Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν
Αν επέλεγα έναν γενικό τίτλο για τούτη τη ζωντανή εμφάνιση, αυτός θα ήταν «Μια νύχτα στο Βασίλειο των Δυναμικών»! Και τούτο γιατί πιστεύω πως, αν κάτι μας υπνώτισε μαγικά, ήταν πάνω από όλα η απίστευτη ικανότητα και των τριών συμβαλλομένων να διαχειρίζονται αριστοτεχνικά τις δυναμικές του οργάνου τους, τόσο, που θα έλεγες πως υπήρχαν κάπου κρυμμένοι στην αίθουσα τρεις τεράστιοι διακόπτες έντασης και ένας καταξιωμένος μηχανικός ήχου που τους χειριζόταν σοφά. Όμως και γενικότερα, η ακουστική της αίθουσας μέσα από την μαεστρία των τριών Αμερικανών θύμιζε πιο πολύ αίθουσα ακρόασης για audiophile, high-end μηχανήματα παρά αίθουσα συναυλιών! Διόλου τυχαίο το γεγονός φυσικά…
Έκαστος με πλουσιότατο βιογραφικό και με ηγέτη τον Βοστωνέζο Larry Goldings σε ρόλο ουσιαστικά διττό (οργανίστα & μπασίστα), οι Peter Bernstein στην ηλεκτρική κιθάρα και Bill Stewart στα τύμπανα όχι μόνο δεν έπαιξαν ρόλο συνοδευτικό, μα με τρόπο άκρως διακριτικό, διεκδίκησαν ακούσια έως και την «ηγεσία». Τολμώ να πω ότι ειδικά ο δεύτερος έκλεψε την παράσταση αφού μας είχε να περιμένουμε τον επόμενο ουσιωδέστατο αυτοσχεδιασμό του. Ως ζωντανός οργανισμός με ελεύθερη βούληση, τα τύμπανα «ανάπνεαν» και άλλαζαν διαρκώς διάθεση κάτω από τα έμπειρα χέρια του, ορίζοντας τα δυο άκρα: από την αιθέρια γαλήνη έως και την παρορμητική έκρηξη στιγμής. Και το πιο σημαντικό; Άκουγες νότες από τα τεντωμένα δέρματα, αρμονία και μελωδίες, όχι μονάχα κρούσεις!
Με διάθεση εντελώς ελευθέρια εξαρχής, δίχως set list, οι τρεις βετεράνοι επέλεξαν για εκατό λεπτά να περιπλανηθούν αβίαστα και με την αθωότητα ανηλίκων ικανοποιώντας τις βουλές που τελευταία στιγμή, on the spot, έπαιρνε ο Golding με χαρακτηριστικές παύσεις/κενά της ομιλίας του ώστε να αστειευτεί, και να διαλέξει την επόμενη σύνθεση. Για του λόγου το αληθές, μετά το εναρκτήριο “Little Green Men” που μας έμπασε μονομιάς στο cool jazz κλίμα της βραδιάς, ακολούθησε το αβάπτιστο “Mr.Meagles” που ονόμασε επί σκηνής για μας, ως πιθανό του τίτλο… Υπήρξε και άλλο ανώνυμο κομμάτι στο πρόγραμμα, και κείνο ανήκε μάλιστα στον Stewart.
Όμως αντίστοιχα υπήρξαν και οι στιγμές των standards με το “Milestones” να επιδοκιμάζεται ως αποχαιρετιστήριο του σχήματος και στη συνέχεια το “The Danger Zone” του Ray Charles ως πρώτο encore να δημιουργεί μια απίστευτα ζεστή blues πινελιά στην παράσταση, με τον Bernstein να αποκαλύπτει ένα απίστευτο ηχόχρωμα και στην πεντατονική κλίμακα, μα και σε αυτόν καθαυτό τον ξάφνου πιο «ηλεκτρισμένο» ήχο του (αποκτώντας πρίμα ala Larry Carlton, Phil Upchurch κ.α.).
Στο δεύτερο και τελευταίο encore ο ευφυής Stewart είχε για άλλη μια φορά την ευκαιρία να επιδείξει την μοναδικότητά του ως «ακροβάτης πάνω σε τεντωμένο δέρμα». Με το “The Acrobat” στα έξη όγδοα (6/8) να του ανήκει συνθετικά, έκλεισε πανηγυρικά την αυλαία μιας άκρως αισθαντικής εμπειρίας που μας καθήλωσε επιβάλλοντας μας μια πρωτοφανώς κατανυκτική στάση ως κοινό, αφού δεν ακουγόταν άχνα ακόμη και στα πιο ήσυχα περάσματα τους. Εύγε.
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν www.livephotographs.com
Κάντε το πρώτο σχόλιο