Mayfair, Black Juju @ Stage Club, 11-04-2014

Από τους: Γιάννη Βούλγαρη, Κώστα Μπάρμπα, Δημήτρη Καλτσά

Γιάννης: Όταν είδα πριν λίγο καιρό στο facebook ότι οι Mayfair θα έρθουν στην Ελλάδα για περιοδεία άρχισα να πρήζω όλους του φίλους μου να έρθουν μαζί μου στη συναυλία. Την προηγούμενη φορά είχα περάσει καταπληκτικά. Οι Innosense που είχαν ανοίξει τη συναυλία είναι μπαντάρα και οι Mayfair με ένα καταπληκτικό setlist και ήχο μας ξετίναξαν κυριολεκτικά. Έχοντας αυτά στο νου, ένα φίλο από Λαμία (και μεγάλο fan τους) στο αυτοκίνητο, τον κολλητό progster από τα φοιτητικά μου χρόνια να ζει μόνιμα στoν Τύρναβο (ο κύριος που γράφει ακριβώς από κάτω) και την πιθανή πρώτη δια ζώσης συνάντηση με τον αρχισυντάκτη του ProgRocks.gr, ξεκινώ το ταξίδι για το live.

Το Stage Club θα φιλοξενούσε ξανά το συγκρότημα, ένας χώρος μικρός και ζεστός με σχεδόν πάντα ωραίο ήχο, του οποίου οι πόρτες για τη συναυλία άνοιξαν στις 21:30 και το live ξεκίνησε στις 22:00. Στη σκηνή ανέβηκαν οι Black JuJu, ένα rock συγκρότημα από τη Λάρισα που θύμιζαν αρκετά πιο μαλακούς Black Sabbath και 70s hard rock, οι οποίοι για μια ώρα περίπου διασκέδασαν με τα τραγούδια τους το κοινό και καταχειροκροτήθηκαν από όλους.

Χωρίς πολλή καθυστέρηση στη σκηνή βγήκαν οι Mayfair που για δύο ώρες έπαιξαν σαν να ήταν το πρώτο live της ζωής τους. Τα μέλη του rhythm section (“the love brigade”) είναι άξιοι αντικαταστάτες των Little και Mötle και απέδωσαν για άλλη μια φορά υπέροχα τα τραγούδια, ο Rene με τον υπέροχο ήχο της κιθάρας του ύφαινε τις μελαγχολικές μελωδίες και ο Mario με τη συναισθηματικότητα των ερμηνειών του, το απλανές βλέμμα του και τη πολυδιάστατη φωνή του, έδειξε για άλλη μια φορά τι σημαίνει εντυπωσιακή performance.

Συνολικά έπαιξαν 21 τραγούδια, τέσσερα από κάθε έναν από τους πρώτους τρεις δίσκους και σχεδόν όλο τον τελευταίο. Στα κομμάτια από το “Fastest Trip To Cyber-Town” συγκεκριμένα, ο Mario είπε πως οι Έλληνες οπαδοί είναι ο λόγος που τα παίζουν, γιατί με την αγάπη που τους έδειξαν την προηγούμενη φορά τούς έκαναν να ξεπεράσουν εκείνη τη δύσκολη περίοδο της μπάντας. Το live ήταν γεμάτο μεγάλες στιγμές, όπως όταν ανέβασαν έναν οπαδό τους στη σκηνή να παίξει μαζί τους ή όταν έπαιξαν τα “Waterproof”, “Last Spring” και “Advanced In Years” που ο κόσμος τα αποθέωσε. Εγώ πάντως ξετρελάθηκα με το “Drei Jahre Zurück“, από τον τελευταίο τους δίσκο που έκλεισε και τη συναυλία, δείχνοντας σε όλους ότι ακόμα γράφουν τραγουδάρες.

Μια υπέροχη συναυλία που άξιζε κάθε χιλιόμετρο που διένυσα για να τους δω, κάθε ευρώ που έδωσα για το εισιτήριο και που με έκανε καλύτερο άνθρωπο στο τέλος της. Ξέρω ότι θα ήθελες να σου πω περισσότερα πράγματα για τη συναυλία, να σου αναλύσω το όλο γεγονός, αλλά εγώ προτίμησα να την απολαύσω και όχι να κρατήσω σημειώσεις, να σου δώσω μια ιδέα του τι έχασες και όχι μια στείρα ανταπόκριση. Βέβαια φίλε progά μην περιμένεις να ξανάρθουν γιατί με 40-50 άτομα που είχαν σε κάθε πόλη που έπαιξαν, τους έδειξες ότι μάλλον δε σου αρέσουν, ενώ στα live των Dream Theater πας γονατιστός όπως οι γιαγιάδες στην Τήνο το Δεκαπενταύγουστο κι ας τους έχεις δει δέκα φορές.

Κώστας: Παρασκευή βράδυ και μετά από ενάμισι χρόνο οι Mayfair επιστρέφουν και πάλι στον τόπο του εγκλήματος, έχοντας μπει και αυτοί στη λίστα των μπαντών που έχουν αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το ζέσταμα της βραδιάς ανέλαβαν οι μπαρουτοκαπνισμένοι Λαρισαίοι Black Juju που βγήκαν λίγο μετά τις 22:00 στη σκηνή και απέδωσαν πολύ καλά το doom metal υλικό τους. Ένα doom metal επικό σε σημεία, αλλά και με stoner αέρα (μέσω Touble όμως και όχι Kyuss). Ο τραγουδιστής εκτός από λάτρης του Alice Cooper, έχει και μια πολύ ταιριαστή φωνή για τον ήχο της μπάντας. Το rhythm section στιβαρότατο, ενώ ο κιθαρίστας αν και όχι τρομερός σολίστας, ήταν γενικά αξιοπρεπέστατος. Έπαιξαν για περίπου 40 λεπτά και δεν κούρασαν καθόλου, αφού παρά τον doom χαρακτήρα τους, οι συνθέσεις είχαν αρκετή ποικιλία.

Με ένα μικρό διάλλειμα κατά τις 23:00 και κάτι οι Αυστριακοί βγήκαν στη σκηνή και παρουσιάστηκαν δυναμικά στο κοινό με τα “Firestorm” και “Wwwrong” από τον καινούργιο τους δίσκο και έμειναν εκεί για τις επόμενες 2 ώρες. To κοινό ήταν σαφώς λιγότερο από την προηγούμενη φορά (μόλις 50 με 60 άτομα), αλλά εξοικειωμένο πλήρως με την μπάντα. Η πρώτη εντύπωση στις ζωντανές εμφανίσεις των Mayfair είναι σίγουρα ο Mario. Εκτός από τη δεδομένη εκπληκτική φωνητική του απόδοση και ερμηνεία, είναι και η σκηνική παρουσία του που αιχμαλωτίζει το μάτι. Μια μίξη της stage περσόνας που έχει δημιουργήσει (με επιρροές από τους Ian Curtis, Peter Murphy αλλά και Michael Stipe), με τον πραγματικό του ευγενέστατο εαυτό. Η υπόλοιπη μπάντα εξαιρετική όπως ήταν αναμενόμενο, με την φιγούρα του «παλιού» Rene να δεσπόζει, αλλά και με τους «νέους» πολύ πιο απελευθερωμένους και πιο δεμένους από την πρώτη φορά. Κι αν ο Johannes είναι ένας εξαιρετικός μπασίστας, ο Jolly φάνηκε πολύ βελτιωμένος, έχοντας το δύσκολο έργο να μπει στα παπούτσια του μεγάλου Little.

Συνολικά έπαιξαν τα 9/10 του νέου δίσκου “Schlage Mein Herz Schlage”, αλλά παρόλα αυτά το setlist ήταν αντιπροσωπευτικότατο της δισκογραφίας τους, αφού αυτή τη φορά συμπεριλήφθησαν και κομμάτια από το “Fastest Trip to Cyber-Town”, ένα από τα καλύτερα «κρυμμένα» album των 90s. Highlights της βραδιάς ήταν το «χορευτικό» “Madame Pest”, παρόλο που ο ήχος δεν ήταν στα καλύτερα του στην αρχή του set, καθώς και το “Schlage Μein Herz Schlage” και το “Last Spring”, ειδικά το τελείωμά του. To πιο εκτενές από την studio εκδοχή “Wonderbra’s Driver”, το “Waterproof” κατά τη διάρκεια του οποίου λύγισαν και οι πιο δυνατοί, το “Island” που είναι πιθανόν και το καλύτερο κομμάτι του νέου δίσκου, το prog metal ολοκαύτωμα στο “Advanced In years” και το κλείσιμο με το “Drei Jahre Zuruck” με τον Mario να κατεβαίνει στο κοινό και να λυγίζει στο τέλος από τη συγκίνηση. Στο “Die Flucht” ανέβασαν στην σκηνή των Λαρισαίο φίλο τους και κιθαρίστα που είχε ανέβει και την προηγούμενη φορά, ενώ μετά το τέλος της εμφάνισής τους έμειναν για πολύ ώρα στο χώρο, μιλώντας με το κοινό και δείχνοντας την ευγνωμοσύνη τους για την υποδοχή.

Αποθέωση λοιπόν για μια ακόμη φορά στη Λάρισα για τους Mayfair, έστω και σε λιγότερο κόσμο, και πλέον μπορώ να το πω με σιγουριά ότι είναι η πιο μεγάλη σε καλλιτεχνική αξία άγνωστη μπάντα των 90s. Μια μπάντα που έχει προσφέρει πολύτιμες ιδιωτικές στιγμές μέσω των δίσκων της σε αυτούς τους  λίγους που ασχολήθηκαν και το καταφέρνει με την ίδια άνεση και δημόσια.

Δημήτρης: Σε αντίθεση με τους παραπάνω κυρίους, δεν είχα τη χαρά να δω ζωντανά τους Mayfair στην πρώτη τους επίσκεψη πρόπερσι στην Ελλάδα, λόγω γεωγραφικής απομόνωσης, οπότε η αναμονή ήταν λογικά μεγάλη. Βλέπετε, με το underground προφίλ και τον ιδιαίτερο, συναισθηματικό και καθόλου τυπικό χαρακτήρα της μουσικής τους, οι Αυστριακοί έχουν κερδίσει πανάξια εδώ και πολλά πλέον χρόνια μία ξεχωριστή θέση στα προσωπικά μου ακούσματα (όπως συμβαίνει και σε όλους τους οπαδούς τους, είμαι βέβαιος).

Όταν καταφτάσαμε με τον Μίλτο (Κωστούλα, ο φωτογράφος μας), οι Black Juju είχαν μόλις ξεκινήσει να παίζουν. Όντως αξιοπρεπέστατοι και συμπαθείς, όπως αναφέρεται παραπάνω, έπαιξαν doom metal με 70s hard rock και stoner στοιχεία όντας αρκετά δεμένοι, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι η μουσική τους δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με αυτή των Mayfair και αυτό δε βοήθησε. Η μικρή μουσική συνάφεια μεταξύ support και main act είναι είναι κάτι στο οποίο συχνά δε δίνεται σημασία και αυτό κοστίζει κυρίως στις support μπάντες νομίζω. Ωστόσο, η θετική διάθεση και το πάθος των Λαρισαίων κέρδισε και μετά από 40 λεπτά απέσπασαν δίκαια το χειροκρότημα πριν κατέβουν από τη σκηνή. Όλα ήταν έτοιμα για τους Mayfair λοιπόν…

Αυτό που ακολούθησε για δύο ώρες δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο. Η προσέλευση ήταν μικρή, δυστυχώς, και προσωπικά φοβόμουν ότι η βραδιά θα έληγε χλιαρά και άδοξα για μια τόσο καλή και ιστορική μπάντα. Η συνέχεια όχι απλά εξάλειψε κάθε ενδοιασμό, αλλά απέδειξε πως όταν το (αδιαμφισβήτητο) ταλέντο συνδυάζεται με πάθος, μηδενικό εγωισμό, ακεραιότητα, ήθος και καλλιτεχνική ειλικρίνεια, όπως στην περίπτωση των -τόσο αδικημένων από την ιστορία- Αυστριακών, το λογικά απίθανο γίνεται πράξη.

Δε θα επαναλάβω όσα αναφέρονται παραπάνω, απλώς οφείλω να σημειώσω ότι η χαρισματική σκηνική παρουσία του Mario είναι χάρμα ιδέσθαι. Εκτός από εκπληκτικός frontman, ο ακόμα νεάζων τραγουδιστής καταφέρνει να επικοινωνεί συνεχώς με το κοινό, ενώ ταυτόχρονα δίνει μία παράσταση και η φωνή του είναι εντυπωσιακά αναλλοίωτη από το χρόνο.

Προσωπικές αγαπημένες μου στιγμές από το υπέροχο set τους ήταν τα “Last Spring” (ονειρικό τελείωμα), “Waterproof” (στο οποίο η ατμόσφαιρα αναπόφευκτα ζεστάθηκε και διατηρήθηκε έτσι μέχρι τέλους), “Island” (όντως, μάλλον το καλύτερο από το καινούργιο άλμπουμ), “Advanced In Years” (η πιο prog metal στιγμή της βραδιάς) και φυσικά το ιδανικό τελείωμα με το “Drei Jahre Zuruck” και την εμφανή συγκίνηση του Mario και της υπόλοιπης μπάντας που ευχαρίστησε το κοινό. Ο René με τις μελωδίες του δημιουργούσε το ιδανικό ηχητικό υπόστρωμα και το ρυθμικό section ήταν αρκετά δεμένο (βέβαια, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του συμπαθέστατου Jolly, τα παπούτσια του τεράστιου Little δε γεμίζουν καθόλου εύκολα).

Η συμπεριφορά των τεσσάρων τους καθόλη τη διάρκεια του live, αλλά και για ώρες μετά, όταν φωτογραφίζονταν και μιλούσαν με τον κόσμο, ήταν εξίσου εντυπωσιακή με την απόδοσή τους επί σκηνής. Έγινε φανερό σε όλους μας ότι οι πιο ταπεινοί άνθρωποι στο Stage εκείνο το βράδυ ήταν τα τέσσερα μέλη των Mayfair, που έδειχναν με κάθε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς όλους, αν και το μόνο βέβαιο είναι ότι τους άξιζε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό. Η ευγένεια και το εγκάρδιο χαμόγελο και των τεσσάρων τους θα μου μείνουν αξέχαστα. Στην κουβέντα που είχα για αρκετή ώρα με τον Mario έμαθα και διαπίστωσα πολλά, τα οποία δικαιώνουν όλους όσους αγαπούν τη μουσική τους.

Το ραντεβού φυσικά ανανεώθηκε και νομίζω και ελπίζω πως -καλώς εχόντων των πραγμάτων- την επόμενη φορά ο κόσμος θα είναι περισσότερος. Ήδη ο René δήλωσε δημόσια πως μετά από αυτό το live θεωρεί τη Λάρισα πατρίδα του. Θα τον περιμένουμε με χαρά μαζί με τον Mario, τον Johannes και τον Jolly να επιστρέψουν στα…πάτρια εδάφη.