Disillusion – The Liberation

Intro: Christos Minos
Translation: Vangelis Christodoulou

In the face of the inevitable fall of heavy music, Gloria came as a brilliant bolt out of the black to pave a new way towards the much-desired rebirth of progressive metal. It was one of the rare cases where the press release is consistent with the actual product. The album was then branded David Lynch metal and it is without doubt that its unexpected twists and turns resembled the director’s otherworldly beautiful films. Refusing to compromise, would lead to trails off the beaten track and, yes, all the amazement for what Disillusion had achieved was rightfully earned.

It would since then take 13 long years for the band to put out a full-length. On the very same date this year that the renowned Tool broke their silence, the ensemble from Germany made their appearance anew in order to claim the recognition that has so obstinately eluded them.

2006 and 2019 – one and the same

The big question was how Disillusion’s new form would sound like, after all the line-up changes around the main composer and leader Andy Schmidt’s steady presence. The Liberation would either prove to be a continuation of its predecessor or a novel trail emancipated from the band’s remarkable past.

Liberation is conclusively no Gloria, if ever that was likely. Its sound derives from the debut, but as the title suggests, it attempts sailing new and open seas.

The opening Winterside is one of the three tracks clocking over 10 minutes. It is clear from the get-go that the heavy singing is back and alternating with clean and calmer vocals, while the sense of freshness that typifies Disillusion’s work is still prevalent. What’s astonishing is the fact that they achieve that without employing anything extraordinary, but through the stunning combination of death metal influences, keyboards and acoustic guitar as well as electronic music that has not been as prominent as in the past.

The band’s new face is revealed throughout the longer tracks like the aforementioned and The Liberation (which faintly gives off Gloria vibes), and that is the heaviness combined perfectly with melancholia and melodicism. I am aware that this specific style is far from original, since it has been part of the mainstream for many years now. What differentiates Disillusion is the composition style that is competent in transforming the established techniques it utilizes, and as such helps the listener discover new elements each time, that are beautifully and non-vociferously arranged.

From The Great Unknown, the album’s most aggressive yet distinctively atmospheric track, to the more gloomy Time to Let Go and Shimmer in the Sea, it is evident that the band know how to alter the terms of their new style. The clean vocals that determine the songs, alongside the supplementary heavy singing, the hard-hitting riffs and that guitar playing which may either sound aggressive or melodic, are always fantastic.

Mountain, the last track that perhaps describes a dramatic climbing to its summit, is the most appropriate way for The Liberation’s curtain-call. The accompanying gushing winds that ride along the track is integral for the masterpiece that has just taken place and quite likely symbolizes the band’s path so far.

On the new record, Disillusion remember their origins. Progressive death metal is back assisted by tons of melody and ambiance. The overall sound might bring to mind bands like Opeth and possibly the classic Swedish death metal and its respective tendency towards melody. It covers a wide spectrum, both encircling metal as well as other influences, referencing for example bands like Pink Floyd. It’s a developed sound that is capable of channeling its inspirations in order to create its own footprint.

The Liberation contains music from an outstanding band which made their comeback through adversities that kept them ashore for many years. It is the unquenched will for creation that is evident within every single track. It is heavy music that involves experience and thus it sounds solid. It is the inevitable step forward from Gloria and the age of maturity that follows that of amazement. Gloria heralded how metal should sound like in the 21st century, while this one is not as charged. It is, however, as great.

9 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

The German prog metal innovators Disillusion are back. The Liberation is their first full-length album in 13 years. I adore Gloria and Alea and Ι was hoping that the band will continue the musical path they started with those releases. This album has more similarity with their legendary debut Back to Times of Splendor but also contains the variety and unpredictability of Gloria. The strong progressive approach and true passion in the songwriting and composing are still the main characteristic of their music. No two songs on this record sound the same and each one has an excellent progressive development and the band’s unique vision. The vocals, both harsh and clean, float superbly over the music. It is obvious that Andy Schmidt has matured as a singer. The guitars have some great powerful riffs and harmonized solos. Each member skillfully presents their instruments without sounding pretentious. The guys really know how to make a delightful atmosphere, but the lack of trumpet sound came as a big surprise to me. The longer songs are well done, except for the title track which sounds good, but I have a feeling it’s a little too repetitive. My favorite is A Shimmer in the Darkest Sea with a strong Tool aura, amazing tribal drumming parts and an emotional vocal delivery.

The Liberation is highly dynamic, eclectic and modern prog metal journey and it was definitely worth the wait. I just really hope that this album gets the exposure it deserves.

7.5 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Μετάφραση: Βαγγέλης Χριστοδούλου

Σε πείσμα της νομοτελειακής παρακμής της σκληρής μουσικής, το Gloria εμφανίστηκε ως κεραυνός εν αιθρία για να φωτίσει με τη λάμψη του ένα άλλο δρόμο για την πολυπόθητη αναγέννηση του προοδευτικού metal. Είναι από τις λίγες φορές που οι χαρακτηρισμοί που προσπαθούν να διαφημίσουν ένα νέο έργο ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα. David Lynch metal είχε αποκληθεί η τότε νέα τους δουλειά και χωρίς αμφιβολία οι απρόσμενες διαδρομές του δίσκου είχαν κάτι από απόκοσμη ομορφιά των ταινιών του σκηνοθέτη. Η άρνηση για συμβιβασμούς οδηγούσε μακριά από τις κλασικές πεπατημένες και ναι η έκπληξη ήταν αβίαστη και φυσική για όλα αυτά που πέτυχαν οι Γερμανοί Disillusion.

Έκτοτε έπρεπε να περιμένουμε 13 ολόκληρα χρόνια για να ακούσουμε μια ολοκληρωμένη δουλεία από τις τάξεις τους. Την ίδια χρονιά και ημερομηνία που οι πασίγνωστοι Tool έσπασαν τη μακρόχρονη σιωπή τους, η μπάντα από τη Γερμανία κάνει ξανά την εμφάνισή της για να διεκδικήσει την αναγνώριση που τόσο πεισματικά αρνείται να διασταυρωθεί με τη καριέρα τους.

Τι 2006 τι 2019

Το μεγάλο ερώτημα ήταν πως θα ακουγόταν η σύγχρονη μορφή των Disillusion στους οποίους οι πολλές αλλαγές που επήλθαν στο δυναμικό τους άφησαν αναλλοίωτο τον συνθετικό και ηγετικό πυρήνα: τον Andy Schmidt. Το Liberation θα ήταν μια συνέχεια των αναζητήσεων του προκατόχου του ή μια νέα διαδρομή που θα αναζητούσε το δικό της προσωπικό δρόμο χειραφετημένη από το σπουδαίο παρελθόν.

Το Liberation τελικά δεν είναι ένα νέο Gloria, αν ήταν εφικτό να συμβεί κάτι τέτοιο. O ήχος του αντλεί στοιχεία από το πρώτο τους δίσκο, αλλά κυρίως σε συνάρτηση και με τον τίτλο του, αποπειράται να πλεύσει σε μια νέα θάλασσα δημιουργίας.

Το εναρκτήριο Winterside είναι από ένα από τρία κομμάτια του δίσκου που υπερβαίνουν τα δέκα λεπτά. Από τις πρώτες του νότες αισθανόμαστε την επιστροφή των σκληρών φωνητικών που πλέον συνυπάρχουν με τo πιο ήρεμο και καθαρό αντίβαρό τους. Επιπροσθέτως, από το πρώτο κομμάτι αυτό που λαμβάνουμε είναι μια αίσθηση φρεσκάδας που παραδοσιακά χαρακτηρίζει το έργο των Disillusion. To εντυπωσιακό είναι πως αυτό συμβαίνει χωρίς να μετέλθουν κάτι το εξωφρενικό, είναι κυρίως η μεγαλοφυής σύνδεση επιρροών από το death metal, πλήκτρων και ακουστικής κιθάρας μέχρι και ηλεκτρονικής μουσικής που έχει απολέσει την κυρίαρχη θέση που κατείχε στο παρελθόν.

Στα μεγάλα κομμάτια του δίσκου όπως το προαναφερθέν και το Liberation (που ανακαλεί αμυδρά κάτι από το Gloria) φανερώνεται το νέο πρόσωπο της μπάντας. Η σκληρότητα που χάρη στην εκλεπτυσμένη εκφορά της συνδυάζεται άψογα με τη μελαγχολική και μελωδική πλευρά. Το γνωρίζω πως το συγκεκριμένο στυλ μόνο πρωτότυπο δεν ακούγεται αφού έχει παγιωθεί ως μόδα τα πολλά τελευταία χρόνια. Αυτό που διαφοροποιεί τους Disillusion είναι ο τρόπος σύνθεσης που ενώ επιστρατεύει παγιωμένα μοτίβα γνωρίζει πως να τους δώσει άλλη διάσταση και να μεταμορφώσει κάθε ακρόαση σε διαδικασία ανακάλυψης νέων στοιχείων που τόσο όμορφα και καθόλου κραυγαλέα έχουν ενταχθεί στις άρτια δουλεμένες συνθέσεις τους.

Από το πιο επιθετικό κομμάτι του δίσκου The Great Unknown που ελίσσεται μαεστρικά ώστε να αποκτήσει μια ατμόσφαιρα που προσιδιάζει σε κάτι που αρέσκονται οι νέοι Disillusion μέχρι τα πιο μελαγχολικά κομμάτια του όπως το Time to Let Go και το Shimmer in the Sea διαπιστώνουμε πως η μπάντα ξέρει να αλλάζει τους όρους του νέου τους ύφους. Τα καθαρά φωνητικά που οδηγούν το κομμάτι με τα πιο ακραία να παρεμβάλλονται, τα σκληρά riffs που συνυφαίνονται με ενορχηστρώσεις και αυτή κιθάρα που είτε ακούγεται επιθετική είτε μελωδική, είναι πάντα φανταστικά.

Το τελευταίο κομμάτι Mountain που μάλλον περιγράφει μια δραματική αναρρίχηση στις κορυφές του είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος για να ρίξει αυλαία το Liberation. Mε τις ριπές του ανέμου να συνοδεύουν τις νότες του τραγουδιού, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για το αριστούργημα που μόλις έλαβε χώρα. Και ίσως ένα συμβολικός τρόπος για να παραλληλιστεί η διαδρομή της ίδιας της μπάντας.

Οι Disillusion στο νέο τους δίσκο θυμούνται τις αρχικές καταβολές τους. Το προοδευτικό death metal επιστρέφει στις επάλξεις συνεπικουρούμενο από πολλή μελωδία και ατμόσφαιρα. Ο ήχος του Liberation ίσως θυμίσει μπάντες όπως οι Opeth, μπορεί να φέρει όμως και μνήμες από το σουηδικό κλασικό death metal και την έμφαση στη μελωδία. Έχει αναφορές από ένα μεγάλο φάσμα που ανήκει τόσο στο metal κατά κύριο λόγο όσο και εκτός αυτού, σε μπάντες όπως οι Floyd λόγου χάρη. Είναι ένας ήχος ώριμος που ξέρει να χρησιμοποιεί τις επιρροές του για τη διαμόρφωση ενός δικού του προσωπικού στυλ.

Το Liberation είναι η μουσική από μια σπουδαία μπάντα που επανήλθε μέσα από στενωπούς και δυσκολίες που την κράτησαν μακριά για πολλά χρόνια. Είναι η άσβεστη διάθεση για δημιουργία που είναι εμφανής σε κάθε κομμάτι. Είναι σκληρή μουσική που κουβαλάει εμπειρία για αυτό και ακούγεται τόσο κατασταλαγμένη. Είναι η αναπόφευκτη εξέλιξη του Gloria, η ώρα της ωριμότητας μετά από εκείνη της έκπληξης. Το πρώτο έδινε το στίγμα για το πως πρέπει να ακούγεται το metal του 21^ου αιώνα, το δεύτερο δεν κουβαλάει το ίδιο φορτίο. Είναι όμως εξίσου σπουδαίο.

9 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Οι καινοτόμοι Γερμανοί prog metallers Disillusion επιστρέφουν με το Liberation, το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ έπειτα από 13 χρόνια. Λατρεύω τα Gloria και Alea και είχα την ελπίδα ότι θα συνέχιζαν στο μονοπάτι που είχαν ξεκινήσει με αυτές τις δύο κυκλοφορίες. Το νέο άλμπουμ βρίσκεται κοντύτερα στο μνημειώδες ντεμπούτο τους Back to Times of Splendor, αλλά αντηχεί και την ποικιλία και το απροσδόκητο του Gloria. Η δυνατή προοδευτική προσέγγιση και αληθινή προσήλωσή τους στη σύνθεση, εξακολουθεί και είναι το κύριο χαρακτηριστικό της μουσικής τους. Τα τραγούδια στο δίσκο δεν ακούγονται ίδια και καθένα είναι εξαιρετικό ως προς τη δομή του και το αυθεντικό όραμα της μπάντας. Τα φωνητικά, τόσο τα καθαρά όσο και τα σκληρά υπερθεματίζουν τη μουσική, ενώ είναι εμφανές ότι ο Andy Schmidt έχει ωριμάσει ως τραγουδιστής. Κιθαριστικά, έχουμε κάποια σπουδαία και στιβαρά riff όσο και εναρμονισμένα solos. Κάθε μέλος επιδεικνύει την επιδεξιότητά του χωρίς να ακούγεται επιτηδευμένα. Τα παιδιά ξέρουν πραγματικά πώς να δημιουργήσουν απολαυστική ατμόσφαιρα, αλλά η έλλειψη τρομπέτας ήταν μεγάλη έκπληξη για εμένα. Τα μακροσκελέστερα κομμάτια είναι άρτια, εκτός του ομώνυμου κομματιού, το οποίο ενώ είναι καλό, έχω την εντύπωση ότι είναι αρκετά μονότονο. Το αγαπημένο μου είναι το A Shimmer in the Darkest Sea, που αφήνει μία ισχυρή επίγευση από Tool, εκπληκτικά tribal τύμπανα και συγκινητικά φωνητικά.

Το Liberation είναι ένα πολύ δυναμικό, εκλεκτικό και μοντέρνο prog metal ταξίδι και σίγουρα άξιζε την αναμονή. Ελπίζω μόνο να λάβει την προβολή που του αρμόζει.

7.5 / 10

Goran Petrić