Goblin @ ΚΥΤΤΑΡΟ, 12-06-2017

by Giannis Zavradinos

Translation: Alexandros Mantas

Goblin set foot on stage around 10 pm, heartily welcomed, and each musician took his position on the stage. Massimo Morante (guitar), Fabio Pignatelli (bass), Agostino Marangolo (drums) on the centre were clearly the conductors of the sound, atmosphere and arrangements, flanked by Maurizio Guarini and Αidan Zammit on the keyboards. The setlist was unsurprising, yet pretty much balanced as regards the choice and flow of the songs, giving weight to the soundtracks where they have shined and are endeared by us.

The haunted intro of Magic Thriller was enough to warm up the audience, with its neoclassical theme well delivered and also sporting a crystal clear sound as if they were about to record. By the time it was finished, we were convinced that their enthusiasm, serious-mindedness and professionalism would not falter at any moment. Morante greeted us with a discreet gesture and they moved on with Mad Puppet, while projecting scenes from Profondo Rosso to 200-250 punters, hungry for this magnificent and familiar audiovisual identification. Next was Dr.Frankenstein with its improvised crescendos and interplay that do justice to their legend and the name of these musicians.

The audience got fired up all the more by the first notes of Roller that gave the beat with its rhythm and also gothic atmosphere and from that moment  onwards the excitement escalated and there were no signs of ebbing away. E suono rock with a revamped rendition provided ideal soundscapes in an idyllic piety where the audience and the band became one. It made perfect sense to hear Aquaman next that stirs an incredible flow of emotions which were intensified by the imposing medley of Non Ho Sonno / Death Farm, redolent of dynamics and a massive heavy sound. Halfway through Goblin, Marangolo left us speechless for several minutes with an amazing and meaningful drum solo to which we responded with a raucous applause well before it was over.

Guarini attempts to show us around the dystopian world of the living dead with the mesmerizing L’alba Dei Morti Viventi and fitting images, like the shopfronts and the empty eyes of the undead from Romero’s allegorical film Dawn Of the Dead, that rivet the audience. Zombi bursted somewhat unsuspectingly in a fusion version that really took it off where Marangolo and Pignatelli with his Rickenbacker played with telepathic precision. Morento was the silent force and his role being crucial amidst the dominance of the keyboards with his massive sound, but also the flexible rhythm basis he provides.

It was Aidan Zammit’s turn to bid us welcome while speaking through a vocoder and we cottoned on immediately to what was coming next because of the tell-tale ”paura, paura…” and people moved to the rhythm of the beloved Tenebre. The tension gradually diminished as Μorante grabed the bouzouki and the whispers (coupled with those from the audience) hinted that the ultimate haunting of Supiria was upon us, in what was perhaps the pinnacle of the show. Then it was time for the presentation of the band members in a delirium of enthusiasm and the “last” song which was none other than Profondo Rosso with the insane intro of School At Night and the ominous outbreaks. The band walked off stage – temporarily, fortunately – and came back with Zaratozom with its hard rock disposition perfectly fitting for an ending and an audience that didn’t mean to stop cheering.

Perhaps one and a half hour was not enough to get our fill, yet it was satisfying and packed with energy, sporting high-leveled playing, modern sound and anew, well-crafted arrangements from a radiant band which proved that honours its past, shows respect for its fans and works hard to keep it fresh. For our part, we reciprocated the passion and we hope to see them again soon enough. It was undoubtedly a show that we will cherish in our memory for years.

Photos: Anna Despotidi, Panos Moschogiannakis (Rule Of Thirds Photography)

Από τον Γιάννη Ζαβραδινό

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς

Οι Goblin ανέβηκαν στην σκηνή γύρω στις δέκα παρά μέσα σε ένα κλίμα  εγκάρδιου ενθουσιασμού και έλαβαν  θέσεις επί σκηνής. Massimo Morante (κιθάρα), Fabio Pignatelli (μπάσο), Agostino Marangolo (τύμπανα) στο κέντρο, ενώ εκατέρωθεν τους οι Maurizio Guarini και Αidan Zammit στα πλήκτρα, αναμφίβολα οι συντονιστές  του ήχου, της ατμόσφαιρας και της ενορχήστρωσης. Το setlist που ακολούθησε ήταν αναμενόμενο αλλά αρκετά ισορροπημένο όσον αφορά τις επιλογές και την σειρά των κομματιών με έμφαση στα soundtrack με τα οποία έχουν διαπρέψει κι έχουμε αγαπήσει.

Η στοιχειωμένη εισαγωγή του Magic Thriller ήταν αρκετή για να ζεστάνει το κοινό με το νεοκλασσικό του θέμα καλοπαιγμένο και με καθαρό ήχο σαν να πρόκειται να το ηχογραφήσουν. Μέχρι την ολοκλήρωσή του ήμασταν σίγουροι πως θα συνέχιζαν με το ίδιο μεράκι, σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Ο Morante μας ευχαριστεί με έναν διακριτικό χαιρετισμό και συνεχίζουν με το Mad Puppet με σκηνές από το Profondo Rosso να προβάλλουν μπροστά σε 200-250 άτομα διψασμένα μπροστά σε αυτή την θεσπέσια και γνώριμη οπτικοακουστική ταύτιση. Σειρά του Dr.Frankenstein με τα αυτοσχεδιαστικά του κρεσέντο και αλληλεπίδραση αντάξια του θρύλου και της αξίας αυτών των εξαιρετικών μουσικών.

Το κοινό ζωντανεύει ακόμα περισσότερο στο άκουσμα του Roller που δίνει παλμό με τον ρυθμό και την γοτθική του ατμόσφαιρα, από εκεί και μετά ο ενθουσιασμός κλιμακώνεται και δεν δείχνει να υποχωρεί. Το E suono rock με μια ανανεωμένη απόδοση προσφέρει ιδανικά ηχοτοπία μέσα σε μια ειδυλλιακή κατάνυξη όπου κοινό και μπάντα γίνονται ένα. Απόλυτα δικαιολογημένη η συνέχεια με το Aquaman με απίστευτη ροή συναισθημάτων για να ενταθεί ευθύς αμέσως με το επιβλητικό medley Non Ho Sonno / Death Farm γεμάτο δυναμικές και συμπαγή heavy ήχο. Κάπου στη μέση του Goblin o Marangolo μας αφήνει άφωνους για αρκετά λεπτά με ένα εκπληκτικό και ουσιαστικό solo στα τύμπανα και εμείς ανταποδίδουμε ενθέρμως πριν καν τελειώσει το κομμάτι με ένα δυνατό χειροκρότημα.

Τον λόγο παίρνει ο Guarini για να μας ξεναγήσει στον δυστοπικό κόσμο των ζωντανών νεκρών με το υπνωτιστικό L’alba Dei Morti Viventi με τις ανάλογες εικόνες να καθηλώνουν το κοινό, όπως οι βιτρίνες τα ανέκφραστα μάτια των απέθαντων από το αλληγορικό Dawn Of The Dead του Romero. Το Zombi σκάει κάπως απροειδοποίητα σε μια fusion εκδοχή απογειώνοντάς το, με τον Marangolo και τον Pignatelli με το Rickenbacker του να συνεργάζονται τηλεπαθητική ακρίβεια. Ο Μorante ως ήρεμη δύναμη αποτελεί βαρόμετρο ανάμεσα στην κυριαρχία των πλήκτρων και τo άψογo, γεμάτo όγκο αλλά και ευελιξία rhythm section.

Ο Aidan Zammit μας καλωσορίζει με την σειρά του μιλώντας μας μέσα από vocoder και όλοι μπαίνουμε κατευθείαν στο νόημα με τα χαρακτηριστικά ”paura, paura…” να αντηχούν και ο κόσμος από κάτω να λικνίζεται στους ρυθμούς του πολυαγαπημένου Tenebre. Η ένταση αρχίζει να εκτονώνεται σιγά σιγά, όταν ο Μorante αναλαμβάνει το μπουζούκι και οι ψίθυροι (μαζί με αυτούς του κοινού) μας προϊδεάζουν για το  απόλυτο στοίχειωμα του Suspiria, ίσως  η κορυφαία στιγμή της βραδιάς. Aκολουθεί η παρουσίαση των μελών μέσα σε ένα κλίμα αποθέωσης και το ”τελευταίο” κομμάτι που δεν είναι άλλο από το Profondo Rosso με την παρανοϊκή εισαγωγή του School At Night και το δυσοίωνα ξεσπάσματα. Η μπάντα αποχωρεί – προσωρινά ευτυχώς – και επανέρχεται με το Zaratozom με hard rock διάθεση ιδανικό για κλείσιμο και το κοινό να μην σταματά να ζητωκραυγάζει.

Kάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα ίσως να μην αρκετή για να τους απολαύσουμε, αλλά κρίνεται ικανοποιητική  και γεμάτη από ενέργεια, υψηλά επίπεδα απόδοσης με φρέσκο ήχο καλοδουλεμένες εκ νέου ενορχηστρώσεις, φιλική διάθεση από μια μπάντα που απέδειξε πως σέβεται την ιστορία της, αγαπάει το κοινό της και εργάζεται σκληρά για να διατηρεί το ενδιαφέρον της. Εμείς από την πλευρά μας τηρήσαμε την αμοιβαιότητα στην ανταπόδοση και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα. Αναμφίβολα μια ζωντανή εμφάνιση που θα θυμόμαστε για χρόνια.

Φωτογραφίες: Άννα Δεσποτίδη, Πάνος Μοσχογιαννάκης (Rule Of Thirds Photography)