[Season of Mist, 2014]
| |
Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας |
Εξετάζοντας την υπόθεση “τεχνικό / progressive death metal” παρατηρούμε ότι συγκεντρώνει αρκετά από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός οποιουδήποτε μουσικού κινήματος. Γεννήθηκε μέσα από ένα άλλο, πέρασε μια περίοδο ακμής, επηρέασε κατοπινούς μουσικούς και κάποια στιγμή επανήλθε με κάποιο τρόπο. Στην περίπτωση μας όμως, λόγω της ιδιαιτερότητας του ακραίου ήχου, όλα έγιναν σε πολύ μικρότερη έκταση. Οι πραγματικά μεγάλες μπάντες του είδους υπήρξαν λίγες (Cynic, Atheist και σε δεύτερο βαθμό Pestilence και Nocturnus) και στην ουσία άκμασαν σε μια περίοδο δύο-τριών ετών. Η τροπή όμως που πήρε η πορεία των Death ήταν και το μεγαλύτερο στίγμα του ήχου στο heavy metal γενικότερα. Ο ήχος αν και σταμάτησε να υπάρχει, πέρασε υπόγεια την τεχνική του υπεροχή γενικά στο ακραίο metal. Μάλιστα, κατάφερε να εισχωρήσει και στο μελωδικό hardcore των 90s με αρχή τους Lethargy (με μέλη των μετέπειτα Mastodon) και στο εν γένει κίνημα του mathcore, όπως και στο black metal μέσω της δεύτερης περιόδου των Emperor. Κάπου εκεί λοιπόν στα 00s, όπως συνέβη και σε άλλες μουσικές και με βασικό υπαίτιο την άνθηση του internet, κάποιες από τις μπάντες επέστρεψαν. Η μουσική πορεία (ή μη πορεία) των μελών τους μέχρι τότε, έπαιξε μεγάλο ρόλο στο ύφος της μουσικής τους επανεμφάνισης.
Οι Cynic λοιπόν είχαν κυκλοφορήσει μόνο το “Focus” στα 90s, ίσως τον πιο φουτουριστικό δίσκο του είδους. Παρ’ όλα αυτά, μετά την διάλυσή τους δεν έμειναν ανενεργοί. Με τους Gordian Knot του Sean Malone απέδειξαν τη βαθιά γνώση τους στον προοδευτικό ήχο στην ολότητά του, καταφέρνοντας να αποσπάσουν τη συμμετοχή ακόμα και μερικών από τα ιερά τέρατα του progressive rock, όπως ο Steve Hackett και ο Bill Bruford. Οι Aghora υπήρξαν και αυτοί πολλοί ενδιαφέροντες, ενώ με βάση τους Æon Spoke του Paul Masvidal έφτασαν πολύ κοντά στην επανένωση ως Cynic, κάτι που συνέβη το 2008 με το αριστουργηματικό “Traced in Air”. Πρόκειται για ένα album που έχει όλα τα στοιχεία που έκαναν το “Focus” μεγάλο περασμένα και φιλτραρισμένα μέσα από την μετέπειτα εμπειρία τους, όντας λιγότερο death και πιο κοντά στο progressive metal, χωρίς όμως κανένα από τα κλισέ του. Έξι χρόνια και μερικά πειραματικά EPs μετά, ήρθε η πολυπόθητη δεύτερη επιστροφή με το “Kindly Bent To Free Us”. Τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι τόσο ρόδινα αυτή τη φορά…
Άχρωμο, αδιάφορο, ανάξιο αναμονής
Οι Cynic κατά πολλούς -και κατά τον γράφοντα- είναι η πιο ευρέως γνωστή τεχνοκρατική, progressive μπάντα στο χώρο του ακραίου metal. Υπάρχουν φυσικά αρκετοί συνοδοιπόροι τους, αλλά νομίζω ότι οι Cynic πάντα ήταν ο αφρός, με peak φυσικά της, όχι και τόσο ενεργής δισκογραφικά, καριέρας τους το “Focus” (1993), ένα άλμπουμ μνημείο για το τεχνικό metal με πρωτότυπες, πρωτοποριακές (ακόμα και για το σήμερα), τεχνοκρατικές συνθέσεις, στα όρια της jazz fusion, σε συνδυασμό φυσικά με το death metal. Eιδικά το rhythm section της μπάντας κατέλαβε δικαιωματικά μια θέση στην elite των μουσικών του χώρου. Οι Cynic διαλύθηκαν το 1994 με το μύθο του “Focus” να τους ακολουθεί σε οτιδήποτε έκαναν από εκεί και έπειτα. Tο 2008 επανέρχονται δισκογραφικά με το εκπληκτικό “Traced In Air”. Από εκεί και έπειτα κυκλοφόρησαν δύο μάλλον αδιάφορα EP, που απλά διατήρησαν το όνομα της μπάντας στην επικαιρότητα. Από το “Traced In Air” πέρασαν 6 χρόνια και οι Cynic είναι και πάλι εδώ ως trio (στουντιακά) και μας προσφέρουν ένα ακόμη δίσκο μνημ… Ν Ο Τ !!!!!!!!!! Νομίζω μια πρώτη άποψη για το “Kindly Bent to Free Us” σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ είναι ότι ο μόνος κοινός παρανομαστής είναι η αναμφισβήτητη μουσική δεξιοτεχνία των μελών που το ηχογράφησαν. Κατά τ’ άλλα άνθρακες ο θησαυρός. Και εξηγούμαι… Το νέο άλμπουμ πρώτα απ’ όλα δεν έχει καμία σχεδόν σχέση με τον χώρο που εντάσσονταν τα 2 προηγούμενα. Είναι ένα άλμπουμ καθαρά rock στα όρια του prog rock, με στρυφνούς ρυθμούς στο rhythm section σε κάποια σημεία, με alternative και indie πινελιές (ελέω Masvidal, ήτοι οι κιθάρες και κυρίως τα επίπεδα φωνητικά απογυμνώνουν εντελώς το άλμπουμ από το πιθανόν ενδιαφέρον περιτύλιγμα με το οποίο το «ντύνουν» οι Reinert, Malone), καλούτσικες ατμόσφαιρες και απομακρυσμένο πλήρως από το παρελθόν. Οι κιθάρες είναι απλά παρούσες χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, με τα riffs να είναι χιλιοακουσμένα και σχετικά πίσω στην παραγωγή. Τα δε φωνητικά είναι σχεδόν κουραστικά και ενοχλητικά. Τα brutal φωνητικά, που ήταν κατά κάποιο τρόπο ο συνδετικός κρίκος της μπάντας με το death metal, ανήκουν στο παρελθόν και μάλλον τους τελείωσαν στο “Traced In Air”. Ακόμη και το trademark της μπάντας, τα λεγόμενα robotic vocals, που χρησιμοποιούσε ο Masvidal στο “Focus” αλλά και στο “Traced In Air”, έχουν αντικατασταθεί από τη φυσική φωνή του, με κάποιο vocoder σε σημεία να κάνει το όλο αποτέλεσμα πραγματικά νυσταλέο… Εν κατακλείδι μάλλον πρέπει να απαντήσω στο αν ο δίσκος είναι καλός…Η απάντηση είναι όχι. Ένα ηχηρότατο OXI. Είναι βαρετό το άλμπουμ, δεν ξέρω που αποσκοπεί, σε ποιο κοινό απευθύνεται, τι προοπτικές έχουν οι Cynic ως μπάντα πλέον, αλλά σίγουρα το “Kindly Bent to Free Us” είναι ένα αδιάφορο album, από αυτά που θες να ξεχάσεις μετά από μια ακρόαση, γιατί η μπάντα-δημιουργός τους είναι για σένα κάτι μεγαλειώδες. Αν οι Μasvidal, Reinert, Malone αποφάσισαν ότι θέλουν να κατακτήσουν τον prog rock κόσμο και ονειρεύονται να γίνουν οι διάδοχοι του Fripp και της παρέας του, ας αλλάξουν όνομα και logo. Εγώ ήδη έβαλα να ακούσω για 3η σερί φορά σήμερα το “Focus”…
4 / 10 Βασίλης Κορολής | Αστοχία υπό καλές προϋποθέσεις
Απογοήτευση. Αυτό είναι το βασικό συναίσθημα που πηγάζει από την ακρόαση του νέου δίσκου των Cynic. Όχι γιατί έβγαλαν ένα μέτριο δίσκο. Αυτό έχει συμβεί σε πολλές άλλες μεγάλες μπάντες. Ήταν το αψεγάδιαστο των δύο full-length τους, σε συνδυασμό με τη μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους, που είχε δημιουργήσει την αίσθηση του αλάθητου. Ακόμα και οι μέτριες στιγμές των πειραματισμών στα EPs που ακολούθησαν το “Traced in Air” λειτουργούσαν υπέρ αυτής της αίσθησης. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε θα έπρεπε να είχαν ειδωθεί ως προειδοποίηση. Στο “Kindly Bent to Free Us” το πρώτο που θα προσέξει κανείς είναι η αλλαγή ύφους. Το συναισθηματικό alternative rock των Æon Spoke έχει ενωθεί με το πιο μηχανικό progressive στυλ της μπάντας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι στο “Traced in Air”. Καλοδεχούμενη η αλλαγή σίγουρα, αφού μόνο κάποιο κολλημένο μυαλό θα διαφωνούσε με τη συνεχή εξέλιξη του ήχου τους αλλά και επειδή η μουσική των Æon Spoke ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι η απόδοση αυτού του ύφους γίνεται πολύ σωστά, με την μουσική να ρέει, αλλά και το παίξιμο καθ’ αυτό να είναι τρομερό, πράγμα λογικό και αναμενόμενο για μουσικούς επιπέδου Reinert, Masvidal και Malone. Το βασικό πρόβλημα είναι οι ίδιες οι συνθέσεις, που ενώ επωφελούνται από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν προσφέρουν ουσιαστικά τίποτα. Μια συνεχόμενη ακολουθία από άνευρες μελωδίες, είτε παιγμένες από τα όργανα, είτε τραγουδισμένες. Τα φωνητικά του Masvidal από την άλλη είναι σίγουρα ένα από τα χειρότερα στοιχεία του δίσκου. Παρόμοιας υφής φωνητικά είχαμε ακούσει και σε παλαιότερες κυκλοφορίες. Εδώ όμως ακούγονται υπερβολικά ευνουχισμένα και σε συνδυασμό με την έλλειψη έμπνευσης, αρκετά ενοχλητικά. Μπορεί μετά τη μέση του άλμπουμ κάποια κομμάτια να είναι σχετικά ανεκτά, με καλύτερο το “Moon Heart Sun Head”, το όποιο παρόλα αυτά δε θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση στους δύο προηγούμενους δίσκους της μπάντας. Απογοήτευση λοιπόν. Και αν μπορεί μια ακόμη λέξη να χρησιμοποιηθεί ως tagline, αυτή θα είναι ο ευνουχισμός. Ένα καλοπαιγμένο νερόβραστο album, με την υπογραφή μιας μπάντας που μας είχε δώσει δύο ατόφια 10άρια (το καθένα για την εποχή του) μέχρι σήμερα. Για αυτό το λόγο, πέρα από κάποια θετικά που προαναφέρθηκαν, η βαθμολογία που ακολουθεί είναι σχετικά επιεικής.
5 / 10 Κώστας Μπάρμπας
|
Κάντε το πρώτο σχόλιο