[Madfish, 2014]
Εισαγωγή: Ηλίας Γουμάγιας
01 / 01 / 2015
Οι Gong είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Πρόκειται για μία μουσική κολεκτίβα η οποία δημιουργήθηκε στη Γαλλία το 1967, έχοντας ως πυρήνα τον ψυχεδελικό avant-garde καλλιτέχνη Daevid Allen και την έκτοτε σύντροφό του Gilli Smyth. Έχοντας ανέκαθεν πολυεθνικό χαρακτήρα, αλλά και βαθιές καταβολές στη σκηνή του Canterbury, οι Gong κινούνται σε ποικίλα μουσικά μονοπάτια από τότε, δίνοντας μάλιστα αρκετές μουσικές «παραφυάδες» (Mother Gong, University Of Errors, New York Gong, προσωπικά Steve Hillage, Pierre Moerlen’s Gong κ.ά.), με κορυφαία και πιο χαρακτηριστική την ψυχεδελική-progressive περίοδό τους, κατά την οποία ηχογράφησαν το δίσκο-ορόσημο “Camembert Electrique”, καθώς και την υπερβατική space τριλογία “Radio Gnome Invisible vol I, II, III”.
Σήμερα, χωρίς να έχουν να αποδείξουν κάτι σαν μπάντα και με την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη τους να θεωρείται δεδομένη, μετά από αρκετές μέτριες έως καλές κυκλοφορίες και με το Daevid Allen στα 75 του χρόνια να παλεύει με την επάρατο νόσο, οι Gong ξαναχτυπούν δισκογραφικά. Η σκυτάλη πλέον περνά στον Orlando Allen, γιο της Gilli και του Daevid, εκείνο το πιτσιρίκι που απεικονίζεται στη φωτογραφία του οπισθοφύλλου του “Camembert Electrique”. Πλαισιωμένος από νέους, ικανότατους μουσικούς με εξαιρετικό βιογραφικό (Kavus Torabi, Dave Sturt, Fabio Golfetti, Ian East), αναλαμβάνει ο ίδιος την παραγωγή και παρόντος του ζεύγους Shakti Yoni και Dingo Virgin (τέτοια ονόματα έχουν στον πλανήτη Gong, ως γνωστόν…) η σημειολογία των Pot Head Pixies φαίνεται να τηρείται άριστα. Παρόλα αυτά, λίγοι περίμεναν από τους Gong μία κυκλοφορία άξια αναφοράς. Ο Γιάννης Ζαβραδινός και ο υποφαινόμενος με τα γραφόμενά τους αποδεικνύουν -αν μη τι άλλο- τουλάχιστον το αντίθετο.
Μόνο για μυημένους Στο μουσικό σύμπαν δύο πλανήτες μας έχουν χαρίσει κοσμικές συγκινήσεις: ο πλανήτης Kobaia (Magma) και ο πλανήτης Gong με ισότιμη αξία και βαρύτητα! Η αυτόφωτη διαλογιστική ποιότητα της μουσικής των Gong ανέκαθεν προερχόταν από τον μπροστάρη Daevid Allen, ενώ δίπλα του πάντα η Gilli Smyth με την ποίηση και τους space ψιθύρους της μας έλκει απρόσκοπτα σαν μαγικός αυλός! Από το 1969 μέχρι το 1975 με τη θρυλική πλέον “Radio Gnome Invisible” τριλογία κι από το 1991 (όταν επανέκτησε το όνομα της μπάντας) μέχρι σήμερα ξαναπιλοτάρει την «ιπτάμενη τσαγιέρα» του και με ανανεωμένο πλήρωμα μας καλωσορίζει σε ένα ακόμα ταξίδι “from zero to infinity” όπως θα έλεγε κι ο ίδιος! “Ι See You” και δεν νομίζω να υπάρχει οπαδός που να μην έβλεπε την ώρα και τη στιγμή που θα παραδιδόταν άνευ όρων σε μια νέα πρό(σ)κληση. Ξεκινώντας από τους στίχους, ίσως οι πιο «γήινοι» που έχουμε συναντήσει σε όλη τη δισκογραφία τους, καθότι πραγματεύονται τα κακώς κείμενα της εδώ πραγματικότητας, αφήνωντας για λίγο τις αναφορές στις γνωστές μυθικές φιγούρες της Gong μυθολογίας. Ακούστε το κομμάτι “This Revolution” και θα καταλάβετε. Όλα αυτά βεβαια χωρίς να αναιρείται ο οικείος και αγαπημένος τρόπος γραφής και η χαρακτηριστική ερμηνεία του Daevid Allen που συχνά γίνεται οδηγός για τα μουσικά θέματα που εκτελούνται και ενορχηστρώνονται περίτεχνα από νέους μουσικούς, ενας εξ αυτών ο υιός Orlando που κάνει εξαιρετική δουλειά στα τύμπανα! Ο δίσκος ανοίγει με το παιχνιδιάρικο κάλεσμα του ομώνυμου κομματιουύ και όλα μπαίνουν σε τροχιά. Ρυθμικό, εισαγωγικό όσο χρειάζεται για να σηματοδοτήσει την επανασύνδεσή μας με τον πλανήτη! Το “Occupy” παρεμβαίνει απότομα με μια επιθετικότητα που φέρνει στον νου “Camembert Electrique” στιγμές, αποκλιμακώνεται γρήγορα για να δώσει τη θέση στο υπέροχο θέμα του “When God Shakes Hands With The Devil” όπου η κιθάρα και το φλάουτο συμμαχούν με τρόπο σκαλωματικό, ίσως το μοναδικό κομμάτι που σε “εγκλωβίζει” με την πρώτη! Οι τόνοι ανεβαίνουν ξανά με το φευγάτο “The Eternal Wheel Spins” και ο Orlando αναλαμβάνει και τα φωνητικά μιας και το κομμάτι προσφέρεται ως μια μουσική πλατφόρμα για να ξεδιπλώσει ο καθένας το ταλέντο του. Για τους φανς του “Angel’s Egg” υπάρχει το κομμάτι “Syllabub”, για να ακολουθήσει ο μονόλογος-μανιφέστο του “This Revolution”. H ανάταση επανέρχεται με το “You See Me” που διαρκεί μόλις τρία λεπτά, για να σε παραπέμψει στο διαλογιστικής διάθεσης “Zion My T-shirt”, το πιο ατμοσφαιρικό του δίσκου. Η πολυαναμενόμενη στιγμή που όλοι περιμέναμε έρχεται με το “Pixielation” με τα γνωστά glissando του Allen στην κιθάρα και την ψευδαίσθηση ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστούν τα pot head pixies από το πουθενά! Το “Τhank Υou” είναι ένα κάλο outsider που δεν εντυπωσιάζει εξαρχής, άλλα με αρκετές ακροάσεις συν τω χρόνω αντιλαμβάνεσαι τις υπέροχες κιθαριστικές εναλλαγές που συμβάλλουν σε μια προσεγμένη ανάπτυξη και όχι άπλα χάσιμο για το χάσιμο. Δεκάμιση λεπτά που κυλάνε ακούραστα και απολαυστικά! Ο επίλογος γράφεται με το “Shakti Yoni & Dingo Virgin” (ψευδώνυμα που κατά καιρούς χρησιμοποιούσαν οι Gilli Smyth και Daevid Allen αντίστοιχα) δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ambient-like σημείο που βασίζεται στα glissandos και στα space whispers των δυο αρχαιότερων μελών. Τίποτα το ιδιαίτερο σαν αυτούσια σύνθεση, άλλα ιδανικό ως κλείσιμο και το τέλος μιας όμορφης “πτήσης”! Συνολικά έχουμε να κάνουμε με μια δισκογραφική δουλειά όπου η παραγωγή, σύνθεση, ενορχήστρωση πιστώνεται σε όλη σχεδόν την μπάντα που δεν έχει και πολλά να ζηλέψει σε σχέση με αντίστοιχα line-up του παρελθόντος. Αυτό αποδεικνύεται στο ότι πρόκειται για μια όμορφα συγκροτημένη (καλώς εννοούμενη) επανάληψη παλιών συνταγών επιτυχίας, χωρίς υποψία επιτήδευσης. Καλό ταξίδι σε όσους πρόκειται να το αποκτήσουν. Το κρίνω απαραίτητο για κάθε fan του συγκροτήματος. Ούτως ή άλλως μιλάμε για μουσική μόνο για μυημένα αυτιά!
7.5 / 10 Γιάννης Ζαβραδινός | Οι Gong του μέλλοντός μας Όταν πριν από αρκετούς μήνες ανακοινώθηκε η συναυλία τους στο Gagarin, έσπευσα να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια, έχοντας τη βεβαιότητα πως η νέα σύνθεση της μπάντας, παρόντος του Daevid Allen, είναι ικανή για σπουδαία πράγματα. Η συναυλία δυστυχώς ακυρώθηκε, καθώς ο Allen θα έπρεπε να υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία (εδώ και δεκαπέντε χρόνια παλεύει με την επάρατο νόσο, ως γνωστόν). Το αποτέλεσμα που ακούγεται στη νέα κυκλοφορία της μπάντας με τίτλο “I See You” προκαλεί στενοχώρια για τη μοναδική συναυλία που δυστυχώς χάθηκε και παράλληλα δικαιώνει όσους περίμεναν ένα εξαιρετικό κύκνειο άσμα (?) από τους τεράστιους Gong. Εν έτει 2014 λοιπόν οι Gong είναι εδώ, όπως τους λατρέψαμε μέσα από το κοινοβιακό προοδευτικό rock των 70’s. To “I See You” είναι ένας δίσκος ανασκοπικός, με συνεχείς αναφορές στα άλμπουμ-ορόσημα του παρελθόντος και παράλληλα ένας δίσκος από μια νέα, φιλόδοξη μπάντα που καταφέρνει να ακούγεται σαν ένα ορμητικό και πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο. Ο άνθρωπος κλειδί της υπόθεσης ονομάζεται Orlando Allen. Ο γιος του Daevid και της Gilli, εξαιρετικός drummer, αναλαμβάνει ξεκάθαρα ηγετικό ρόλο στο σχήμα, ενώ εκτελεί και χρέη παραγωγού και όπως φαίνεται οι Gong της νέας χιλιετίας θα χτιστούν γύρω από αυτόν. Τα καινούρια μέλη της μπάντας, με εξαιρετικό βιογραφικό ο καθένας τους, κάνουν καταπληκτική δουλειά. ’Εχοντας signature παίξιμο, δίνουν μια ιδιαίτερη φρεσκάδα στο αποτέλεσμα και αποφεύγουν οποιαδήποτε (άδικη) σύγκριση με τα ιερά τέρατα – προκατόχους τους. Όσο για τον πυρήνα του συγκροτήματος, η Gilli Smyth είναι διακριτικά παρούσα και ο Daevid Allen στέκει ως αυτό που διαχρονικά είναι: το μεγαλύτερο υπαρξιακό troll στην ιστορία της ροκ μουσικής. Το concept του δίσκου είναι οι ίδιοι οι Gong. H μουσική τους, η καλλιτεχνική τους αντίληψη, η φιλοσοφία τους και τελικά η κληρονομιά που αφήνουν στην τέχνη. Για τη μία περίπου ώρα που διαρκεί, ξεδιπλώνονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν αγαπητούς στο κοινό τους. Και μπορεί η προσπάθεια για μια σύγχρονη, καλογυαλισμένη παραγωγή να μην ταιριάζει με το ύφος του αλμπουμ, σίγουρα όμως δεν αφαιρεί πόντους από το τελικό αποτέλεσμα, που από τις πρώτες νότες του ομώνυμου κομματιού μέχρι το αποχαιρετιστήριο “Thank You” και το “Shakti Yoni & Dingo Virgin”κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο. Μεταξύ άλλων, υπάρχουν κομμάτια όπως το rock in opposition ύφους “Occupy”, το γκρουβάτο “Syllabub” και το “Pixielation”, που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα Gong γραφής, ενώ το “Eternal Wheel”, σαφές tribute στους Ozric Tentacles (οι Ozric «γεννήθηκαν» μέσα από το “Glorious Om Riff” του “Master Builder”) είναι ίσως η πιο cool στιγμή του δίσκου. Τα fillers φυσικά δε λείπουν, όμως κι αυτά αποτελούν ούτως ή άλλως αναπόσπαστα κομμάτια της Gong «κατάστασης» (ποιος ξεχνάει το αμίμητο “Squeezing Sponges Over Policemen’s Heads”;). Εν κατακλείδι, ο τελευταίος δίσκος των Gong μόνο θετικά συναισθήματα αφήνει. Το όραμα των Gong έχει περάσει πλέον στην καινούρια γενιά, οι παλιοί pot-head pixies μπορούν να επιστρέψουν ήσυχοι στον πλανήτη τους να ξεκουραστούν. Αυτό που επικυρώνεται με το “I See You” είναι πως οι Gong είναι κάτι περισσότερο από μια μπάντα: 8 / 10 Ηλίας Γουμάγιας |
Κάντε το πρώτο σχόλιο