Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
«Σύναξη γιγάντων κάτω από την ίδια στέγη»
Dream Team. Έτσι είναι! Και ευτυχώς, το “sold out” της «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» τίμησε δεόντως τούτη την ονειρική συνεύρεση…
Βρισκόμενο σε περιοδεία για το πολύ πρόσφατο κύημά του (15 Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε) με γενικό τίτλο “Juice”, το κουαρτέτο πάτησε στη σκηνή δίχως το σύνηθες setlist στα πόδια των συμβαλλομένων, με διάθεση εντελώς… jazz -βλέπε αυτοσχεδιαστική.
Δύσκολο για τον υπογράφοντα λοιπόν να ξεχωρίσει επακριβώς τις συνθέσεις, μα μπόρεσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά “Juicy Lucy” & “Slam Time” που έδωσαν κι αυτά -ως είθισται άλλωστε- τις ίδιες ευκαιρίες σε όλους για καίριους αυτοσχεδιασμούς…
Ο Scofield ηγήθηκε εξαρχής. Ρόλος που από ό,τι φάνηκε του χάρισαν οι υπόλοιποι συνειδητά έως και «δικαιωματικά», αφού όσοι ασχολούμαστε σοβαρά με την ηλεκτρική Jazz γνωρίζουμε πως ο John έχει κερδίσει με το σπαθί του κορυφαία θέση στο πάνθεον των εν ζωή ηλεκτρικών κιθαριστών του ιδιώματος. Ίσως συνέβαλε σε αυτό και το γεγονός του ότι ήταν ξεκάθαρα πιο δυνατά από όλους τους υπόλοιπους από το P.A. (ηχητικό σύστημα του συναυλιακού χώρου) μα και από το back line (τον vintage VOX που είχε δίπλα του).
Δίπλα του, ελάχιστα πιο «πίσω», ο έτερος John. Παρότι συχνά κατά τι πιο σιγά από όλους τους υπόλοιπους στο Hammond (και όχι τόσο στο πιάνο), ζωγράφισε όπως ελάχιστοι σύγχρονοι συνάδελφοί του (π.χ. Joe Defrancesco) groove-άροντας ανατριχιαστικά.
Όσο για τους «εργάτες» του rhythm section, οι Martin & Wood μονάχα τέτοιοι δεν ήταν! Άλλωστε, αν έγινε τόσο δημοφιλές το τρίο για κάτι, αυτό ανέκαθεν ήταν ο μοναδικά ξεσηκωτικός mid-tempo χαρακτήρας τους.
Κοντά στις δυο ώρες κράτησε εν τέλει τούτη η γιορτή. Και τούτο διότι ενώ το «κυρίως πιάτο» διήρκησε κάτι λιγότερο από ενενήντα λεπτά με την πανέξυπνη διασκευή του “Light My Fire” των The Doors να ανάβει τα αίματα όσο ποτέ πριν, η επιμονή μας στο χειροκρότημα ώθησε τον Scofield πρώτο να βγει στο σανίδι όχι μονάχα για ένα, μα για δυο encores, χαριτολογώντας μάλιστα πως «μόνο αυτός μας αγαπά». Άντε και ο Martin που τον ακολούθησε κατά πόδας.
Στην πρώτη επανάληψη το “The Times they are A-Changing” του Bob Dylan άλλαξε θεμελιωδώς ταυτότητα και υφή, έγινε ολόδικό τους και στη συνέχεια εξίσου εύκολα. ολόδικό μας.
Ακόμη κι όταν άναψαν λοιπόν τα διάχυτα φώτα της αίθουσας για «καληνύχτα», μείναμε καρφωμένοι μα πλέον όρθιοι στις καρέκλες μας, με τα χέρια μας να επιμένουν κρουόμενα αισθητά. Και ναι! Τα καταφέραμε πάλι ως Έλληνες να κάνουμε τη διαφορά, να κάνουμε το θαύμα. Φανερά εντυπωσιασμένοι, οι τέσσερεις χαρισματικοί μουσικοί έχτισαν ένα jam session της στιγμής που μας ήθελε να κουνάμε το σβέρκο μας στο σκοτάδι και στο τέλος του, να παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού χαμογελώντας στον άγνωστο διπλανό μας… Εγώ, αυτό έκανα. Και κείνος ανταποκρίθηκε μονομιάς!
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν www.livephotographs.com
Κάντε το πρώτο σχόλιο