Kenn Nardi – Dancing With Τhe Past

Είπαν του τρελού ν’ ανάψει φωτιά κι έκαψε τα ρούχα του

Η κινητήριος δύναμη των τεχνικών thrashers (ή καλύτερα progressive metallers?) Anacrusis, ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Kenn Nardi φαίνεται να είχε σωπάσει από την εποχή του αριστουργηματικού “Screams Αnd Whispers” (1993). Αποτραβηγμένος από τη σκηνή για περισσότερα από είκοσι χρόνια (κυκλοφόρησε ένα ψηφιακό album ακουστικού rock, υπό το όνομα “Cruel April”), μοιραία λησμονήθηκε από το σύνολο του κοινού που αρέσκεται στον ήχο αυτό. Όπως προκύπτει από τη συλλογή (ή μήπως full length?) που κυκλοφόρησε πρόσφατα, υπό τον τίτλο “Dancing With The Past”, η απουσία του περιοριζόταν μόνο στην επαγγελματική πτυχή της τέχνης (live, περιοδείες, albums, συνεντεύξεις κ.τ.λ.), μιας και οι 34 συνθέσεις που θα βρείτε εδώ αρκούν για 3-4 κανονικά albums και μάλιστα υψηλής ποιότητας το καθένα από αυτά. Προς διευκόλυνση της διαχείρισης του συνόλου του κρινόμενου υλικού, θα το διαιρέσουμε σε δύο τομείς: στο tech-thrash και στο (progressive) metal, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που ο διαχωρισμός δεν είναι ξεκάθαρος.

Tech-Thrash: είναι ένας ήχος που γνωρίζει καλύτερα από πολλούς ο Kenn Nardi. Και για να έχεις καλό αποτέλεσμα στο τεχνικό thrash δεν αρκεί να βαράς καλά, απαιτείται να βαράς έξυπνα, μετρημένα, ψαρωτικά. Ο μάστορας εδώ μας θυμίζει παλιές καλές εποχές των Anacrusis, γράφοντας τρομερά riffs, επιστρατεύοντας έξυπνες ιδέες για τα γυρίσματα και το drumming. Για παράδειγμα το instrumental “Lament In Rust”, ένα μικρό σεμινάριο ρυθμικής κιθάρας (θα το προτιμούσα 2-3 λεπτά μικρότερο), φοράει τα γυαλιά σε όλες αυτές τις αμερικάνικες thrashcore μπάντες της σειράς, που κάποια Μέσα ευαγγελίζονται την «άρτια τεχνική» τους. Στο “Await Τhe Setting Sun” πάλι, θα βρείτε ισόποσα τα στοιχεία του thrash και του prog, δημιουργώντας μια αλλόκοτη ηχητική εικόνα, που θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο ως «οι Suicidal Tendencies διασκευάζουν Mekong Delta»…

Ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση σχετικά με αυτή την κατηγορία. Φαίνεται ότι οι Killing Joke αποτελούν μέγιστη καψούρα του Kenn Nardi. Και αυτό διόλου αρνητικό μπορεί να το θεωρήσει κανείς, μιας και άπειρα thrash σχήματα έχουν επηρεαστεί από την ψυχρή αντισυμβατικότητά των Βρετανών. Πιο συγκεκριμένα, στο “One World” ο συνθέτης δανείζεται την τεχνοτροπία τoυς δημιουργώντας μια καλορυθμισμένη, industrializé σύνθεση που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Coleman.

(Progressive) metal: η πλειοψηφία των συνθέσεων έχει σαν αφετηρία αυτά τα στακάτα, τεχνικά riffs του Nardi, αλλά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους ποικίλουν. Δεν υπάρχουν μεν οι ψαρωτικοί πειραματισμοί σε jazz/funk φόρμες που θα ήθελε ο σύγχρονος ακροατής προοδευτικού σκληρού ήχου, αλλά αρκετές μεταλλικές ανοιχτομυαλιές των 90s, που πλέον δεν έχουν την δυναμική να ενθουσιάσουν όπως παλιότερα. Στο “The Telling Skies” λόγου χάρη, τα πλήκτρα που έχουν προστεθεί απογειώνουν το αποτέλεσμα και σίγουρα πριν είκοσι χρόνια, η συγκεκριμένη σύνθεση θα ήταν αντικείμενο λατρείας αυτών που γούσταραν το “Amok” των Sentenced (βάλτε και εμένα σε αυτούς).

Δύσκολη υπόθεση η συμπερασματική ανασκόπηση μιας κυκλοφορίας σαν αυτή, μιας και οι αναγνώσεις είναι παραπάνω από μία και μάλιστα συγκρουόμενες. Σίγουρα το “Dancing With The Past” είναι ένα υπερβολικό προϊόν, που θα δυσκολέψει απίστευτα (και χωρίς συγκεκριμένο σκοπό/όραμα) όποιον ασχοληθεί μαζί του. Όμως περιλαμβάνει τεράστιο πλήθος εξαιρετικών συνθέσεων, που θα έστεκαν άνετα σε δύο ή τρία full length albums, εάν υπήρχε συνοχή μεταξύ τους. Ο Kenn Nardi επιβεβαιώνει την αξία του ως μουσικός ακόμη μια φορά, αλλά συνεχίζει να εμφανίζεται παντελώς αδιάφορος για την απήχηση που θα μπορούσε να έχει το έργο του.

8 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Άμεσα κλασικό prog metal

“Dancing With The Past” τιτλοφορείται το πολυαναμενόμενο πόνημα του Κenn Nardi και συνιστά σχεδόν εξ ολοκλήρου ένα προσωπικό θρίαμβο του δημιουργού του. Αν και στη δημιουργία του δίσκου συνέβαλαν δύο πρώην μέλη των Anacrusis: o μπασίστας John Emery και ο ντράμμερ Mike Owen, το μεγαλύτερο βάρος της σύνθεσης και της εκτέλεσης των κομματιών ανέλαβε ο Nardi, γεγονός εκπληκτικό κρίνοντας την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος. Ο δίσκος χωρίζεται σε δύο μέρη και συνίσταται απο 28(!) τραγούδια καινούργια και παλαιότερα που δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ. Μεγαλεπήβολη δουλειά που αντανακλά την προσωπική φιλοδοξία του Nardi να φιλοτεχνήσει ένα μανιφέστο ελεύθερης μουσικής έκφρασης σε αντιστοιχία με όσα έκανε στο παρελθόν με τους Anacrusis.

H πορεία των Anacrusis ανακόπηκε στις αρχές των  90s, στο απόγειο της δημιουργικής τους έξαρσης και ο φετινός δίσκος του Nardi δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί η συνέχιση του έργου τους. Το “Dancing With The Past” όμως είναι ένας παραπλανητικός τίτλος: ο δίσκος περικλείει όλα αυτά τα συστατικά που έκαναν τους Anacrusis ξεχωριστούς, αλλά δε μένει προσκολλημένο στο παρελθόν και στην εξύμνηση των πεπραγμένων τους. Ο Νardi αναβαπτίζει τον ήχο που εν πολλοίς δημιούργησε ο ίδιος στα δεδομένα της σημερινής εποχής, εμπλουτίζοντας το δημιούργημά του με καινούργιες επιρροές βασιζόμενες στη σημερινή του οπτική.

Ο δίσκος διαθέτει απίστευτο πλούτο ετερογενών επιρροών οι οποίες διαπλέκονται αρμονικά μεταξύ τους καθιστώντας το περιεχόμενο πρωτοφανώς πολυποίκιλο. Διαφορετικές μουσικές φόρμες εναλλάσσονται από τραγούδι σε τραγούδι δημιουργώντας μια αίσθηση απρόβλεπτου κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Ενδεικτικά, από το τεχνικό trash σε κομμάτια όπως τα “Blinding Lies”, “Fragile” μεταβαίνουμε σε progressive rock κομμάτια όπως το “Submerged” το οποίο διαθέτει ακόμα και new wave στοιχεία (ας μην ξεχνάμε την απίστευτη διασκευή των Anacrusis στους New Model Army…). Εν συνεχεία, υπάρχουν αρκετά μπαλαντοείδη τραγούδια (“The Dark Light”, “Ordinary”), ακόμα και έγχορδα και πιάνο επιστρατεύονται απο τον Nardi σε αρκετά κομμάτια (“Dead Man Bones”, “Symbiotic”). Ο δίσκος επιφυλλάσει εκπλήξεις σε κάθε κομμάτι και η ποικιλία του εκπλήσσει με την ανοιχτομυαλιά του δημιουργού του για αυτό το λόγο παρά τη μεγάλη του διάρκεια δεν χάνει καθόλου σε ποιότητα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τη φωνή του Νardi, η οποία είναι κατά πολύ βελτιωμένη και του επιτρέπει να κινείται επιτυχημένα από τα πιο σκληρά κομμάτια στα μελωδικά με χαρακτηριστική άνεση.

Η κληρονομιά των δύο τελευταίων δίσκων Anacrusis συναντιέται με το θάρρος του οράματος που διέθετε κάποτε το “Rage For Order”…; Ίσως να ακούγεται υπερβολική μια δήλωση που εξισώνει το ιερό δισκοπότηρο της προοδευτικής metal μουσικής με τον καινούργιο δίσκο του Νardi, αλλά μας βοηθάει να κατανοήσουμε το μέγεθος της προσπάθειας ενός καλλιτέχνη που τολμάει να πρωτοπορήσει χωρίς να έρθει σε ρήξη με το παρελθόν του, αλλά πάνω στο προγενέστερο έργο να χτίσει έναν καινούργιο μουσικό κόσμο.

Σε εποχές που η metal μουσική στιγματίζεται από την οπισθοχώρηση της έμπνευσης και την ανάδειξη σπουδαιοφανών τίποτα ως πρωτοπορία, το “Dancing With The Past” λειτουργεί σαν τη λυδία λίθο: απογυμνώνει το μέτριο από το φανταχτερό περιτύλιγμά του. Βεβαίως η σπουδαιότητα του δίσκου δεν κρίνεται σε συνάρτηση με τη μετριότητα που μας περιβάλλει αλλά ούτε από τα δικά μας ταπεινά λόγια. Όπως σοφά αναφέρει το απόφθεγμα «τo κλασικό επιβάλλεται από μόνο του» και το “Dancing With The Past” δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά μόνο κλασικό.

9.5 / 10

Χρήστος Μήνος