των Univers Zero, Art Zoyd και Fred Frith θα καλωσορίσουν με ανοιχτές αγκάλες την φετινή πρόταση των Μiriodor.

9 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός