Dean Watson – Fantasizer!

Το “Fantasizer!” είναι το τρίτο album (μετά το ντεμπούτο “Unsettled” και το πολύ όμορφο “Imposing Elements”) του Dean Watson, από το Τορόντο του Καναδά. Η ιδιαιτερότητα του Watson έγκειται στο ότι ο ίδιος έχει αναλάβει τα πάντα στον δίσκο, την σύνθεση, όλα τα όργανα, την ηχογράφηση και την μίξη. Σε κάθε album του αντλεί έμπνευση από τους εξπρεσσιονιστικούς πίνακες του Καναδού γλύπτη / ζωγράφου Ron Eady που δίνουν το όνομα και κοσμούν το εξώφυλλο των δίσκων. Όπως μας πληροφορεί και ο ίδιος κάθε πόνημα του είναι η μουσική αποτύπωση των δεκάδων ωρών που κοίταζε βασανιστικά τον εκάστοτε πίνακα του Eady.

Υφολογικά, το album κινείται κοντά στο fusion με progressive rock αποχρώσεις, ενώ υπάρχει μια αδιόρατη αίσθηση επιρροής από τις δουλειές του Chick Correa στα 70s (οι King Crimson είναι μάλλον η άλλη μεγάλη αγάπη του Watson).  Ο δίσκος είναι instrumental και αγγίζει τη μια ώρα σε διάρκεια, κάτι το οποίο είναι και ένα από τα μειονεκτήματα του. Επίσης η έλλειψη συνεκτικότητας είναι ένα άλλο. Σου δίνει την εντύπωση ότι ακούγεται κάπως  κατακερματισμένος, ότι υπάρχει σχετικό δομικό χάος, παρά την εμφανή τεχνική πληρότητα του Καναδού μουσικού, ειδικά στα πλήκτρα και στην κιθάρα. Παρόλα αυτά, ο Watson έχει μουσικότητα η οποία ξεδιπλώνεται σε κάποιες διαστημικές φράσεις στα πλήκτρα (είναι καλύτερος πληκτράς από κιθαρίστας) όπως σε εντυπωσιακά heavy breaks (στο ομώνυμο κομμάτι), στο πολύπλευρο “Twig”  και στο υπέροχο κλείσιμο του “Nomad” που είναι κατά την προσωπική μου άποψη και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Το “Fantasizer!” είναι σαφώς κατώτερο του προηγούμενου album, χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση κακό. Η παραγωγή είναι καλή, αν εξαιρέσουμε τον υποβαθμισμένο ρόλο (και ηλεκτρονικό ήχο) των drums που απλώς ακολουθούν τις εναλλαγές των θεμάτων που δομούν τα πλήκτρα και τα έγχορδα. Οι φίλοι του fusion, ειδικά της ιερής δεκαετίας του ‘70 θα βρουν ελκυστικά κάποια κομμάτια. Οι υπόλοιποι δεν έχουν να χάσουν κάτι, αλλά θα σύστηνα να γνωριστούν με τον Καναδό βιρτουόζο από τις προηγούμενες δουλειές του (ειδικά το “Imposing Elements”).

7 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης

Ακούγοντας το καινούριο, τρίτο μουσικό πόνημα του multi-instrumentalist από τον Καναδά, είναι πρακτικά αδύνατο ο ακροατής να φανεί επικριτικός ως προς οτιδήποτε για έναν απλό λόγο: ό,τι ακούγεται είναι δικό του. Συνθέσεις, ενορχηστρώσεις, κάθε (μα κάθε!!!) όργανο που ακούγεται, παραγωγή, μίξη… όλα έχουν την υπογραφή του εξαιρετικά ταλαντούχου Dean Watson, ο οποίος είχε ήδη καταφέρει να ταράξει τα νερά της prog σκηνής με το εξαιρετικό ντεμπούτο του “Unsettled” το 2010.

Το “Fantasizer!” είναι από κάθε άποψη η φυσική εξέλιξη των προηγούμενων δύο κυκλοφοριών του Dean Watson αφού και εδώ έχουμε καλοπαιγμένη και ευφάνταστη fusion μουσική με έντονα προοδευτικό χαρακτήρα και την τόλμη να περάσει σε πεδία που οι fusion μουσικοί επισκέπτονται σπανιότερα, όπως το avant-prog και ακόμα και το progressive metal.

Ο τρόπος με τον οποίο ο συγκεκριμένος δίσκος διαφοροποιείται από την πληθώρα των fusion δίσκων που κυκλοφορούν είναι η εμφανής έλλειψη αυτοσχεδιαστικής νοοτροπίας. Κάθε νότα είναι προσεκτικά τοποθετημένη και αυτό μπορεί μεν να στερεί την ατμόσφαιρα του on-the-spot αυτοσχεδιασμού (κάτι που ίσως θα απομακρύνει αυτούς που έχουν εντρυφήσει περισσότερο στη fusion μουσική), αλλά βοηθά τον Dean Watson να διατηρήσει σεβαστή απόσταση από τον κίνδυνο του συνηθισμένου για το ιδίωμα υπερφίαλου, επιδεικτικού, κενού σολαρίσματος. Όχι πως δεν υπάρχουν σημεία όπου ο αξιότιμος κύριος Watson «ξεφεύγει» στα σόλο του, αλλά αυτά είναι λιγοστά και ο δίσκος έχει σίγουρα τόσες αρετές που αντισταθμίζουν αυτές τις λιγοστές παρεκκλίσεις.

Από αυτές τις αρετές ξεχωρίζει η ικανότητα του Dean Watson να αλλάζει διάθεση με σχεδόν ανησυχητική ευκολία και με ως επί το πλείστον απόλυτη επιτυχία (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ομώνυμο “Fantasizer!”), με ελάχιστες πραγματικά στιγμές που η αλλαγή διάθεσης φαντάζει βεβιασμένη (όπως στο μάλλον αδύναμο “Linear Tendency”), αλλά και η δεινότητά του να δημιουργεί ατμόσφαιρα, όπως στα καθ’ όλα εξαιρετικά “Nomad” και “Solemn”.

Εκτελεστικά, η δεξιοτεχνία του μουσικού είναι έκδηλη κυρίως στην κιθάρα και τα πλήκτρα. Στην κιθάρα, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, ο Watson φέρνει στον νου τον Joe Satriani, όπως στο “Caged Creator”, το οποίο διαθέτει ένα υπέροχο, εξωπραγματικό σόλο. Αντιστοίχως, στα πλήκτρα υπάρχουν από σημεία που θυμίζουν παλιό καλό George Duke μέχρι και σημεία που παραπέμπουν σε Keith Emerson (“At Odds”).

Μοναδικά μελανά σημεία στον εν λόγω δίσκο είναι οι σχετικά αδύναμες μπασογραμμές και η έλλειψη πραγματικών τυμπάνων. Όσο καλά κι αν είναι τα προγραμματισμένα τύμπανα (και είναι όντως καλά), ηχούν κάπως πιο ξερά και αποστειρωμένα απ’ ό,τι αν υπήρχαν πραγματικά τύμπανα με έναν πραγματικό ντράμερ πίσω από το κιτ.

Στο σύνολό του, λοιπόν, πρόκειται για έναν δίσκο που μπορούν να εκτιμήσουν τόσο οι ακροατές της jazz όσο και οι προγκρεσιβάδες. Υπάρχουν σίγουρα κάποιες ατέλειες, αλλά το ταλέντο, η δουλειά και η έμπνευση που αποτυπώθηκαν επιτυχώς στο “Fantasizer!” κάνουν αυτές τις ατέλειες επουσιώδεις.

8 / 10

Νίκος Βέβες